A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Hai uns días fomos ao CGAI ver un documental ben curioso sobre fútbol. Foi dirixido polo xornalista deportivo da Radio Galega Pedro Pablo Alonso, e trata sobre o vigués Santiago Formoso, que xogou no mítico Cosmos de Nova Iorque.
Haberá que lembrar un pouco que pasou con este equipo. Como saberedes, o fútbol (non hai que especificar cal, o raro é o americano, que só se xoga alí a grande escala) nunca triunfou demasiado en Estados Unidos.
Pois nos anos 70 era propietario dun equipo de Nova Iorque, chamado o Cosmos (porque querería fichar moitas estrelas, supoño) o propietario da Warner e dalgunhas outras empresas de éxito daquela.
E decidiu que unha boa forma de facer máis popular este deporte nese país de tolos podía ser facer un equipo famoso fichando grandes estrelas. O caso é que ficharon a grandes xogadores mundiais pero que xa estaban na súa recta final ou que levaban traxectorias profesionais algo estrañas.
Dese xeito acabaron alí, na segunda metade dos anos 70, xogadores como Pelé, Beckenbauer, Carlos Alberto, Cruyff, Chinaglia (acabo de ver un interesante documental sobre este tipo, que me soaba algo o seu nome), etc. Non chegaron a coincidir todos xuntos, pero algúns deles si.
Pois resulta que o lateral esquerdo deste equipo era un rapaz chamado Santiago Formoso, neno vigués que emigrou aos 14 anos para Estados Unidos. Canto tiña 20 anos fixéronlle unha proba, pasouna, e como todos recoñecían que tiña moita calidade, decidiron que fora titular, pero dada a cantidade de estrelas no equipo (que serían intocables, supoño), decidiron poñelo como lateral esquerdo.
O xornalista Pedro Pablo Alonso descubriu de casualidade, nunha conversa co seu compañeiro Luis Timiraos, que existira ese xogador, do que non se sabía case nada, e decidiu investigar. E axiña deu con el no Centro Galego de Newark (New Jersey), onde ía todas as tardes a xogar a partida cos colegas.
Hai uns días, achegouse de novo Cándido Pazó para dar unha das súas contadas (non quero usar a palabra "monólogo" cos contacontos, estes teñen moito máis nivel) no Fórum Metropolitano da Coruña.
Non debía ter repertorio novo e non tería ganas de inventar, así que polo visto contou o que estivo repetindo no ano 2016, en homenaxe a Castelao. Dixo que non sabía exactamente por que, pero no ano pasado celebrábase algo en homenaxe a este autor (dedicáronlle o Día das Artes Galegas), e que tiña unha boa contada en torno a el.
Por sorte, eu non lle vin ese espectáculo o ano anterior, así que para min resultou como novo. E como habitualmente, foi unha delicia.
Hai moitos anos, nos 90, cando eu descubrín ese fenómeno dos contacontos, axiña puxen no meu podium particular a Quico Cadaval, Cándido Pazó e Carlos Blanco. Carlos Blanco xa leva anos nun declive cada vez máis pronunciado, e só vou velo cando actúa con outra xente que me interesa máis, como Luis Davila. Pero Quico e Cándido seguen a un nivel excelso, o que pasa é que Quico actúa algo menos en público, creo.
Por suposto, eu diferencio moito entre contacontos e fenómenos similares, como os galegos (os que dixen ou Celso Sanmartín, por exemplo), e os monologuistas do estilo do Club da Comedia, que me parecen todos nefastos.
A ver se o dou explicado ben. Polo visto, sábese por unha inscrición na pedra, que o 1 de abril do ano 1188 se asentaron os dinteis do Pórtico da Gloria.
Esa foi a data na que se inspirou a Real Academia Galega de Belas Artes para crear o Día das Artes Galegas, que se celebra o 1 de abril dende o ano 2015, aínda que se supón que ten vixencia durante todo o ano natural.
