A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Nestes días de asueto incluso me deu tempo a tragarme unha lixeira noveliña de pouco máis de 300 páxinas. Tiña varias desas características, pero despois de ler as súas sinopses, pensei que esta ía ser a máis levadeira.
Titúlase "O Demo en Florencia" e foi escrita polo rioxano Óscar Soto Colás. Foi gañadora do Premio do Círculo de Lectores (no que o xurado está formado por socios dese club) e no seguinte vídeo podedes ver unha entrevista co autor.
A trama ten unha certa similitude con "O nome da rosa" de Umberto Eco. Un franciscano chamado Salvatore Montevecchi, que vive nunha apartada abadía dos Alpes Italianos e se dedica a copiar libros, recibe a visitas duns guardias da cidade de Florencia, que veñen buscalo para que axude a resolver unha serie de horrendos crimes que están tendo lugar nesa cidade.
Para el non é un lugar alleo, xa que naceu alí, e marchou dalí hai 20 anos. Ata aquel momento fora un destacado inquisidor, pero que tiña fama de resolver moitos casos utilizando a razón, non os escuros argumentos da época. E cando marchou, acababan de resolver, aínda que non o tiñan moi claro, un caso tan macabro como o actual, e con algunhas similitudes moi sospeitosas.
A serie de crimes consiste en que, aproximadamente cada dous meses, desaparece na cidade ou entorno cercano, unha rapaza adolescente, normalmente de familias humildes, que aparece xustamente aos 28 días, cun tallo na gorxa e sen unha gota de sangue no seu corpo. E ademais, aparece o corpo en lugares da cidade aos que non se atopan explicacións de como chegou sen ser visto.
O franciscano, ademais de a esta serie de crimes e outras circunstancias persoais, enfróntase a un xesuíta español, chamado Alejandro Núñez, que é un inquisidor no sentido máis clásico, que está sempre dicindo que o autor deses crimes é o Demo, sen ter o máis mínimo interese en investigar de forma máis racional. Pero este personaxe tamén ten un peso moi político, pois realmente representa á coroa española, que dominaba aquelas terras, cousas que non facía ningunha graza ao Duque Cosme de Médici.
Pois iso, como vedes, é un monxe medieval e racional intentando resolver uns crimes enfrontándose á escuridade desa época.
Neste ano 2019, o homenaxeado co Día das Letras Galegas foi Antonio Fraguas. Por avatares xornalísticos do destino, o mes de maio pasado, xuntei dous suplementos (un de Sermos Galiza e outro da Voz de Galicia) e un libriño (da Voz de Galicia) que glosaban a figura deste historiador, etnógrafo, folklorista e antropólogo galego.
E xusto nesta fin de semana longa de finais de xuño, ampliada polo festivo luns 24 de xuño na Coruña, e na que acaba de saberse que o vindeiro ano o homenaxeado será Ricardo Carballo Calero, tiven algo de tempo para ler as case 200 páxinas que acumulei sobre Antonio Fraguas. Así que me puxen co tema.
Obviamente, os textos e as fotos acabaron sendo coñecidos para min, porque se repetían en certa medida. Pero basicamente conseguín o que quería, que era enterarme ben de quen fora ese señor e o que fixera, porque destacou en ámbito totalmente alleos para min e que non me resultan especialmente atractivos (e sospeito que non son o único). E resultou ben interesante.
Naceu nunha aldea de Cotobade, a finais de 1905. O seu pai era canteiro e acababa de marchar para Brasil, así que non puido casar coa súa muller e recoñecer ao fillo ata que voltou, e Antonio xa tiña daquela 7 anos.
A idea do pai era marchar de novo a Brasil e, nesta segunda ocasión, levar a toda a familia para alá. Incluso estaba formando ao fillo como maquinista de tren, para que puidese dedicarse a iso en América. Faltoulle pouco, pero finalmente non sucedeu iso, porque o segundo profesor que tivo na escola (o primeiro era un zoquete) dixo que lle veía cualidades, e que podería facer carreira. A nai apoiou a moción, e finalmente o pai marchou só de novo. Morreu uns anos máis tarde, cando xa estaba de novo en Galicia, e Antonio tiña uns 25 anos.
