O Tártaro
- O Tártaro ou Tártaros é un lugar de tormento e sufrimento eternos, parecido ao inferno do cristianismo e ao inframundo das relixións paganas.
Na mitoloxía grega, o Tártaro é tanto unha deidade como un lugar do inframundo, máis profundo incluso que o Hades.
Hesíodo conta que Tártaro era fillo de Éter e Xea, e pai de Tifón e Equidna. Na iíada Zeus di que o Tártaro esta ?tan abaixo do Hades coma o ceo está de alto sobre a terra?. Ao ser un lugar tan alonado do sol e tan profundo na terra, está rodeado por tres capas de noite, que rodean un muro de bronce que a súa vez abarca o Tártaro. E un pozo húmido, frío e desgraciado undido na tenebrosa oscuridade.
Mentres que o Hades é o lugar dos mortos, o Tártaro ten ademáis unha serie de habitantes. No Tártaro os prisioneiros eran gardados por xigantes, cada un con 50 enormes cabezas e 100 fortes brazos, chamados Hecatonquiros.
En mitologías posteriores o Tártaro convertiuse no lugar onde o castigo adecúase ao crime. Radamantis, Éaco e Minos eran os xuíces dos mortos e decidían quenes ían ao Tártaro.
Na mitoloxía romana o Tártaro é o lugar onde se enviaba aos pecadores. É un ugar gigantesco rodeado polo flamígero río Flegetonte e tripes murallas para evitar que os pecadores escapen del.
Esta gardado por unha hidra con 50 enormes fauces negras, que se sentaba nunca porta protexida por columnas de diamante. Dentro hai un castelo con anchas murallas e un alto torreón de ferro, dentro hai un pozo do que se di que profundiza na terra o dobre da distancia que hai entre a terra dos vivos e o Olimpo. No fondo deste pozo estan os Titáns, os Alóadas e outros moitos pecadores.
A Eneida o describe como: ?lugar cunhas anchas murallas protexidas con un triple muro
que rauda corrente ciñe de ardentes chamas,
o Flegetonte do Tártaro, e arrastra resoantes pedras.
Enfrente queda unha porta enorme e unhas columnas de diamante macizo,
tal que ningunha forza humana nen os propios habitantes do ceo
podrían abrir en son de guerra; unha torre de ferro alzase o aire,
E Tisífone sentada, revestida dun manto de sangue,
garda insomne a entrada de día e de noite.
A xigantesca Hidra coas suas cincuenta negras bocas,
máis cruel aínda, ten dentro a sua sede. Logo é o Tártaro mesmo,
que se abre ó abismo e se extende baixo as sombras dúas veces
o que a vista do ceo ata o Olimpo etéreo.
marchando polos escuros camiños cubren
a distancia que os separa e a porta se aproximan.?
DIZ JUNCAL, Belén
CORVALÁN GARCÍA, Florencia
Casandra foi filla de Príamo e Hécuba, os reis de Troia. O seu irmán xemelgo é Heleno. Cando ambos naceron, deuse unha gran festa no templo de Apolo, a certa distancia de Troia.
Á noitiña todos marcháronse, esquecendo aos nenos no templo, pois os reis pensaron que os levaban os seus criados, e os criados crían que os levaban os reis.
Ao día seguinte descubriuse o erro, e ao ir recollelos ao templo atopáronos durmidos, mentres dúas serpes pasábanlles a lingua polos órganos dos sentidos, para purificarlos. Ante os berros dos aterrados reis os réptiles retiráronse aos loureiros sagrados do recinto, as árbores do Deus. A purificación das serpes concedeulles aos nenos o don da profecía.
HÉCUBA
Na mitoloxía grega Hécuba é a segunda esposa de Príamo, rei de Troya e un dos personaxes da Ilíada. Trátase da filla de Dimas, rei de Frigia, segundo esta obra, aínda que tamén lla considerou filla de Sangarios e da ninfa Evagora.
Hécuba tivo de Príamo unha abundante descendencia que segundo as fontes vai desde os 14 fillos que lle dá Apolodoro aos 50 que propón Eurípides, pasando polos 19 da tradición máis estendida. Os seus fillos foron:
fillas: Creusa, Laodice, Polixena, e Casandra.
fillos: Héctor, Paris (Alexander), Deiphobus, Heleno, Pammon, Polites, Antiphus, Hipponous, Polidoro e Troilo.
Cando ela estaba embarazada de Paris, soñou que "daba á luz a un facho que prendía toda a cidade en chamas". Cando Paris, naceu, foi abandonado polo pastor real, Agelaus, no Monte Ida durante 5 días e ao regresar atopouno aínda con vida.
O vello pastor tivo criouno coma se fose o seu propio fillo.
