A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Este martes 20 de xullo Viaxes O Lóstregho parte para unha nova expedición internacional. E ademais conta coa compañía dun terceiro expedicionario: o xa coñecido señor Pérez, que nos acompañou na nosa primeira viaxe ao norte de Portugal (1998) e na última viaxe internacional a Roma (2007).
Esta vez toca explorar o sudoeste de Francia. Os territorios a visitar son o País Vasco Francés (Iparralde en euskera) e os Pirineos Franceses (polo menos a súa parte máis salientable). É dicir, a metade máis occidental da fronteira franco-española.
Queríamos coller un lugar céntrico deste territorio para situar o campo base e aínda que nos gustaba máis a cidade de Pau, vímonos "case obrigados" a reservar hotel en Lourdes (que está a uns 20 ou 30 quilómetros ao sudeste). Aínda así, a situación é bastante céntrica. Hai que ter en conta que Lourdes, a pesar de ter só 15.000 habitantes, é a segunda cidade de Francia en número de hoteis (uns 270). Iso si, sacando que vaiamos dar un paseíño polas noites, non temos pensado visitar a vila, que nos trasmite moi mal rollo (non nos imos poñer aquí a falar deste tema). E ademais hai que ter en conta que os dous ou tres primeiros días da nosa estancia alí, o Tour está pasando por esta zona, así que se cadra temos algunha pequena interrupción por ese feito.
Temos moitos obxectivos para visitar:
- En Iparralde vilas como Bayonne, Biarritz, Saint Jean de Luz, Hendaye ou Sant Jean Pied de Port (a estación de Camiño de Santiago anterior a Orreaga/Roncesvalles)....
- Nos Pirineos a listaxe sería interminable, os vales de Aspe, Ossau, Gaves, Alto Garona, con vilas como Pau, picos como o Midi d'Ossau ou Midi de Bigorre, o Cirque de Gavarnie, os portos de montaña míticos do Tour (que sempre teñen unhas paisaxes incribles) como Tourmalet, Aubisque, Aspin, Luz Ardiden, Superbagneres...
Se todo vai ben (que irá) voltaremos o mércores 28 de xullo. Daquela xa vos contaremos como foi a cousa e poñeremos algunha foto dos bonitos lugares que, sen dúbida, visitaremos.
O outro día fun a un concerto de música clásica (non sei se máis ben entra en música de cámara), que xa había tempo que non me pasaba.
Foi no Museo de Belas Artes da Coruña, pertencente ao Festival Via Stellae deste ano. Consistiu na intepretación de tres pezas (unha de Brahms e dúas de Octavio Vázquez) a cargo do clarinetista valenciano Enrique Pérez Piquer e do pianista chileno Aníbal Bañados Lira.
Estivo ben. A min a música clásica gústame, en ocasións apaixóame (non demasiadas) pero de cando en vez preciso ir para compensar estes gustos musicais con outros que son algo menos "equilibrados". Pero seguramente estaría ben comentar unhas cantas cousas que pasaron neste concerto, que o fixeron algo "accidentado".
Como personaxes principais poderíamos situar aos dous executantes, o compositor Octavio Vázquez (que estaba na sala, enterámonos despois; Brahms obviamente non puido asistir) e unha parella de señores maiores que chegou xusto cando ía comezar o concerto, e que sentaban na ringleira diante da miña, aínda que máis centrados ca min, que estaba nun extremo.
Por onde poderíamos comezar? Non quero presumir de listo, pero aínda que non o coñecía, o que despois se acabou confirmando como Octavio Vázquez, xa me pareceu recoñecelo ao comezo. Era un rapaz novo (naceu en 1972, poñíao no folleto) e eu vin a un rapaz desas características (a idade media na sala era bastante superior), moi ben traxeado e que colocaba no borde do escenario, no mesmo centro, algo así como unha gravadora. Non sei como pero atei cabos e pola súa actitude no concerto, moi concentrado e por momentos pechando os ollos na éxtase (non como outros dos que falarei despois), funme facendo á idea de que debía ser el, e finalmente non me trabucaba.
