A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Acabo de ler unha novela que tiña bastante boa pinta, e que confirmou bastante esas expectactivas. Titúlase "O arquitecto do universo", a autora é Elif Shafak, nada en Estrasburgo pero de orixe turca.
Como tantas outras novelas, mestura realidade con ficción, pero non fun consciente ata o final de todo, da gran cantidade de realidade da que falaba e que non me decatara nin preocupara previamente.
Os protagonistas principais son un rapaz (ao comezo, claro) de orixe hindú chamado Jahan, e unha cría (ao comezo, claro) de elefante branco chamada Shota. Cara ao final da novela descubrimos que esa parte inicial é falsa, resulta que non veñen do Indostán, senón doutro lugar máis cercano a Estambul.
Porque a novela transcorre en Estambul, a finais do século XVI e comezos do XVII. Teoricamente, ese elefante é un regalo dun sha hindú para o sultán Suleimán. E o rapaz é o seu coidador. Chegan despois dunha durísima travesía en barco ao palacio do sultán en Estambul.
O segundo fío argumental (e que seguramente dá título á novela) é que o rapaz, ademais de ser o domador da bestia máis aclamada do imperio otomano, convértese nun dos catro aprendices principais do arquitecto principal do imperio, chamado Sinan. Ao final da novela, entereime de que ese personaxe existiu realmente, e tivo unha carreira arquitectónica magnífica.
Así que a novela trata de todas as tramas relacionadas con esas ocupacións, as envexas, as visitas para ver outras magnas obras da arquitectura, como a Basílica de San Pedro cuxa cúpula está redeseñando Miguel Ángel en Roma.
E o final da vida do protagonista transcorre en Agra, axudando a construír un magno mausoleo chamado agora o Taj Mahal. E resulta que algúns dos principais arquitectos que edificaron esa obra foron turcos, dos seguidores de Sinan, así que a trama estaba moi ben urdida.
Hai algún tempo a Radio Filispim de Ferrol, radio comunitaria como CUAC FM, cumpriu os seus primeiros 10 anos, e editaron un vídeo conmemorativo. Viñeron á Coruña a proxectalo, e así aproveitamos para confraternizar cos nosos queridos amigos.
Non é o vídeo que poñemos aquí, máis antigo. O video da efeméride explica moi ben como foi a xénese do proxecto, de onde sae o seu nome ("filispim" é unha expresión típica na cidade que fai burla dos enxeñeiros navais ingleses que estaban dicindo continuamente "full speed"), e outras cousas máis.
Ten programas moi aproveitables, algúns deles poñémolos en CUAC FM. Pero cos medios de comunicación que hai agora, sempre é unha boa idea escoitar algúns dos seus programas.
Ese é o título co que Emilio Xosé Ínsua decidiu bautizar o seu enciclopédico estudio sobre a historias das Irmandades da Fala (1916-1931), editado por Baía. Como se cumpría o centenario da súa fundación, este era o ano para afrontar este traballo tan denso.
Obviamente, polo interese que me suscitan todos os traballos sobre cultura galega e nacionalismo, afrontei a súa lectura con moita ilusión. Pero xa aviso que o libro é longo e denso, e pode acabar coa paciencia de calquera. Aínda que presenta moi ben todo o movemento e entendes todo o que sucedeu daquela, e incluso despois.
A noite anterior a Noiteboa, fun ver ao Teatro Rosalía da Coruña unha obra de teatro titulada "Noiteboa" de Redrum Teatro. Así que nese caso, incluso estaba moi ben ambientada temporalmente.
Do mesmo xeito que na película "Familia" de Fernando León (se non lembro mal), neste caso unha señora chama a unha axencia para que lle manden un "marido" e un "fillo" para pasar a Noiteboa.
Polo visto, o actor (dobremente) que fai de marido xa levaba facendo ese papel uns cantos anos, pero o de fillo debuta este ano, así que está moi pendente e en constante comunicación co outro, para que lle vaia informando se está facendo ben o seu papel ou se ten que cambiar algo.
Así que a obra trata desa "farsa", na que se van descubrindo novas cousas que fan que a relación persoal entre eles vaia cambiando e evoluíndo ao longo da historia.
