A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Onte botaron na televisión pública unha película que non tiña mala pinta e da que oíra falar ben hai tempo. Titúlase "Poder absoluto", foi dirixida e protagonizada en 1997 por Clint Eastwood.
Trata dun intelixentísimo ladrón de xoias, que segue traballando, e a gran nivel, aínda que hai décadas que non o pillan. Non se esconde, en absoluto, cada vez que hai un caso dese tipo, é o primeiro interrogado, pero non conseguen descubrir se foi el.
O caso é que unha noite está nunha luxosa mansión (que está baleira nese intre) recollendo un botín fastuoso, cando sucede algo inesperado. Aparece na habitación a muller da mansión co mesmo presidente dos Estados Unidos, que parece que xa tiñan un lío de faldas de antes, e debido á actitude moi agresiva do presidente, ela revólvese, e é asasinada polos escoltas do presidente, xa que estaba ameazando a vida deste.
Intentan deixar limpa e sen pegadas a escea do crime, pero teñen un despiste e deixan algunha proba solta, que o ladrón de xoias descubre e consegue escapar con ela.
Resulta que a muller morta era a nova esposa dun multimillonario que era o principal amigo e soporte do presidente. Incluso dá unha rolda de prensa dicindo que fará o imposible por dar cos culpables, cando está claro que el tiña moito que ver no tema.
O ladrón vai deixándolle pistas ao equipo do presidente e á policía de que sabe o que pasou, e que podería desvelalo. E eles tamén o localizan a el, e intúen que debe ser o ladrón que estaba alí aquela noite, pero non son capaces de demostralo nin de collelo de novo.
Cando tiña pensado fuxir do país, o ladrón decide non facelo, e conseguir demostrar que o presidente estaba implicado no asasinato, e consegue facelo, chegando así a un final tráxico, aínda que merecido.
Hai varias cousas que me chamaron a atención nesta película:
- Por unha banda, a intelixencia do ladrón (protagonizado por Clint Eastwood, obviamente), cunha capacidade para o disfraz inesgotable, que fai que estea todo o mundo detrás del pero ninguén consiga pillalo. Por momentos, a cousa xa parece de coña....
- Xa dende o comezo do caso, dan con el, intúen que el é o principal sospeitoso, e todo xira en torno a iso. Non hai outros sospeitosos, todo o protagonismo é para este tipo.
En calquera caso, a película está moi ben, e o ritmo narrativo debe ser moi ben, porque a película dura dúas horas, e pasáronme nun suspiro, cando rematou non podía crer que transcorrera todo ese tempo....
Onte pola noite vin esta divertida comedia francesa que fai uso dos tópicos e prexuízos habituais con que se "adornan" as diferentes partes que adornan un territorio.
Polo visto, en Francia, o norte (xa case fronteira con Bélxica e á beira do Canal da Mancha), debe estar considerado un territorio inhóspito parecido a Laponia.
A trama consiste nun empregado de Correos do sur de Francia, que leva pedindo o traslado a unha oficina da costa azul. Á súa muller apetécelle moito ese cambio á costa, e el está disposto a case todo para conseguilo.
Nese intento, comete unha grave imprudencia, cólleno, e como sanción, mándano como director da oficina de correos de Berges, na zona do Norte-Paso de Calais. Obviamente, a noticia cae como unha bomba, e resulta cómico ver como recollen a información da zona, e os prexuízos que teñen sobre ela.
O caso é que se traslada para alí, o cal supón unha viaxe duns 1.000 quilómetros. Chega de noite, e a súa entrada resulta bastante apoteósica, e a adaptación dos primeiros días resúltalle bastante dura.
O primeiro choque é polo acento e a lingua que falan na zona. Non sei case nada de francés, e moito menos de acentos, pero entendo que a dobraxe estivo bastante currada. As confusións provocadas por esa razón son moi cómicas.
