| Furancho Oficial de Cabañas & Catoira Travels |
|
| A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita. |
|
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 100 posters para un século |
|
 Neste esprint final do verán de 2007 fun hoxe ver unha exposición á que lle tiña ganas dende hai tempo. Pero con iso de que me queda cerca e de que ía estar dous meses, funme demorando.
Titúlase "100 posters para un século" e está na sede da Fundación Barrié da Coruña, aínda que xa estivera antes na de Vigo.
Consiste nunha escueta selección entre os máis de 330.000 exemplares de carteis que existen no Museum für Gestaltung Zürich (Museo de Deseño de Zúrich).
A verdade é que a maioría son alucinantes, incrible ver como un deseñador foi capaz de transmitir tanto en tan pouco espazo, e de atopar metáforas visuais tan impactantes. Como exemplo, poño este da revolución rusa promulgando a igualdade entre todos os seres humanos.
Saúdos. |
|
|
|
|
| Literaria varia |
|
 Neste final do verán de 2007 estou que me saio. Estou descansando como Dios manda e estou dedicándome a un dos meus vicios favoritos: ler. Pena que xa vai durar pouco isto.
Nestes últimos días caeron outros dous. Breves pero que tiñan algo que contar. Sigo avanzando, ós poucos, naquela famosa Biblioteca 120 que sacou A Voz de Galicia no ano 2002 precisamente celebrando os seus 120 anos de vida. Vounos lendo cronolóxicamente e con estes xa levo 62, pasei da mitade. Obviamente, nestes cinco anos lin moitas máis cousas que non están nesa colección, pero tempo non teño demasiado.
Pois, como dicía, estes días caeron dous máis: "O sol na crista do galo" de Manuel Lueiro Rey, e "Náufragos en terra" de Xosé Manuel Martínez Oca (na foto, non moi actual, por certo).
O primeiro son uns contos ambientados principalmente na guerra civil. E o segundo son seis historias sobre amores e parellas que non funcionan demasiado ben.
Obviamente, estas obras non cambiarán a historia da literatura pero claramente estamos ante dous narradores ben hábiles, dos que saben contar unha historia. Seguramente con máis criterio e recursos que moitos deses que venden milleiros de exemplares e que non son máis que uns "xuntaletras", tan abundantes hoxe.
Saúdos. |
|
|
|
|
| A Illa de Cortegada é nosa outra vez |
|
 Que puto país!!!!
A comezos do século XX os vilagarcianos "cedéronlle" a illa de Cortegada a Alfonso XIII para que viñera veranear. Patético.
A finais dos anos 70 o pai do actual rei vendeu a illa a unha inmobiliaria por 60 millóns de pesetas. Negocio redondo.
E agora Vilagarcía mércalle a illa á inmobiliaria por 1,8 millóns de euros (uns 300 millóns de pesetas). Negocio redondo.... para a inmobiliaria.
Manda carallo. A quen se lle conte. E agora pasará algo parecido con Caixa Galicia e a illa de Sálvora. E tamén co Pazo de Meirás e a familia Franco. Manda carallo.
Saúdos. |
|
|
|
|
| Cinefilia varia |
|
 Últimamente vin varias películas interesantes na televisión ou saíron en conversacións algunhas outras que me interesaron no seu momento.
Falaremos primeiro de "Diario de un skin". Interesante novela baseada nun "xornalista" que se infiltra nun grupo de neonazis en Madrid (hai moito ultrasur por alí) para desenmascaralos e sacar á luz o que hai detrás, que supostamente é gordo. Como foi un superventas fíxose unha película protagonizada por Tristán Ulloa. Como a experiencia era moi perigosa, o libro está asinado co pseudónimo Antonio Salas.
Cal non sería a miña sorpresa hai uns minutos ao enterarme que o do pseudónimo é unha patraña. Que está bastante demostrado que detrás dese nome está o fantasmón Manuel Carballal, no seu momento ufólogo de salón, e agora "xornalista de investigación" que tampouco fai demasiado por ocultarse senón todo o contrario. Naceu na Coruña. Agora entendo porqué moitas das esceas exteriores da película están rodadas nesa cidade (a pesar de estar ambientada en Madrid). Hai varios actores galegos máis ou menos coñecidos e incluso un colega meu fai un papeliño que ten unha certa relevancia.
