A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Por fin o conseguín!!! Levaba anos intentando ver este mítica pelicula de Ingmar Bergman, pero ata agora non se dean as circunstancias. Está claro que, co acceso á información que hai agora mesmo, se tardei tanto foi porque non me esforcei demasiado, pero éche o que hai.
O caso é que é a última película que dirixiu Ingmar Bergman. Nalgún sitio lin que era como unha especie de autobiografía súa na que el sería Alexander. Non sei canto pode haber de real niso, pero para empezar, Bergman é algo máis novo. A película está ambientada en Upsala en torno ao ano 1908, e Alexander terá uns 10-12 anos, e Bergman naceu en 1918. Pero vaia, tampouco creo que valga moito a pena darlle moitas voltas a este tema.
No ano 1984, sendo unha película rodada en sueco, levou catro Oscars. Polo visto, segue tendo o record da película de fala non inglesa con máis premios da historia. Fixose inicialmente como unha mini-serie de catro capítulos para televisión, que duraba algo máis de 5 horas. Pero tamén se fixo unha versión para cine dunhas 3 horas, que foi a que vin eu, e penso que é a que máis se proxecta agora.
Acabo de ler na Wikipedia a sinopse da película, e contan cousas que eu non vin na película (téñoa fresca, que pasaron poucas horas). Do cal deduzo que ao recortar de 5 horas a 3, pérdense algunhas cousiñas. Pero vaia, o principal da obra debe seguir en pé, supoño.
Sendo Ingmar Bergman e sabendo que principalmente antes os autores nórdicos e rusos teñen esa tendencia (agora, coa novela negra escandinava, parece que non tanto), sospeitaba que o ritmo da película ía ser lentísimo e que non ían pasar moitas cousas. E a verdade é que algo diso hai, que se fai especialmente visible ao comezo, pero segundo vai avanzando a historia, a cousa gaña algo de velocidade e de interese.
A ver se consigo resumir a trama desta complexa obra, para os que non a coñezan:
A rica familia Ekdahl vive en Upsala (a cidade eclesiástica e universtaria de Suecia) a comezos do século XX. Os tres fillos son Óskar, Gustav Adolph e Karl. Óskar xestiona un teatro, é o pai, xunto a Emelie, dos nenos Fanny (máis pequena) e Alexander (algo máis maior), e morre a media película, dándolle o principal xiro á historia.
Gustav Adolph é hosteleiro, é moi divertido, moi promiscuo, e todo o mundo sabe que se deita cunha das criadas, e a que máis e mellor o sabe é a súa comprensiva muller, Alma. Karl é profesor pero administra moi mal os seus cartos e anda sempre con débedas, a pesar de que a familia está forrada, e ten unha muller alemá que apenas sabe falar sueco e non é moi aprezada por ninguén na familia.
Cando Óskar morre, a súa muller cásase co bispo de Upsala, que parece unha persoa seria e responsable. Pero cando casan, pídelle á muller que se vaia cos fillos para o pazo arzobispal coa intención de cambiar totalmente de vida. A muller e os nenos comezan a comprender que o cambio foi a moito peor, porque o ambiente no pazo arzobispal é irrespirable, porque o bispo os maltrata, e a súa nai e irmá son insoportables e moi estrictas.
Pasan unha serie de cousas que xa decantan a decisión da familia de marchar do pazo e rexenerar a súa vida xunto á súa familia. A morte aparentemente accidental do bispo e dalgunha persoa máis da súa familia precipitan o acto, e todo volver á normalidade coa felicidade final.
Non está nada mal, se aínda non a vistes, pois recoméndase claramente. Eu tiven a sorte de vela onte en La 2 dun tirón, a ver se vós podedes facer algo parecido.
Acabo de ler dun tirón (non é moi difícil) a última novela que merquei de Pedro Feijoo, titulada "Os fillos do lume". Creo que xa sacou outra hai pouco, pero xa non sei se me interesará tanto.
"Os fillos do lume" tamén está ambientada en Vigo, igual que "Os fillos do mar", o exitoso debut deste filólogo e escritor (tamén músico en Lamatumbá), e comparte algún personaxe, como o arquitecto Simón Varela. Pode que comparta algún máis, pero xa non lembro como se chamaban os da outra novela.
