A partir deste santo día de Nadal do ano 2006 este vai ser o Furancho Oficial da xa célebre axencia de viaxes perralleiros Cabañas & Catoira Travels. Este e-zulo está especialmente deseñado para todos aqueles infelices ós que xa non lles carbura ben o 4 Latas, que xa están cansos de viaxar con AirZambia ou que levan toda a vida facendo auto-stop en carromato. Chegamos a un punto onde a xente moderna quere viaxes modernas, opinións modernas e visións modernas. Pois ben, para estes últimos non é esta páxina. Estes deben ir á páxina da COPE. Neste "fotolog" haberá fotos das nosas viaxes, comentando diferentes aspectos e anécdotas vividas. Recomendaremos lugares e esperamos que todo o mundo o pase ben e teña ganas de repetir a visita.
Onte fun ao cine. Non é habitual que o faga. Pero ultimamente si, cousas que pasan.
A película elixida foi "Caramel". Unha película libanesa dirixida e protagonizada por Nadine Labaki (unha muller fermosisima), na que as outras protagonistas non eran actrices profesionais, senón amigas dela.
Trataba sobre todas as historias de amor (non poucas) arredor do salón de beleza no que traballan as protagonistas.
E cunha visión claramente feminina, xa que apenas hai homes no reparto, basicamente tres: o mozo dunha das perruqueiras, un policía de tráfico que está namorado da propietaria do salón e un home maior que fala en francés e que lle encarga un traxe a unha costureira que vive xunto ao salón.
A situación do Líbano non se aprecia en nada (ou case). No salón vaise a luz con certa frecuencia (non se sabe a razón, pero...)
Hai historias de amor e desamor de todo tipo:
- lésbico (eu xuraría que unha das perruqueiras o é, pero non queda claro en ningún momento)
- á que vai casar teñen que facerlle a "costura" para evitar problemas
- a dona está namorada dun home casado, e a súa muller convértese en clienta
- o home maior namórase da costureira a quen lle encarga o traxe, pero......
- o garda faise cliente do salón para achegarse á súa propietaria, e pasa un mal momento na depilación.
Hai varios parecidos curiosos. A min o garda de tráfico lembroume moito a Marcello Mastroianni. E a perruqueira (que eu creo que era lesbiana, pero non podo aseguralo) parecíaseme moito a Nacho Cano. Xa vedes en que cousas me fixo.
Ah, o título de "Caramel" (Sukkar banat) vén porque alí utilizaban caramelo para depilar. Algo moi doce para o que executa, pero para quen é depilado/a é igual de duro, polo que parece. Non sei se era a aportación orixinal da película ou unha peculiaridade do país.
Debido ás ganas de ir ao concerto de Emir Kusturica estiven escoitando bastante música balcánica nestes últimos días.
E cheguei á conclusión de que aínda me gustaría máis asistir a un concerto de Goran Bregovic. Déixovos este video do seu grupo interpretando a divertida canción "Kalashnikov".
En realidade, o día que fun á presentación do libro de Caixa Galicia, onde realmente me gustaría estar era no concerto de Emir Kusturica and the No Smoking Orchestra no Coliseo da Coruña.
Pero entre que estiven lento, pouco espelido, non sabía se podería ir, esgotáronse as entradas. Que lle imos facer!!!!!!!
Dixéronme que estivo moi ben. Para resarcirme/vos poño un video de Youtube, cunha actuación do grupo.
Como creo que xa sabedes, non necesito eu moitas escusas para poñer aquí ou falar de Urbano Lugrís.
Hai pouco mencioneino porque acababa de mercar un libro sobre el de Luís Rei Núñez que, por suposto, aínda non lin (e o que lle falta, hai unha lista de espera que isto parece o SERGAS).
Está na Coruña ata mediados de febreiro unha exposición sobre os fondos que posee Caixa Galicia deste marabilloso pintor. Na sala que teñen a carón da Praza de Pontevedra.
Hoxe estiven por alí, como sempre abraiado polo "Anticuario do porto", o "Templo somerxido" (na foto) e eses mundos mariños tan oníricos.
Pasádevos. Nunca está de máis. Eu volverei sempre que poida.
Fun hoxe ver unha versión teatral algo libre de "A lingua das bolboretas".
