A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Un día destes botaron na TVG 2 (sen cortes, que marabilla) a película francesa "Intocable", que tivo moito éxito hai varios anos e da que me falaran moi ben.
Vina e, efectivamente, viuse claramente a calidade do cine francés, que tanto pode facer comedias simpáticas como esta ou dramas que tamén están moi ben. Vaia, que de cine, saben bastante.
Pero supoño que sería polas expectativas tan altas que me transmitiran, decepcionoume lixeiramente. Efectivamente, está moi ben, e ten puntos moi logrados, pero vaia, tampouco me pareceu para tanto.
Se cadra, o máis curioso desta peculiar historia é que está baseada nun caso real dun aristócrata e multimillonario que sufriu un accidente de parapente, quedou tetrapléxico e dediciu contratar a un inmigrante irregular alxerino para coidalo. A vida deixa atrás á ficción en moitas ocasións, non sei se a algún guionista se lle ocorrería unha situación tan fóra do común.
O outro día foi a inauguración da nova edición do Festival S8 que se celebra na Coruña. Comezou sendo un festival no que se honraba ao formato super 8, pero xuraría que agora derivou a todo tipo de cine experimental que se fai polo mundo adiante. Recoñezo que aínda non asistín a ningunha das súas sesións, non me chama nadiña.
Pero si vou ás inauguracións, porque normalmente son nun gran auditorio (esta vez foi no Teatro Colón) proxectan unha película de cine mudo con música en directo dunha grande orquestra ou similar.
Esta vez botaban "A paixón de Xoana de Arco" rodada en 1928 polo mítico Carl Theodor Dreyer. Polo visto, está considerada unha película francesa, pero os rótulos entre as esceas tiñan pinta de estar en danés, que era a lingua de Dreyer. Polo que comentou Quico Cadaval na súa divertida presentación, a Cinemateca Francesa ou quen fora ofreceulle facer unha película sobre algunha importante muller francesa, e déronlle a escoller entre Xoana de Arco, María Antonieta e outra persoa que agora mesmo non lembro (supoño que isto non sería coña).
Eu creo que a historia de Xoana de Arco daba moito de sí, pero ao estar centrada só no seu xuízo e tratar dun tema máis teolóxico que outra cousa, resulta basante pesada, e algo dura de seguir. Foi musicada pola Orquestra Gaos, ubicada no foso e dirixida por Fernando Briones, e o Coro Gaos estaba nos palcos laterais. O son era bastante impresionante. Tocaban unha peza composta para esta película por Richard Einhorn hai varias décadas.
Pero este experimento é algo arriscado. Unha película que dura case 2 horas e unha partitura que ten que adaptarse a ela como unha luva, pode fallar por moitos sitios. Cando ían poucos minutos de película, todos puidemos ver como había un erro na proxección, aparecía o logotipo do festival de novo, aparecían os primeiros títulos de crédito, e case inmediatamente a proxección seguía no mesmo punto onde se "cortara" (quedounos a dúbida naquel intre de se o soporte de almacenamento recuperou a reprodución no mesmo punto ou non).
Obviamente, a orquestra e o coro, que estaban tocando e cantando nese momento, nin se enteraron, aparentemente. Pero o caso é que a película rematou e eles seguiron tocando e cantando durante uns cinco minutos, do cal podemos deducir que nos debimos perder algún tramo de película. E iso non resultaba doado de saber, porque estabamos no medio do xuízo, que dura moitos minutos, así que calquera sabe. Dende logo, tan bonito non quedou, pero este tipo de erros poden suceder cando o experimento é tan arriscado coma este.
Hai 50 anos estaban pasando cousas polo mundo. En marzo do 68 comezaban manifestacións na Universidade de Santiago de Compostela que a paralizaron durante uns 3 meses.
En maio xa sabedes que pasaron cousas en moitos sitios, sobre todo en París, que son bastante famosas. Naquel ano tamén houbo matanzas de estudantes en México D.F. a cargo da policía, manifestacións en Estados Unidos pola Guerra do Vietnam, disturbios noutros lugares como Xapón, etc.
