Las características principales del teatro romano derivaron en un principio de las del teatro griego, ya que -muchas de las características generales de la arquitectura romana derivan directamente de la arquitectura del período helenístico.
Los primeros teatros se construyeron en madera. Éstos se derribaban después de que el acontecimiento para el cual fueron erigidos concluyera. Una ley impedía la construcción de teatros permanentes. Sin embargo, en el 55 a. C. se construyó el Teatro de Pompeyo con un templo para evitar la ley.
Con el paso del tiempo, los teatros romanos desarrollaron características específicas. La mayor parte de los teatros romanos conservados siguen el modelo arquitectónico propuesto por Vitrubio, constando.
La comedia, especialmente la de Plauto y Terencio, es un género que se representaba con toda seguridad en el siglo I d.C., como atestiguan distintas fuentes. Quintiliano (Institutio oratoria, XI, 3,182) hace mención de unos versos del Eunuchus de Terencio (w. 46-48) con estas palabras: «Qué ocurriría si en una escena se hubiera de pronunciar:
Categoría: 4ºB 08/09 - Publicado o 12-03-2009 05:34
AS ORIXES DO TEATRO
- O teatro nace en Grecia, pero antes do seu nacemento xa existían manifestacións teatrais no mundo: os bailes, as danzas, que constituen as máis remotas formas do arte escénico. Estas primeiras manifestacións dramáticas son as prehistóricas danzas mímicas que executaban os magos das tribus, acompañándose de música e de masas corais nos seus conxuros co obxeto de escorrentar os espíritus malignos, e outras pantomimas e mascaradas, así como as danzas córicas en honor de Dionisos, renovación do culto de Príapo, que se celebraba o pé da Acrópolis de Atenas.
Os himnos, entoados por sátiros e náyades que non cesaban de danzar durante o traxecto, eran dun poeta do Peloponeso, chamado Arión, que pode ser considerado o precursor dos autores dramáticos.
Estos festivais foron logo modificándose, e se introduxeron, en lugar do xa anacrónico mito, heroes e reis, primeira pedra do arte escénico, colocada case simultáneamente por Tespis, por Epigenes e por Arión. Con anterioridade a Tespis, o teatro reducíase a un corifeo que narraba as aventuras dun heroe ou dun deus e un coro que o acompañaba e o interrumpía de vez en cando con preguntas e con exclamacións de xúbilo ou de dolor. Tespis imaxinou representar o heroe, encarnarlo. Tespis era natural de Icaria e naceu cara o ano 540 antes de xesucristo.
O maquillaxe na súa máis rudimentaria forma surxe, tamén con Tespis, que obligaba a embadurnarse o rostro coas heces do viño a todo-los compoñentes do coro.
Primeiro houbo un so actor ?corifeo-, e só necesitaba unha mesa xunto o altar de Dionisos para dialogar cos chorentae, mesa o carro que se colocaba no centro da orchestra. Cando, aumentan os actores a mesa se converte en plataforma, e por fin a importancia da representación require xa unha habitación ou barraca onde os actores se disfrazan. Tamén enton se levantan gradas de madeira para o público, xa que éste aumenta cada vez máis e xa non pode situarse en filas, de pe, o redor do altar (thymele). Vitrubio, no seu libro V, describe as tres partes principais do teatro grego: o muditorio, a orchestra e a barraca ou scena.
As localidades estaban colocadas en semicírculo, apoiadas sobre a pendente rocosa da Acrópolis. Ó final do graderío existía unha columnata e detrás continuaban os asentos. No centro da orchestra estaba o altar de Dionisos. O seu redor danzaba o coro. A scena estaba enmarcada por tres muros. Un de frente e outro a cada lado. O muro do centro solía adornarse con columnas, estatuas e frisos. Tiña tres pOrtas. Pola central, de maIor tamaño, entraban os deuses e os heroes. As otras dous eran para os personaxes secundarios. Nos muros laterais había tamén sendas portas.
A traxedia ocorría en templos ou en palacios; a comedia, en interiores, en calles, en plazuelas, en mesones; e a sátira, en grutas ou arboredas. As primeiras traxedias gregas ensalzaban as virtudes dos deuses. Na comedia grega podese considerar tres etapas: antiga, media e nova.