Pois como pasa sempre con este autor, a novela consúmese moi facilmente, lese rápido e crea intriga, que non é pouco pedir. Pero non sei, quedei coa estraña sensación de que me enganchara algo menos que as anteriores. Penso que "Os fillos do mar" estaba moi ben, e creo que a que máis me gustou foi "A memoria da choiva". Nesta creo que xa perdeu algo de pulso. Pero, en calquera caso, agradécese que haxa literatura galega que poida converterse en best-seller, é un sector social que temos que conquistar...
A trama xira en torno ao asasinato do alcalde de Vigo na celebración da festa da Reconquista. O alcalde na novela chámase César Escudeiro, e lembra bastante (a pesar de que dura pouco tempo vivo) a un que non é escudeiro, senón cabaleiro. Todo parece ter algo que ver cuns descubrimentos que fixo o cronista na cidade sobre como foi realmente a Reconquista da cidade aos franceses a comezos do século XIX, que poderían supoñer unha grande sorpresa, e que poñerían en entredito o prestixio da confraría do Cristo da Vitoria. Pero tamén está por aí a corrupción urbanística, con moita xente importante da cidade implicada.
Este ano 2018 cúmprense 200 anos do nacemento de Karl Marx. Aproveitando esa efeméride, metinlle o dente a un libro que xa mercara hai 5 ou 6 anos coa súa biografía, escrito por Jonathan Sperber, profesor da universidade de Missouri e experto en historia europea.
En primeiro lugar, habería que ter claro se o autor do libro é unha persoa suficientemente obxectiva (se é que iso existe) para afrontar a biografía dun persoeiro tan controvertido coma este. Porque Marx non fai prisioneiros, ou te decantas polas súas teorías ou estás totalmente en contra (pensaba eu en xeral). Pero pareceume que o autor era bastante obxectivo na análise da súa traxectoria.
Despois podería dicir que a figura de Marx me decepcionou un pouco, non sabería como explicalo. Está claro que era un gran pensador (esteas ou non de acordo coas súas teorías) e algo debeu facer ben cando segue tendo tanta presenza na teoría da economía politica. Incluso os seus detractores o utilizan a el como referencia para posicionarse.
Tamén é certo que resulta algo complexo entender a sociedade na que lle tocou vivir. A Europa do século XIX na que viviu era algo ou bastante diferente do mundo actual, e polo tanto algunhas percepcións que teñamos nós agora poden ser totalmente insensatas.
Pero hai algunhas cousas que non me caben moi ben na cabeza. Por exemplo, a pesar de que tiña unha grandísima capacidade intelectual e de análise, dá a impresión de que "malgastou" un tanto o tempo dos estudios, e iso imposibilitouno para ganarse a vida con folgura e solvencia. É tremenda a miseria que pasou el e a súa familia (morréronlle varios fillos) porque decidiu que a única forma de sustento ía ser escribindo artigos para xornais (ou ser el mesmo o editor, se podía) ou escribindo libros onde compendiaba as magníficas e elaboradas teorías de economía política que ideaba. Foi sobrevivindo en moitas ocasións grazas a Engels, que ganaba cartos con máis facilidade, aínda que tampouco andaba tan sobrado.
Por outra banda, despois de ler a biografía, deume a impresión de que el e Engels (nunha biografía de Marx, Engels tamén ten moito peso, obviamente) debían ser dous personaxes "de coidado". Polo que parece, Marx era unha persoa encantadora nas distancias curtas e tiña un poder de convicción tremendo. Pero non era un grande orador (entre outras cousas, porque ceceaba) e raramente particiba en mitins, asembleas ou actos públicos con moita xente. Pero ademais diso, parece que era bastante inflexible e intransixente. Se te levabas ben con el, magnífico, pero como te levaras mal (e iso pasoulle a moita xente, polo visto), os seus ataques eran despiadados. Engels, apodado "O Xeneral" (porque lle interesaba moito o mundo militar) era aínda máis desagradable, e lle caía mal a moita xente. En definitiva, os dous xuntos eran case un bloque monolítico, convenceron a moita xente para apoiar o socialismo e o comunismo, pero tamén conseguiron enfrontarse a case todos, e remataron a súa vida case sós no movemento.