Hai algunhas historias que din que Príamo e Hécuba mantiveron o nacemento de Paris en segredo, e que Príamo recibiu a noticia de que un neno nacido nese día sería o culpable da caída de Troia. Como resultado diso, Príamo ordenou a execución da súa irmá, Cilla, e do seu fillo, Munippus.
Hécuba mandou a Polidoro, o seu fillo menor, a Tracia para que fuxise da guerra que se aveciñaba. Durante a guerra, Polidoro foi coidado polo rei daquel lugar.
Outra aparición de Hécuba é no medio da guerra cando defende a Helena coa axuda de Príamo.
Desde os muros de Troia, Hécuba observa como se queima a cidade e o asasinato dos seus fillos.
Logo da guerra de Troia, de queimar a cidade e matar ao seu rei Príamo, os gregos converteron a Hécuba na súa escrava, correspondendo no reparto á parte de Odiseo.
Embarcada xunto a outros escravos, chegou a Tracia, onde descubriu que o rei Poliméstor matara a Polidoro para apoderarse dos bens que trouxera.
Hécuba vingouse sacándolle os ollos e matándolle xunto a dous dos seus fillos.
Sobre a súa morte existen tres versións: a primeira, que se suicidó por desesperación saltando pola borda do barco de Ulises, a segunda, que os gregos asasinárona apedreándola por matar a Poliméstor, e a terceira, que a metamorfosearon nunha cadela os deuses ao escoitar os seus aullidos pola morte dos seus fillos.
Xeralmente dise que Casandra recibía a súa inspiración de Apolo, que tomaba posesión dela para profetizar no seu delirio.
Heleno era arúspice, adiviñando o provir por medio das entrañas dos animais.
Doutra banda unha lenda di que Casandra recibiu este don directamente de Apolo, quen lle ofreceu ensinarlle a arte da adivinación se ela aceptaba deitarse con el.
Casandra aceptou, pero cando Apolo esixiu que cumprise a súa parte do trato ela negouse, pois desexaba conservarse virxe.
Apolo enfureceuse, pero como non podía retirarlle o coñecemento do futuro cuspiu na súa boca, condenándoa a que ninguén crese as súas profecías.
As profecías de Casandra referíanse principalmente a Troia. Foi ela quen predixo que o mozo Paris, quen se presentou na cidade para unhas competicións, traería a desgraza aos troyanos.
Estaba a piques de lograr a súa morte, pero recoñeceu finalmente nel ao seu irmán, que fora separado da súa familia ao nacer cando un oráculo revelou que sería causante da destrución de Troia. Ao coñecerse a súa identidade foi recibido con alegría por Príamo e Hécuba, os seus pais.
Cando Paris viaxou a Grecia e raptou a Helena, esposa de Menelao, para levala a Troia como a súa muller, foi tamén Casandra quen vaticinou que este acto acarrexaría a destrución da cidade, mais pola maldición de Apolo ninguén lle creu. Pouco despois iniciabase a Guerra de Troia.
Na guerra o primoxénito dos reis, Héctor, quen era o gran heroe de Troia, foi morto por Aquiles, quen atou o corpo ao seu carro de guerra.
Príamo sae a solicitar ao heroe grego a entrega do corpo do seu fillo. Cando regresa, foi Casandra a primeira en adiviñar que traía consigo o corpo de Héctor, o seu irmán.
Ao achegarse o final da guerra, os gregos abandonaron o campo, deixando un xigantesco cabalo de madeira como homenaxe a Troia. Os troianos estaban aliviados e felices polo fin das batallas, e quixeron introducir o cabalo á súa cidade.
Casandra opúxose enérxicamente, apoiada polo sacerdote Laocoonte. Casandra repetía que o cabalo estaba cheo de guerreiros gregos e predixo o destino das mulleres de Troia capturadas polos gregos, pero ninguén creu nas súas palabras.
Cando Laocoonte morreu cos seus fillos ao tratar de salvalos dunhas serpes xurdidas do mar, os troianos creron que fora castigado por opoñerse a recibir o agasallo dos gregos.
Introduciron o cabalo na cidade, e na noite os gregos que estaban ocultos no seu interior lograron abrir as portas de Troia aos exércitos de Grecia.
Durante o saqueo da cidade Casandra refuxiouse no templo de Atenea, aferrándose á estatua da deusa. É capturada por Ayax, pero este fixo que a estatua tambaleásese sobre a súa base.
Este sacrilexio moveu aos gregos a xulgar a Aiax e condenalo a morte, pero el refuxiouse no mesmo templo.
Casandra foi entregada a Agamenón, rei de Micenas,
quen a tomou como concubina e procreou nela dous xemelgos, Telemaco e Pélope.
