A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Pois para nos encasillarme en ningún xénero nin pechar ningunha porta, un día baixei ao CGAI da Coruña para ver a película "Non profanar o sono dos mortos", película hispano-británica do ano 1974, mítica no xénero do cine de zombies.
Dirixida por Jorge Grau, cos actores Cristina Galbó, Ray Lovelock e Arthur Kennedy nos papeis principais, a verdade é que o pasei bastante ben.
A verdade é que os efectos visuais, a maquillaxe, e outras cousas, cantan bastante, pero xa pasaron 40 anos, e é normal neste tipo de películas, supoño. Pero a trama está moi ben escrita e ten unhas ramificacións e xiros moi interesantes, a ver se despois consigo explicalo sen destripala demasiado.
A cousa vén sendo que un home e unha muller se coñecen casualmente debido a un pequeno incidente de tráfico. Debido a iso, deben compartir o coche, pero non van ao mesmo lugar, e a muller convence ao home para que primeiro vaian ao seu destino, que é unha casa no campo onde están a súa irmá e o seu marido.
Cando están buscando a casa, que está bastante illada, o home descubre que nunha granxa cercana están facendo un experimento que consiste en activar unha máquina que emite ultrasons, que trastornan por completo os sistemas nerviosos dos animais simples. Como o seu obxectivo era acabar coas plagas de insectos, o seu éxito é pleno xa que estes tolean e devóranse uns a outros.
Pero parece que non contaban que no entorno había outros seres que podían ter tamén un sistema nervioso simple, como os bebés, ou os mortos que acaban de morrer, dos que na película se di que o seu sistema nervioso segue algo activo durante unhas horas/días (non é que sexa certo, que non o creo, esa é a teoría que algún personaxe defende na película).
Pois por esa razón, os mortos recentes reviven e comezan a facer estragos por alí. O protagonista principal parece comprender o problema, e aparte de que a el lle pasan a maioría dos altercados, é o primeiro en saber que a única forma de vencer aos zombies é queimalos.
Pero o curioso da película é que o inspector de policía que leva o caso, que é bastante facha, odia a este protagonista (por melenudo, entre outras cousas), non quere facer ningún caso das súas teorías, e crea unha propia na que di que ese melenudo fai misas satánicas nas que vai queimando cadáveres.
E o que dicía antes do ben tramado que está o guión está na dualidade desas teorías. Para os que estamos vendo a pelicula, a teoría do melenudo é a correcta, pero para a policía, que chega aos escenarios dos feitos cando xa sucedeu todo, a teoría do inspector é a correcta, e non queda ningunha proba que poida demostrar o contrario. Por iso dixen que estaba moi ben deseñada.
Ao final, na escena case da conclusión, con grande profusión de lume e sangue, o inspector acaba matando a tiros ao melenudo, que acababa de queimar aos vampiros que quedaban, que estaban atacando un hospital.
Polo tanto, imponse socialmente a versión do inspector, que é considerado un heroe, pero a máquina segue emitindo ultrasons.........
Seguindo co idilio que comezamos hai pouco co fantástico local de La Tuerka 27 e coa súa gran e variada programación, onte fomos a un peculiar concerto de música.
Tocaba un grupo formado por unha rapaza e un rapaz (moi vellos non eran) toledanos. O nome do grupo é Milo ke Mandarini, que é como se di en grego Mazá e Mandarina (sei que o lin nalgures un día destes). e presentábanse como un grupo que fai música mediterránea (etiqueta que eu non coñecía).
Despois do concerto, que me gustou moito (merquei o modesto CD que poñían á venda a prezo máis que asequible), podo dicir que baixo a etiqueta de "música mediterránea" parece estar a música turca, grega, tamén doutros lugares como Macedonia, os Balcáns ou Bulgaria, e tamén parecía haber moita música sefardí.
Parece que o concerto non tivo moito tirón popular xa que só eramos 6 os espectadores, pero resultou moi interesante e didáctico, xa que ante o distendido ambiente, foron explicando as diferencias entre os instrumentos que tocaban, case todos bastantes exóticos.