Por outra banda, eran alemáns (cando existía esa cousa chamada Prusia, que debe coincidir coa parte norleste da actual Alemaña), pero debido ao seu radicalismo político, pasaron boa parte da súa vida exiliados. Marx viviu nos primeiros anos da súa vida en Tréveris (onde naceu), Bonn, Berlín e Colonia (a grande cidade da súa Renania natal e onde tiña os seguidores máis fieis), e despois tivo que marchar a París e Bruselas. A segunda parte da súa vida foi en Londres (onde está enterrado). Engels tivo unha traxectoria parecida, pero a súa etapa inglesa viviuna principalmente en Manchester, onde a súa familia tiña industrias textís. E o máis curioso é que falaban e escribían practicamente todo en alemán (¿¿??). Ao final da súa vida, xa sabían manexarse en francés e inglés, pero a súa lingua principal seguía sendo o alemán, en Londres.
Máis curiosidades foron as da súa familia. Admiraba moito ao seu pai, avogado que pasou de ser xudeu a protestante para poder exercer a súa futura profesión (está moi ben explicado ao comezo do libro, é bastante flipante a cousa). E desprezaba bastante á súa nai, coa que nunca tivo unha boa relación, unha holandesa da que basicamente quería que lle liquidara a súa parte da futura herdanza cando morrera.
Casou con unha muller de Tréveris máis maior ca el (isto era rarísimo na época) e foi un matrimonio moi fiel. Tiveron bastantes fillos, pero varios morréronlle, sobre todo en Londres, onde pasaron moita miseria. Aínda que iso da fidelidade tamén está en entredito, porque parece que tivo un fillo coa criada alemá que os acompañou en Londres, e que Engels asumiu a paternidade daquel fillo, para que a familia non se disolvera (¿¿??).
Aparte da súa ideoloxía, máis ou menos coñecida, tamén me chamou a atención que as dúas cousas que máis odiaba no mundo eran dúas nacións preponderantes na súa época: a Prusia que pretendía dominar Alemaña, e a Rusia zarista (neste caso incluso xustificaba e apoiaba o terrorismo, só neste caso).
Pois nada, un personaxe moi polifacético e controvertido, do que aprendín moito, pero que non era exactamente como eu esperaba, que lle imos facer!!! Ah si, e como era de tez algo oscura, a familia e os amigos coñecíano como "o moro" (sorpresón).
A segunda película que fun ver este ano no ciclo Cinenterraza foi "O sentido da vida" do divertido grupo de humoristas Monty Python.
Esta película fíxose no ano 1983 (xa pasaron 35 anos!!!) e sei que a vin, pero había xa bastante tempo. Tiña vagas lembranzas dela e a sensación de que estaba ben, pero que o humor era máis afilado que noutras das películas anteriores.
Pois a verdade é que este segundo visionado me agradou máis do que esperaba. Algúns sketches non lembraba que eran desta película (como fixeron máis películas con números breves, debín confundilas), algúns non os lembraba, e outros lembrábaos, pero fixéronme bastante graza incluso xa coñecidos.
Digo esto último porque, na miña opinión, Monty Python é un grupo de humor fantástico (probablemente o mellor da historia), pero o seu humor absurdo xoga moito co efecto sorpresa. E claro, unha vez que xa o ves, ese efecto desaparece (a non ser que esquezas o sketch por completo, claro). As súas películas máis famosas, como "A vida de Brian" e "Os cabaleiros da táboa cadrada" xa non as vexo, porque xa non causan en min ningún efecto.
Por comentar algo do que se dixo no coloquio posterior (esta vez, excepcionalmente si me quedei, aínda que.... mellor o deixamos), esta foi a última película que fixeron xuntos, as súas relacións persoais estaban xa moi deterioradas (aínda que uns anos máis tarde, participaron algúns deles xuntos en varias películas, como "Un peixe chamado Wanda"), e como non lles saía ningunha idea aproveitable, foron facendo pezas soltas, e colleron o fío condutor do "sentido da vida" (moi útil para este tipo de xardíns).
Onte comezaba o xa célebre ciclo Cinenterraza que se fai todos os meses de xullo no vestíbulo do Fórum Metropolitano da Coruña. Seguen con iso do "cine de culto" (que nunca entendín moi ben que significa).
