'Estamos fartos de saber que o povo galego fala un idioma de seu, fillo do latim, irmao do Castellano e pai do Portugués. Idioma apto e axeitado para ser veículo dunha cultura moderna, e co que ainda podemos comunicar-nos com mais de sesenta millóns de almas (...) O Galego é un idioma extenso e útil porque -con pequenas variantes- fala-se no Brasil, en Portugal e nas colónias portuguesas'.
O Estatuto galego foi o primeiro en seren parado do Estado porque os nosos políticos non chegaban a acordo en que carallo somos. A verdade é que a nosa terra é de puta coña, e os nosos políticos e dirixentes non habían de ser menos ca nós. Os políticos galegos falan da Galiza, mais ollan cara Madrid... dalí veñen as ordes e alí é onde desexarían gobernar a meirande parte deles.
Xa no nome do país somos distintos... coñecedes algún outro país en toda a esfera terráquea que teña dous nomes?? Pois nós ?semos? peculiares... poñémoslle Galiza e mais Galicia de nomes oficiais, porque nos sae dos collóns e por collóns.
Na Galiza non se fai política... asfáltanse as pistas cando chegan as eleccións e por se aínda así non nos chegan os votos temos un sistema infalíbel que consiste en meter unha chea de vellos nun coche e darlles un sobre co voto.
Na Galiza non hai política agraria... hai paifoquismo minifundista. A miña finca é a que máis vale do mundo, malia que só sexa unha toxeira que agarda a que se faga un parque eólico ou pase unha estrada pra ser cultivada e así cobrar uns pesos máis por ela á Xunta.
Na Galiza non hai política lingüística... aplaudímoslle ós centros que dan a metade das clases en galego e ó resto poñémoslle estes coma exemplo de bo facer. Ademais non temos lingua oficial... hai quen di que é o galego, mais a RAG, a AGAL e toda canta merda hai en defensa da lingua adícanse a botarse os trastos á testa uns ós outros mentres o país perde falantes de seu.
Na Galiza non hai protección medioambiental... sempre que pagues a quen corresponda podes montar unha presa que afogue unha importante fervenza ou facer unha canteira nunha fraga protexida. Iso si, como a un gandeiro lle dea de matar ó lobo que lle comeu vinte ovellas das que non recibiu subvención ningunha vai directo á cadea por asasino, mamalón e contribuír ó quecemento global cos peidos dos seus ovinos.
Na Galiza non hai industria enerxética... tan só temos unhas cantas centrais térmicas e eólicas espalladas polo país pra lles dar de balde electricidade ós españois que tanto fixeron por nós ó longo da historia. A verdade é que llo debemos. Temos con eles unha débeda por proporcionarnos unha língua de verdade e incluírnos nos territorios onde o flamenco e os touros aledan tódalas festas, así temos subministro de guiris asegurado.
Na Galiza non universidades nin centros de formación... ao que nós nos adicamos é a formar mozos pra exportalos a todo o mundo e que se vexa alén das nosas fronteiras o intelixentes, traballadores, altos e loiros que somos os galegos.
O segredo do marisco galego non se basea no aporte de nutrintes que provocan as rías e o ascenso de augas profundas por mor do Efecto Coriolis... as nosas centolas alimentanse de toda canta merda lles botan as nosas cidades e industrias e así de lustrosas nos saen.
O monte galego é tan fermoso porque non é auténtico... é replantado. Os nosos antepasados xa o vían vir... o que move o turismo a Australia é que sexa un sitio tan peculiar cos seus eucaliptos e os seus koalas. Nós decidimos facerlles a competencia... polo de agora estamos adaptando a flora, mais en canto cheguen os primeiros canguros ós Ancares xa veredes como os turistas se decantan por este cu co mundo e non polo outro...
As estradas galegas non son unha sucesión de curvas, baches e cambios de asfalto por mor da orografía nin porque o Estado non inverta un can nelas... é que así lle damos ó noso país ese punto de exotismo que pode ter Kenia ou Tanzania.
En definitiva... a Galiza non é nin unha nazón nin un país, nin sequera unha comunidade... a Galiza é un enorme xeriátrico no que os vellos poden gozar tódalas noites dunha gaiteirada na televisión e degustar lacoadas, alladas e mariscadas que subvencionan os galegos que fixemos estudar e emigrar. Eses mesmos vellos son os que elixen os gobernantes, que seguirán mantendo este sistema que é a sociedade do benestar galega, sempre a disposición de catro vellos que só miran pola súa pensión.
Somos unha potenzia?? Boh... iso son lerias que nos inventamos os que aquí ficamos pra consolarnos por non ter emigrado aínda... o que somos é unha enorme casa de putas. Achéganse as municipais... vaiamos todos en masa a votar pra manter este fantástico sistema...
O 25 de Abril é inconcebíbel sen a cantiga Grãndola Vila Morena, que se fixo famosa ó seren escollida como sinal pra a Revolución de Portugal.