Nun principio, o autor e o actor eran unha mesma persoa. Esquilo elevou a dous o número de actores que interviñan na representación dramática. Na época de Sófocles eran tres xa os actores, e incluso máis, xa que as veces sucedía que nalgunha representación precisabanse máis intérpretes. Esquilo nació en Eleusis el año 525. Foi Soldado e poeta.
yohansi minaya jimenez
Categoría: 4ºB 08/09 - Publicado o 12-03-2009 05:33
Para o nome teofórico (?servente de Dioniso?) que ás veces se aplica erroneamente a este deus, véxase Dionisio.
Antiga estatua romana do tipo Madrid-Varese de Dioniso descansando sobre unha herma (c. 150 d. C., Museo do Prado, Madrid).Na mitoloxía clásica, Dioniso (en grego antigo Διώνυσος Diônysos o Διόνυσος Dionysos) é o deus do viño, inspirador da tolemia ritual e a éxtase, e un personaxe importante da mitoloxía grega. Aínda que as orixes xeográficas do seu culto son descoñecidos, case todos os mitos preséntanlle como «estranxeiro».[1]
Foi tamén coñecido como Baco (en grego antigo ?????? Bakkhos)[2] e o frenesí que inducía, bakcheia. é o divos patrón da agricultura e o teatro. Tamén é coñecido como o ?Liberador? (Eleuterio), liberando a un do seu ser normal, mediante a tolemia, a éxtase ou o viño.[3] A misión divina de Dioniso era mesturar a música do aulos e dar final ao coidado e a preocupación.[4] Os investigadores discutiron a relación de Dioniso co «culto das almas» e a súa capacidade para presidir a comunicación entre os vivos e os mortos.[5]
No panteón grego Dioniso foi incorporado como un fillo de Zeus e Sémelle, aínda que outras versións afirmaban que era fillo de Zeus e Perséfone. Descríbeselle como feminino ou «masculino-feminino».[6]
O nome Dionysos é de significado incerto. O seu elemento -nysos ben pode ser de orixe non grega, pero deu- foi relacionado desde antigo con Zeus (genitivo Divos). Para os autores gregos, Nisa era unha ninfa que o criou ou a montaña onde era atendido por varias ninfas (as Nisíades), que lle alimentaron e fixéronlle inmortal por orde de Hermes.[7]
O séquito de Dioniso era chamado o Tiaso e estaba formado principalmente por Ménades.
). A pesar das introducións dos autores que van chegando, o teatro segue mantendo certos aspectos do ditirambo que nunca desaparecerán como é o coro ou o altar no medio da orquestra.
Sabemos que cara ao século V a.C. celebrábanse na primavera unhas festas chamadas "Grandes Dionisíacas" en honra a Dionisos e nas que había xa representacións teatrais, especialmente traxedias, e que máis tarde foron incluíndo comedias e dramas satíricos no seu repertorio. As festas comezaban cunha especie de procesión en honra ao deus nas que un sacerdote montando nun barco e acompañado por flautistas representaba a Dionisos.
Cara ao 535 a.C. nas Grandes Dionisíacas, Tespis resulta gañador do certame dramático.
As festas duraban varios días. Previamente a cidade escollera a tres ou catro poetas para que durante estes días representasen as súas obras teatrais, xeralmente presentaban unha tetralogía (tres traxedias - que eran a triloxía - e un drama satírico), e o público decidía, tras ver as obras, cal dos poetas merecía ser gañador. Posteriormente foise introducindo unha comedia ao final das festas.
Cando Esquilo , o primeiro dos tres grandes tráxicos, chega ao teatro, este xa é unha práctica totalmente desenvolvida e Esquilo sérvese dun protagonista e dun deuteragonista. é Esquilo quen leva este terceiro personaxe á obra o que lle procura innumerables e novas posibilidades (obsérvese que nas obras de Esquilo nunca hai máis de tres personaxes xuntos en escena.
Noel Fandiño Santiago
Categoría: 4ºB 08/09 - Publicado o 12-03-2009 05:32
ROMANIZACIÓN E TEATRO GRECOLATINO EN LUGO
Imos realizar unha aproximacion á GALLAECIA ROMANA a través dunha visita á cidade de Lugo, ao seu Museo Provincial e ao Castro de Viladonga.
para ir preparando a visita realizaremos dous exercicios:
1ºLocalización dos lugares que imos visitar (mapa co itinerario)
Contidos da saída cultural e horario previsto:
A)Saída 8,30 do Colexio SAN NARCISO cara Lugo.
B) De 9 a 10 sesión informativa de video no bus: Cultura Castrexa e Galaico-Romana.