Cando puxo pé en Micenas, Casandra pronunciou a súa última profecía, dicindo que a súa morte tería dúas filos. Agamenón estaba casado con Clitemenestra, irmá de Helena.
Cando Agamenón regresou á súa patria con Casandra, Clitemenestra enfureceuse de celos, e na celebración da vitoria ao regreso asasinou a Agamenón e a Casandra cunha machada.
Paula GARCÍA AREA
Tras escoitar esta canción de Ismael Serrano podemos indagar sobre a figura mitolóxica da épica á traxedia.
O cabalo de Troia é un dispositivo que aparece no mito da Guerra de Troia. É mencionado na Odisea de Homero (oitavo canto) e noutras fontes, como a Eneida de Virgilio (Libro II). O evento ocorre logo dos acontecementos que se contan na Ilíada de Homero e antes dos relatados na Odisea e na Eneida, pero igualmente é referida nestas dúas últimas.
A lenda
As forzas gregas que asediaron Troia durante dez anos non puideron superar as altas murallas que a defendían.
Odiseo (Ulises para os romanos) propuxo aos xefes gregos construír un enorme cabalo de madeira en cuxa barriga habían de caber os máis valerosos heroes gregos. A frota grega retiraríase á próxima illa de Ténedos, tras queimar o campamento para que os troyanos advertíseno e saísen confiados ao campo. Un grego, finxíndose fugitivo, quedaría fóra e contaría aos troyanos que este cabalo está consagrado á deusa Atenea, inimiga dos troyanos.
Baixo as instrucións de Odiseo, o cabalo foi construído por Epeo o feocio, o mellor carpinteiro do campamento. Tiña unha escotilla escondida no flanco dereito e no esquerdo tiña gravada a frase: «Coa agradecida esperanza dun retorno seguro ás súas casas despois dunha ausencia de nove anos, os gregos dedican esta ofrenda a Atenea».
Os troyanos, grandes crentes nos deuses, caeron no engano. Aceptárono para ofrendarlo aos deuses, ignorando que era un ardid dos gregos para traspasar as súas murallas. Dentro do cabalo escondíase un selecto grupo de soldados. O cabalo era de tal tamaño que os troyanos tiveron que derrubar parte dos muros da súa cidade. Unha vez introducido o cabalo en Troia, os soldados ocultos nel abriron as portas da cidade, tras o cal a forza invasora entrou e destruíuna.
Este episodio non é narrado na Ilíada, o poema atribuído a Homero, que relata parte da Guerra de Troia. Faise alusión a el na Odisea, na que Homero conta as aventuras do heroe grego Odiseo no seu regreso á súa patria, Ítaca. Tamén é aludido por Virgilio na Eneida.
Na Iliada din que asediaron Troia en 10 anos e na película 3 ou 4 dias. Ulises foi o que propuxo construir o cabalo para asediar Troia. Na película non van os todos os heroes gregos e na Ilíada sí , Aquiles non vai no cabalo senon que morrera a causa dunha frecha que Paris disparou dende as murallas. E na película dispara varias cando está dentro de Troia.
Agamenón non morre na Iliada e na película matao Criseida e tampouco aparecen Briseida nin Casandra..Na película mesturanse a prsonalidade de Casandra( adiviña) Briseida(sacerdotisa de Apolo) e Criseida(unha escrava de Aquiles).
Aquiles foi o máis importante dos heroes gregos da guerra de Troia: xoven ardoroso forte, o seu carácter é esencialmente belicoso. Fronte a Ulises, que é o seu oposto en carácter debido a que simboliza a astucia e a intelixencia pragmática, Aquiles personifica o ímpetu e a audacia espontánea. Aquiles é fillo do rey Peleo e a deusa Tetis. Cando Aquiles era un neno, súa nai sumerxiuno na laguna Estigia para facelo inmortal; as aguas fixérono invulnerable menos no talón, por onde o había sostido súa nai.
Na guerra de Troia, o troiano Héctor matou a Patroclo crindo que era Aquiles, e lle despoxou da súa armadura. Aquiles, cando se sinte humillado por Agamenón, abandoa a batalla, sabendo que a súa ausencia no campo de batalla acarrearía grandes perdas aos gregos. E só regresa ao combate para vengar a morte de Patroclo. Patroclo resultou ser o gran amigo de Aquiles dende a infancia. Para os antigos gregos, a amizade entre homes era unha virtude, encarada como un verdadeiro ideal. Aquiles, enfurecido pola morte do seu amigo, obtivo de súa nai unha nova armadura forxada na fragua de Vulcano, e saiu ao campo de combate, onde matou a Héctor, arrastrando o seu corpo atado ao seu carro en torno aos muros de Troia, sen permitir que tivera os ritos funerais. Só cando Príamo, o pai de Héctor e rei de Troia, veu en segredo a entrevistarse con Aquiles, éste devolveulle o corpo do seu fillo, nun dos pasaxes máis emotivos da Ilíada. Finalmente, Paris, fillo de Príamo, coa axuda do deus Apolo, feriu a Aquiles cunha frecha no seu único punto vulnerable, o talón. Aquiles morreu da ferida.