Houbo dous sinais. O primero, ás 23h, foi a cantiga "E despois do adeus", de Paulo de Carvalho. Grãndola, que foi o segundo, foi emitidao no programa "Lìmite" de Radio Renascença ás 00:20h do día 25. Foi o sinal pra o arranque das tropas de Lisboa e a confirmación de que a Revolución gañaba terreo.
"Vivím o 25 de Abril uma especie de deslumbramento. Fun deica o Carme, andiven por aí... Estaba entusiasmado de tal jeito com o fenómeno político que nom me fijei bem, ou nom lhe dei importança, ao de Grándola. Soio mais tarde, quando se produciron os ataques fascistas do 28 de setembro ou os do 11 de março e Grãndola era cantada nos momentos de mais perigo ou de mais entusiasmo, me dei de conta de tudo o que sinificaba e, naturalmente, tivem uma certa satisfação", relatou José "Zeca" Afonso.
José "Zeca" - Grãndola Vila Morena
Terra da fraternidade
Em cada esquina un amigo
Em cada rostro igualdade...
Ola xente! Esta fin de semana non hei publicar artigo ningún porque me vou de viaxe a Euskal Herria cun curmán, que me convidaron a ir polas festas de Andoain a beber sidra, visitar algúns lugares, saír de carallada, meterme en garitos batasunos a tomar cervexas Keler rodeado de euskaldunes e quen sabe... igual mesmo cae algunha basca.
Tamén hai ben tempo que teño ganas de facerme cunha ikurriña... son bastante afeccionado á colección de bandeiras, o mal é que non teño tanta superficie de parede como para poñelas todas, hehe. A ver se atopo algún sitio onde mercar unha de 1,5x0,9 m.
E iso... a ver se hai quen me preste unha cámara dixital algo boa que grave vídeo para sacar unhas cantas fotos cañeras e algún vídeo. E iso, que hei de txapurrear euskara, troulear e a ver se traio unha caixiña de sidra.
Ah... e a ver se tocan o ?miudiño basco? na orquestra!! :) Resulta que o ano pasado estabamos alí tomando unhas cervexas, parolando e escoitando música na festa cando de súpeto comezan uns acordes que me soaban e din: ?en esta te agachas ahora y luego se salta...?. Cantar cantábana en euskara, pero fliparon todos cando nos viron a min e mailo meu curmán facendo o ritual exacto mentres cantabamo-lo miudiño, que encaixaba á perfeción :D
P.D.- A foto que vedes é de Zarautz, vista dende o paseo marítimo da praia. Ah... á outra beira da praia está o Jatetxea, o restaurante de Karlos Arguiñano :)
Por suposto, agardo que tamén toquen a cantiga Bok Espok...
No 1941, Henry Loce proclamou que o século XX sería o ?século americano?. Dende aquela, a maioría dos analistas estivo dacordo con el. Por suposto, o século XX foi máis que un século estadounidense. Foi o século da descolonización de Asia e África. Foi o século do florecemento, como movementos políticos, do fascismo e o comunismo. Foi o século tanto da Gran Depresión como da incríbel expansión, sen precedentes, da economía-mundo durante os 25 anos posteriores ao final da Segunda Guerra Mundial.
Nembargantes, foi o ?século americano?. Estados Unidos converteuse na potencia hexemónica incuestionábel no período 1945-1970 e modelou o sistema-mundo ao seu xeito. Estados Unidos volveuse o produtor económico principal, a forza política dominante, o centro cultural do sistema-mundo. En resumo, Estados Unidos foi o dominador do escenario, polo menos durante un tempo.
Agora, os Estados Unidos están en visíbel decadencia. Máis e máis analistas comezan a dicilo abertamente, malia que a liña oficial do ?establishment? estadounidense o negue firmemente, do mesmo xeito que certa porción da esquerda mundial que insiste en que a hexemonía desa nazón continúa. Mais os realistas con claridade de pensamento, en todas as partes, recoñecen que a estrela estadounidense vai atenuando a súa luz. A cuestión que subxace a tódolos prognósticos serios é entón, de quen é o século XXI?
Por suposto, estamos apenas no 2006 2007, e se cadra é cedo para respostar a esta cuestión con algún senso de certeza. Nembargantes, os líderes políticos de todas partes fan cálculos en torno á devandita resposta e formulan as súas políticas en concordanza. Se reformulamos a cuestión e sinxelamente nos preguntamos como se podería ver o mundo, digamos no 2025, poderemos cecais ser capaces, polo menos, de dicirmos algo intelixente.
Basicamente hai tres series de respostas á cuestión de como se verá o mundo no 2025. A primeira é que Estados Unidos gozará dun último vigor, un rexurdimento do seu poder, e continuará dominando o poleiro en ausenza dalgún contendente militar serio. A segunda é que a China desprazará ós Estados Unidos como a superpotencia mundial. A terceira é que o mundo se vai volver a area dunha desorde multipolar anárquica e relativamente impredicíbel. Examinemos a plausibilidade de cada unha destas tres predicións.