Antonio estudou no Instituto de Pontevedra con moito aproveitamento. Foi alumno de Castelao, e quedou marcado principalmente por Losada Diéguez, que seguramente tamén lle transmitiu moita da súa relixiosidade, xa que Antonio tamén foi moi devoto (é posible que salvara a vida despois por esa razón).
Estudou na Universidade de Santiago, tamén con moi boas notas, e incluso comezou a ser profesor auxiliar axiña, pero non debía ter moito salario. Presentouse ás oposicións para profesor de instituto, e conseguiu praza para o Instituto de A Estrada, onde estivo de 1933 a 1936.
Nestes tempos da República formou parte de Seminario de Estudos Galegos, das Irmandades da Fala, do Partido Galeguista, coñeceu e tratou ás principais figuras do galeguismos naqueles días, que eran moitas.
Chegou o golpe de estado do 36, e os falanxistas da Estrada quixéronlle facer pagar o feito de ser un alto cargo do Partido Galeguista na vila. Polo que din, salvou a vida porque era boa xente e ía sempre a misa, porque algúns querían matalo. Pero obviamente, quitáronlle a praza de profesor. Marchou entón para Compostela, e montou unha academia de pasantías xunto cun crego.
Non lle deixaron volver á docencia (despois de aprobar unha nova oposición, claro) ata o ano 50. Ao conseguilo, estivo dando clases no Instituto Masculino de Lugo ata o ano 59. E do ano 59 ata o 75, cando se xubilou, estivo no Instituto Feminino de Compostela, agora chamado Rosalía de Castro. Polo visto, deixou moi boa pegada no alumnado deses dous centros, era moi boa xente, moi bo docente, innovador e sacaba ao alumnado da clase para facer visitas culturais.
Dende a súa xubilación ata a súa morte no ano 1999, dedicouse a divulgar e musealizar, especialmente no Museo do Pobo Galego, que foi un dos proxectos da súa vida.
Hai uns días botaron na 2, sen cortes, a película "O Mago de Oz". Vina hai anos e gardaba un agradable recordo da mesma, así que me animei.
Esta vez non me gustou tanto como a outra, pero vaia, tampouco me desagradou. É unha película, para min, bastante infantil, pero creo que ten uns valores ou mensaxes máis ou menos interesantes, e algunhas das cancións son moi chulas, aínda que outras non me din demasiado.
Documentándome para escribir algo aquí, acabo de ver que a vida de Judy Garland, a actriz principal, foi toda unha odisea. Xa sen contar que, por esta película principalmente, e por outras que fixo despois, en menor medida, está considerada un icono gay. Eu non capto moi ben a que se pode deber, pero me chama a atención ese curioso feito.
Toda a súa vida, e tamén a súa tráxica morte, estivo trufada da inxesta de barbitúricos e anfetaminas, para soportar as longas xornadas de rodaxes. E tamén houbo algo de alcoholismo, polo visto. Ou sexa, outra vida segada pola fama. Tampouco sabía que era a nai de Liza Minnelli (de cando Judy estivo casada con Vincent Minnelli), pero si, teñen un aire, e as fotos das dúas cando eran novas amosan claramente o seu parecido.
Hai uns 8 meses fun por primeira vez ao Garufa Club da Coruña para ver a Octopus' Garden, unha banda tributo dos Beatles que toca alí con certa frecuencia.
Onte estaba máis ou menos libre e volvín (pensei que a primeira visita fora máis lonxana no tempo), porque me deixaran boa sensación a primeira vez, pero mellorable.
Acabo de ler o que publiquei daquela, porque parecérame que o concerto fora diferente naquela ocasión, e acabo de constatar que así foi.
