A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
E tamén no CGAI vin outra rareza, esta vez poderíamos definila como galego-escandinava.
Pois isto trata dun mariñeiro da Guarda, chamado Luis Lomba "O Haia", que, xunto a outros veciños desa vila, a principios dos 90 estaba traballando nun ferry que unía a cidade danesa de Romo e a illa alemana de Sylt.
Entón, a mediados do ano 93, Luis merca unha cámara de vídeo para gravar como é o seu traballo e amosarllos aos seus familiares, amigos e a unha moza mexicana que acababa de botarse. Pasa a marea do outono do 93 e inverno do 94 traballando nese proxecto.
É moi curioso, vese como é o duro traballo dos homes do mar (e o seu non é o máis duro nese sector, nin moito menos), vese tamén o narcisismo do Luís, como lle gusta verse, gravarse. Hai que ter en conta que en moitos casos aparece el diante da cámara, ben porque outro está rodando, ou porque a deixa en automático e a manexa co mando a distancia, etc. Están continuamente preocupados por se está gravando ben ou non.
En definitiva, un documento sociolóxico moi curioso, que non deixa indiferente. O director foi Xurxo Chirro, que é o fillo dun dos mariñeiros que sae no documental. Xa foi ao festival de Marsella, que é un dos máis importantes do mundo nesta disciplina, e xa foi seleccionado para dous ou tres máis en todo o mundo.
Agora que me estou convertendo nun asiduo visitante do CGAI na Coruña, contareivos unha das últimas películas que fun ver alí, para non variar algo-bastante estraña e pouco comercial.
É cine independente americano, a cargo dun xoven director duns 30 anos, chamado Aaron Katz. A persoa que me acompañaba díxome que vira as outras dúas películas que dirixira, e xa me comentou algunhas características comúns dos seus filmes, como a súa habitual lentitude (segundo el, esta era a que tiña máis ritmo), algúns diálogos absurdos e os finais abruptos que non aclaran nada (como se lle acabase o orzamento cando lle faltaba un cuarto de hora).
En todo caso, non estivo mal, unha trama interesante e unha historia non mal contada. Trata dun rapaz que estaba estudiando para forense en Chicago, pero non remata, e volta para a súa vila, Portland, e ponse a vivir coa súa irmá. Alí consegue un traballo nocturno nunha fábrica de xeo, recibe a visita da súa ex-moza de Chicago, e pásalle a ela unha estraña historia, que el e un colega de traballo intentar resolver. El é un grande admirador de Sherlock Holmes, e intenta seguir os seus métodos deductivos para resolver o caso.
Hai uns días pasou pola A.C. Alexandre Bóveda Raúl Asegurado, representante de FIARE Galiza, un dos principais exemplos de banca ética que se está poñendo en marcha en Galicia.
Xa o fixera hai uns 4 ou 5 anos, para falar do similar proxecto no que estaba enleado daquela, a Asociación por un Interese Solidario O Peto, do que este é unha continuación.
O local estivo cheo ata a bandeira, o que demostra que a xente xa está moi chea da banca convencional e busca outras alternativas máis éticas e menos lucrativas.
Nesta nova xeira na que estou visitando como nunca antes o CGAI (Centro Galego de Artes da Imaxe) na Coruña, o outro día fun ver outra estraña película (alí non é demasiado raro que suceda iso).
Titúlase "You are here", e foi dirixida por Daniel Cockburn en 2010. Está no ciclo Box to Box, que trata de cineastas que pasaron da videoarte á longametraxe, así que xa podedes supoñer que non é cine moi comercial.
Como poderedes supoñer, non resulta nada doado explicar de que vai. Pero a persoa que estaba comigo vendo a cinta chegou á mesma conclusión. Resultando moi estraña e difícil de entender, as imaxes e as situacións resultaban atractivas e interesantes, levaban nalgunha dirección aínda que non sabías cal. Algúns exemplos serían:
- Unha arquiveira que cataloga e arquiva na súa casa todas as cintas de audio ou video que atopa cando vai paseando pola rúa, que polo visto son moitas. Semella que este é o fío argumental de todas as outras historias, pero non me preguntedes como.
- Unha porta no alto dun edificio que está no medio dunha das fachadas. Supostamente é o final dun corredor. Hai unha rapaza facendo "footing" que sube polas interminables escaleiras do edificio para atopala, e ao final faino.
- Un home pechado nunha habitación que recibe por debaixo da porta follas con mensaxes en chinés. Nun andel da habitación hai unha enciclopedia titulada "Diccionario para traducir mensaxes en chinés que recibas por debaixo da porta"
- Unha oficina na que traballan dous homes e dúas mulleres que están continuamente recibindo chamadas doutras persoas, que lles din onde se atopan, e estes telefonistas indícanlles en que dirección teñen que avanzar. Nalgún momento vese a tensión nas súas caras ao adiviñar que varias desas persoas van atoparse pola rúa (son identificables porque levan unha especie de móbil negro e bastante grande). Semella que as persoas que atopan ese "móbil" pola rúa (como lle sucede á arquiveira ao final) pasan a ser manexadas por esas persoas da oficina, que lles indican o que teñen que facer.