Tamén vin hai uns días "O indomable Will Hunting". Non me chamou demasiado a atención. Como últimamente teño unha crise que me obsesiona pola divulgación científica, tiña ganas de que o "golfillo" interpretado por Matt Damon acabara de xenio matemático, pero que lle imos facer... E Robin Williams, unha vez máis, de xenio incomprendido que vai de mesías doutros xenios incomprendidos. Resulta algo patético, a verdade.
Para rematar, recomendo dúas películas que me viñeron á mente nestes últimos días.
Unha é "O tormento e a éxtase". Película de 1965 que fala da tormentosa relación entre o Papa Xulio II (Rex Harrison) e Michelangelo Buonarrotti (Charlton Heston) cando o primeiro lle pide ao segundo que pinte a Capela Sixtina. Como estiven alí hai pouco non podo evitar lembrar esta película.
E a outra é "A xeración perdida". Creo que o título traducido era ese, o orixinal é "Heart Beat", é de 1980, e os actores principais son Nick Nolte, Sissy Spacek e John Heard. Fala das relacións entre Jack Kerouac e os seus colegas, o seu estilo de vida, a escritura da súa obra mestra "On the road", etc.
Saúdos. |
|
|
|
|
| Tiruleque e o Bar Galego Maeloc |
|
 Hai uns días estiven vendo ao grupo coruñés de folk Tiruleque actuando nun dos seus templos, o Bar Galego Maeloc, que estaba celebrando os seus 10 anos de vida.
O concerto non estivo nada mal, bastante calor debido ao bastante público en pouco espazo, pero moi interesante. Podedes saber máis do grupo en www.tiruleque.com
En canto ao Bar Galego Maeloc (rúa Maxistrado Manuel Artime, xusto a carón de Soweto) e o seu propietario Alberto, alédome moito de que leve tanto tempo e perviva, pero está claro que perdeu algo do que o caracterizaba antes, como o toque folk (que agora xa non é tan forte como antes), o concurso cultural e todo iso. Pero vale moito máis a pena que a maioría dos locais que hai na cidade.
Saúdos. |
|
|
|
|
| A Ilustración |
|
 Rematei estes días de ler un libro sobre unha época histórica que me interesa moito: A Ilustración ou o Século das Luces.
Titúlase "Razón, sentimiento y utopía" e está escrito por Carmen Iglesias, que pertence á Real Academia da Lengua Española e á Real Academia da Historia. Algo debe saber. Vén sendo unha recopilación de artigos, traballos e monografías sobre esa época, que tratan sobre todo a obra de Montesquieu e Rousseau. Algo aparece tamén Diderot, pero case nada.
Dos dous causoume moita mellor impresión Charles Louis de Secondat, señor de La Brède, Barón de Montesquieu. As súas achegas parécenme moito máis sensatas e avanzadas, mentres que o de Rousseau non o vexo, non o capto, non vexo a forma de levalo á práctica. De feito, parece que algúns dos totalitarismos que coñecemos no século XX tiveron certa influencia da filosofía ou socioloxía de Rousseau.
Pero o que máis me sorprendeu do libro, con diferenza, foi un dos últimos traballos, transversal, que falaba sobre a idea de América na Ilustración francesa. Con esta monografía si que alucinei.
Viña dicindo algo asi como que nese século levaban falando e estudiando moito o tema do "bo salvaxe". Que se o home era bo por natureza, se a sociedade o corrompía, etc. Co impacto do "descubrimento" de América, un par de séculos antes, aínda estaba fresca a idea de que os indíxenas podían representar o estado orixinal do home bo, aínda sen a corruptora civilización. Podían estar algo influídos, por exemplo, polas ideas de Frei Bartolomé de Las Casas. Pero xa algúns autores dixeran que, por exemplo, os indios americanos (de Norteamérica) non tiñan nada de bondadoso nin de inxenuo, senón que eran malvados e pendencieros.
De todo isto acaba resultando que Estados Unidos, a nova nación que está nacendo en Norteamérica e que está sendo colonizada por ingleses principalmente acaba sendo, para eles e naquela época, a esperanza dun Novo Mundo e dun Novo Home. Principalmente, referido aos pioneiros, agricultores e gandeiros que avanzan cara ao Oeste, que viven na "fronteira", e que teñen unha relación especial coa natureza. Os aristócratas que moi pronto comezan a aparecer na costa leste xa lles lembra demasiado á corrupta Europa. Por exemplo, Voltaire fala moi ben de William Penn, líder dos cuáqueros que colonizaron Pennsilvania.
Curiosa visión que nunca imaxinara.