Naquela primeira ocasión tocaran bastantes cancións menos coñecidas. Onte tocaron bastantes máis clásicos e soábame case todo. Iso si, onte detectei que dúas ou tres cancións as tocaron varias veces, do cal deduzo que o repertorio dos Beatles non é tan longo como eu pensaba, ou que eles non o dominan por completo.
Volvín botar en falta varias cancións emblemáticas como "Yesterday", "Let it be", "Eleanor Rigby" ou "Hey Jude", pero agora sospeito que debe ser un problema de instrumentos. Nesas cancións coido que ten un protagonismo importante o piano, e parece que ningún deles o domina. Digo eu que será ese o problema, supoño. En calquera caso, pásase moi ben.
Onte, unha vez máis, o crítico de cine e astrónomo Martin Pawley deu unha interesantísima charla sobre a historia da astronomía no local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda.
Hai uns meses xa dera un par de sesións sobre as mulleres na historia da astronomía, e onte fíxoo de forma algo máis xeral. A maioría eran homes, pero tamén se mencionaron algunhas das máis destacadas mulleres. E eu pedinlle ao final en público a ver se podía completarse o ciclo coa historia da astronomía galega. Dixo que non había moito que contar, pero algunhas cousas si, así que se poñería co tema.
Un día destes actuou no Teatro Colón da Coruña, unha vez máis, o magnífico grupo de cantareiras e pandereteiras Leilía, que son un seguro de éxito nese tipo de eventos.
Nesta ocasión a xira chámase "Cantar-Elas" e débese a que o grupo cumpre 30 anos dende os seus comezos. Durante o concerto, Ana, que é a integrante que fala na maior parte das ocasións cara ao público, comentou que esperaban sacar un novo disco este ano, e incluso tocaron algunha peza que irá nese disco. Digo isto porque non son moi prolíficas, sacaron 4-5 discos en todo este tempo, e suponse que cando saquen o seguinte haberá unha nova xira.
Non hai moito que dicir, un grande espectáculo, coas seis cantantes en plena forma, e un pequeno grupo de instrumentos, con Pablo Pérez no contrabaixo (está metido en todo tipo de proxectos, sobre todo de jazz), Xoán Porto na guitarra e gaita (o músico que as acompaña sempre) e Xosé Lois Romero no acordeón (outro que tamén está en todas).
Tamén lembro que fun á presentación do seu disco anterior, "Consentimento", que fora a finais de 2011 ou comezos de 2012, e que non me convencera demasiado o concerto. Tanto é así, que non mercara aquel disco no seu momento. Porén, agora tíñano á venta de novo, e merqueino, porque esta vez o concerto si foi apoteósico e todo saíu de marabilla.
E como último comentario, algo que dixo Ana sobre a reforma do Teatro Colón. Dixo que estaban encantadas de tocar nun teatro tan bonito, e que non o viran dende que se fixera a reforma. Eu non lembro exactamente cando se rematou, pero debeu ser hai uns 15 anos máis ou menos. Elas, que son de Compostela, e que non saen de xira con frecuencia (o concerto anterior debeu ser no Rosalía), había moito tempo que non viñan por aquí, e é lóxico.
Hai uns días, auspiciado pola Asociación de Escritores en Lingua Galega e pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda, fíxose no Teatro Rosalía de Castro un grande homenaxe ao escritor Xabier P. Docampo, que morreu a finais de xuño de 2018. Creo que se están facendo máis homenaxes coma esta noutras cidades do país, todas moi merecidas, claro.
Saíron un feixe de persoas que coñeceron a Xabier en diferentes ámbitos, como a literatura ou o ensino, vimos vídeos nos que el falaba, nenos recitaron algún fragmento coñecido das súas obras, e rematou con Miro Casabella cantando.
Poño como colofón este vídeo no que aparece por última vez en público. Sobrecolle velo así, porque a súa imaxe e presencia habitual era moi poderosa, nunca vira imaxes del nestas circunstancias (de feito, non sabía que estaba enfermo e a súa morte colleume de sorpresa, hai xa case 1 ano).