Aquiles non se pode sobrepor á morte de Patroclo. Non pode durmir así que se levanta e arrastra o corpo de Héctor ao redor da pira funeraria. Zeus dille a Tetis, a mamá de Aquiles, que lle diga que xa é suficiente e que regrese o corpo. O rei Príamo é dirixido polo deus Hermes até a tenda de Aquiles e rógalle que lle regrese o corpo de Héctor. Aquiles e Príamo choran xuntos polas súas perdas. Aquiles pensa en matar a Príamo, pero o deixa ir e levar o corpo de Héctor. A mamá de Héctor, a súa esposa e Helena choran a morte de Héctor e os troyanos constrúen unha enorme pira funeraria e queiman a Héctor.
Contrastes entre a película e a ilíada.
a película Troia preséntase que a Paris acompañouno o seu irmán maior, Héctor, cando foi a Esparta e seduciu e raptou á bela Helena, esposa do rei espartano Menelao, provocando así a máis famosa guerra da antigüidade. Pero quen acompañou a Paris foi Eneas. Éste aparece ao final da película como un descoñecido troyano que na confusión da caída da cidade recibe de Paris a espada emblemática dos reis troyanos. En realidade, Eneas, fillo de Anquises e Afrodita, era esposo de Creusa, princesa troyana, filla de Príamo e por tanto cuñado de Héctor e Paris.
Doutra banda, na película Paris mata a Aquiles no templo de Zeus, na cidade de Troia, cando o heroe vai buscar a Briseida para salvala da matanza que están a facer os gregos despois de que entran á cidade grazas á estrataxema do cabalo urdida por Odiseo. Pero a verdade é que Paris mata a Aquiles cun flechazo, certamente, pero antes da caída de Troia.
Quen entra a Troia dentro do cabalo de madeira é Neptolomeo (alcumado Pirro, ou sexa ?o dos louros cabelos?), fillo de Aquiles e Deidamia. Neptolomeo mata a Príamo degolándoo ante o altar de Zeus; tamén dá morte a Polifemo sobre a tumba de Aquiles (Polifemo, fillo de Príamo e por tanto irmán de Héctor e Paris, despois de que este morre en combate casa con Helena, a súa ex cuñada); e ademais, Neptolomeo mata, arroxándoo desde o alto dunha das torres da cidade, a Escamandro, o pequeno fillo de Héctor e a tráxica Andrómaca.
Briseida, a quen fan aparecer como prima de Héctor e Paris e sacerdotisa de Apolo en Troia. En verdade, Briseida é a filla de Briseo, o gran sacerdote de Zeus en Cilicia, quen fose raptada por Aquiles cando este asaltou a esa cidade e converteu á fermosa sacerdotisa ciliciana na súa muller. Aquiles leva consigo a Briseida á guerra de Troia, e alí ela é raptada por Agamenón, rei de Micenas e Argos, irmán de Menelao e xeneral en xefe dos exércitos gregos. Por iso é que Aquiles deixa de combater na guerra, salvo para enfrontarse con Héctor a quen mata para vingar a morte de Patroclo.
Pero Aquiles namorouse da princesa troyana Polixena, filla de Príamo e irmá de Héctor, Paris e Polixemo. Entón, cando Príamo vai onde Aquiles para pedirlle o cadáver de Héctor e poder facerlle o funeral, aquel pídelle a man de Polixena a cambio da paz. Despois Aquiles vai ao templo de Apolo para verse con Polixena e negociar o matrimonio, e é entón que Paris mátao cravándolle a frecha nun dos talóns, que era a única parte vulnerable do seu corpo.
O encontro entre Aquiles e Héctor antes da batalla descríbese como:
Héctor encontrase solo e desprotexido fora da muralla da cidade e Aquiles avanaza velozmente cara el, e tal o esplendor de Aquiles que Héctor escapa. Durante un tempo Aquiles persigue a Héctor rodeando varias veces a muralla ata que os deuses interveñen. Por un lado, Zeus quere salvarlle a vida a Héctor, pero a deusa Atenea négase e lle di que non o debe facer polo que Zeus o deixa nas súas mans.
Atenea convence a Aquiles para que non corra e espere a que Héctor se enfronte a él. A deusa toma a figura de Deífobo (irmán de Héctor) e dirixéndose a el dille que se deteña e que se enfronte a Aquiles. Héctor enganado por Atenea, pensa que o seu irmán saíu da muralla para axudalo e se sinte con forzas para enfrontarse a Aquiles.