Por esa razón, na Agrupación Cultural Alexandre Bóveda quixeron organizar un ciclo de conferencias sobre o tema, pero tamén centrado no que pasou na USC en marzo, que é a noticia local máis destacada daquel período.
De momento, xa fixeron dúas conferencias, e non sei se vai haber algunhas máis. Dende logo, a día de hoxe, non hai máis noticias, pero pode ser que haxa algunha outra.
A primeira charla correu a cargo de Xosé Manuel Pereiro, que antes era Decano do Colexio de Xornalistas de Galicia, pero penso que agora non o é. Por idade, non puido estar na USC no 68, e obviamente non falou diso. E o maio do 68 mencionouno de pasada unha vez, creo, pero case anecdoticamente. E o resto do tempo, non sabería dicir claramente de que estivo falando. Principalmente da situación política e miseria moral da actualidade, pero sen ser capaz de rematar ningunha frase que comezara, e resolvéndoo todo con bufidos e interxeccións forzadas. Das peores conferencias que vin nunca. E a el vírao algunha vez pero esta vez tocou fondo. Supoñamos que tivo un mal día.
A segunda charla foi hai poucos días e estivo moitísimo mellor. A protagonizar María do Carmo García Negra, Catedrática de Economía da USC, e Xesús Sanxoás. Estudaban no 68 na USC, así que contaron como foi a cousa, como era a cidade, como eran os composteláns, como era a policía e os cargos da universidade. Interesantísimo, compensou con creces a pobreza da primeira charla, que obviamente sobraba. Algúns dos líderes daquela revolta estudiantil eran Touriña, Álvarez Areces, Abel Caballero, etc.
Nos últimos tempos a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda está homenaxeando con frecuencia a Luísa Villalta, escritora coruñesa que morreu traxicamente no ano 2004, e que é socia de honra desa entidade. De feito, creo que oín que queren propoñela para o Día das Letras Galegas.
Un dos máis fanáticos no tema, como era previsible, é Lino Braxe, que ademais é o director do grupo de teatro da Agrupación. E cos seus amigos actores e actrices mantén varias compañías que, de cando en vez, fan traballos nos que eles disfrutan actuando nas obras que lles gustan, sen preocuparse da rendibilidade nin das contas.
Hai pouco a Agrupación editou, co apoio de Lino e dos seus amigos e coñecidos, a Obra Dramática Completa de Luísa Villalta (creo que destacou máis como poeta), e ademais estrearon no Teatro Colón a súa obra "O paseo das esfinxes".
Foi o outro día. Non me chamou a atención a obra. Moi simbolista, metafórica, pero non moi doada de seguir, que lle imos facer!!! Como habitualmente, Lino estaba moi eufórico ao final e fíxoo patente, ao levar as táboas teatro galego que é moi difícil de representar (por múltiples factores que todos adiviñaredes).
Hai uns días botaban neste sempiterno ciclo de cine español da 2 "Zalacaín o aventureiro", película dirixida por Juan de Orduña no ano 1955.
Seguramente vos estaredes preguntando por que vin unha película que tiña un aroma tan rancio, e a resposta está clara: Pío Baroja.
Nunca lin nada de Pío Baroja, pero polo que teño entendido, seguramente as súas novelas me gustarían. Moitas son de aventuras, pasan cousas, escribiu moitas e semella que moitas eran doadas de converter en películas, así que non son malas credenciais para que as súas novelas sexan tamén amenas e agradables de ler. A ver se algún día caio.
Acabo de mirar a súa biografía e parece que morreu pouco despois desta película. E ten importancia porque nesta película é o narrador e aparece en varias escenas ao comezo e ao final explicándolle ao director (como se fora un documental) por que escribiu a novela e como coñeceu a historia.
Hai cousa dun ano vin outra película baseada nunha novela súa, "As inquedanzas de Shanti Andía", na que tamén aparecía el, e aquela resultou moi amena, había moitas aventuras no mar, o protagonista viaxaba por todo o planeta. Rodar aquelo en España nos anos 50 debeu ser toda unha proeza.
