Son poetas porque non serven para outra cousa, ou polo menos así se presentaron antonte en Foz; chámanse Lucía e María; Aldaolado para o seu público e mais para a súa ?querida pública? (sic).
A súa mensaxe principal é que a poesía non é aburrida, e abofé que conseguen esconxurar tal crenza nos corenta e cinco minutos que o auditorio permanece ?Sempre en Ibiza?.
O espectáculo comeza pondo voz e música a un texto de Castelao, a seguir todo será colleita da casa agás algúns temas musicais na busca do sorriso e con afán pedagóxico. E os risos abrollan, mais non é un espectáculo humorístico aínda que o humor fai acto de presenza ben veces. A función é un recital (non ao uso) poético musical; con sátira, con mensaxe, con didactismo e mesmo con demanda de participación e agasallo para os ousados.
Hai que agradecer á Asociación A Pomba do Arco a iniciativa e mais a escolla de Aldaolado para encetar a Festa da Palabra, un evento que ben podería subtitularse Ruada das Letras.
A sala de exposicións do Centro de Interpretación da Mariña (CENIMA) supuxo un escenario fermoso para un serán poético alumeado por unha vidreira cara ao ceo, desde a que vimos anoitecer mentres un reloxo adormecido custodiaba a estancia e provocaba os primeiros comentos ocorrentes das artistas.
Ninguén debe confundir a estas rapazas nin os seus espectáculos con humoristas cuspindo chistes encadeados ou monólogos de inspiración televisiva. Estamos diante dúas poetas que practican unha literatura itinerante e musicada; e a ninguén debe estrañar que as súas creacións estean tamén en letra impresa. Cómpre desterrar definitivamente os estigmas que perseguen a actores e profesionais das artes escénicas en xeral; o feito de que haxa persoas que traballan no tempo de lecer dos demais non significa que se trate de individuos pándegos as vinte e catro horas do día nin alérxicos á seriedade. Na mesma sala de exposicións que serviu de escenario, o improvisado trinque dunha libraría local facilitaba a adquisición de volumes da autoría de María Lado e Lucía Aldao.
O pasado día 23 Aldaolado traballou para un público (e para unha pública) sedento de espectáculos con calidade e de literatura compartida, de poesía emancipada da lectura soidosa e tamén, dunhas letras aborixes que non dan chegado á sociedade.