Teño a sensación de que na Comunidad de Madrid armaron a oficina do español coma quen monta un silo de mísiles terra ar. Ou mesmo, coma quen amuralla o manicomio, empecendo que calquera ápice de realidade vulnere a soneca febril dos internados.
O grande damnificado neste asunto, amais do peto do contribuínte, será o idioma castelán, empregado como ariete e prostituído, outra volta, por intereses e actitudes medievais.
Profeso querenza polo castelán e mais pola cidade de Madrid, realidades que hoxe en día usuarios e autoridades locais (non todos, endebén) converten en conceptos grotescos no nome dun amor desaforado, enfermizo e negador da realidade circundante.
Madrid precisa unha oficina da cordura. Hoxe, os grandes inimigos do castelán son os impostores que o manipulan sen o respectaren ou que o empregan sen a competencia atribuíbel a un falante nativo.
A escolla do responsábel da curiosa ocorrencia tamén dá que pensar, mais non me meterei en fonduras políticas, pois é esta unha bitácora literaria. Ficarei na tona da cuestión, onde radica o máis espantoso da cuestión. Todo isto, non deixa de me lembrar un caso curioso acontecido a comezos do XX; xa choveu.
Cóntase que Concha Piquer (València, 1906-Madrid, 1990), houbo de aprender o castelán antes de se converter nun referente da copla, pois, disque, a única lingua coa que ela estaba familiarizada era a valenciana.
Talvez, un proceso algo parecido deba experimentar o individuo valenciano que vai dirixir a suposta oficina do español, xa que polo visto as súas nocións acerca da lingua que deberá promocionar non son amplas.
Quen di amar o castelán debería, amais de o falar e o escribir coa máxima corrección posíbel, informarse das influencias que o nutriron e das circunstancias que o alzaron como lingua predominante do Estado.
O idioma castelán non precisa, afortunadamente, valedores, nomeadamente nos territorios onde as únicas ameazas están encarnadas por quen esgrimen o devandito idioma co obxectivo de tornaren uniforme o diverso.
Todo tipo de medios de comunicación (públicos e privados) empregan o castelán como lingua única no ámbito estatal, polo que a vixencia e fortaleza do idioma está asegurada desde hai séculos.
Das dezasete comunidades autónomas, máis da metade presentan “peculiaridades lingüísticas”, e é de xustiza recordar que non sempre contempladas co respecto e a atención precisas. Porén, calquera cuestionamento do equilibrio entre o castelán e as linguas veciñas esperta iras e temores, como se a defensa do propio supuxese o inmediato combate dos idiomas non vernáculos ou menos familiares.
Cunqueiro ideara a Oficina Lírica do Leste Galego, mais o mindoniense era, entre outras cousas e non todas edificantes, un sabio. Desgrazadamente, a oficina do español non parece ir ser dirixida por un sabio, nin moito menos semella ter sido confeccionada para dar cabida a persoas de altas miras e cranios ben nutridos. Todo o contrario, esa oficiniña da inquina gangrenada, da cativeza e o pago en especias, supón unha redundancia, talvez unha hipérbole tan absurda como pensar en fundar a oficina do realismo máxico na praza da Catedral de Mondoñedo.
Non é preciso fomentar o que de maneira natural goza de implantación e normalidade absoluta, sobre todo cando entidades como o Instituto Cervantes ou a tríade FundéuRAE protexen e divulgan a lingua de Castilla.
Non considero que estas oficinas do onanismo lingüístico vaian facer medrar o número de falantes; ao contrario, alimentarán a cautela ante as ansias de estender o xeralizado e pregoar o habitual.
Pobre castelán! Invocado por quen o ignoran como sistema lingüístico regulado mentres o agasallan con ofrendas innecesarias. Velaí unha ceremonia propia de fanáticos que no canto de profesar afecto sincero, involucionan cara á práctica da inmolación catártica.
Como di a cantiga popular:
“Quítate de la ventana, no seas tan ventanera, que la cuba del buen vino no necesita bandera”.

Paréceme que non somos poucos os que mantemos certo fetichismo con respecto aos nosos bolígrafos, lapis e obxectos de escritorio, ou cando menos, os que ostentamos manías afectivas.
No meu gobelete de bolis, rotuladores, regras e abrecartas, repousa, desde hai moito tempo, un lapis con publicidade dunha entidade bancaria. Hoxe, con moitas mancaduras e algúns centímetros menos, continúa aí, auxiliándome cando debo trazar letras efémeras. Mais non é este humilde fetiche o meu preferido.
Conservo un bolígrafo roller (de xel, como se denominan na actualidade) fabricado por aquela Inoxcrom que chegou a ser referencia para escolares e oficinistas.
Polo que sei, a firma catalá non pasa por bos momentos desde hai anos, con todo, unha cooperativa formada por operarios históricos mantén a marca con vida. Loor á súa teimosía!
Malia estar comigo desde comezos dos anos ’90 e terme acompañado na época universitaria, trátase dun modelo propio da década anterior, e o que é máis curioso: Non teño noción da maneira en que chegou até min tan amado obxecto.
O que me animou a compartir a estima que lle profeso a este rollerball Inoxcrom que pode non andar lonxe dos corenta anos, foi a exclamación proferida por un meu amigo estoutro día á saída dun acto literario.
"Aínda tes destes bolígrafos? Isto é unha reliquia!"
Tal expresou quen viña de presentar a súa última creación literaria.
A sorpresa destoutro gran consumidor de instrumentos de escritorio proporcionoume un pracer considerábel, pois o meu modesto utensilio espertou admiración nun coleccionista de plumas estilográficas, que, non sen pracer, afirmou conservar un destes roller Inoxcrom, malia non o usar por medo a esgotalo ou perdelo.
Cantos exemplares destes bolígrafos manterán vixencia? Se cadra, non moitos.
A recarga de tinta xa debo facela con cartuchos da marca Pilot, mais o rendemento da miña ferramenta continúa a ser impecábel, amais diso, a súa compaña conéctame con épocas idas e proxectos futuros. Porque un continúa a tomar apuntamentos como se o móbil só servise para telefonar, do mesmo xeito que emprega cadernos de todo tamaño e condición, malia que o seu teléfono intelixente goce dun teclado ansioso por mostrar o seu instinto libertino e reflectir o que lle peta; non, boli e papel aínda se fan imprescindíbeis para este devoto da caneta de tinta.
Malia ter sido dotado de tinta azul orixinariamente (posúe un punto indicativo desta cor), por veces recárgoo con tinta negra, a outra cor aceptada socialmente como regulamentaria. (En cantos exames teremos sido advertidos de que unicamente azul e negra eran as tintas admitidas?).
Tras ser interpelado sobre o lugar onde adquirir recambios de tan veterano obxecto, informei o meu amigo do lugar en que merco as canetas, pois tárdame velo usándoo a súa reliquia coa soltura que facilitan estes instrumentos cómodos e puídos até a refulxencia extrema.
Sinxeleza, funcionalidade, elegancia, sobriedade, brillo… Son algunhas das características do meu Inoxcrom de cor prata, un obxecto que tres décadas despois, continúa a facerme servizo e a contemplar o mundo desde o peto da miña camisa.