Cando un remata de ler Drácula, ten a sensación (nomeadamente se está afeito á narrativa de diversos xéneros e tendencias) de que sobra a metade do texto.
A primeira sorpresa é que Xerais publicou Drácula nunha colección de literatura xuvenil? Segundo o meu criterio, o devandito texto navega entre a novela fantástica e a de aventuras, aínda así, non a considero acaída para un público mozo, o cal imaxino arribado a este título cunhas altas expectativas de lategazo emocional que se verán defraudadas, amais dos riscos presentes nun texto reiterativo e cuns personaxes planos, favorecedores da confusión para un lector pouco adoito.
Trátase dunha novela ?reputados autores considérana un conto- alongada artificialmente, froito dunha boa idea que non acabou de callar no papel. Semella que se trata dun texto elaborado en dúas partes con ánimos ben distintos por parte do autor, pois que partimos duns primeiros capítulos vibrantes e aditivos que perden o seu atractivo a medida que a novela avanza e supera o ecuador. Mesmo, o remate semella improvisado, ou se cadra artellado con desgana, de certo co único obxectivo de porlle o loureiro a unha narración que xa se tiña voltado reiterativa e fatigante.
Esta obra marcou a moitos autores, creou unha escola fantástica (non só na literatura) e influíu en dramaturgos galegos contemporáneos, mais, en ocasións son máis produtivas as influencias ca sublimes as fontes primixenias.
Coido que convén sinalar, en exculpación de Bram Stoker, que ler esta novela logo de ter padecido ou se ter deleitado con centos de versións cinematográficas, bandas deseñadas e produtos televisivos, orixina a sensación de déjà vu, e tal cousa non beneficia ren a unha novela que sofre inconsistencia aguda.
Cheguei a Drácula animado polas reiteradas referencias proferidas por autores amigos, mais demandarei contas polo involuntario consello.
Confeso que antes de ter nas mans tal obra, engaiolárame unha frase presente no texto que xa coñecía e que chegara a escoitar nun escenario teatral:
?Escoite. As criaturas da noite. É fermoso?; (cito de memoria). Resultou, que iso era o mellor da novela.
Dunha volta, referín nunha reunión de amigos o pesadume posterior á adquisición e lectura dun libro que non pagaba a pena co seguinte comento: ?Que dez euros máis perdidos?. Unha amiga matizou: O peor é o tempo perdido.
Grande acerto! Esta mesma sensación asáltame agora, ás poucas horas de ter rematado esta obra de don Abraham. Endebén, xa está de novo na biblioteca municipal ao dispor doutros lectores, feito que me satisface tamén por non ter desembolsado un céntimo a cambio dunha novela con máis sona da que merece.
Por outra banda, a tradución ao galego levada a cabo pola desaparecida escritora Xela Arias non é das máis afortunadas? Enriba de mel filloas.