Ou sexa, algo que lembra ao Día das Letras Galegas que tanto éxito e recoñecemento público ten acadado. No ano 2015 se lle dedicou ao Mestre Mateo. No ano 2016 tocoulle a Castelao. E neste ano 2017 a elixida foi a pintora surrealista galega Maruja Mallo (agora entendedes o rodeo para chegar ao título do artigo).
Co gallo desa efeméride, a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda celebrou hoxe unha charla sobre a pintora, que foi impartida por Carme Vidal, xornalista cultural que é unha das maiores expertas na súa figura. De feito, a finais dos 90, escribiu a breve biografía sobre Maruja Mallo que formou parte da Colección Mulleres que daquela editou A Nosa Terra.
A charla estivo ben, permitiu desentrañar algúns aspectos algo escuros sobre a súa vida e obra. De feito, como pasa tantas veces, a súa figura está algo oculta, e hai dúbidas sobre se era tan amiga de Buñuel, Dalí e Lorca como ela dicía nos seus anos de vida, ou se era unha invención para darse a valer.
Por se vos queredes ilustrar máis sobre esta fascinante pintora que hoxe compararon con Frida Kahlo e Tamara de Lempicka, podedes ver este documental de curioso título: "Maruja Mallo, mitad ángel mitad marisco".
Si, definitivamente estou de vacacións e coas defensas moi baixas, porque rebaixeime a ver unha película que non encaixa nada no meu estilo, pero pola que tiña unha certa curiosidade. Foi "Os catro fantásticos e Silver Surfer" do ano 2007.
Máis ben o que me causaba curiosidade era o tema dos Catro Fantásticos. Tiña entendido que era un enxendro máis dos que crearan a Marvel e Stan Lee (que aparecen na película facendo un cameo), pero non sabían quen formaba o grupo nin cales eran os seus poderes.
Basicamente os catro fantásticos son:
- O home fantástico: que pode estirar e retorcer o seu corpo a vontade, e iso dálle moita forza.
- A muller invisible: que ademais diso tamén pode crear campos de forza que lle dan máis poderes.
- O home antorcha: que pode voar a grande velocidade convertido en chamas, e iso sempre resulta útil.
- A cousa: un home de pedra que se intúe bastante forte e duro, claro.
Pois nada, a cousa era que os dous primeiros ían casar, pero non puideron facelo (ao comezo da película) porque xusto nese momento estaba chegando ao planeta algo que estaba provocando accidentes, baixóns de temperatura, grandes cortes de electricidade, etc.
Resulta que ese algo era o "Silver Surfer", outro superheroe, neste caso maligno (aínda que non tanto como parecía), totalmente plateado e que voaba sobre unha táboa de surf. O primeiro que se enfronta a el é a antorcha humana pero, ademais de non vencelo, queda averiado porque cada vez que toca a algún dos outros fantásticos, intercambian os seus superpoderes.
Buscan como vencelo, pero non parece nada doado, e o exército incluso bota man do Doctor Morte, inimigo dos catro fantásticos, e isto a eles non lles fai ningunha graza. Ao final acaban descubrindo que a base da forza do surfista plateado está na táboa de surf, que é unha "baliza" que lle permite facer de avanzadilla do verdadeiro mal, chamado Galactus, que xa enguliu moitos planetas últimamente, e que está a piques de chegar á terra.
Pero ao final Silver Surfer tiña un corazonciño, revólvese contra o seu xefe e consegue parar a que xa semellaba imparable ameaza sobre a Terra.
Pois nada, moita pirotecnia, a historía é bastante simplona e xa saciei a miña curiosidade "marvelística" por unha boa tempada. Chamoume a atención que ningún dos actores participantes é coñecido, polo menos para min. Só me soaba lixeiramente o nome da actriz que interpretaba á Muller Invisible (Jessica Alba), pero nin sequera me soaba a súa cara.
Está visible neste momento, e durante unhas semanas máis, unha interesantísima exposición sobre Miguelanxo Prado no Kiosco Alfonso da Coruña. Ten orixinais das súas obras dos últimos 10 ou 12 anos.