E rematamos o ano no CGAI con outra película dos 80 de Jim Jarmusch. Concretamente "Mistery train" do ano 1989. Polo visto, hai unha canción de Elvis Presley titulada así, e ten lóxica, porque a película transcorre en Memphis, e algunha das historias ten bastante que ver con Elvis Presley.
A historia baséase no cruzamento de tres tramas, que teñen en común que acaban durmindo nun hotel algo cutre desa cidade:
- Unha parella de rapaces xaponeses moi novos, que veñen de Yokohama, e que chegan a Memphis coa idea de visitar Graceland e os estudios onde Elvis Presley, Carl Perkins, e outros, gravaron os seus primeiros discos.
- Unha rapaza de orixe italiana, que se atopa de casualidade con outra que acaba de ser deixada polo seu mozo. Comparten habitación no hotel, e debido a iso, coñécense.
- O mozo da anterior, o seu cuñado que é barbeiro, e un colega deles, que escapan dun local onde estiveron a piques de meterse nun lío, pero acaban meténdose en líos igual.
Como curiosidades sobre algúns dos actores e actrices, a rapaza de orixe italiana é Nicoletta Braschi, que tamén era a rapaza italiana que saía en "Down by law". O mozo que deixa á súa moza é Joe Strummer, o cantante dos Clash. O seu cuñado é Steve Buscemi.
O outro día asistimos no Teatro Colón á primeira edición do Galicia Magic Fest, argallada polo mago galego Pedro Volta.
Consistíu nunha gala na que participaron moitos magos de diferentes países, na que ao final, cada un deles, só facía 1 ou 2 números, así que tampouco se fixo demasiado longa, en torno ás 2 horas.
Actuaron (menciónoos sen orde):
- Pedro Volta, galego
- Charlie Mag, de Barcelona
- Yunke, de Castellón (polo visto agora é bastante famoso porque sae nalgún programa de televisión moi visto)
- Ta na Manga, dous magos portugueses
- Disguido, unha parella de magos italianos
- Huang Zheng, unha maga chinesa
Habería moitos comentarios que facer sobre as diferentes actuacións, pero como intuiredes, o resultado final foi bastante espectacular.
O mago galego fixo un par de números, un de atravesar unha plancha de metal, e outro de escapar dunha caixa que ía estoupar e na que supostamente estaba esposado. Mentres todo o mundo miraba para o escenario, el apareceu nun dos pasillos do patio de butacas.
Charlie Mag fixo uns números con pombas e peixes. Yunke fixo varios números de aparecer persoas en caixas, desaparecer, partir en dous, etc.
Para moitos, os portugueses Ta na Manga foron os mellores. Un deles (que aparentemente participaba moito menos), facía de narrador dunha historia na que ían sucedendo cousas máxicas. Semellaba que era o outro integrante do dúo o que facía verdadeira maxia, pero nisto nunca se sabe. Fixeron moitas cousas alucinantes, pero o das garabatas foi o mellor. Fixeron desaparecer unha ardendo (que tiña posto un deles nese momento), e "pintaron" outra sobre a marcha utilizando unha fror branca que aparecera nun número anterior.
O dúo italiano Disguido foi, para min, do máis frouxo, eran máis ben cómicos destinados a público infantil. E a maga chinesa Huang Zheng resultaba moi poética, pero xa sabedes que cando se di iso, significa que os seus trucos impresionaron menos.
Nese sprint final de ano no CGAI que fixen hai uns días, as últimas sesións eran de Jim Jarmusch. Un director de certa fama que últimamente se está cruzando bastante comigo.
No ciclo "Cinenterraza" do último verán vin "Night on earth" (Noite na Terra). E esta vez tocáballe a quenda a "Down by law" (Baixo o peso da lei).
Esta película está protagonizada por Tom Waits (semella ser bastante amigo do director, porque ten relación con algunhas das súas películas), John Lurie (o mesmo, porque parece que fixo a música de varias das súas películas) e Roberto Benigni.