Foi no Fórum Metropolitano, a cargo desa compañía arriscada, chamada Teatro do Andamio, que ten a súa propia sala nos Rosales.
Era case un monólogo a cargo de Álvaro Guevara, só apoiado polo gran músico Manuel Clavijo.
Chamoume a atención o tema da lingua. Tiña entendido que esta compañía non tiña boa relación coa lingua galega. O título da obra de cara á prensa está en galego. O programa xa está en castelán. Álvaro fai o papel de Pardal xa de maior, lembrando a relación co seu mestre. Cando fai do seu mestre, fala en galego, sen demasiadas dificultades. Non sei, un pouco estraña a actitude. Pero non quedou mal tampouco.
Onte fun ver unha exposición á que había tempo que lle tiña moitas ganas: a que trata das vigas con formas de ósos animais que crearon Miguel Fisac (arquitecto), Vicente Peiró e Ricardo Barredo (enxeñeiros) na metade do século XX.
Pretendían tamén que o mercado comezara a utilizalas, pero non o conseguiron, seguramente porque era unha idea excesivamente avanzada. Basicamente a idea é baleirar a parte central das longas vigas de formigón, onde este non traballa. Así redúcese moitísimo o peso.
Hai uns cantos exemplos por aí adiante, sobre todo en Catalunya. En Galicia o único que hai son as cubertas do colexio Santa María do Mar (Xesuítas) na Coruña.
O outro día fun á charla organizada na Coruña por Amnistía Internacional (que ten a súa sede no local da A. C. Alexandre Bóveda, e ben orgullosos que estamos) na que falaba Ruhel Ahmed, un inglés de Nottingham (creo lembrar), a súa nai de Bangladesh, que estivo dous anos e medio preso en Guantánamo.
Foi cun grande amigo seu a Paquistán, onde vivía o pai do seu amigo, porque ían arranxar a súa voda. Como os trámites aínda ían demorarse unhas semanas, foron facer "turismo" a Afganistán, xusto ao carón, sen saber que ese mesmo día comezaban os bombardeos americanos.
Foron apresados, e despois dalgún tempo no país, leváronos a Guantánamo. Cando levaba alí algo máis de dous anos sacárono e levárono ao Reino Unido. Non sabe nin por que entrou nin por que saíu.
Últimamente xa fixemos varias entrevistas para a revista CROA deste ano, que se edita todos os anos nos Escolapios da Coruña.
Por exemplo, entrevistamos a un dos fareiros da Torre de Hércules, ao Reitor da Universidade da Coruña e aos compoñentes do grupo galego Loretta Martin. Déixovos cun video deste grupo.
Onte fun ver na Coruña a "Noite de Reis" do Centro Dramático Galego.
Todo xogaba a favor:
- Comedia
- Shakespeare, que sempre será unha garantía.
- Director, equipo técnico e actores excepcionais (con cartos detrás sempre é máis doado, claro)
Resultado: MARABILLOSO. É algo máis de hora e media, ambientárona en Italia, con música italiana coñecida que facía máis levadeira a obra, con 3 músicos en directo (habitual no CDG) que se pasa como se nada.
Ao final unha ovación máis que merecida. Recomendable para todos.
Na foto aparecen tres personaxes moi coñóns, protagonizados por Xosé Manuel Olveira "Pico", Víctor L. Mosqueira e Xan Cejudo.
Onte fun ao cine. Non é habitual que o faga. Pero ultimamente si, cousas que pasan.
Fun hoxe ver unha versión teatral algo libre de "A lingua das bolboretas".
Onte fun ver unha exposición á que había tempo que lle tiña moitas ganas: a que trata das vigas con formas de ósos animais que crearon Miguel Fisac (arquitecto), Vicente Peiró e Ricardo Barredo (enxeñeiros) na metade do século XX.
O outro día fun á charla organizada na Coruña por Amnistía Internacional (que ten a súa sede no local da A. C. Alexandre Bóveda, e ben orgullosos que estamos) na que falaba Ruhel Ahmed, un inglés de Nottingham (creo lembrar), a súa nai de Bangladesh, que estivo dous anos e medio preso en Guantánamo.
Onte fun ver na Coruña a "Noite de Reis" do Centro Dramático Galego.