Aparte diso, despois dun par de días de dura adaptación, comeza a coñecer aos seus empregados, que son case como a súa familia, e resultan tremendamente acolledores. E resulta que o lugar comeza a gustarlle moito.
Pero a súa muller non o cre, e non é nada feliz pensando que alí o está pasando ben. Así que el decide mentirlle e facerlle crer que o está pasando fatal. Ata que ela decide tamén ir ao norte para acompañalo nesa terrible travesía.
Dende que saíu esta película (non creo que sexa casualidade), en España fixéronse "Ocho apellidos vascos" e "Ocho apellidos catalanes", que tiveron un éxito abrumador. Non vin ningunha das dúas e tampouco teño a máis mínima intención de facelo. Se cadra fago mal, pero este país xa me ten bastante farto e paso bastante das súas gilipolleces.
Volvendo estes días ao marabilloso pracer da lectura, sempre tan abandonado, lin una novela breve titulada "Fontán", escrita por Marcos Calveiro.
Glosa a figura do fantástico matemático, xeógrafo e astrónomo galego Domingo Fontán. Casualmente é unha das seis persoas que está soterrada no Panteón de Galegos Ilustres, pero case ninguén sabe quen foi. Como é un persoeiro que me atrae de forma especial, merquei e lin esta novela con moito interese.
En calquera caso, previamente lera algunha crítica desta obra dicindo que non era unha novela e que era meramente un ensaio ou biografía "disfrazado" de novela lixeira. E seguramente non lle falta algo de razón. Lembro poucos pasaxes novelados, diálogos, e si lembro moitos capítulos (todos moi breves) con datos e narracións sobre as cousas que lle pasaban.
Para saciar a miña ansia de coñecemento do persoeiro chegaron, pero entendo que algunha outra xente que non o coñecía puidera sentirse algo decepcionada. Adereza esa historia coa doutros persoeiros interesantes que tiveron algún mínimo contacto ou referencia (nalgún caso bastante lonxana) con el.
Por exemplo, o que máis aparece é Xosé Rodríguez, o "Matemático de Bermés", outro persoeiro descoñecido da ciencia galega e que marcou unha época. Tamén aparecen por alí os Herschel, Xulio Verne, Ramón e Cajal, etc.
Falando algo sobre Domingo Fontán, conta o autor que durante algún tempo foi profesor na Universidade de Santiago, e que era un profesor moi duro e odiado polos alumnos. Aínda que tamén parece que moitos deses alumnos se dedicaban pouco a estudar e moito a xoldar.
Por se non o sabedes, aínda que fixo moitas outras cousas, a súa magna obra é a "Carta Xeométrica de Galicia", un magnífico e detallado mapa, que fixo case el só, despois de percorrer durante 17 anos o país. Foi o primeiro territorio de España que foi cartografado con tal precisión, e foi debido ao soño visionario dun xenio. Nesta e noutras obras chocou coa estupidez dunha terra (tanto Galicia como España) que non se valora e que está sempre máis pendente de asuntos menores. Como vedes, dous séculos despois, tampouco cambiou tanto a cousa.
Onte fun ver a única película do ciclo "Cinenterraza" á que vou poder asistir este verán no Fórum Metropolitano da Coruña.
É a famosa película "Night on earth" do cineasta americano Jim Jarmusch. Polo que acabo de ler, non foi un grande éxito de público, pero si de crítica. Creo que daquela aínda estaba considerado un director "de culto", agora xa debe ser máis comercial.
A idea está moi ben. Son cinco historias de taxis pola noite, en cinco cidades do planeta: Os Ánxeles, Nova Iork, París, Roma e Helsinki. Como cada unha está protagonizada por actores e actrices diferentes, faise dinámica. Os entornos son similares, claro, pero aínda así, hai diferencias claras que fan que non resulte monótona. Deixo un breve resumo de cada historia:
- Os Ánxeles: Unha alta executiva que fai castings de cine súbese a un taxi moi cutre ao baixar do avión. O taxi é conducido por unha rapaza moi espilida, que quere ser mecánica de maior. A executiva ve nela a unha posible nova estrela do cine. Protagonizada por Gena Rowlands e Winona Ryder.