E este ano comezaron con "A noite do cazador", película do ano 1955, a única dirixida polo magnífico actor Charles Laughton, e que ten unha historia bastante maldita ao seu redor.
En primeiro lugar, parece que foi a única porque, a pesar de que agora é moi apreciada, foi un fracaso de público e crítica clamoroso. Polo que lin hoxe, Laughton tamén dirixiu algunhas escenas dalgunha outra película, pero non é un dato moi difundido.
Por outra banda, parece que a relación entre actores e director non era perfecta en todos os casos. Por exemplo, dise que a relación entre Robert Mitchum e Shelley Winters non era a ideal precisamente. Dame a min que Mitchum debía ser un bo elemento, ademais. Tamén se di que o director non soportaba aos nenos, pero iso xa é moi discutido (creo que a Hitchcock tamén lle pasaba algo parecido). Pero iso xa me soa algo estraño, porque de ser así, semella algo raro escoller este guión para a túa primeira película como director, se os protagonistas tan relevantes son nenos (e creo que Hitchcock non o facía nunca, semella coherente).
En xeral, a película está bastante ben, pero non vou beber os ventos por ela, como fai tanta outra xente. Penso que non a vira, pero había algunhas escenas que me soaban algo, como a nai morta no leito do río, así que debín ver fragmentos nalgún momento.
A fotografía é fantástica, o xogo de luces e sombras, que o converte como nunha especie de conto, é marabilloso, moi ben elixido.
A miña "crítica" vai pola historia en sí. Todo xira en torno a un personaxe moi malvado, que representa a un falso predicador que en realidade vai matando mulleres ás que engana con moita facilidade para roubarlles os cartos. E iso sucede durante a Gran Depresión, con moita pobreza nos Estados Unidos.
Pois ben, esa historia pode conmover aos panolis que poboan ese grande e poderoso país, pero a min non me di nada en absoluto. Se nesa época (e incluso agora en moitos sitios da América profunda), hai mulleres que caen rendidas porque ven un home que se fai pasar por predicador, e todas as solteiras e viúvas queren casar con el porque ten boa voz e canta moi ben, paréceme fantástico.
Pero no mundo civilizado iso non pasa. Seremos máis pobres e menos poderosos, pero gilipollas non tanto. A nosa sociedade terá absorbido a súa estúpida cultura por razóns bastante incomprensibles, pero a determinados niveis aínda non chegamos.
Polo tanto, a historia está máis ou menos ben, os personaxes máis ou menos ben perfilados, xa digo, a luz da película é alucinante, pero o personaxe principal, no meu mundo, é ciencia ficción. Iso só pasa ou pasou en determinados paraísos de cavernícolas e mastuerzos, así que as historias que lles pasen a esa xente pola súa estupidez, a min non me chegan á fibra. E nin como ficción me interesan demasiado.
E para rematar o frenético mes cultural de xuño, decidimos ir ver a película "They drive by night", dirixida por Raoul Walsh en 1940. Eu non sabía case nada da película, pero resultoume bastante doado convencer a outra xente para vir: cine clásico dos anos 40 en branco e negro ten que contar unha boa historia, daquela non tiñan outros recursos como a cor, os efectos especiais, cine experimental. etc.
E non nos equivocamos. Básicamente era unha pelicula sobre a dura vida dos camioneiros americanos na época, cunha vida durísima (que xa o era para todos daquela), unhas condicións de traballo moi precarias, e dous irmáns, os Fabrini (interpretados por George Draft e Humprhey Bogart, aquí de secundario), que intentan sacar adiante a súa pequena empresa de transportes ou, polo menos, vivir diso.
O caso é que Joe Fabrini (George Raft, o papel principal da película, claramente) intenta saír adiante levando produtos de aquí para alá co seu irmán Paul no seu camión. Pero os prezos que lles pagan son irrisorios, as xornadas que teñen que facer son longuísimas, os prazos para entregar os produtos son cortísimos e aínda teñen o camión sen pagar, e o acredor prestamista os persegue.