Poderíamos seguir pola parella de señores maiores. Como dicía, chegaron uns segundos antes de que comezara o concerto, e xa me pareceu que ían dar moito xogo. Xusto antes do comezo, veu unha das azafatas que repartían os folletos á entrada, e avisou de que dúas das pezas ían intercambiar a súa orde de execución. A rapaza non tiña nin moita voz nin usou a megafonía, pero máis ou menos fíxose entender. Pero aos señores de diante (que eran os que estaban máis cerca dela) non lles chegou e pediron a berros que repetira o aviso, que non puideran oílo. Aquelo xa prometía moito, ía haber moita diversión. Por certo, outra señora máis discreta da miña ringleira, que sentaba xusto detrás destes señores, tamén me pediu en baixo que lle explicara o que acababan de dicir, así que o problema estaba bastante extendido.
Cando rematou a primeira peza, tan breve que só tiña un movemento, o pianista comezou a preguntar en público se había algún técnico de pianos na sala, porque acababa de descubrír que unha das teclas non soaba. O compositor ergueuse solícito a axudalo, pero tampouco puido arranxar nada, e parece que comezaron a facer xestións para ver se algún técnico podía achegarse no descanso, para o que faltaba unha media hora. O pianista entón dixo que tiraban para diante, e que se tocaba pulsar esa tecla, cantaría (risas cómplices por parte do público). O caso é que non o escoitamos cantar, do cal se deduce que a tecla non facía falta nesta peza.
Chegou o descanso. Os músicos marcharon para o camerino esquecendo totalmente o problema do piano. Subiron ao escenario o compositor e un rapaz, de vestimenta moi informal, que me pareceu ver antes repartindo tamén folletos na entrada, e que se achegou para ver se podía axudar co do piano. E uns segundos máis tarde, non se sabe moi ben como, a tecla comezou a soar. O compositor entrou no camerino a avisar que todo funcionaba xa. A verdade é que fiquei coa dúbida se aquel rapaz era o técnico do piano ou se todo foi unha casualidade.
A segunda parte consistía nunha peza que se estreaba aquel día de Octavio Vázquez, e que constaba de catro movementos. Pero o día xa se debía estar facendo longo de máis para os señores de antes, e a señora quedou durmida e roncaba un pouco (non moito pero como o silencio era total, non facía falta moito esforzo para facerse oír). O señor despertábaa de cando en vez cun cobadazo, pero ás veces tamén lle dicía algo para desperezala, e como estaba bastante xordo, xa sabedes que teñen certa tendencia a falar en volume alto. Pois nada, a estrea mundial da peza tivo algúns pequenos "invitados" inesperados.
Rematou a peza cunha grande ovación (os señores dicindo en alto "Muy bien", aínda que o fixeron catro ou cinco veces en todo o concerto), subiu o compositor ao escenario para saúdar xunto cos dous músicos, e nese momento desprendéuselle da man ao clarinetista a parte dianteira do seu instrumento (parece como se desenrroscara), que caeu ao chan, e saíron voando rotos dous pequenos fragmentos da punta. É de supoñer que os instrumentos dese nivel son carísimos, e que calquera reparación custa un ollo da cara.
Como vedes, aparte da calidade musical, non diredes que non se pasa ben nos concertos de música clásica. Déixovos un video dun concerto para piano de Octavio Vázquez, interpretado por Cristina Pato.
Onte asistín en Santiago a un acto cultural histórico e moi fermoso. Consistíu nun cortexo cívico-reivindicativo que lembrou os 125 anos da morte de Rosalía de Castro, tamén o traslado dos seus restos de Padrón a Compostela, e que reclamou a reapertura ao público do Panteón de Galegos Ilustres. Vaiamos por partes.
En primeiro lugar, o 15 de xullo de 1885 morreu a poetisa, de aí saen os 125 anos de distancia.
En segundo lugar, uns anos despois, decidiron trasladar os seus restos do cemiterio de Adina, en Padrón, ao Panteón de Galegos Ilustres, facendo unha serie de paradas onde se leron poemas dela e se interpretaron diferentes pezas musicais. Iso intentou revivirse onte.
Onte saíu un tren chamado "Follas Novas" de Padrón a Compostela, onde viñan unhas duascentas persoas, e que foi recibido por varios centos máis que chegabamos de diferentes partes do país. Subimos pola rúa do Hórreo, Toural, Praza da Universidade, Praza de Cervantes e rematou en San Domingo de Bonaval.