Está de máis dicir que é moi recomendable, especialmente para todas aquelas persoas que non coñezan a súa obra. Pero pola noite, cando cheguei a casa, dixen que era hora de volver ver a súa película de animación "De profundis", da que trata unha das seccións destacadas da exposición.
Xa ten uns dez anos e xa foi unha idea audaz no seu tempo. Unha película de animación, sen diálogos (así era máis doada de vender no exterior, supoño), poética e lenta. Na promoción, o propio autor xa dixo que estaba pensada para esas persoas (entre as que me encontro, claro) que son capaces de estar sentados na costa durante horas mirando o mar.
A trama é ben simple. Un debuxante que vive cunha violonchelista nunha casa que está no medio do mar, sae a faenar nun barco pesqueiro. Son collido por un grande temporal e o barco naufraga. Cando o seu corpo está caendo ao fondo do mar "revive" e é guiado por unha serea que lle vai ensinando os tesouros máis marabillosos daquel lugar. Finalmente acaba "resucitando" convertido nunha balea que pasea por diante da casa na que vivía. Vaia, esta é a interpretación que fago eu do que vin, pero non creo que estea moi lonxe do que se pretendía transmitir.
Película moi recomendable, pero non para amantes do cine de Michael Bay (como a película anterior a esta que puxen) nin xente con estrés, a non ser que queiran curarse cunha terapia de choque.
O outro día cruceime cunha película do tipo "distopía" que non tiña mala pinta, e como estou de vacacións e coas defensas baixas, boteille un ollo. É a película "A illa", do ano 2005, dirixida por Michael Bay e protagonizada por Ewan McGregor e Scarlett Johansson.
Poderíamos diferenciar varias partes. Por unha banda, a parte distópica que describe un futuro case perfecto e idílico, e por outra banda, o mundo real (sinto o "spoiler") que se ve na parte final. Tamén hai que ter en conta que eu non son nada devoto dos directores pirotécnicos como este, que se contivo durante a primeira parte, pero que na última xa se desmelenou máis.
Vou intentar contar a trama sen destrozala moito. Resulta que un grupo grande de xente vive nun complexo moi ben organizado, no que pasan a vida, pero a súa aspiración principal é conseguir un billete para "a illa", que é un lugar idílico para o que se sortean prazas de cando en vez dun xeito teoricamente aleatorio.
Pero un deles (protagonizado por Ewan McGregor) comeza a preguntarse cousas, debido a varias causas. Últimamente está tendo pesadelos que son sempre iguais. Ademais pareceulle ver hai pouco nunha parte do complexo menos transitada unha bolboreta, e teoricamente iso é imposible porque están metidos alí dentro debido á contaminación do exterior debido a un desastre nuclear ou similar. Así que comeza a cuestionarse a historia "oficial" que difunden as autoridades.
Debido a unha sucesión de casualidades consegue saír do complexo e descubre que fóra non hai a contaminación que se dicía, e que as persoas que están alí dentro están para cumprir unha función, desagradable pero moi útil para algúns que están fóra (espero non ter desmontado moito a trama). Nesta última parte consegue escapar coa compañía da personaxe interpretada por Scarlett Johansson, coa que comeza a ter unha maior sintonía da que xa tiña antes.
Non está mal a película, aínda que a parte que transcorre no exterior, e sobre todo a parte final da mesma xa son moi pirotécnicas, como parece que lle gusta moito a este director.
Non é moi habitual, aínda que agora si me resulta posible polo meu horario, pero o outro día asistín a unha nova edición do ciclo de recitais poéticos Poetas Di(n)versos, que tan ben organiza Yolanda Castaño no Ágora da Coruña.
Nesta ocasión a viaxe era a Islandia, porque nos visitaba un dos mellores poetas daquela terra, Sjón, que no seu tempo ten feito letras para os Sugarcubes, o grupo no que comezou Bjork, e guións para Lars Von Trier. E a outra cara da moeda era Elías Portela, poeta cangués que leva uns anos morando en Islandia, e que comeza a destacar como poeta galego e tamén como poeta en islandés, co heterónimo de Elías Knorr.
