|
|
|
|
| III- MITO, LITERATURA E ARTE |
|
 Mito e tradición titula Julia García Moreno, unha parte da súa introdución a tradución de Apolodoro. En Grecia non hai nada máis tradicional que o mito. As súas raíces de entrada están na época micénica. Na súa esencia está a súa forma de transmisión: a tradición oral.
Os seus cantores eran os Aedos transmisores profesionalizados que culminan na figura (de dubidosa existencia para algúns) de Homero coas primeiras obras escritas en occiente: A Ilíada e a Odisea.Obras da épica que relatan mitos.
Existe unha verdadeira poética mitolóxica rica expresión oral e plástica que a partir da época escura, desaparecida a época micénica vai perdendo o seu carácter oral de relato tradicional (e individual o que dá pé a versións e adaptacións do relato) ata entrar na literatura: na épica, lírica, no drama ou mesmo no pensamento filosófico, un camiño do mito ao logos, do tempo/espazo mítico ao tempo/espazo real, como comenta Ricardo Olmos no seu traballo "Mito e ritos en Grecia".
No momento que se converte en escrita comeza a súa fosilización garantindo a súa conservación e permitindo unha recreación e dando pé á vez a interpretacións (un sentido, unha xustificación) diversas en función da época/sociedade que os lea.
Se cadra unha das primeiras interpretacións veu dada polos filósofos que lles dan un valor alegórico: a forza cósmica do amor (eros) era un neno alado con coroas de flores que aluden a súa capacidade fecundadora ou con cintas para atar aos mortais, esta interpretación foi provocada pola personificación que dende moi antigo se viña facendo de conceptos abstractos como a Fortuna ou o Soño ou a mesma Morte (Thánatos).
Un marcado antropomorfismo da mitoloxía que vai ter continuadas formulacións estéticas plásticas cada vez máis próximas ao mesmo home/muller.
O mito na literatura é frecuentemente usado como argumento probatorio (desde os códigos de conduta ata fines políticos).
Mito e razón. Os chamados mitos platónicos son mitos no sentido etimolóxico non de feito.
No século IV. A C. se estaba xa deixando de crer? mito era fórmula de sociedade remota e primitiva?hai outra fórmula de coñecemento a racional, (corrente que comezara dende o VI a. C.).
Pero o mito ten outra característica: a flexibilidade para adaptarse. De aí o salto á traxedia no século V a. C. outro gran invento grego ( mito versus os inventos do logos: olimpíadas, teatro, filosofía, arte plástica?)
No IV verá a humanística e a literatura mitolóxica fundamental? (Isócrates) e logo Alexandría dos Tolomeos. De aí pasará cara a Roma (poetae novi). O mito canto máis se desprende do sentido relixioso máis ten de motivo estético, cousa que manténdose ata os nosos días.
Mito e arte. En cerámica, templos e estatuaria non eran considerados ata hai moi pouco tempo unha lectura diversa dos mitos. Pero Carl Robert é o primeiro en marcar as diferenzas e autonomía da linguaxe oral da figurada que utilizan cadanseu as súas leis. Como exemplo moi coñecido, o vaso de "françois" no que Clitias 570 a. C. recrea personaxes distintos dos homéricos nas carreiras dos funerais de Patroclo. Hai mitos que só coñecemos pola plástica, outros que datamos grazas a ela, Aquiles come entrañas de osos, xabarís e leóns datado no século VII a. C. cando xa se cría que era unha medio invención helenística.
Lembrando o que é máis importante:
Como definirías un mito?
Que tipos de mitos podemos diferenciar polo seu contido?
O mito é historia, que relación teñen?
Quen son os aedos? Que sabes de Homero?
Que lle pasa ao mito ao perder o seu carácter oral?
Define o paso do mito ao logos filosófico.
En que xénero literario se instala cara o século V a.C.
Por que é tan importante a expresión plástica dos mitos?
Que lle ocorre ao mito finalmente?
LEMBRA: Por que é orixinal a mitoloxía grega?
Por conservarse dun xeito tan completo.
Pola complexidade dos seus contidos.
Por entender a cosmogonía dun xeito diferente ao común noutras moitas mitoloxías.
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