O grupo está formado por Isabel Martín, que tocaba a percusión concretamente varios pandeiros grandes, un con ferreñas e outro sen elas (seguro que tiñan máis diferenzas entre eles, esa era a máis visible)e cantaba, cunha armoniosa, limpa, doce e fermosísima voz. E tamén está Carlos Ramírez, que tocou catro instrumentos de corda, que creo que eran o saz, uk, yayli tanbur e lavta (todo isto non o podo asegurar) e unha zanfona. Polo que dixo, todos os instrumentos de corda eran de orixe turca, e o yayli tambur se tocaba cun arco.
En definitiva, unha alternativa interesante e non convencional nun local innovador como La Tuerka 27.
E para rematar esta fantástica semana, onte fomos ver ao Teatro Colón ao magnífico Quico Cadaval, nun espectáculo de contacontos no que ía contar a historia de Ismael, o negro.
Había moito tempo que non veía a Quico actuar el só, e ganas non me faltaban, e precisamente esa historia xa lla escoitara outra vez, pero velo e escoitalo a el era unha delicia de tal calibre que hai que facer o esforzo. E fíxose.
Pois nada, como era previsible, alí estivo, case hora e media, coa súa extraordinaria fluidez verbal, deleitándonos. Nalgún momento pareceume que baixaba un pouquiño o ritmo, e chamoume a atención que esta vez fixo menos digresións das que son habituais nel, algunhas longuísimas ás que nos ten afeito, e que despois ten a capacidade de volver ao punto exacto da historia onde o deixara. Pero xa digo, estivo case hora e media cunha historia, e non paramos de rir coas súas anécdotas.
Tamén esta semana, fomos ver ao Teatro Rosalía a obra "De ratos e homes", versión do clásico de John Steinbeck, con produción da empresa de Concha Busto, aínda que coproducida por varios teatros españois.
A verdade é que a produción é bastante boa e poderosa, os actores son magníficos e a posta en escea tamén moi completa, así que como a obra tamén é moi boa, o resultado xa volo podedes imaxinar.
Está dirixida por Miguel del Arco, e aínda que todos os actores están moi ben, suponse que debemos destacar aos dous principais, que son Fernando Cayo e Roberto Álamo.
Eses dous actores representan a George e Lennie, dous amigos que van buscando traballo polas granxas na época da Gran Depresión. Lennie ten un certo atraso intelectual, pero unha forma descomunal, e George vai conseguindo traballo para os dous, aínda que con certa frecuencia bótanos ou teñen que escapar dun lugar polos "líos" que provoca Lennie ao realizar algunhas cousas, sen malicia ningunha pero con consecuencias tráxicas ou perigosas.
Como é habitual en John Steinbeck, especialmente célebre con novelas como esta e "As uvas da ira", centradas nas clases medias e baixas americanas durante a Gran Depresión dos anos 30, esta historia é un gran drama que conmove a calquera.
E ao día seguinte volvimos ir á Tuerka 27, pero esta vez para contemplar un tipo de espectáculo que nunca viramos en directo: o micro-teatro.
A cousa consiste no seguinte: nunha sala moi pequena, poñamos de 3x3 metros, están dous actores (nas que nós vimos, sempre home e muller) e o público, cunha capacidade máxima de 12-15 persoas, está de pé pegados ás paredes da sala. E nese espazo e circunstancias transcorre unha obra que dura en torno aos 15 minutos. É unha experiencia fantástica, estar tan cerca dos intérpretes, por momentos parece que formas parte da obra.
Durante tres semanas, tres días á semana, estiveron representando as catro obras das que vou falar a continuación. Casualmente, nós fomos un día que era do espectador. Como cada obra custa 3 euros, ese día podes ver as 4 obras polo prezo de 3. E a coordinación entre salas é fantástica. Cada obra se representa 5 veces cada noite. Pero grazas aos xestores do local, que moven á xente dunha sala a outra, conseguimos ver as catro obras en menos de hora e media, e por un prezo de 9 euros. Eu penso que a experiencia é fantástica e moi recomendable para todas as persoas ás que lles guste o teatro. As catro obras que vimos nós foron as seguintes:
- A escena: Representanda en castelán por Luísa Veira (saía nalgún programa dos primeiros anos da TVG, había anos que non a veía) e Miguel Manzano, trata da loita dun asistente dunha vella actriz veterana, que non quere saír ao escenario porque acaba de sufrir unha grande pérdida, para conseguir que saia porque o público está esperándoa. Hai momentos de bastante tensión nos que pensas que aínda che pode caer unha ostia, sensación moi curiosa.
