Imos empezar cunha pregunta sinxela aínda que moi importante, que me preguntan os xornalistas a miúdo. ¿É o TDAH un trastorno real? (?)

Nas ciencias existen criterios sobre o que é ou non é un trastorno. Se un trastorno compre tales criterios entón lexitimamante pode considerarse unha enfermidade mental ou unha discapacidade do desenvolvemento. E os criterios que empregamos e vimos empregando desde hai unha década son elegantes pola súa simplicidade. Dúas palabras: Disfunción perxudicial.

¿Existen probas na literatura científica de que este trastorno sexa unha disfunción perxudicial?(?) ¿Hai probas de que hai unha disfunción no TDAH?

Hai máis de 200 estudios na nosa literatura sobre o feito de que o TDAH está asociado cun severo fallo no desenvolvemento da inhibición conductual, a capacidade de impedir que se dea unha resposta.(?) Máis que calquera outra dificultade que poidan ter as persoas con TDAH, este é o núcleo do seu tratorno. Hai un fallo no desenvolvemento da inhibición ?inhibición motriz, inhibición de resposta. É medible. Está documentado. É un feito científico. Isto non ten nada que ver coa túa cultura. Nin tampouco é un asunto de tipo político. Podemos establecer de maneira científica que as persoas con este trastorno teñen unha alteración neste mecanismo mental. Máis que calquera outro trastorno mental, o TDAH ten maior evidencia de que existe esta disfunción que calquera outra condición que afecte á infancia, incluíndo as Dificultades de Aprendizaxe.

Segundo,

¿Produce o TDAH perxuízo ao individuo? ¿Prodúcelle unha desvantaxe na maioría das súas actividades?

Neste caso si que existe un problema relativo á cultura, porque esta establece unhas demandas sobre o mecanismo mental do que falabamos. É como o caso das Dificultades de Aprendizaxe. Os nenos e nenas que as teñen tamén teñen alteracións nos seus mecanismos mentais, mais poden non padecer ningún perxuízo se medran nunha cultura na que non existe a educación universalizada. Se na túa cultura non se le, como no caso dos aborixes australianos, entón ter déficit na decodificación fonética no che producirá ningún prexuízo. E polo tanto ti non tes trastorno ningún. Pero se vives na cultura occidental, na que os nenos e nenas deben adquirir a lectura para ter éxito nesta cultura e tes un déficit na decodificación fonética, entón si que tes un trastorno, porque o mesmo producirá desvantaxe en moitas das túas actividades e tarefas.

Fragmento dunha conferencia de R. Barkley en S. Francisco, o 12 de xuño de 2000. Podes ver o texto orixinal aquí