Saúdos.
|
|
|
|
|
| Xogos populares |
|
 Acabo de chegar da I Festa dos Xogos e Deportes Populares e Tradicionais celebrada en Santalla-A Pontenova-Lugo.
Chave en varias modalidades, bolos celtas, agrupacións de Castela-León, Portugal e Asturies (ademais das galegas, claro) amosando algúns dos seus xogos e deportes tradicionais.
Coido que unha das cousas que despertou máis expectación foron as demostracións dos asturianos no corte de troncos. Algunhas das probas lembraban moitas ás vascas que seguramente todos coñecemos.
Pero o máis alucinante era o corte de troncos en altura. Polo que dicían, tiña relación con Euskadi e tamén se practica en Australia.
Collen un tronco, suxétano ben verticalmente, e unha persoa vai facendo cuñas e poñendo "escalóns" de madeira nelas. Cando xa pode estabilizarse súbese ao seguinte escalón e segue cara arriba. Impresionante. Fixo dúas demostracións, unha pola mañá e outra pola tarde. Puxo, en cada unha, tres ou catro escalóns e, na primeira, chegou a cortar a punta do madeiro, a uns seis metros de altura. Polo que dicían, ten o récord do mundo en quince metros e medio.
Saúdos. |
|
|
|
|
| Porto do Son |
|
 Un día destes estiven nun dos meus paraísos: Porto do Son.
Un lugar especial con xente moi especial que esperemos que non se escaralle nunca, pero os putos especuladores do solo xa están comezando a fixarse nel, por desgraza.
Espero que o deixen vivir e respirar como fixo sempre, e se alguén quere levar progreso, que non sexa tan simple de pensar que o tixolo (ladrillo) é a mellor e única forma de conseguilo.
Xa os habitantes do Castro de Baroña o sabían. Pero estes capullos de agora nin sequera entenden unha idea tan sinxela.
Saúdos. |
|
|
|
|
| Sir Thomas Malory |
|
 Estou lendo estes días -e está costándome moito máis do que esperaba- "La muerte de Arturo" de Sir Thomas Malory.
A primeira versión en prosa que recolle toda a historia da lenda artúrica ou materia de Bretaña. Escrita a mediados do século XV polo enigmático Sir Thomas Malory.
Está costándome moito porque é bastante extensa e ten moita "palla". Os primeiros capítulos son moi interesantes e forman parte da historia que xa coñecemos: como conciben a Arturo, sacar a espada da pedra para nomealo rei, como coñece a Xinebra, como Lancelot namora dela, a Dama do Lago que lle dá a espada Excalibur, etc.
Pero todo iso transcorre rápidamente e a partir de aí hai páxinas e máis páxinas, capítulos e máis capítulos bastante monótonos sobre xustas, torneos, onde se andan zurrando os principais cabaleiros da lenda: Lancelot, Tristán, Lamorak, Palomides, La Cote Maile Tailé...
Estou comezando o segundo volume, onde se fala da busca do Santo Grial (coido lembrar que ao final era Galahad, o fillo de Lancelot, quen o atopaba).
É case tan interesante o autor da obra. Polo que lin sobre el, parecía levar unha vida de granxeiro normal, camiño de terratenente, con certas ambicións políticas e, de súpeto, con 35 anos, foi apresado catro veces nun ano por delitos como extorsión, roubo, intento de asasinato e violación. A partir de aí pasou a maior parte do tempo en prisión, aínda que conseguiu escapar varias veces en condicións insoportábeis. Estando en prisión foi onde lle deu por escribir esta magna obra. Foi publicada 14 anos despois da súa morte.
Saúdos.
|
|
|
|
|
| Exposición sobre "O Señor dos Aneis" |
|
 Nesta última semana fun visitar as dúas sedes da exposición sobre a película "O Señor dos Aneis". Está "repartida" entre as sedes da Fundación Caixa Galicia da Coruña e Santiago de Compostela.
E digo "repartida" (entre aspas) porque o reparto está bastante desequilibrado. Vin todo o material, lin todas as etiquetas e vin con paciencia todos os fragmentos de video que hai nos dous lugares, e a sede da Coruña levoume unhas dúas horas e media, e a de Santiago escasamente unha hora.
É un aviso para os que pretendades visitala, que saibades dese triste desequilibrio. En Santiago o máis salientable é a maqueta de Gollum e os videos referentes á rodaxe dese personaxe. O demais non ten moita relevancia, moitos debuxos, traxes, cascos e cousas polo estilo... na sede da Coruña hai material máis abundante e máis interesante.
Saúdos.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