- Inverno Occidental: Dous personaxes, que representan a unha empregada dun banco, bastante estirada e prepotente, que non concede créditos con facilidade pero despois é despedida; e o outro é un empregado do INEM que quere pedir o crédito e despois tramita a prestación de desemprego da empregada. En galego, representada por Manuela Varela e Xoán Carlos Mejuto, este último director do grupo de teatro da A.C. Alexandre Bóveda.
- Amsterdam: Unha parella, que están continuamente consumindo droga, teñen unha conversa algo delirante e absurda (seguramente o habitual neste tipo de persoas) sobre todo tipo de cousas. Representada en galego por Rubén Riós e unha actriz que non sei quen é. Teoricamente a titular era Estíbaliz Veiga, que a vimos no local pero non actuou, e a súa suplente era Isabel Risco, que non estivo por alí. Así que actuou outra suplente, pero non a coñecía.
- Piso 57: Interpretada en castelán por Marita Martínez e Daniel Currás, trata dun tipo que se vai suicidar tirándose da cornixa dun rañaceos, pero aparece por alí unha policía camuflada como churreira, e a conversa e discusión que teñen sobre que facer.
Conclusión: unha experiencia magnífica, a ver cando volve haber micro-teatro, porque volverei sen pensalo, seguro.
Nesta intensísima semana cultural na cidade da Coruña, ocorreu un feito importante e que seguramente fará mellorar aínda máis a nosa "calidade de vida cultural".
Fomos por primeira vez a un local "máis ou menos" novo (debe levar aberto 1 ano, ou por aí) que está no popular barrio do Gurugú, cerca do mercado de Santa Lucía, chamado La Tuerka 27. E polo que vimos nestes días, este local nos dará grandes alegrías xa que a xente que o leva é tremendamente creativa e orixinal, e pon en marcha grandes ideas, como veredes.
A nosa estrea foi un espectáculo de contacontos ou monologuista máis ou menos clásico. Fomos ver unha actuación de Pepo Suevos, un dos mellores de Galicia, ao que non tivera aínda a posibilidade de asistir a un espectáculo completo en directo.
E estivo moi ben, alí nos tivo, case dúas horas, un martes pola noite (que marabilla que haxa este tipo de cousas tamén en días que non son fin de semana), sen parar de rir nin un segundo.
Onte fomos ao Fórum Metropolitano a ver algo máis de teatro, que nunca está de máis. Eramos conscientes de que o nivel da obra non ía ser tan alto como outras veces, xa que era teatro amador, de que non habería moito público, e todo iso, pero a pesar diso tiñamos ganas de vivir a experiencia e pasámolo ben.
O Grupo de Teatro Municipal de Ames, dirixido pola actriz profesional Mónica Camaño (iso me pareceu ver nun cartaz á saída) representou "O médico a paus", de Moliére.
Xa se sabe que as obras de Moliére son moi resultonas (había anos que non veía unha) e nunca decepcionan. E esta vez foi igual, obviamente. Como é habitual neste tipo de grupos, non había nin o máis mínimo atrezzo nin escenario, pero con imaxinación supérase todo. Algúns dos actores e actrices facían de cadeiras nalgún momento. O vestiario non era moi elaborado, pero lucía ben e chamaba a atención.
En conclusión, que a representación deste grupo foi máis que digna, e pasamos unha moi boa función, e supoño que a eles tamén lles faría algo de ilusión actuar alí, aínda que fora nun dos recintos máis modestos da cidade.