Como vedes, unha paranoia bastante retorcida, pero que resulta atraínte e suxerente.
Hai uns días presentouse na A.C. Alexandre Bóveda o libro "Guerra de grafías, conflito de elites", do que é autor o coruñés Mário Herrero Valeiro. Foi publicado por A través editora, a empresa editorial da AGAL (Associaçom Galega da Língua).
Houbo un animado debate e intercambio de impresións entre o autor e os persoeiros que o acompañaba na presentación, Ramiro Torres e Celso Álvarez Cáccamo, e os asistentes, entre os que estaba Valentim R. Fagim, presidente da AGAL.
Acabo de rematar a lectura dun libro máis da colección Mandaio de Biblos, o Clube de Lectores galegos, fundado por Tucho Calvo e Carmela González.
Titúlase "A mesa e manteis", o autor é Xavier Castro, e trata sobre a historia da alimentación en Galicia.
Divide a historia en catro etapas, que son: a paleolítica e castrexa, a Idade Media, a Idade Moderna e a Contemporánea. E en cada unha delas vai analisando en detalle cales eran os alimentos principais na dieta galega, facendo tamén referencia a clases sociais e idades.
Unha das cousas que máis me chamou a atención non fai referencia á dieta galega en particular, senón á especie humana. Eu xa lera algo de que o cociñado dos alimentos fora un dos factores que máis desenvolveu a especie. Sospeito que principalmente terá que ver co diferente tipo de nutrientes que entran no organismo ao cociñalos. Pero neste libro tamén fan referencia a outro feito. Ao cociñar os alimentos, fixéronse máis brandos, e polo tanto a proporción do espazo craneal que ocupan as mandíbulas decrece, e crece o espazo para o cerebro, que comeza tamén a medrar. E ademais diso, ao disminuír o peso da mandíbula, iso provoca que o centro de gravidade retroceda un pouco e iso facilitou que pasáramos a ser seres bípedos. Moi interesante.
E, para rematar este percorrido expositivo por Compostela, no Centro Sociocultural Nova CaixaGalicia, na Praza de Cervantes, hai varias exposicións, pero a min gustoume especialmente a titulada "As cores do mar de Galicia", que é un proxecto de José Luís González e da empresa Marevisión.
Non é especialmente novidoso, pero amosa un bo feixe de fotografías de animais mariños captadas baixo as augas galegas e un interesante video de 45 minutos con esa mesma temática.
Buscando agora unha foto pola rede acabo de atopar un anuncio desta mesma exposición de HAI 8 ANOS nas Pontes de García Rodríguez. A fotografía do folleto era a mesma, polo tanto supoño que falamos da mesma exposición. Mais paréceme xusto que unha exposición tan interesante vaia xirando por toda a xeografía galega.
Na sede da Fundación CaixaGalicia, na rúa do Vilar de Santiago de Compostela, hai unha mangífica exposición titulada "A paisaxe nórdica no Prado: Rubens, Brueghel, Lorena".
Poñen a eses tres autores míticos como exemplos, aínda que hai moitos máis. De Rubens hai varios cadros, de Claudio de Lorena tamén, pero entre Jan Brueghel e vello e o novo, hai moitos máis. Basicamente, son cadros de pintores flamencos do século XVII, e con temáticas baseadas nas paisaxes, e moitos deles resultan espectaculares.
Hai moitos cadros marabillosos, algúns de paisaxes case fantásticas de montañas pintados por autores que nos seus países (absolutamente chans) non podían velas nin de lonxe. A min un dos que máis me gustou foi "Asedio de Aire-sur-la-Lys", de Peter Snayers, no que se ve, dende un monte elevado, a fisonomía completa dunha ampla cidade murada no inverno, e no primeiro plano vese como un exército está preparándose para tomala.
Vai estar ata finais de febreiro, deberíades ir vela se tedes oportunidade.
O outro día achegueime a Santiago a ver unha serie de exposicións que tiñan moi boa pinta, así que aproveitando as vacacións do Nadal, fun un día por alí.
Unha delas é a que ocupa por completo o Centro Galego de Arte Contemporánea, en Bonaval. Titúlase "O sendeiro sinuoso" (The crooked path) e preséntase como unha exposición de Jeff Wall, aínda que tamén hai obras doutros autores, como Marcel Duchamp, que lle serviron de referente nalgún momento.
En calquera caso, para min as pezas máis interesantes foron as do propio Jeff Wall, un fotógrafo-creador cun visión moi particular.
Por exemplo, a fotografía que dá nome á exposición, un pequeno sendeiro "inventado" polos habitantes dunha cidade, que cruza un pequeno prado adxacente a unha zona industrial e que é definido pola herba deitada e pisoteada polo paso da xente, é dunha poesía indescritible.
Como a súa obra máis famosa, "O pensador", que vedes na foto, onde unha persoa en pose de "pensador", subido a un estraño pedestal formado por un tronco sobre unhas pezas de cemento típicas no mundo da construcción, cunha espada cravada nas costas, mira a un amplo paisaxe dunha cidade americana.