Colócanse os dous fronte a fronte e o primeiro en atacar coa súa lanza e Aquiles que falla o tiro, a continuación Héctor lanza a súa e aínda que o lanzamento foi bo, dalle no escudo. Aquiles axudado por Atenea recupera a súa lanza e esta vez, acerta e mata a Héctor, que antes de morrer lle suplica a Aquiles que devolva o seu corpo aos seus pais.
Aquiles cheo de odio négase e lle di que será comido polos cans e as aves de rapiña.
DESPEDIDA DE HECTOR DE ANDRÓMACA
?A ella a su vez le dijo el gran Héctor, el de resplandeciente casco: ?En verdad, mujer, todo esto me afecta a mí también. Pero siento una terrible vergüenza ante los troyanos y las troyanas que arrastran su peplo si, como un cobarde, trato de mantenerme lejos del combate. Y tampoco me incita a ello mi corazón, puesto que he aprendido a ser valiente siempre y a pelear entre los primeros troyanos, tratando de alcanzar la gran fama de mi padre y la mía propia... Vendrá un día en que perezca la sagrada Ilión y Príamo y el pueblo de Príamo, el de la buena lanza de fresno. Pero no me preocupa tanto el dolor de los troyanos en el futuro, ni el de la propia Hécuba y el del rey Príamo, ni el dolor de mis hermanos...cuanto tu dolor, cuando alguno de los aqueos de túnicas de bronce te lleve prisionera, llorosa y te prive de la libertad. Y estando en Argos, tendrías que tejer a las órdenes de otra y llevar agua de la fuente, una y otra vez... y un duro destino pesará sobre ti. Y un día dirá alguno, al verte llorar: ?He ahí a la mujer de Héctor, que era el más fuerte entre los troyanos domadores de caballos, cuando luchaban alrededor de Ilión?. Así hablará alguno algún día y tu dolor volverá a renovarse por la falta de un hombre tal como para apartar de ti el día de la esclavitud?. Habiendo hablado así, el ilustre Héctor tendió las manos hacia su hijo, mas éste se echó para atrás, gritando, sobre el pecho de la nodriza de hermosa cintura, despavorido a la vista de su padre y aterrado ante el casco y su penacho de crines de caballo, cuando lo vio agitarse terriblemente desde el extremo del yelmo. Se echó a reír el padre, así como la venerable madre. Y al instante el ilustre Héctor se quitó el casco de la cabeza, depositándolo en el suelo entre mil resplandores, y tras besar a su hijo y mecerlo en sus brazos, dijo suplicando a Zeus y los demás dioses: ?Zeus y demás dioses, concededme que también este hijo mío sea, como yo lo soy, excelso entre los troyanos y tan bueno por su fuerza y que reine con poder en Ilión. Y que algún día se diga de él cuando suba del combate: ?Helo ahí, es mucho más valiente que su padre?. Y que traiga los ensangrentados despojos del enemigo que mate y que su madre se alegre en su corazón.
Durante nueve días acarrearon innumerable masa de leña, y cuando apareció ya la décima aurora, iluminadora de los mortales, entonces sacaron entre lágrimas al intrépido Héctor, depositaron su cadáver en lo alto de la pira y le prendieron fuego. Cuando reapareció la tempranera aurora con sus rosáceos dedos, la gente se concentró en torno a la pira del ilustre Héctor. Una vez que se reunieron y estuvieron congregados, apagaron primero con chispeante vino la pira en todas las partes que había dominado la furia del fuego. A continuación recogieron los blancos huesos sus hermanos y amigos, deshechos en llanto, a raudales fluían las lágrimas por sus mejillas. Recogidos los huesos, los colocaron en una urna de oro, envueltos en delicado velo de púrpura.
AIAX I
Áyax o Ayante, fillo de Telamón, rey de Salamina, é un lexendario heroe da mitoloxía grega. Para distinguilo de Áyax, fillo de Oileo chamabaselle Áyax o Grande, Gran Áyax ou Áyax Telamonio. Foi un valeroso guerreiro, o máis forte despuois do seu primo Aquiles o cal embarcouse na mítica Guerra de Troya ao mando de doce navíos de Salamina acompañado do seu hermano Teucro. Fillos seus foron Eurísaces e Fileo, o primer ancestro da familia ateniense dos Filaidas.
Peleou na guerra con coraje e destreza e suicidouse ao enloquecer porque os griegos negaronlle as armas do seu amado primo, Aquiles.