O caso é que en Nova Orleans, estes tres tipos acaban na mesma celda do cárcere, por diferentes razóns. Roberto Benigni fai o papel dun inmigrante italiano que ademais ten bastantes dificultades co idioma.
Inicialmente non lles cae nada ben aos outros dous, pero o caso é que preséntalles un plan de fuga do cárcere que sae ben.
O resto da película consiste na fuxida polos pantanos de Luisiana. Ao final dan de casualidade dun "galpón" no que está instalada outra inmigrante italiana. Obviamente, o personaxe de Roberto queda alí, porque namora da outra, e os outros dous, que non se levaban nada ben entre si, marchan por camiños separados.
Na voráxine cultural que vivín hai unhas semanas, tocou voltar ao CGAI, ese templo audiovisual de referencia que temos na Coruña (que Feijoo está intentando botar abaixo), e fun varios días seguidos, para compensar a sequía dos meses anteriores.
A primeira das visitas serviu para ver a película española de 1985 "Luces de bohemia", protagonizada por Paco Rabal e Agustín González, nos papeis de Max Estrella e Don Latino, que tan ben retrata os ambientes artísticos do Madrid dos principios do século XX, e baseada na obra homónima de Valle Inclán.
Estivo nos últimos meses, e parece que aínda se vai alongar algo máis no tempo, na Normal da UDC, unha interesantísima exposición sobre o cómic galego dos 70.
Moitos estaredes pensando que iso simplemente non existíu, e como non é así, iso aínda o fai máis interesante.
Unha serie de autores, algún dos cales nos soa bastante, como Xaquín Marín ou Isaac Díaz Pardo, e moitos outros que seguramente nos soan bastante menos, con todo o coidado necesario debido á represión da ditadura e coa perenne vixianza á que estaban sometidos, editou algunhas obras ben curiosas e interesantes.
Como mostra, déixovos unha viñeta de "O home que falaba vegliota" de Raimundo Patiño, que foi unha das obras máis salientables dese período. Debido ao éxito, aínda vai poder verse durante unhas semanas no mes de xaneiro, pero non vos descoidedes. A exposición está baseada na tese doutoral de Xulio Carballo.
Hai unhas semanas celebrouse un acto "dobre" no auditorio da Fundación ONCE en homenaxe a Leandro Carré Alvarellos. Foi organizado por Cántigas da Terra como un dos primeiros actos de conmemoración do seu centenario, xa que Leandro Carré dirixiu o seu cadro de teatro nos primeiros tempos.
Comezou a celebración coa representación da obra "Un caso compricado", a cargo de cadro de teatro de Cántigas da Terra, dirixido por Moncho Iglesias.
Levan varios anos traballando dende que se puxo en marcha de novo, e sempre representan obras deste autor, que adoitan ser breves e costumistas. Precisamente hai pouco estiven lendo que, no tempo das Irmandades da Fala, algúns novos artistas criticaban moito o teatro de Leandro Carré porque era moi clásico e que dese xeito non se conectaba coas vangardas. E non lles faltaba razón, pero supoño que daquela facía falta vangarda e tamén retagarda, porque case non había teatro en galego de ningún tipo.
A continuación fíxose a presentación de dous libros. A biografía do autor elaborada por Xosé Manuel Maceira e tamén a obra inédita e esquecida editada por Alvarellos (a pesar da coincidencia no apelido, non teñen nada que ver) hai algún tempo.
Acabo de ler unha novela que tiña bastante boa pinta, e que confirmou bastante esas expectactivas. Titúlase "O arquitecto do universo", a autora é Elif Shafak, nada en Estrasburgo pero de orixe turca.
A noite anterior a Noiteboa, fun ver ao Teatro Rosalía da Coruña unha obra de teatro titulada "Noiteboa" de Redrum Teatro. Así que nese caso, incluso estaba moi ben ambientada temporalmente.
Hai unhas semanas celebrouse un acto "dobre" no auditorio da Fundación ONCE en homenaxe a Leandro Carré Alvarellos. Foi organizado por Cántigas da Terra como un dos primeiros actos de conmemoración do seu centenario, xa que Leandro Carré dirixiu o seu cadro de teatro nos primeiros tempos.