Alí, diante do edificio, reivindicouse que non se pechara o lugar onde se atopa o Panteón de Galegos Ilustres, que dende hai algún tempo pasou de novo a titularidade da Igrexa e non permite as visitas. Parece que a Xunta e o Arcebispado chegaron a un "acordo" no que se abrirá algúns días da semana, pero claramente a solución debe pasar porque a xestión e titularidade do lugar sexa laica e pública, xa que a pesar de ser antes unha igrexa, o edificio está xa totalmente baleiro de toda ornamentación e boato relixiosos e aparentemente desacralizado (eu teño visto alí exposicións de arte contemporánea, como na igrexa da Universidade).
E xa dentro (pediuse permiso por escrito para esta celebración) houbo unha boa cantidade de lecturas e actuacións e rematou cunha ofrenda floral no Panteón. Grande acto moi ben organizado pola Asociación de Escritores en Lingua Galega. Déixovos unha foto das intervencións en Bonaval.
Acabo de rematar a lectura dunha fermosa novela de Rosa Aneiros, titulada "Resistencia". Si, si, xa sei que foi editada hai 7 ou 8 anos e que dende a súa estrea converteuse nun superventas galego que agradou moito a todos os que a leron. Pero eu non teño presa para as lecturas e non me importa deixar pasar o tempo para disfrutar destes placeres.
A verdade é que me gustaría saber por qué a merquei no seu día. Porque o que se conta nas solapas, que habitualmente coincide co que sae nos xornais e promocións, non me chama especialmente a atención. Unha historia de amor en torno á Revolución dos Caraveis en Portugal. As boas críticas repetidas durante todos estes anos deberon animarme a mercala cando se cruzou comigo a última vez.
Porque realmente me gustou. Efectivamente, está moi ben escrita e aínda que os grandes trazos da historia non teñen nada de particular, o conxunto de personaxes e a forza da trama enganchan moito.
Trata basicamente da historia de amor entre Dinís e Filipa, que ten lugar nunha pequena vila da costa portuguesa chamada San Pedro de Moel (se non me trabuco existe, xuraría que eu pasei por alí cerca e polas súas fermosas praias). Cerca da vila está a Marinha Grande, vila famosa polas súas fábricas de cristal, onde traballa Dinís e o seu pai (Dinís non sabe que é o seu pai) e o Pinhal do Rei, piñeiral inmenso que mandou plantar o rei Don Dinís, e que abastecía ás fábricas de vidro. Como Dinís foi concebido alí, recibiu ese nome.
Dinís e Felipa nunca chegaron a vivir xuntos, ela era filla dun rico comerciante de Coimbra e veíanse nas vacacións en Moel. Aparte do seu amor, por separado foron uníndose ao movemento comunista de resistencia á ditadura salazarista.
A comezos dos 60, Dinís viviu unha dura experiencia de dous anos na guerra colonial de Mozambique, de onde chegou moi cambiado e cunha tristeza na ollada que nunca o abandonaría. Esa vivencia fíxolle entrar a formar parte do partido comunista.
No 68, cos aires de liberdade en Europa, el e algúns compañeiros máis intentaron un motín sindical na fábrica, foron apresados, e leváronos para a cárcere de máxima seguridade de Peniche, de onde non saíu ata a Revolución dos Caraveis, en abril do 74.
Cando saíu, Filipa vivía en Brasil co seu pai e pensaba que morrera, xa que dende o cárcere mandáranlle unha notificación falsa dicindo que morrera, cousa que era bastante habitual daquela.
Pero a historia aínda segue ata o ano 94.
En definitiva, unha historia con moitas aristas, moi ben tramada, moi bos personaxes (eu case non falei máis que de dous, pero hai moitos máis) e que fai pasar un moi bo pedazo.
Estiven vendo onte a exposición de dinosaurios, que ten algúns animatronics, que estará en xullo, agosto e setembro en Expocoruña, a "nova" Feira de Mostras situada a carón do Coliseo.
En primeiro lugar, dicir que está máis ben deseñada para nenos. Hai uns cantos paneis explicativos, pero algúns non son moi fáciles de ler pola súa posición e tamaño de letra, algunhas pantallas para ver videos e documentais (sen ningunha cadeira diante para pararse a velos), unha sala habilitada para ver documentais e sobre todo moitas maquetas de dinosaurios, algunhas (ao principio) formadas polos seus ósos e algúns animatronics, creo recordar que estarían en torno aos 10.