Na Ilíada de Homero describeselle como un guerreiro de gran estatura e fuerza colosal, testarudo e de inmenso escudo que por sí mismo é un antemural das falanges, segundo en destreza e valentía na batalla únicamente por detrás de Aquiles. Non foi herido en ninguna das batallas relatadas na Ilíada e é o único personaxe de importancia na obra que non recibiu axuda por parte de ningún dos deuses gregos. Ao igual que Aquiles foi entrenado polo centauro Quirón. Áyax era sen duda un dos reis máis importantes no campo de batalla, ainda que non tan sabio como Néstor, Idomeneo o Menesteo, nin tan hábil como Diomedes, Odiseo o Palamedes. Mandaba o seu exército levando unha gran hacha de guerra e un enorme escudo, acompañado siempre polo seu hermano Teucro.
Durante a guerra de Troia Áyax loitou con Héctor en dous ocasions. La primera foi nun duelo que durou durante todo un día sin que houbera un vencedor. A segunda foi durante unha incursión dos troianos no campamento dos aqueos donde ambos pelearon nos barcos gregos. Áyax casi matou a Héctor arroxándoó unha pedra maior co propio príncipe troiano. Ambos encontros tiveron lugar cando Aquiles abandonara o campo de batalla debido ao seu enfado con Agamenón.
Cando Patroclo morre a mans de Héctor os troianos intentaron facerse co su cuerpo e alimentar con él aos perros pero Áyax loitou contra eles protexendo o cadáver e devolvénoo ao campamento grego e a Aquiles.
Algo máis tarde na historia, cando Aquiles morre tras ser alcanzado por unha frecha de Paris, Áyax e Odiseo pelean por recuperar o corpo do heroe grego e enterrarlo xunto ao do seu amigo Patroclo. Tralo funeral ambos héroes gregos reclaman a armadura de Aquiles como recompensa polos seus esforzos. Tras unha disputa de inxenio ou tal vez porque Agamenón aborrecía a súa linaxe de Éaco, Odiseo recibe a armadura e Áyax furioso cae ao chan exhausto. Cando se levanta, faino loco de furia e nun delirio confunde un rebaño de ovellas cos líderes aqueos, Odiseo e Agamenón, matando a todos os animales. Cuando Áyax desperta da sua loucura vese rodeado de sangue e decide quitarse a vida antes que vivir na vergoña e o deshonor. Para elo utiliza a espada de Héctor, que éste concederalle como un agasallo de honra tras su primer duelo. Versións posteriores á época homérica refiren que trala sua morte foi transformado nunha flor de jacinto
AIAX II
Na mitoloxía grega Áyax, fillo de Oileo rei de Lócrida, coñecido como o Menor para diferencialo de Áyax I, fillo de Telamón quen era recoñecido pola súa descomunal estatura.
Liderou o destacamento de Locri durante a guerra de Troya, na que tivo un lugar importante.
Foi un dos guerreiros que penetraron na cidade escondidos dentro do Cabalo de Troya. E nesta última batalla, xunto con Neoptolemo, o fillo de Aquiles, intérnase no palacio real, onde o primeiro asasinou ao rei Príamo, mentres que Ayax atopou á princesa Casandra refuxiada baixo un altar dedicado a Atenea. E aínda que esta pedise piedade por respecto á deusa, Ayax no frenesí do saqueo non a escoitou e violouna alí mesmo.
Isto provoca a ira de Atenea, quen con axuda de Poseidón fai que a nave de Ayax naufrague durante a fatídica tempestad que dispersa á flota grega no seu regreso á patria.
Por iso é polo que da súa morte existen dúas historias. A máis difundida é que pereció afogado cando o seu barco afundiuse ao estrelarse contra un promontorio chamado "As rocas Viras" no mar Egeo. A outra sostén que o auga deixouno sobre unha destas pedras mentres estivo inconsciente. Unha vez a tormenta pasou e Ayax espertou, sabendo que a tormenta era obra de Poseidón para castigarlle polos seus pecados, comezou a burlarse do deus dicindo que por máis esmero que puxese non conseguira matarlle. Para a súa desgraza, coma se dunha resposta tratásese, unha man sostendo un tridente emerxiu das augas e arroxoullo. O arma atravesou o peito de Ayax e lle ensartó á roca, matándolle ao instante. Dise que axiña que como a súa alma abandonoulle, o tridente e o seu corpo transformáronse en pedra e alí quedaron, como unha roca alta que sobresale das augas do mar Egeo para o resto dos días.
NÉSTOR
Na mitología grega Néstor era o fillo de Neleo e Cloris, e rei de Pilos. Converteuse en rei despois de que Heracles matase ao seu pai e a todos os seus irmáns. A súa esposa foi Eurídice ou Anaxibia, e entre os seus fillos cóntanse Perseo, Pisístrato, Trasimedes, Pisídice, Policaste, Estrático, Áreto, Equefrón e Antíloco.