- Nova Iork: Un negro de Brooklyn está en Manhattan intentando coller un taxi que o leve de volta a casa, pero ou non lle para ningún, ou néganse a levalo a Brooklyn. O único que lle para é un inmigrante da Alemaña do Leste, que acaba de conseguir a licencia para ser taxista, e que non sabe conducir coches con cambio automático. O cliente ofrécese para conducir el e ensinarlle a facelo, e vanse facendo amigos. O semi-taxista alemán e Armin Mueller-Stahl.
- París: Un taxista marfileño, despois de botar a dous clientes cameruneses que se estaban burlando del (parece que é relativamente habitual entre os africanos entre sí), recolle a unha fermosa rapaza cega que resulta ser moi borde e presuntousa.
- Roma: Un dicharachero taxista protagonizado por Roberto Benigni (fala tanto que case non precisa outro personaxe) recolle de madrugada a un cura que vai ao extrarradio. Nese momento, decide confesarse no propio taxi, e comeza a comentarlle as súas aventuras sexuais dende que era pequeno, que resultan moi simpáticas para todo o mundo, agás para o cura.
- Helsinki: Nunha noite de inverno finlandesa, un taxista recolle a tres borrachos na rúa, un dos cales está bastante peor que os outros. Os dous máis sobrios cóntanlle o terrible día que pasou o outro, e que xustifica que teña unha borrachera tan sublime. Pola contra, o taxista cóntalles o terrible momento polo que está pasando el, e consegue enternecelos.
A película está ben, pero tampouco me chamou especialmente a atención. Non sei se levaba as expectativas moi altas, aínda que non me dá a impresión.
Como se di sempre, nestas películas por episodios o nivel é irregular. Neste caso nótase menos, porque o autor de todos os episodios é o mesmo, e teñen un estilo similar.
Pero ningún dos episodios me dixo nada especial. O que máis me gustou foi o de Roma, gracias a Roberto Benigni, que tampouco é santo da miña devoción (aínda que sei que hai moita xente que non o soporta, pero non é o meu caso).
A continuación había un coloquio, como é habitual neste ciclo. Pero só nos quedamos uns minutos, porque era tarde, estabamos moi cansos, e porque as dúas persoas que participaban nel non achegaban ningunha opinión a ter en conta (polo menos por min), e nalgún dos casos, dicían unha estupidez tras outra.
Un último comentario sobre as condicións técnicas da proxección. Levo moitos anos asistindo a este ciclo, que me parece fantástico, pero só lle vexo un problema técnico que seguen sen resolver.
Sempre proxectan películas subtituladas en versión orixinal. A pantalla é grande, pero a súa base non está moi elevada sobre o chan (sobre 1 metro e medio, calculo). O vestíbulo no que se proxecta é totalmente chan (non está en grada, nin nada parecido). Como resultado de todo iso, en canto estás na 3ª fila ou similar, e de aí para atrás, tes bastantes dificultades para poder ler os subtítulos, xa que as cabezas das persoas que están por diante están na línea visual. As imaxes máis ou menos as vas vendo, pero os subtítulos, que se colocan na parte inferior da pantalla, obviamente, vense con dificultades. Ou sexa, que se subiran a pantalla de proxección 1 metriño máis, quedaba fetén.
Déixovos o video da película completa con subtítulos en español, por se queredes vela, que xa é de 1991.
Nunhas algo estrañas circunstancias, hai uns días entereime que ían botar na televisión unha versión da película "Moll Flanders", título que me soaba de algo e me suscitaba un certo interese.
Estiven investigando e, polo visto, a novela "Moll Flanders" foi escrita por Daniel Defoe (o autor de "Robinson Crusoe") a comezos do século XVIII.