Tamén hai que comentar que o prezo é relativamente caro. A entrada para adultos son 8 euros e para nenos creo que é 6 (ata os 16 anos, se non lembro mal). Tamén me pareceu ler que os nenos menores de 2 anos non pagan. E hai algúns bonos que dan lugar a descontos interesantes. Non digo que o mantemento e funcionamento dos animatronics non mereza pago a cambio, pero pareceume algo excesivo. Pero como os nenos o pasan moi ben, seguro que lle paga a pena ás familias a visita.
Os animatronics que hai alí non son como os deste video que vos puxen, non sei se falan de dúas exposicións diferentes. Pero buscando por Internet deume a impresión que debe haber MÁIS DUNHA E DE DÚAS exposicións itinerantes polo mundo con animatronics de dinosaurios. Gustaríame saber por qué atrae tanto a atención dos rapaces este tema, porque xa teño coñecido uns cantos casos de rapaces que non destacan especialmente en nada PERO QUE O SABEN TODO sobre dinosaurios.
En canto ás máquinas en si, non me pareceron nada do outro mundo. Hai unha dunha especie de cocodrilo que está abrindo a boca na que ten un peixe (ou similar) e abanea algo o corpo, que me pareceu a máis interesante dende o punto de vista da motricidade. E hai un ave que está pisando a unha presa e ten outra na boca chea de sangue que tamén chamaba a atención. Pero as outras tiñan movementos bastante básicos. O Tyranosaurus Rex pestenexaba e inchábaselle o bandullo, nada máis, iso non impresiona a ninguén. Se non lembro mal, o que vin hai cinco anos no Museo de Historia Natural de Londres era algo máis expresivo.
Aproveitando que en Google Videos poden verse películas enteiras que xa non dispoñan de dereitos de autor (en Youtube os fragmentos son pequenos, hai que velas a trozos), estiven vendo a mítica película alemana de cine mudo "Metrópolis", rodada polo xenial Fritz Lang en 1927.
É unha historia de ciencia-ficción baseada nunha novela escrita por Thea von Harbou (a muller de Lang). A min o que máis me gusta é o deseño artístico das dúas cidades (a subterránea dos obreiros e a da superficie dos ricos), ambientado no ano 2026.
Basicamente trata diso, das diferencias sociais entre os obreiros que viven explotados baixo terra facendo funcionar as máquinas que moven o mundo, e a vidorra que se pegan os propietarios e ricos no ultra-tecnoloxizado mundo da superficie.
Déixovos o enlace para ver a película en Google Videos.
Onte lin unha breve novela de ciencia-ficción que conseguín hai pouco tempo, da que oíra falar moi ben. Titúlase "Planilandia. Unha novela de moitas dimensións" e o autor foi Edwin A. Abbott. Como hai moitas cousas que contar sobre ela, comezaremos.
En primeiro lugar, dicir que eu lin unha edición en galego de Urco Editora. Urco é un deses milagres editoriais que hai en Galicia. Uns rapaces novos de Compostela decidiron hai poucos anos montar unha editorial (e imprenta) onde sacan títulos de tres coleccións: gótica, ciencia-ficción e fantasía. Traducen eles mesmos (varios deles son tradutores), fan todo o traballo sucio, e o limpo, é a única forma de sacar adiante un proxecto coma este.
Eu descubrinos hai varios anos no Cultur.gal, e este ano trouxémolos á A. C. Alexandre Bóveda. Teñen un catálogo aínda curto pero con obras moi salientables, sobre todo con obras do século XIX que aínda non estaban vertidas ao galego (nalgún caso a ningún idioma peninsular). Destacan "O corvo" de Edgar Allan Poe (edición bilingüe galego-inglés) ou "O retrato de Dorian Gray". Habitualmente escollen obras que xa non teñen dereitos de autor, aínda que axiña cambiarán de táctica, polo que dixeron.
Imos agora co autor. Resulta que Edwin A. Abbott era un filósofo, teólogo e matemático inglés do século XIX. Aínda que escribiu outras obras máis importantes nos campos filosóficos e teolóxicos, tamén deixou esta obra mestra da ficción matemática, onde intenta poñer en evidencia a ríxida sociedade victoriana na que vivía, aínda que tamén acertou a explicar algúns conceptos matemáticos "complexos" como os que se tratan aquí.