Nalgunhas versións, Néstor foi un argonauta, loitou contra os centauros e participou na caza do jabalí de Calidón. El e os seus fillos Antíloco e Trasimedes loitaron xunto aos aqueos na Guerra de Troya que seguiu ao rapto de Helena; e aínda que pola súa avanzada idade non podía loitar (xa vivira tres xeracións), era de utilidade no ágora e daba consellos aos mais ilustres co fin de asegurar o triunfo da causa grega.
Tamén en asuntos internos a súa opinión era tida en alta estima, sendo desobedecido soamente unha vez por Agamenón -pois Néstor aconselloulle que non se deixase levar da súa ira contra Aquiles e non lle quitase a Briseida, e o rei de Micenas fixo todo o contrario-, aínda que ben pronto Agamenón tivo que recoñecer o seu erro debido á vergonzosa perda que o seu exército estaba sufrindo fronte aos troyanos.
Por ser o único guerreiro aqueo que se portou con total xustiza durante o sitio de Ilión, o supremo deus Zeus concedeulle un regreso relativamente sen complicaciones, e xa na súa patria viviu tranquilamente e sen problemas en compañia da súa esposa e dos seus fillos. É estando xa na súa patria cando dá hospedaje a Telémaco, fillo de Odiseo, e infórmalle sobre os primeiros incidentes do regreso dos aqueos. Aínda que non pode dar noticias certas sobre Odiseo, si lle facilita cabalos para ir a Esparta a atoparse con Menelao, e dálle ao seu propio fillo Pisístrato para que durma ao seu lado e sexa o seu compañeiro de viaxe.
Contraste da película coa ilíada.
Na película Ayax o Menor non se nombra para nada, e é un dos heroes que entra por medio do cabalo na cidade de Troia.
Ayax o Grande na película aparece como un conocido de Aquiles mentres que na Ilíada é o seu primo, ademais na pelicula contase que morre en mans de Hector. Mentres que na Ilíada suicídase ao quedar en deshonra.
?O combate singular de Paris e Menelao?
(versión película)
- Paris loitaba polo amor de Helena, pero Menelao loita na procura da vinganza polo rapto da súa muller.
Empezan a batalla e Paris deféndese como pode e Menelao prescinde do seu escudo e ataca a Paris golpeándolle ata que lle quita o escudo ao troiano e rise del. Menelao persegue a Paris ata ferilo nunha perna. Paris cae no chan e Menelao ía matalo, mais Paris foxe a refuxiarse entre as pernas ás pernas do seu irmán Héctor. Héctor mata a Menelao ante a insistencia do rei grego por rematar co combate e con Paris. Paris logrou sobrevivir grazas ó seu irmán Héctor, e fpxe defnitivamente cara o interior das murallas mentres comeza unha batalla de Agamenón que na morte do seu irmán ten xa un pretexto para non dilatar máis o ataque contra a cidade, rica en ouro, que desexa someter.
?O combate singular de Paris e Menelao?
(Versión Ilíada)
- A Guerra comeza debido a que Menelao vén en busca de Helena. Os troianos fan un trato cos gregos. Un combate singular para evitar grandes matanzas. Un home por cada bando. O gañador lévase a Helena e conclúe aí a guerra. Xuraron e asinaron todo ante Ares, deus do Olimpo. Paris, tamén chamado Alexandre empeza lanzando a súa xabelina e non pasou nada, logo Menelao lanzou a súa e rozou a túnica de Paris. Despois foron a loitar con espadas e Paris tirado no chan non sabe que facer, entón Menelao vaino matar e nese intre a deusa Afrodita salva a Paris provocando unha densa néboa entre os dous exércitos que impide ver que sucede e permite fuxir a Paris, tamén provocará que os troianos violen as normas e dea comezo unha batalla, unha vez que Paris está seguro tras das murallas.
Briseida.
Seu nome verdadeiro era Hipodamía. Era filla de Brises, de quen toma o nome de Briseida. Brises era irmán de Crises, pai de Criseida, e, como éste, sacerdote (de Apolo), na cidade de Lirneso, tomada e saqueda por Aquiles durante a guerra de Troia.
Hipodamía ou Briseida estaba casada con Mines, que foi matado por Aquiles. Este lévaa cautiva, e Patroclo, para consolala, promételle que Aquiles a faría a súa esposa; e, en efecto, chegou a ser a escrava favorita do heroe, "que a amaba ternamente".
Cando a Asamblea dos gregos obrigou a Agamenón a devolver a Criseida o seu pai e o rei, en compensación, pediulle a Aquiles que lle entregara a Briseida, este, airado e dolorido, negouse a combater. Agamenón, entón, enviou unha embaixada a Aquiles para tratar de aplacalo e prometerlle devolver a Briseida e, só con esa promesa, logrou reconciliarse con el.