C)) 10,30 da mañá: Visita guiada ao Museo Arqueolóxico Provincial de Lugo: Romanización (segunda sesión de traballo didáctico de recompilación de datos sobre a pegada material da Romanización e análise das inscricións latinas).
D)12 da mañá: XORNADA DE TEATRO GRECO LATINO ( só para 4º da ESO e aula de teatro) Sesión matinal de traxedia grega ANTÍGONA de Sófocles no Auditorio "Gustavo Freire" en Lugo. Os alumn@s de 3º da ESO realizarán unha visita guiada á cidade.
E) Comida en LUGO. (Poden traer da casa ou comer en Lugo bocata ou pizza, etc...)
F) Volta a Lugo para visitar a partir das 4 da tarde as murallas e a Catedral.
G) Ás 5 da tarde: Sesión tarde de comedia latina MOSTELLARIA de Plauto no Auditorio "Gustavo Freire"( Lugo).
H) Ao rematar o teatro dirixirémonos todos ao Castro de Viladonga ( a uns 14 km de Lugo) para facer a visita antes do solpor do Castro e do seu Museo (derradeiras cuestións do traballo didáctico).
I) Saída de Lugo de volta sobre as 20 horas da tarde cara Marín.
A modo de guía estes serán os traballos que deberedes abordar a nivel individual:
SOBRE O TEATRO GREGO E ANTÍGONA
1-As Dionisíacas e o entroido
2-As orixes do teatro grego ( as etimoloxías das palabras teatro, orquestra, coro?
3-A estrutura do teatro grego
4-O coro, a máscara e os actores
5-Atenas o berce do teatro: a educación política do cidadán e a catarse. Pregunta 5 da páx 21
6-Os autores e a evolución da traxedia grega( etimoloxía da palabra traxedia?)
7-Os ciclos temáticos da traxedia( da épica ao teatro).
8-Edipo e a súa familia os Labdácidas
9-Estrutura dunha traxedia:
10-Personaxes de Antígona.
11-Agón entre Creonte e Antígona (etimoloxía da palabra?
12- Os ritos funerarios en Grecia
13- Os adiviños en Grecia
14- Recreacións posteriores de Antígona.
15- Outras mulleres da traxedia.
16- As Bacantes de Eurípides: única traxedia conservada con referencias a Dionisio. Ver páx 45 e outras do libro de texto.
MOSTELLARIA
1-Como era un teatro romano. Que diferenzas atopas co grego?.
2-Biografía de Plauto e obras ( 130 ou 21?) Varrón deunos a resposta ( incluír o epitafio de Plauto).
3-Que era a Comedia Media Grega? En que inflúen en Plauto e o teatro latino.
4-Que era a Atellana italiana? En que inflúen en Plauto e o teatro latino.
5-Que era a ?contaminatio? practicada por Plauto?
6-Estrutura dunha comedia:
7-Argumento da Mostellaria.
8-Por que o escravo era ?o rei da comedia?? Tranión responder ás preguntas da páx . 20 sobre el.
9-Un escravo romano como vivía de verdade? Resposta as preguntas da páx. 21
10-Os nomes parlantes das comedias de Plauto: pregunta 1ª páx. 16.
11-Mostellaria, comedia de contrapunto de personaxes porque:
12-O espazo nas comedias de Plauto Grecia ou Italia? Pregunta 2ª da páx. 16
13-Vita brevis en Plauto. Páxina 17 3ª serie de preguntas.
14-A Domus romana. Preguntas de Triclinium páx. 18 e 19 sobre as partes da casa.
15- Filemaquia personaxe cargada de ?tópicos? machista. Responder tamén ás preguntas referidas a ela pax. 18 e 19.
16-Outro autor de Comedias algo distinto de Plauto: Terencio.
Categoría: 4ºB 08/09 - Publicado o 26-02-2009 06:30
A derradeira das viñetas deberedes facela vós, despois de reconstruír o mito en función do narrado na aula e das viñetas destas tres entradas. Teño a Esperanza de que o fagades ben.
Categoría: 4ºB 08/09 - Publicado o 18-11-2008 07:44
Trátase dunha actividade para recrearse reconstruíndo un mito tan coñecido como o de Prometeo. Estamos a traballar coa creación do home na mitoloxía grega e este é un dos mitos máis representativos.
Categoría: 4ºB 08/09 - Publicado o 18-11-2008 07:42
