Por descontado, ler a Shakespeare supón toda unha experiencia literaria, ora ben, enfrontarse a unha das súas obras máis emblemáticas, devén nunha experiencia superior; non exenta de complexidade, desde logo.
El rey Lear, lida nunha edición de hai case corenta anos e baseada na tradución ao castelán que nos anos ?30 elaborou Luis Astrana Marín (o fundador da Sociedad Cervantiva), implica tamén imbuírse nun concepto ortodoxo da tradución, onde a totalidade do corpus (nomes propios, locucións?) é barutado polo filtro sociolingüístico da nova versión; e onde as palabras grosas son evitadas cuns oportunos puntos suspensivos. Ou don William tería evitado tamén o termo bitch no texto orixinal?
Seguindo esta tradición interpretativa, afirmarei que O rei Lear pode resumirse cun refrán galego de profunda carga filosófica: O bocado comido non fai o amigo.
Toda a problemática actual dos anciáns desprazados, dos avós itinerantes por vivendas de fillos que dispensan ?interesadamente ás veces- un fogar temporal, e mesmo a da ancianidade condicionada por bens que a descendencia arela gozar antes da extinción biolóxica do titular, está presente nesta extensa e pedagóxica obra.
Con todo, tamén encontraremos humor no miolo da traxedia, grazas á dualidade dun persoanxe: o bufón que exerce como oráculo ou avisado conselleiro.
Xa que logo, calquera das dúas máscaras históricas do teatro primitivo teñen cabida nesta obra.
Unha boa parte dos diálogos presentan unha redacción cumprida, ben emparentada coa narrativa do monólogo, feito que nos obrigará a reler e descifrar contidos en numerosas ocasións, práctica esta que non ten por que ser considerada allea ao pracer da lectura.
Falemos un pouco do volume que manexei. Trátase dun exemplar publicado en 1981 pola Editorial Espasa-Calpe na Colección Austral; unha undécima edición (a primeira está datada en 1939) de capa gris, coma todos os clásicos do selo.
Dei con este título nun posto ambulante, a bo prezo e no medio dunha morea de libros de toda índole.
Tales encontros, propician que o bibliófilo chegue ao seu fogar portando un libro con sinais evidentes dun uso anterior; non necesariamente ha supor tal feito unha obrigada deterioración do volume en cuestión, senón nalgunhas ocasións todo o contrario.
O meu exemplar de El rey Lear está coidadosamente forrado, apenas loce unhas insignifcantes máculas causadas pola humidade na derradeira páxina, e para deleite de fetichistas e anticuarios, mostra o nome dunha propietaria anterior. Por discreción, reproducirei tan só as iniciais, C.B.
Si, na primeira páxina aparece manuscrito un nome en tinta azul; descoñezo se foi C.B. a primeira persoa que leu o libro que hoxe mora na miña biblioteca, quen o sabe.
Xa que temos penetrado nos terreos da mitomanía, confesarei que hai uns anos, un gran amigo, devoto de don William e dramaturgo conspicuo, agasalloume cunha pedriña traída da contorna do templo onde descansan os restos do gran autor inglés.
Na próxima ocasión que falemos do sabio de Stratford-upon-Avon (inevitabelmente e con gusto regresaremos ao seu legado literario), ofrecerei unha imaxe do galano en cuestión; conservado coma unha reliquia a carón das miñas máis apreciadas xoias impresas.

Imaxe: Tumba de Shakespeare na Holy Trinity Church (Stratford-upon-Avon, Inglaterra).