Esta tamén estivo ben, pero non resultou tan movida como a outra. Está ambientada en Euskadi na terceira guerra carlista, en torno a 1875. Conta a vida de Martín Zalacaín, que nace nun pobo na montaña, e que é moi botado para diante e desenvolto. Toda canta muller coñece cae fulminada polo cariño que lle ten.
A forma que teñen de introducir a historia está moi ben. Un vello Pío Baroja cóntalle ao director que cando era novo descubríu tres flores frescas no cemiterio dunha aldea, estaban sobre a tumba dun rapaz que morrera con menos de 30 anos e había xa moito tempo que morrera, así que o das flores frescas era todo un misterio. O enterrador dille que non saben quen as deixa, pero todos os días aparecen unha rosa branca, unha amarela e unha vermella totalmente frescas.
O xoves Baroja, decidido a coñecer quen se encarga de poñer as novas flores, quédase a durmir unha noite no cemiterio, e no medio da brétema, aparecen tres vellas mulleres que lle contan encantadas a historia de Martín Zalacaín, o rapaz ao que honraban poñéndolles flores frescas cada noite.
Obviamente, as tres mulleres foron importantes na vida de Martín, pero non había ciumes entre elas, senón unha forte amizade. E vaise vendo de xeito moi ameno como foi a breve pero intensa historia de Martín Zalacaín. Como curiosidade, direi que acabo de enterarme (porque no visionado non a recoñecín como tal) que a cuarta muller importante na vida de Martín, a súa irmá Ignacia (a nai só aparece nunha escea ao comezo, que eu recorde) foi protagonizada por María Dolores Pradera.
Este ano, nos premios Mestre Mateo do audiovisual galego, houbo unha película que arrasou. Titúlase "Dhogs", foi nominada a 17 premios, levou 13, e antes diso eu xa oíra falar marabillas a moita xente que se cruzara con ela.
Ten moito mérito que unha xente común, que sae principalmente do concello de Meira, na Terra Chá luguesa, teña ideas tan modernas, e teña o ímpetu suficiente para sacar adiante un proxecto vangardista e rompedor coma este.
Deuse a casualidade de que eu conseguín vela en cines comerciais da Coruña (creo que estivo só unha semana, con 1 sesión diaria ou algo así), e que xusto na sesión á que eu asistín foi o director, o produtor e algún dos actores para presentala e facer un coloquio ao final, ao que tristemente non puiden quedarme, porque xa era algo tarde e día laborable, non me daba a vida.
Dito isto, tamén digo que a película non me chamou demasiado a atención. Si digo que está ben rodada, que a historia é curiosa, e que o final sorprende bastante (obviamente, non vou facer spoiler).
Pero a película é bastante rara (o director xa o dixo antes de que nós a víramos, non se esconden), bastante dura por momentos (non podo explicar a que me refiro, quen a vexa xa o entenderá), e que, segundo o meu punto de vista, a sorpresa do final explica algunhas das cousas raras anteriores, pero non todas. E meter cousas raras simplemente polo mero placer de facelo, tampouco é algo que a min me convenza demasiado. Tamén pode ser que todo si encaixe e teña explicación e que eu non fora capaz de entendelo por ignorancia miña, non o descarto, pero aínda así, prefería que as cousas transcorreran doutro xeito.
Dende hai 20 anos, gozamos na Coruña dun pub folk ben interesante, chamado a Cova Céltica. Montárono daquela dous dos integrantes de Luar na Lubre, Bieito Romero e Patxi Bermúdez. E xa era o terceira que abrían, despois de a mítica Cova Folk e a Casa da Lubre.
Eran finais dos 90, o boom do folk galego, Luar na lubre eran moi famosos porque xa coñeceran a Mike Olfield, e na Coruña (e supoño que noutros sitios tamén, claro) había moitos pubs folk que alegraban a vida dos seus siareiros, como min.