Hai máis versións cinematográficas, pero a que proxectaban ese día é de 1965, dirixida por Terence Young, e a protagonista principal era Kim Novak. Hai un bo feixe de secundarios, entre os cales os máis coñecidos son Angela Lansbury, George Sanders e Vittorio de Sica.
Máis ou menos a historia vén sendo a dunha nena abandonada nun orfanato que, na xuventude, intenta ganarse a vida como criada nunha casa rica. Pero a súa exuberante beleza fai que todos os fillos queiran casarse (ou outras cousas) casarse con ela.
Debido a iso, decide que quere ser rica, e busca un marido con cartos, pero todas esas operacións sáenlle mal, e a pesar de que moitos homes namoran dela pola súa beleza, eles están intentando casar con ela pola mesma razón, xa que pensan que é rica.
Despois de moitos avatares, ten que dedicarse á delincuencia naquel terrible Londres, e debido a iso, remata no cárcere, da que sae cunha pequena milagre, xa que a súa nai (que emigrara a América) lle deixa unha herdanza.
Polo visto, a novela trata de máis cousas, vai a América, volve de novo a Inglaterra, etc. Pero nesta película só falan do que pasa antes de emigrar a América.
Toda a película ten un ton "picarón" no que o sexo está sempre insinuándose debido a que Kim Novak debía ser un icono sexual da época. Tamén habería moito que discutir sobre o que Daniel Defoe pretendía transmitir coa obra. Polo visto, era un liberal conservador moi fanático, así que desconcerta un pouco esta trama. Ao mellor, quería retratar a unha boa parte da sociedade inglesa da época, e xustificar a súa retrógrada ideoloxía.
E deberíamos rematar dicindo onde vin esta película, que tamén ten a súa historia. Non sei como, entereime de que a proxectaban en Localia Vigo, que se recibe en toda Galicia a través de R. A calidade de imaxe non era moi boa, e 4-5 breves escenas estaban sen dobrar e foron emitidas en versión orixinal. Sobran comentarios.
Esta última fin de semana celebrouse na fantástica Aula Náutica da Universidade da Coruña (na entrada do dique de abrigo) a I Escola de Verán de CUAC FM.
Por alí pasaron unhas cantas persoas de CUAC FM e doutras radios comunitarias españolas e europeas para contar e compartir as súas experiencias neste interesante mundo.
Nesta foto vemos á principal organizadora do evento, Isa Lema, ao seu carón está Xulio Abalde, o reitor da UDC, e Hakan Casares, do Consello da Cultura Galega, e fillo de Carlos Casares, ao que se dedica o Día das Letras Galegas de 2017.
Nun dos magníficos espazos de cine español que están botando na 2, hoxe vin unha película da que xa oíra falar hai tempo. É "Camarote de luxo".
Dirixida por Rafael Gil en 1957, protagonizada por Antonio Casal, rodada na Coruña, e baseada na novela "Luz de luna", de Wenceslao Fernández Flórez, é sempre mencionada cando se fala de cine rodado en Galicia. Como curiosidade, ver as estampas da Coruña dos anos 50 resulta moi revelador.
A historia está moi ben, aínda que o autor é de total garantía, e revela moi ben como era a miseria da época e sobre todo a mafia e a corrupción que había ao redor dos barcos da emigración. Moita xente fixo fortunas mandando galegos a América. Non é o único tema que se trata, pero é o eixo principal.
En canto ao actor Antonio Casal, que protagoniza a película case individualmente, chamoume a atención que por momentos lembraba lonxanamente a Buster Keaton. De feito, agora paréceme verlle un certo ou bastante parecido.
E tamén resulta curiosa, aínda que tamén era bastante habitual en Wenceslao, o tono de amarga comedia no que transcorre a historia. Parece ter momentos cómicos, pero o drama que loce no transfondo é terrible.