Vai falando cos compañeiros, intentando ver se monta a súa propia empresa, e case de casualidade, un colega que xa ten a súa empresa de transportes, o contrata como xefe encargado do seu taller, xusto despois de que o seu irmán Paul perdera un brazo nun accidente no que queda durmido ao volante.
A partir dese momento a cousa comeza a ir ben para Joe, pero o seu irmán Paul está bastante deprimido, porque non consegue ningún traballo e séntese bastante inútil.
Pero aí aparece un problema de mulleres, porque a muller do seu xefe, Lana, está namorada de Joe, e está facéndolle as beiras claramente. Pero Joe pasa dela ampliamente, e o seu colega e marido de Lana é moi simpático, pero non se entera de nada, a pesar de que pasa diante del.
O caso é que Lana provoca a morte do seu marido pero dun xeito que semella accidental. E como di ser incapaza de levar soa a empresa, ofrécelle a Joe que leven a empresa entre os dous, cousa que el acepta. Lana fai isto claramente para intentar amarrar a Joe (xa matou ao seu marido por esa mesma razón), pero el segue rexeitándoa, e máis agora que vai casar coa súa moza, unha fermosa e simpática rapaza á que vimos como a coñecía nun dos máis ateigados restaurantes das rutas que os irmáns facían con frecuencia.
Ao ver que Joe segue pasando dela, Lana acúsao da morte do seu marido, dicindo que a induciu a matalo para facerse coa empresa. A xustiza parecía estar animada a crer esa versión, pero no xuízo, no medio dun delirio, Lana ten que retirada da sala porque se ve claramente que está totalmente tola, e Joe queda libre.
O que dicíamos, unha película "de aventuras", nun entorno e cunha temática non moi habitual, pero no que non hai un só respiro e a película pásase sen te decataras. O director é Raoul Walsh, así que iso xa estaba garantido.
Isto vai ser moi difícil de explicar. A última película do ciclo "Ciencia e Cine" que botaron este pasado mes no Fórum Metropolitano da Coruña titulábase "Upstream color", e foi a segunda película de Shane Carruth.
Shane Carruth é un director independente americano que "deslumbrou" no ano 2004 coa súa primeira película, titulada "Primer". Bastante difícil de entender por completo pero bastante atractiva en xeral, por tratar de saltos no tempo, universos paralelos, etc. (ben, atractiva... para quen nos atraian esas cousas, obviamente). Tivo un certo éxito e premios, sobre todo no mundiño cinéfilo alternativo, e converteuse en película de culto.
E creo que xa daquela, Shane Carruth dixo que xa tiña a idea para a segunda película, pero que non quería precipitarse, porque el dicía que ía ser un pelotazo. Claro, todo autor ou autora di barbaridades desas, pero despois de ver a súa primeira película, nos deixou algo expectante por saber que podía inventarse despois de sorprendernos bastante con "Primer". O caso é que eu me esquecín por completo deste tipo, ata que hai unhas semanas vin que botaban esta película no Fórum, e investigando, vin que era esa famosa segunda película que pretendía facer. Esta é de 2013, así que tardou nove anos, non foi sen tempo...
Agora toca explicar de que vai, e iso xa é tarefa ben esixente. Despois de vela, e ler algún folleto, vou pillando algo de que vai. Fáltame por mirar algunha web que a explique, acabo de atopar unha en inglés, despois botareille un ollo. Voume lanzar á piscina sabendo que me faltan algunhas pistas para entender a historia, a ver como vai a cousa.
Todo xira en torno a unha muller chamada Kris. Unha noite, nunha discoteca, un tipo ofrécelle unhas pastillas. O que ela non sabe é que nesas pastillas non van as drogas ou sustancias habituais, senón uns pequenos vermes que o traficante sacou duns tiestos, porque parece traballar nun viveiro ou algo similar.
Un pouco máis tarde, o tipo saca a Kris aturdida da discoteca, e durante unhas horas ou días, van visitando oficinas bancarias de onde ela vai sacando uns cartos que ela ten no banco, e que lle estivo explicando na casa como e de onde podía sacalos.
Polo que parece, a inxestión deses vermes fai que o ladrón consiga dominar a súa vontade con total facilidade. Posteriormente non lembrará ter realizado ningunha destas accións que lle arruinan a vida.
