A landra que non se ve en maio,
non se ve en todo o ano.
Dúas palabras sementar e esperanza, que unidas á lingua que falamos, provocan de inmediato unha mensaxe tremendamente evocadora e positiva, que parte do presente mirando cara ao futuro, capaz de superar un pasado xa esgotado, entendido como un proceso colectivo de progreso e aberto á ilusión dunha nova primavera.
Unha vella canción moi popular en Galicia dicía:
Sementar sementarei,
loguiño de crarear,
en tanto no pobo medre
un meniño, un vello e un cantar.
Un meniño rebuldeiro
que fale na lingua nai
que suba nos pexegueiros
a fruta verde a roubar.
Un vello que dea consellos
un rostro de fume e pan
que conte contos ós nenos
do cuco e do paspallás.
Un cantar de redención
que troque a desolación
nun limpo e craro alborear.
Logo, deixáime morrer,
entre dous regos, queimado,
cando veñan os solpores
dos homes esfamiados.
Resume nun parágrafo e coas túas palabras o que cres que esta canción nos transmite.
Trátase dunha reflexión sobre a lingua e a sociedade.
Así o dixo: Irene Area (2º ESO A)
A lingua é o mecanismo que temos os seres humanos para sementar a esperanza nunha persoa. As palabras permíntennos transmitir a esperanza, que nós podemos ter, a outras persoas. Deste xeito como a landra que nós plantamos mediante os nosos consellos pode chegar converténdose nunha forte árbore que despois inculcará esperanza nas persoas que a perderon.
|