Aquela burbulla desinflouse algo ou bastante, é dicir, o mesmo que pasou coa do heavy, o punk, e moitas outras, aquelas tribus urbanas foron devoradas pola xente convencional actual que xa non se sabe moi ben que lle gusta nin a onde vai, pero que parece estar dominada pola pijería e o reggaeton.
O caso é que a Cova Céltica segue sobrevivindo, no mesmo sitio no que estivo sempre, e decidiron facer a fin de festa nun local algo máis grande, o Garufa Club. E a festa foi hai poucos días.
En varias ocasións tocaron a foliada o grupo dos Noventa, que son algúns dos propietarios e visitantes asiduos do local. Amenizaron a festa ao comezo, final e entre as dúas actuacións. O primeiro grupo que actuou foi Samarúas e o segundo foi Davide Salvado con Pedro Pascual. De mestres de ceremonias oficiaron Xurxo Souto (principalmente) e Sofía de Labañou.
Tiña moitas ganas de ver a Samarúas. Algún dos músicos é colega, apunta boas maneiras, e xa os vira actuar hai un par de anos na biblioteca da Sagrada Familia. Pero esta vez xa non me gustou tanto. Non sei que pasa, pero non termina de arrancar, moitas das súas cancións non me din nada, son máis ben tirando a lentas e non me transmiten nada moi interesante. A cantante só cantas nalgúns dos temas, toca a pandeireta de cando en vez, pero máis ben pouco e non semella ser demasiado virtuosa. Non ten mala voz (pero tampouco é a mellor que escoitei, nin moito menos), pero ten unha forma de cantar que non me convence, e ademais é bastante inexpresiva, e tendo en conta o lugar que ocupa no grupo e a visibilidade que lle ofrece o seu posto, non é unha cualidade positiva, obviamente.
En canto a Davide Salvado e Pedro Pascual, o xa sabido. Davide ten unha voz flipante, resulta moi simpático presentando os temas e interactuando con Pedro e co público, e Pedro é un virtuoso con varios instrumentos, así que a combinación queda fantástica. Agora ben, só unha voz e un instrumento (aínda que este cambia algo de cando en vez) é pouca cousa, e o concerto acaba quedando algo monótono.
Pois si, arredor do Día das Letras Galegas afloraron moitas obras e traballos sobre a autora homenaxeada (como debe ser) que nos permitiron coñecela mellor. Xa digo, en cuestión de unha semana, eu vin un documental, unha obra de teatro e un suplemento completo sobre ela (fáltame ler algunha obra súa, como "Anagnórise"). E agora sei moito máis e mellor, e vale a pena, si.
No CGAI botaron un documental sinxelo de pouco máis de media hora realizado por Gonzalo E. Veloso. Como el mesmo dixo na presentación, non aparecía el nin ninguén facendo entrevistas, senón que colocou aos convidados en grupos (como mínimo de 2 persoas, aínda que había algún de 4), e ían falando libremente sobre a homenaxeada. E a partir dese bruto el foi facendo unha selección e montaxe que non quedou nada mal.
Tristemente, xa non puiden quedarme ao coloquio posterior, pero chamoume a atención unha pequena anécdota. Unha persoa que saíu da sala medio minuto despois ca min saía algo "escandalizada" porque a primeira pregunta que lle fixeron no coloquio ao autor do documental (que estaba alí para contestar a preguntas, obviamente) era en que ano morrera María Victoria Moreno. E polo visto, non o sabía. Non sei, ao mellor era casualidade, pero esa semana eu o sabía do dereito e do revés, pero resulta chocante que presentes un documental sobre un persoeiro coñecido, que está sendo homenaxeado ese ano (concretamente neses días), e non saibas cando morreu, tendo en conta que ademais morreu de cancro, e nos últimos anos foi algo que marcou a súa vida (loxicamente). Dame que pensar...
O video que poño aquí non é o que vimos nós no CGAI, parece feito polo Concello de Pontevedra, e paréceme que ten un tono semellante.
Hai uns días cruceime con esta película española na televisión, e como no seu día lera a novela na que está baseada con moito interese, e me gustou, a verdade é que nin o dubidei.