Outro luns pola noite máis, na 2, proxectaron unha interesante película española de mediados do século XX. Neste caso, foi "Mariona Rebull", baseada nunha novela de Ignacio Agustí que foi un grande éxito no país a comezos dos 40. Foi dirixida en 1947 por José Luís Sáenz de Heredia.
Polo visto, este ciclo que botan todas as noites na 2, está formado cada semana por cinco películas que teñen unha temática "similar". E comezan a semana coa película máis antiga e van avanzando pola historia do cine español ao longo da semana. Esta película iniciaba o ciclo dedicado "á familia".
E iso debe ser así porque un dos eixes principais da mesma é a saga dos Rius, uns industriais cataláns que puxeron en marcha unha fábrica téxtil a finais do século XIX.
A película comeza co iniciador da firma, cando xa o seu fillo tamén traballa na empresa, e pouco antes de que morra o pai. Case toda a película transcurre na vida deste fillo, e remata xusto cando decide retirarse, e o seu fillo, que estivo formándose en Inglaterra, chega dende alá, e comeza a traballar na firma, aínda que a el ese futuro non lle convencía demasiado.
Pero o título fai referencia a outra persoa. Mariona Rebull foi a muller deste industrial que protagoniza toda a película, e foi a nai do seu fillo. Aínda que era unha muller de ánimo cambiante e non moi doada de comprender, o seu marido tampouco tiña uns sentimentos moi claros cara ela, era unha parella cunha relación algo estraña, ademais enrarecida por un amigo del que tamén fora amante dela.
O caso é que neste estraño triángulo de persoas, crúzase tamén a crispada situación política de Barcelona a finais daquel século, cos atentados dos anarquistas. Precisamente Mariona morre xunto ao seu amante nun atentado no Liceo, cando tamén o seu marido estaba presente, e cando o seu fillo tiña poucos meses.
Como vedes, unha trama intrincada pero moi interesante. Como sempre, nestas películas en branco e negro, nas que non había efectos dixitais nin caralladas similares, as historias son fantásticas e non te aburres nin un segundo.
Onte asistimos no Teatro Colón á estrea da ópera en galego "A raíña Lupa", con libreto de Xoán Pérez, e música e dirección de Fernando Vázquez Arias.
En escena estaba o pianista Gabriel López, catro tenores ou barítonos (Javier Palacios, Diego Neira, Axier Sánchez e Gabriel Alonso) e catro sopranos ou mezzosopranos (Teresa Novoa, Clara Jelihovschi, Alba López e Mª José Ladra), e ademais as 40 voces do coro Follas Novas.
Non era a versión escénica nin orquestral, era a versión con piano e voz, así que resultaba moito menos espectacular e estática. Polo visto, a versión orquestral xa está composta, pero non teño noticias de que se estreara, e non digamos xa a versión escénica.
Eu de ópera non entendo, pero coido que a obra é bastante digna. Pero sendo en galego (aínda que baseada nunha lenda tradicional fermosísima), non creo que teña moito percorrido comercial, por desgraza. Se o conseguira, sería un grande avance.
E como de ópera non entendo, espero que entendan as persoas que lean este comentario que o que vou dicir agora non é falta de respecto, é simplemente o que sucede. As voces dos cantantes de ópera son inmellorables, xa se sabe, pero dificultan moito a comprensión do texto. Esta obra era en galego, o idioma no que falo sempre, e practicamente non entendín nada do texto. Xa sei que hai que ter o oído educado neste tipo de canto para comprendelo, pero debe facer falta tanto adestramento, que moitos quedamos polo camiño, que lle imos facer!!!
En calquera caso, noraboa aos autores e intérpretes, e estaría moi ben que tivera éxito e axudara a divulgar a riquísima cultura galega, tamén a través dun formato tan exquisito e completo como a ópera.
Volvendo estes días ao marabilloso pracer da lectura, sempre tan abandonado, lin una novela breve titulada "Fontán", escrita por Marcos Calveiro.