Un ano máis, na Coruña, a comezos de setembro, como xa é habitual, a Fundación Manuel María celebrou cun emotivo e fermoso acto o cabodano do insigne poeta que lle dá nome, que nos deixou nesta cidade o 8 de setembro de 2004.
Xa estamos afeitos a que este acto todos os anos signifique un magnífico comezo da tempada, e este ano non foi menos.
Presentouse un libro con poemas inéditos del (creo que xa os últimos que quedaban por saír do prelo), titulado "Os lonxes do solpor", que leva ademais un DVD coa curtametraxe "De amor e cantería", realizada por Pixel Films e proxectada o ano pasado, e o CD do disco que Uxía e os seus magníficos músicos brasileiros presentaron ese día, titulado "Andando a terra".
O acto consistiu na proxección dunha nova e poética curtametraxe titulada "Danza do poema emocionado", tamén realizada por Pixel Films, baseada en dous poemarios infantís: "As rúas do vento ceibe" e "Os soños na gaiola". E despois o magnífico concerto de Uxía, acompañada do xenial Sergio Tannus ás guitarras, Serginho Sales ao acordeón e Paulo Silva ás percusións.
O colofón final foi espectacular, con todo o teatro en pé, en absoluto silencio, e os catro músicos na platea, os instrumentos desenchufados e Uxía cantando "a capella" o "Alalá das Mariñas".
E tamén fomos ao Teatro Rosalía (e non eramos moitos, non chegaríamos a 20) para ver "Calisto" de Teatro Meridional, a cargo do actor Álvaro Lavín.
Obviamente, do título, pode deducirse que era unha versión da Celestina. Centrado no personaxe de Calisto, fai un repaso pola historia do mesmo e da obra, sobre todo no seu primeiro século de existencia.
Chega incluso ao Londres de finais do século XVI, onde é vista a obra por William Shakespeare, e din alí que lle inspirou o "Romeo e Xulieta".
E resulta impresionante que o actor Álvaro Lavín sexa capaz de, sen levantarse en hora e pico, representar máis de 20 personaxes diferentes destas historias que conta, simplemente con diferentes voces, posturas e xestos. E nalgún momento o cambio dun personaxe a outro era de décimas de segundo.
Tamén fomos ver ao Teatro Colón a representación de "A función do tequila", peza que gañara unha edición do premio de teatro Rafael Dieste.
Co texto de Manuel Guede e dirección de Antonio Simón, actúan Manuel Manquiña, Santiago Fernández, Luisa Merelas e Elina Luaces.
A verdade é que a información que recibín durante os días anteriores sobre a obra resultou algo confusa. Por unha banda, o programa de man da obra falaba dunha rapaza galega que foi secretaria de Castelao en Nova Iork en 1938, cando buscaba apoios para a causa republicana española. Pero que tamén era unha axente da intelixencia americana.
E, por outra banda, nunha entrevista, Manquiña daba a entender que a obra xiraba en torno a José García Peña, "Jalisco", os seus varios crimes e a súa relación co departamento de intelixencia americano. Efectivamente, estivo casado con María Docampo, secretaria de Castelao no 38, e algún tempo despois, cando xa non estaban xuntos, para quitarlle uns documentos que tiñan que ver co galeguista, matouna.
Pero ao final, tiña razón Manquiña, e non o programa de man, cousa que resulta bastante estraña. Non sería raro que algunha-bastante xente se achegara á obra coa intención de saber algo máis sobre a vida de Castelao. Pois os que o fixeran así (un pouco como me pasou a min) sairán claramente decepcionados, xa que se lle menciona nun par de diálogos, e nada máis. Todo xira en torno á complexa personalidade do paranoico e celoso axente de orixe mexicana. O tema non está mal pero tampouco sei se dá para tanto a cousa.
E tamén fomos ao Teatro Rosalía (e non eramos moitos, non chegaríamos a 20) para ver "Calisto" de Teatro Meridional, a cargo do actor Álvaro Lavín.
Tamén fomos ver ao Teatro Colón a representación de "A función do tequila", peza que gañara unha edición do premio de teatro Rafael Dieste.