Agora entra o coidador de porcos, que isto si que ten tela. Un dos personaxes principais da película, aínda que case non pronuncia unha palabra, é un extraño tipo que ten unha granxa de porcos e que tamén se dedica (debe ser no tempo libre, porque non parece ter relación co outro) a gravar sons da vida e da natureza cun equipo técnico bastante sofisticado.
Pois flipade. Unha noite, este tipo chega cunha furgoneta a un prado, planta uns bafles moi potentes, e comeza a reproducir os extraños sons gravados. E ao pouco, aparece Kris, aínda en estado de shock, e o señor mete a Kris na furgoneta. Pero non é para facerlle o que seguramente estades pensando, non!!! Faille unhas incisións na pel e realiza unha transfusión dos estraños vermes (que xa son longuísimos, de varios metros de lonxitude!!!). E a quen lle pasa eses vermes? A un dos cochos da súa granxa!!!
Cando sucede isto, Kris "esperta" do seu shock, é despedida do traballo porque non é capaz de explicar as súas ausencias, e descubre que sacou todos os seus cartos, pero non lembra como nin cando o fixo, pero as imaxes das cámaras dos bancos confírmano.
Despois diso coñece nun tren a un home que lle atrae, Jeff (interpretado polo propio Shane Carruth). Forman parella e nalgún momento parece verse que Jeff ten as mesmas incisións que Kris, aínda que en ningún momento falan do tema (creo).
Podería estar falando durante horas de "cousas raras" que vin na película e que non consigo explicarme, pero irei resumindo. Pouco despois, o da granxa colle varios cochos da mesma, méteos nun saco, e tíraos nun río, provocando a súa morte. O saco vai avanzando polo río e queda parado nun recanto, xunto ás raíces dunha grande árbore. E pouco despois aparecen alí dúas naturalistas que recollen uns raros exemplares de flores (creo que orquídeas) que se dan xusto na base desta árbore. Esas naturalistas meten esas orquídeas nunhas macetas que teñen exactamente o mesmo logotipo que as que usaba o ladrón para obter os vermes.
Que, como vos quedades? Non está mal, para comezar. E xa digo, podería comentar moitos detalles máis que sabe Dios o que significan, como as moitas referencias á obra "Walden" de Henry David Thoreau, pero iso xa daría para moito. Vou ler esa web en inglés, a ver se me entero de algo.
O outro día tivo lugar un evento musical ben interesante no Pazo da Ópera da Coruña (por certo, había algún tempo que non ía e non vira aínda as novas butacas escuras).
O concerto estivo dividido en dúas partes. A primeira era a estrea dun "Concerto para quinteto de ventos e orquestra" de Federico Mosquera, un compositor coruñés de pouco máis de 30 anos. Foi interpretado por parte da Orquestra Gaos (dirixida, como sempre, por Fernando Briones) pero o peso solista caía nas mans do quinteto InVento, quinteto de ventos coruñés. Estivo moi ben, pero foi bastante breve (15-20 minutos), así que o quinteto completou a súa actuación cun tango.
Na segunda parte xa tocou a Orquestra Gaos ao completo sen o quinteto de ventos. E interpretaron "O paxaro de lume" de Stravinsky e as danzas sinfónicas de "West Side Story".
Saímos moi contentos do concerto. Esta Orquestra segue dando grandes alegrías ao público coruñés (e doutros lugares, supoño).
Hai unhas semanas vin nos cines do Fórum Metropolitano unha película ben interesante e intrigante. Estaba dentro do ciclo titulado "Cine e Ciencia" aínda que as marxes temáticas deste ciclo eran moi amplas, como puiden comprobar ao ver case todas as películas deste ciclo. A película titúlase "Coherence", e foi dirixida en 2013 polo director americano James Ward Byrkit.
Eu non a coñecía e a única información previa da sinopse consistía en que se sabía que o paso dun cometa por Finlandia no ano 1923 provocara unha grande desorientación nos habitantes dunha aldea, con casos extremos como o dunha señora que chamou á policía dicindo que a persoa que estaba na súa casa non era o seu marido, e non podía selo porque ela mesma o matara o día anterior. Moitos anos máis tarde, catro parellas de americanos xúntanse para cear nunha casa, precisamente a noite na que pasa outro cometa, e alguén lembra aquel antigo caso finlandés...