E falamos da novela. Basicamente trata dun personaxe que vive en Planilandia, un mundo de dúas dimensións, onde os seres e cousas teñen lonxitude e anchura, PERO NON ALTURA. Recibe a visita dunha esfera, un ser de Espazolandia, o mundo das tres dimensións, que lle intenta explicar como é o mundo en realidade. Tamén hai visitas a Liñalandia (o mundo dunha dimensión) e Puntolandia (o mundo de cero dimensións). Ademais de todo isto, hai un complexo entramado social baseado nas formas dos seres, o número de lados, a maior agudeza ou non dos seus ángulos, etc. E algunhas estrañas referencias ou analoxías sociais, por exemplo ao papel e capacidade das mulleres, non moi doadas de entender.
Déixovos un par de videos. Un deles é o trailer dunha das versións cinematográficas que se fixo (hai un par de anos, creo), en debuxos animados. O outro é un breve fragmento da mítica serie "Cosmos" de Carl Sagan, no que este, apoiándose na historia de Edwin Abbott, explica estes conceptos.
Onte fun ver o primeiro dos concertos de verán na escalinata da Domus, un lugar excepcional para asistir a espectáculos musicais, se o tempo acompaña, como era onte.
E abrían a tempada un grupo coruñés que xa editaron o seu primeiro disco e que xa actuaron no 2009 no Concurso Runas do Festival de Ortigueira. Para que non coñeza isto último, é un concurso que se celebr en cada edición, para grupos novos, e o gañador de cada ano forma parte do cartel oficial do ano seguinte. Tristemente, Tiruleque (o grupo do que estamos falando) quedaron de segundos.
Son un grupo moi festivo e pásase moi ben nos seus concertos. Incluso teñen algún peza cantada que como chegue a determinados círculos (como o Luar) aínda se ha de convertir en éxito atemporal, como a "Siñá Lixandra".
Pódense contar varias cousas sobre o grupo. Por exemplo, a formación básica é: 1 contrabaixo, 1 acordeón, 1 clarinete ou saxo, 1 clarinete, gaiteiro ou cantante, 1 batería e 1 percusionista. Aínda que lin nalgures que os 6 membros son gaiteiros, ou podería tocar ese instrumento calquera deles, aínda que só o fai un, e non en todas as cancións. Por último, comentar que "tiruleque" é un sinónimo de monicreque, títere ou marioneta.
Déixovos un par de vídeos de cando actuaron en Ortigueira.
Nestes últimos días fixémoslle unha homenaxe consistente en varios actos diferentes a Lois Peña Novo, o primeiro político nacionalista elixido democráticamente que falou en galego nunha institución pública. Concretamente foi como concelleiro na Coruña o 7 de xullo de 1920, hai xa 90 anos.
O primeiro dos actos foi a colocación dunha placa conmemorativa do feito na rúa coruñesa que leva o seu nome, que non é precisamente moi céntrica, está alá no Martinete, entre o Birloque e o polígono industrial POCOMACO.
E hoxe Manuel Roca Cendán, profesor de Economía no coruñés Instituto de Zalaeta e o maior estudoso da obra de Lois Peña Novo, deu unha amena charla no local da A. C. Alexandre Bóveda para lembrar ao persoeiro e a efeméride.
Tivo unha vida máis ou menos paralela á de Alexandre Bóveda pero aínda que el tamén foi condenado a morte, tivo a sorte de poder salvarse, e rematou os seus días como modesto avogado a finais dos anos 60, moi lonxe da escena pública para a que nacera e para a que estaba tan dotado. Fixo moi interesantes aportacións e propostas para a economía galega no primeiro tercio do século XX.
Acabo de ler un libro ao que lle tiña bastantes ganas (e toda a longa lista que teño esperando), titulado "Numerati" e escrito polo xornalista americano Stephen Baker.
Fala sobre os exércitos de matemáticos, enxeñeiros e informáticos que recollen millóns de datos sobre todos nós en Internet ou por outros medios, e intentan deducir cousas a partir deles. Hai moitas empresas (sospeito que principalmente en Estados Unidos) que viven diso. E nada mal, por certo, cada vez os seus creadores están máis cotizados e as empresas son mercadas a prezos astronómicos ou eses xenios son contratados por xigantes como Google, Yahoo, Microsoft ou Intel.
