Fomos moitos os que permanecemos pendentes das pantallas de móbiles e computadores o pasado primeiro de maio, o día en que se celebra ?entre moitas outras dignísimas conmemoracións- ?Mondoñedo é poesía?.
Desde aquel 2014 en que a evocación de Leiras Pulpeiro abriu o camiño, un congreso anual da carminofilia ten lugar polas rúas de Mondoñedo, tal como fomos dado conta puntualmente nesta bitácora.
A edición do presente ano houbo de ser ofrecida a través dunha rede social, entendo que a organización auspiciadora colixiu que nós, os adeptos, máis que nunca precisabamos o alento tépedo do verso próximo, do escenario local e acolledor, e por riba de todo, das voces dos vates e bardos da tribo, a proporcionarnos a cadencia precisa para afrontar unha realidade que unicamente proclama incerteza.
Cun estado de alarma decretado, no medio dunha emerxencia sanitaria e en pleno confinamento por corentena, resultou imposíbel manter a cita de 2020 tal e como a esperabamos, mais os activistas do colectivo MONDOÑEDO É? non se deixaron someter pola resignación e trasantonte, facendo gala dunha vontade de ferro, foron quen de sortearen as ameazas todas.
O proxecto medra e mellora substancialmente en cada edición, e a presente, pese ás dificultades, non supuxo excepción ningunha.
Nesta ocasión, o evento foi denominado Mondoñedo é Luz, rendendo homenaxe á desaparecida Luz Pozo Garza, unha poeta que estivera a punto de participar nunha das edicións e que finalmente debería escusar a súa asistencia.
Xaora que botamos de menos as actuacións ao vivo, o encontro cos amigos, o ambiente festivo das Quendas e aquelas rúas atemporais, no entanto, puidemos gozar da poesía como cada primeiro de maio. Isto, nas actuais circunstancias supón un regalo impagábel.
Abriu a presente edición o son das campás da catedral, e a seguir, Antonio García Teijeiro comeza a recitar sobre unhas estacións baleiras, tan baleiras coma eses empedrados que ano tras ano transitabamos en comitiva pletórica, facendo paraxes ante bustos de poetas, casas de poetas e flanqueados por poetas, mais todo se acaba para que todo renaza.
Porá colofón ao evento un poema de Luz Pozo Garza na voz de Cristina Lombao, mais polo medio soaron e conmovéronnos os principais nomes da poesía nacional, como Miriam Ferradás e os seus paxaros infelices, ou os Ex-poemas de Manuel Rivas, co evocador O tolo de abril e os seus vagalumes extintos.
Como sempre, ?Mondoñedo é poesía? non é para contar, é para sentir.
Visiten o YouTube e embébanse de emoción con Mondoñedo é poesía 2020 Edición Virtual definitiva, e recoméndeno ás súas amizades.
Fomentemos as orxías das letras, excitemos a lingua de noso e gocemos da sensualidade do verso, velaquí a chave para que a primavera retorne, mil Mondoñedos máis.