Como xa digo, esta era a única información que eu tiña, e parecíame bastante atractiva. Non tiña nin idea de como podían facer evolucionar a historia, pero podo asegurarvos que o que vén a partir de aí é moi sorprendente e desconcertante, pero é unha historia que pode seguirse e que engancha bastante. Outra cousa é que o acabas entendendo todo de forma racional, que non debe ser nada doado. Eu non cheguei a ese punto, pero tampouco critico a película por iso, deixoume moi bo sabor de boca.
Pois o caso é que esta breve sinopse que acabo de describir son os primeiros 15-20 minutos de película. O único engadido é que na reunión das oito persoas hai algo de tensión porque o último home que chega vén acompañado dunha muller que lle cae bastante mal a todos, porque estivo liada con outro dos homes, e todos a lembran como moi excéntrica e problemática. Pero vaia, nada máis ca iso. Ah, si, e tamén que unha das mulleres preparou un pequeno frasco que leva unha estraña mestura na que tamén hai ketamina, por se alguén quere "alegrarse" artificialmente.
Están falando de todo iso e... vaise a luz. E podo asegurarvos que non vos vou contar nada do que sucede a partir de aí porque sería destripar a película, e quedaría feo. É unha película bastante recente, e sospeito que menos coñecida do que debería, así que vos animo a vela, porque seguramente vos gustará. Pero ide cos ollos ben abertos, hai que estar moi atentas, e incluso así...
Tamén nos cines do Fórum Metropolitano, no ciclo deste mes de "Cine e Ciencia", botaron a película "Operación Avalanche", que tiña moi boa pinta, pero que me decepcionou bastante.
A trama consiste en que uns rapaces que están traballando na CIA facendo documentais (isto xa soa algo raro de por si), son contratados pola mesma CIA, facendo ese mesmo traballo, para infiltrarse na NASA, que está na carreira coa Unión Soviética para chegar á Lúa, porque sospeitan que no programa Apolo hai alguén que é un espía ruso. E con esa tapadeira dos documentais, poden estar en boa situación para descubrir ao espía ruso.
Vista así a historia, parece que podía estar ben. E aínda máis cando captan comunicacións internas na NASA, por medio de micrófonos ocultos, nas que alguén parece dicir que non teñen medios técnicos para aterra na Lúa, de momento. E sospeitan que algunha das persoas desa conversa pode ser o espía, e que lle pode transmitir esa importante información aos rusos.
Cando sucede iso, avisan aos seus altos mandos, e creo recordar que, case por iniciativa propia, deciden propoñer que se simulen as alunizaxes. Que eles poderían producir e rodar esas escenas, pola súa experiencia no mundo audiovisual.
Un detalle curioso é que se menciona a Stanley Kubrick varias veces na película: primeiro, porque se fala de que se lle estivo investigando por se era un espía (a referencia é moi breve, e non sei a que vén), e segundo, porque intentan falar con el para preguntarlle como resolver técnicamente algún problema, e resulta que están rodando "2001: Unha odisea espacial" en Inglaterra, e son convidados a ver a rodaxe para ver como resolven eses problemas. E así, vense escenas desa rodaxe (son incapaz de saber que parte desas escenas son reais e cales estaban recreadas dixitalmente, pero mola mogollón a referencia) e descubren algunha técnica novidosa para enganar ao ollo do espectador da época (e de agora, seguramente).
O caso é que a película me resultou tremendamente confusa, en moitas escenas tiña dificultades para seguir as conversas porque cambiaba dun tema a outro dun xeito absolutamente tolo, e eu non conseguía seguir a historia. Había personaxes que non sabían moi ben de que lado estaban, e iso, estando a CIA polo medio, non o fai máis doado de entender.
E xa non digamos a bola que lle dá aos que pensan que os humanos non pisaron a Lúa, entre os cales non estou, que de conspiranoicos está o mundo cheo. Vaia, que non me gustou demasiado, e me resultou bastante confusa. Aparte do feito de que me deu a impresión de que ao director e actor principal lle gusta moito verse a cara en primeiro plano, en todo tipo de escenas. Ao mellor non é así, pero deume claramente esa sensación.