Polo visto, o escritor Javier Cercas publicou esta novela no ano 2001, e o director David Trueba realizou a película ao ano seguinte, aínda que se presentou en 2003, protagonizada por Ariadna Gil (o protagonista da novela era un home, cambiaron iso e algunha cousa máis, pero en xeral é bastante fiel, polo que me pareceu).
O que me atraeu a ler a novela no seu momento foi a interesante figura de Rafael Sánchez Mazas. Foi un dos fundadores da Falanxe, pero tamén era escritor e poeta. Téñolle lido falar ben del a xente como Cunqueiro (o que pasa é que a traxectoria de Álvaro no franquismo é algo controvertida, é certo), e non daba a impresión de que fora presionado cando o dixo polo réxime dominante, pero tampouco podo aseguralo.
O caso é que Rafael Sánchez Mazas foi apresado cara ao final da guerra civil en Cataluña, e os nacionais avanzaban cara aquel curruncho, e os republicanos decidiron facer un fusilamento en grupo dun grupo de nacionais que tiñan confinados nun convento de Girona. Sabían que entre eles estaba Sánchez Mazas, un importante membro da Falanxe, pero non pensaron que ninguén fora escapar vivo daquel bosque.
O caso é que foi así, Rafael escondeuse nas inmediacións, e un soldado moi novo atopouno, pero nin o rematou nin o descubriu cando lle preguntaron. A obra (tanto literaria como cinematográfica) xira en torno a que pasou pola cabeza daquel rapaz para tomar aquela decisión. Sánchez Mazas escapa e é protexido por tres rapaces da zona, que despois recibiron agasallos ou tratos de favor en cantos o falanxista volveu á tranquilidade da súa vida posterior.
Como vedes, a historia é ben curiosa. Pero aínda é máis curioso saber que Rafael Sánchez Mazas foi o pai de Rafael e Chicho Sánchez Ferlosio, literato e artista que non destacan precisamente por ser falanxistas. Todo isto faime pensar que Rafael Sánchez Mazas, aparte de falanxista (que xa é unha marca suficientemente pesada) debía ter unha personalidade ben complexa, parece.
Hai poucos días actuou na Coruña Abraham Cupeiro co seu grupo de magníficos acompañantes. Este multiinstrumentista destaca principalmente pola recuperación de antigos instrumentos esquecidos, nalgúns casos de milleiros de anos.
No concerto que vin no Teatro Colón tocou uns 10 instrumentos pouco convencionais, e a maioría deles eran frautas ou cornos de sons que lembraban aos mundos tribais da antigüidade.
A estrela é o carnyx, un antigo instrumento dos celtas, que sobresaía 2-3 metros por enriba das cabezas dos soldados que se ían enfrontar aos romanos, e que debía meter moito medo na época. No vídeo podedes ver a Abraham tocando o impoñente instrumento. No concerto ao que eu asistín só o tocou nun par de cancións, ao final. A primeira apareceu entre o público, como se ve no vídeo, e na segunda xa estaba no escenario.
Abraham estaba acompañado por un pianista, dous violinistas e un violista, un contrabaixo, un violonchelo e un percusionista, todos de grandísimo nivel (algúns son músicos galegos ou afincados aquí que xa vin noutros conxuntos e moi solventes).
O concerto resultou moi interesante, pero aínda así, tivo algúns altibaixos, porque a selección musical era moi variada (e iso non é malo, para nada), pero algunhas das pezas ou estilos non me chaman demasiado a atención. Está claro que o interese principal estaba na curiosa sonoridade deses instrumentos ancestrais.
Hai 50 anos estaban pasando cousas polo mundo. En marzo do 68 comezaban manifestacións na Universidade de Santiago de Compostela que a paralizaron durante uns 3 meses.
Nos últimos tempos a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda está homenaxeando con frecuencia a Luísa Villalta, escritora coruñesa que morreu traxicamente no ano 2004, e que é socia de honra desa entidade. De feito, creo que oín que queren propoñela para o Día das Letras Galegas.