O libro está estruturado en sete capítulos sobre diferentes ámbitos de traballo destes numerati:
- O empregado: parece que están modelándose sistemas para saber o que fai cada empregado en cada momento. Conseguilo se o traballo é nun ordenador non é nada difícil. Dese xeito pretenden mellorar a produtividade.
- O consumidor: unha das máis obvias. De todos os rastros que imos deixando en Internet, pagos da nosa tarxeta, etc., poden deducir o tipo de cousas que nos interesan e facernos chegar publicidade axeitada aos nosos intereses.
- O votante: En todas as eleccións, hai grupos non moi numerosos de votantes que teñen claro por qué opción decantarse, pero son moito máis numerosos os que teñen dúbidas, para os que poderían crearse mensaxes ou campañas específicas e personalizadas sabendo determinados datos ou intereses desas persoas. Non serían campañas masivas como as actuais, onde hai grande despilfarro de recursos.
- O blogueiro: Dos millóns de comentarios e artigos que saen nos blogs do mundo, poden sacarse moitas tendencias e gustos de produtos.
- O terrorista: ser capaces de rastrear os pasos de posibles terroristas a partir de datos de viaxes, alugueres, compras, etc.
- O paciente: a posibilidade de que mediante milleiros de datos biométricos poidan detectarse e previrse enfermidades ou doenzas. Obviamente, están moi interesadas as aseguradoras. Pero, digo eu, cando haxa capacidade para previr esas cousas, supoño que o futuro das aseguradoras médicas virase abaixo. Agora mesmo apóianse no descoñecemento sobre o futuro. Cando xa non haxa tanto, xa non terá tanto sentido a súa existencia.
- A parella: posibilidade de confrontar datos para buscar a parella ideal, que segundo algúns é unha das principais actividades na vida.
Teño que recoñecer que o libro me decepcionou un pouco. Pretendeu avanzar en moitos campos, e case non o fixo en ningún, quedouse en vaguedades, case anécdotas, con frases ocas como "pero no futuro seremos capaces de deducir......". E como nalgúns capítulos se fala moito de estratexias comerciais e produtos, comprobei de novo como bastantes autores norteamericanos están continuamente facendo referencia a marcas comerciais, son incapaces de construír o seu discurso sen mencionalas. Eu nunca escribín nada, pero paréceme un recurso literario bastante mediocre.
E non podo rematar sen comentar que no seu agradecemento final, o autor di que na revista na que traballa, Business Week, déronlle permiso para ausentarse MÁIS DUN ANO para facer este libro. Sen comentarios.
Este martes 20 de xullo Viaxes O Lóstregho parte para unha nova expedición internacional. E ademais conta coa compañía dun terceiro expedicionario: o xa coñecido señor Pérez, que nos acompañou na nosa primeira viaxe ao norte de Portugal (1998) e na última viaxe internacional a Roma (2007).
Onte asistín en Santiago a un acto cultural histórico e moi fermoso. Consistíu nun cortexo cívico-reivindicativo que lembrou os 125 anos da morte de Rosalía de Castro, tamén o traslado dos seus restos de Padrón a Compostela, e que reclamou a reapertura ao público do Panteón de Galegos Ilustres. Vaiamos por partes.
Acabo de rematar a lectura dunha fermosa novela de Rosa Aneiros, titulada "Resistencia". Si, si, xa sei que foi editada hai 7 ou 8 anos e que dende a súa estrea converteuse nun superventas galego que agradou moito a todos os que a leron. Pero eu non teño presa para as lecturas e non me importa deixar pasar o tempo para disfrutar destes placeres.
Onte lin unha breve novela de ciencia-ficción que conseguín hai pouco tempo, da que oíra falar moi ben. Titúlase "Planilandia. Unha novela de moitas dimensións" e o autor foi Edwin A. Abbott. Como hai moitas cousas que contar sobre ela, comezaremos.
Nestes últimos días fixémoslle unha homenaxe consistente en varios actos diferentes a Lois Peña Novo, o primeiro político nacionalista elixido democráticamente que falou en galego nunha institución pública. Concretamente foi como concelleiro na Coruña o 7 de xullo de 1920, hai xa 90 anos.