A tradición representa a Briseida como unha muller alta, morena, de brillante mirada e ben ataviada. Parece que foi ela a que lle tributou a Aquiles os honores fúnebres.
Criseida.
Criseida é a filla de Crises, de quen toma nome, sacerdote de Apolo na ciudade de Crisa, en Tróade.O seu nome verdadeiro é Astínome. Foi raptada polos gregos durante unha expedición contra a ciudade de Tebas, Misia, onde se atopaba en casa de Ifínoe, irmá do rei Eetrión, e entregada a Agamenón como parte do botín.
Seu pai acudíu a reclamarlla o rei, pero este non accedeu. Os gregos obrigaron a Agamenón a restituir a Criseida, pero o rei pediulle a cambio a entrega de Briseida, orixinando a cólera de Aquiles.
Unha tradición conta que Crises devolveulle voluntariamente a súa filla a Agamenón porque fora ben tratada. Criseida tivo de el dous fillos: Ifigenia e Crises, chamado este así en memoria do seu avó.
A tradición precisa que Criseida tiñaa 19 anos, que era loira, delgada e de talla pequena. En cambio, Briseida era morena, alta de tez branca e moi elegante. E formaban unha parella que resumía os dous tipos de beleza feminina.
A peste
Os Gregos nunca sufríron unha peste como se indica na película de Troia simplemente esconderonse detrás da illa Tenedos deixando o cabalo na Praia coa esperanza de que os Troianos caeran na súa trampa.
A cólera de Aquiles.
Esta etapa caracterizase pola loita entre Aquiles e Agamenón. Despois de saquear Troia repartironse o botín pero Agamenón, para reafirmar a súa autoridade sobre Aquiles, quitoulle a súa escrava Briseida.
Foi aquí cando Aquiles encolerizouse. Non só era un insulto ao seu honor, senon que era unha grande inxustiza, xa que Aquiles fixera a maior parte do necesario para conseguir todo o tesouro e o botín do que Agamenón cría que tiña dereito a disfrutar. Como consecuencia, Aquiles retirouse a súa tenda e decidiu non tomar parte na loita.
A loita foise agravando pouco a pouco e os gregos sufrían unha forte presión sen Aquiles. Agamenón viuse forzado a ofrecer a Aquiles riquezas de todo tipo e a devolución de Briseida, pero o gran guerreiro negouse.
Patroclo, familiar e/ou amigo de Aquiles, tomou parte da loita dirixindo as súas tropas e coa súa armadura. Finalmente, foi asesinado por Héctor, o mellor guerreiro do bando troiano. Aquiles, apenado polo seu amigo e pola perda da súa armadura, entrevístase coa súa nai Tetis quen lle deu unha nova armadura. Aquiles volveu con Argamenón e regresou ao campo de batalla. Tras haber matado a moitos troianos e sobrevivir o ataque do río Escamandro, Aquiles puido finalmente encontrar ao seu principal adversario, Héctor.
Finalmente, ambolos heroes encontraronse e tras dar tres voltas a muralla de Troia, enfrontáronse cara a cara. Aquiles enviou a súa lanza a garganta de Héctor e unha vez morto someteuno a numerosas vexacións para vingar a morte do seu querido Patroclo.
A continuación, Aquiles organizou un funeral. Os restos de Patroclo puxéronse nunha urna e enterráronse nun montículo. Cada día, á alba, Aquiles arrastraba o corpo de Héctor ao redor do montículo. Príamo, pai de Héctor,dirixiuse ao campamento de Aquiles para pedirlle que enviara o corpo de Héctor a Troia para poderlle facer un funeral pola súa morte. Aquiles conmoveuse e aceptou a súa súplica.
Cambios respecto á película.
Criseida non sae na película Troia.
A peste non aparece na película
O Tártaro
O cabalo de Troia é un dispositivo que aparece no mito da Guerra de Troia. É mencionado na Odisea de Homero (oitavo canto) e noutras fontes, como a Eneida de Virgilio (Libro II). O evento ocorre logo dos acontecementos que se contan na Ilíada de Homero e antes dos relatados na Odisea e na Eneida, pero igualmente é referida nestas dúas últimas. 
Aquiles foi o máis importante dos heroes gregos da guerra de Troia: xoven ardoroso forte, o seu carácter é esencialmente belicoso. Fronte a Ulises, que é o seu oposto en carácter debido a que simboliza a astucia e a intelixencia pragmática, Aquiles personifica o ímpetu e a audacia espontánea. Aquiles é fillo do rey Peleo e a deusa Tetis. Cando Aquiles era un neno, súa nai sumerxiuno na laguna Estigia para facelo inmortal; as aguas fixérono invulnerable menos no talón, por onde o había sostido súa nai.
O encontro entre Aquiles e Héctor antes da batalla descríbese como:
Quen eran Briseida e Criseida?