Ou esa fotografía baseada nunha novela que el leu, onde se ve algo así como unha cabana cun señor dentro, e o teito dela cheo de bombillas. Ou esoutra onde varios grupos de persoas semellan estar pasando o seu tempo libre nun terraplén formado baixo os pilares dun viaduto dunha autopista.
Como case todo na arte contemporánea, non deixa indiferente, pero neste caso, a min polo menos, transmitiume moitas ideas.
Acabo de rematar a lectura -neste grande Nadal lector- de "O soño do celta", a última obra de Mario Vargas Llosa, premio Nobel de Literatura no ano 2010. De feito, a concesión dese premio e a saída comercial deste libro deberon ser bastante cercanas entre sí.
Non vou gastar moito tempo nin espazo en dicir que Vargas Llosa, como persoa, non me agrada, pero iso non ten nada que ver con como escribe. Tamén é certo que lin hai tempo algunhas obras del e me pareceron máis sublimes, que había máis creación e máis frescura na linguaxe. Nesta última obra non me pareceu vela, e fala dun personaxe histórico algo descoñecido, así que xogaba con todo a favor, é dicir, non tiña moita trama que inventar e o público, ao descoñecer bastante esa figura, tería máis dificultades para saber que parte fora real e cal foi novelada por el. Pero hai que agradecerlle que puxera luz sobre un personaxe moi interesante e poliédrico do que, polo menos eu, nunca oíra falar.
Trátase de Roger Casement, ao que poderíamos calificar como aventureiro. Foi o primeiro en denunciar, a comezos do século XX, os terribles abusos que os belgas estaban levando a cabo na explotación (nunca mellor dito) do caucho no Congo, esquilmando as poboacións de indíxenas nunhas condicións de escravitude e salvaxismo sen precedentes. Coñeceu e guiou a Joseph Conrad nese entorno, que se inspirou nesa experiencia para escribir "O corazón das tebras", na que máis tarde se inspirou Coppola para rodar "Apocalypse now".
Máis tarde, co prestixio acadado por esa razón, foi enviado a Iquitos (grande cidade da Amazonía peruana), e á zona do Putumayo (afluente do Amazonas que fai de fronteira entre Perú e Colombia) para investigar sobre o terreo se unha grande empresa daquela zona tamén explotaba e escravizaba aos indíxenas para recolectar o caucho. Efectivamente era así, con tanta ou máis virulencia ca no Congo. Coas súas sucesivas denuncias e informes, conseguiu botar abaixo esa inhumana transnacional (con sede na City de Londres) e poñer baixo sospeita a toda esa industria.
E nos últimos anos da súa vida dedicouse a loitar pola independecia de Irlanda, a súa terra. A súa loita contra o colonialismo no Congo e na Amazonia fíxolle xirar a vista cara ao seu país, que estaba colonizado polo Reino Unido. Aproveitando que o Reino Unido e Alemania se declararon a guerra en 1914, intentou que estes últimos apoiaran a independencia de Irlanda. Pero era un dobre xogo moi complicado, sobre todo para el, que polos traballos anteriores tiña condecoración do máis alto nivel do Imperio Británico.
Finalmente foi xulgado por alta traición á patria, e o goberno británico aproveitou para difundir uns supostos diarios del nos que recoñecía as súas aventuras homosexuais e pederastas en moitos lugares. El mesmo non chegou a aclarar se era certo o que neles poñia ou non, facendo así que a puritana sociedade inglesa baixara do seu pedestal a unha persoa á que admiraba moito ata aquel momento. Foi condeado a morte e aforcado o 3 de agosto de 1916. Ata case 50 anos máis tarde, o goberno inglés non permitiu que os seus restos volveran a Irlanda.
A que resulta incrible que un personaxe coma este sexa tan descoñecido para o gran público!!
Hai uns días pasou pola A.C. Alexandre Bóveda Raúl Asegurado, representante de FIARE Galiza, un dos principais exemplos de banca ética que se está poñendo en marcha en Galicia.
Hai uns días presentouse na A.C. Alexandre Bóveda o libro "Guerra de grafías, conflito de elites", do que é autor o coruñés Mário Herrero Valeiro. Foi publicado por A través editora, a empresa editorial da AGAL (Associaçom Galega da Língua).
Acabo de rematar a lectura dun libro máis da colección Mandaio de Biblos, o Clube de Lectores galegos, fundado por Tucho Calvo e Carmela González.
E, para rematar este percorrido expositivo por Compostela, no Centro Sociocultural Nova CaixaGalicia, na Praza de Cervantes, hai varias exposicións, pero a min gustoume especialmente a titulada "As cores do mar de Galicia", que é un proxecto de José Luís González e da empresa Marevisión.
Acabo de rematar a lectura -neste grande Nadal lector- de "O soño do celta", a última obra de Mario Vargas Llosa, premio Nobel de Literatura no ano 2010. De feito, a concesión dese premio e a saída comercial deste libro deberon ser bastante cercanas entre sí.