Primeiro recitou Elías, que é moi expresivo, e nalgunhas ocasións canta, e creo que o escoitei recitar en galego, islandés (supoño), francés e creo recordar que tamén algo dixo en inglés. Despois foi Sjón, que fixo unha breve presentación en islandés e inglés. Despois recitou en islandés, e cando remataba cada poema Yolanda recitaba a súa versión ao galego, realizada por Elías.
O outro día vin na televisión unha película que, así coa tontería, xa ten 25 anos. É a versión de "O último dos mohicanos" dirixida por Michael Mann e protagonizada, entre outros, por Daniel Day Lewis. Está baseada nunha novela de James Fenimore Cooper.
A trama está ambientada no século XVIII, no nordeste dos actuais Estados Unidos, aproximadamente no Estado de Nova Iork. Hai un enfrontamento entre os ingleses e os franceses aliados con algunhas tribos de indios locais, por facerse coa maior parte posible da nova colonia americana.
A cousa vai de que un grupo de de soldados teñen que levar a dúas mulleres dun forte inglés a outro, que son fillas dun dos xenerais ingleses. Entre eses soldados está o prometido da maior.
Pero o indio hurón que facía de guía os traiciona e prepara unha emboscada, da que só se salvan grazas á aparición de tres homes da fronteira, dous dos cales son mohicanos, que as protexerán a partir daquel punto. Cando chegan ao seu destino, resulta que aquel forte está sendo asediado e é o lugar máis perigoso.
A escaramuza encónase e a situación é cada vez máis complicada. Ademais, esa irmá maior que estaba prometida a un soldado inglés que a escoltaba, rompe o compromiso e namórase dun dos novos homes que as acompañan (Ollo de Falcón, protagonizado por Daniel Day Lewis).
Non está mal para pasar o rato, pero tampouco é nada do outro mundo. Parece que o autor da novela orixinal sufriu unha confusión co nome da tribu india, e mesturou os nomes de dúas tribus pre-existentes. Pero en calquera caso, aínda existen persoas descendentes desas dúas tribus, así que o título da súa obra é máis unha licencia poética que outra cousa.
Pois nada, outro ano máis, polo comezo da primavera, tocou excursión escolar a Madrid.
Durmimos no magnífico Hotel Alcalá Plaza, que está ás aforas de Alcalá de Henares, nun polígono industrial e comercial. As actividades foron as seguintes:
- O 1º día fixemos o desprazamento da Coruña a Madrid, parando a xantar e visitar Ávila.
- O 2º día fixemos unha visita panorámica a Madrid, cunha guía turística que se subiu ao noso autobús. Despois xantamos no Hard Rock Café e visitamos o Museo de Cera. Pola noite fomos ao Musical de "El Rey León" e ceamos no Restaurante Kruger, moi cerca da Praza de España.
- O 3ª día fomos a clases de esquí no Centro Comercial Xanadú, e despois estivemos un ratiño no Retiro, facía unha tarde espléndida.
- O 4º día basicamente estivemos no Parque de Atraccións.
- O 5º día volvemos para casa, pero fixemos unha breve visita ao Museo do Prado e xantamos en Segovia.
Acabo de ver no Fórum Metropolitano da Coruña a proxección do documental "As Encrobas: a ceo aberto", dirixido por Xosé Bocixa.
Obviamente, era unha proxeción fóra do común. Alí normalmente proxectan os xoves, venres e sábado. Pero dende hai algún tempo, a asociación de veciños de Oza, Gaiteira e Os Castros está facendo un ciclo de cine mensual con documentais galegos sobre temas de actualidade.
O documental é de hai 9-10 anos, pero está de novo de actualidade porque estanse cumprindo 40 anos dos grandes enfrontamentos nas Encrobas, cos aldeáns a paraguazos coa Benemérita, ganando os de sempre, claro.
Segue véndose claro que as grandes empresas eléctricas, ou en xeral de calquera tipo, bótanlle moita cara á vida e que son capaces de pasar por enriba de quen sexa para ganar cartos, e así nos vai.