- Os Estados Unidos á cabeza? Hai tres razóns para dubidalo. A primeira é unha razón económica. A fraxilidade do dólar estadounidense como única reserva cambiaria na economía-mundo. O dólar sostense agora polas masivas infusións de compra de bonos que fan o Xapón, a China, Corea e outros países. É moi pouco probábel que isto continúe. Cando o dólar caia dramaticamente, incrementará momentaneamente a venda de bens manufacturados, mais os Estados Unidos perderán o seu control da riqueza do mundo e a súa habilidade para expandó-lo déficit sen unha seria sanción inmediata. Os niveis de vida caerán e haberá un influxo de novas moedas de reserva, incluídos o euro e o ien.
A segunda razón é militar. Afganistán e especialmente o Iraq amosaron nos últimos poucos anos que non é suficiente contar con avións, barcos e bombas. Unha nazón debe tamén contar cunha gran forza terrestre que venza a resistenza local. Os Estados Unidos non contan cunha forza así, e non terá ningunha, debido a razóns políticas internas. Como tal, está condenado a perder tales guerras.
A terceira razón é política. As nazóns por todo o mundo están chegando á conclusión lóxica de que agora poden desafiar políticamente ós Estados Unidos. Tomemos o exemplo máis recente: a Organizazón de Cooperación de Shangai, que reúne a Rusia, China e a catro repúblicas da Asia central, está por expandirse para incluí-la India, o Paquistán, a Mongolia e o Irán. Este último país foi convidado no mesmo momento en que os Estados Unidos intentaban organizar unha campaña mundial contra o réxime iraniano. O ?Boston Globe? chamoulle a isto, correctamente, "unha alianza anti Bush" e unha "viraxe tectónica na xeopolítica".
- Xurdirá China como cabeza cara a 2025? É moi certo que a China o está a facer moi ben no económico, expande a súa forza militar considerabelmente e comeza a xogar un serio papel político na rexión, alén das súas fronteiras. A China sen dúbida será máis forte no 2025; con todo enfronta tres problemas que debe remontar.
O primeiro problema é interno. A China non é estábel politicamente. A estrutura dun só partido ten ao seu favor a forza do éxito económico e o sentimento nazonalista. Mais enfronta o descontento de arredor da metade da poboación, que se sente relegada, e o descontento da outra metade polos lindes da súa liberdade política interna.
O segundo problema refírese á economía-mundo. A incríbel expansión do consumo na China (xunto co da India) cobrará a súa cota na ecoloxía mundial e nas posibilidades de acumulación de capital. Moitos consumidores e moitos produtores terán severas repercusións nos niveis de gananza mundiais.
O terceiro problema xace nos veciños da China. Se este lograse a reintegrazón de Taiwán, axudaría a arranxá-la reunificazón das Coreas e chegaría a reconciliarse (psicolóxica e politicamente) co Xapón; se cadra habería unha estrutura xeopolítica unificada na Asia oriental que podería asumir unha posición hexemónica.
Os tres problemas poden remontarse, pero non será doado facelo. E as probabilidades de que a China poida remontar estas dificultades para o 2025 son incertas.
- O último escenario é aquel de anarquía multipolar e de flutuacións económicas desordeadas. Dada a incapacidade de manter un vello poder hexemónico, a dificultade de estabelecer un novo e a crise mundial da acumulación de capital, este terceiro escenario parece ser o máis probábel.
Tengo dos hijos, uno de dos y otro de cuatro años. Y ni en la guardería ni en el colegio les hablan castellano.
Aquí en Madrid, los jóvenes hablan cada vez menos español.
Leí en un periódico el otro día que sólo un 5% de los madrileños entre 16 y 21 años hablan español habitualmente.
Lo cierto es que nuestro idioma no está pasando buenos momentos, todo lo contrario.
En la prensa, en la radio o en la televisión el español tiene una presencia bastante ridícula. Por no decir que no hay revistas deportivas o del corazón en castellano, por ejemplo. Y si vas a alguna librería, los libros escritos en nuestra lengua están siempre al fondo, en una esquina, si log hay.
Hay mucha gente que piensa que el castellano es una lengua atrasada, poco fina, y a muchas personas les dá vergüenza hablarlo, les da corte.
Hay gente de aquí, de Madrid de toda la vida, que dicen que el español no se les da nada bien, que es muy difícil o que se ven raros hablándolo.
En Madrid, si vas a una tienda de música, por ejemplo, es difícil encontrar música de grupos que canten en castellano.
Y si vas al cine, uff, con suerte se estrenan una o dos pelis al año rodadas en español.
La mayoría de la gente además tiene problemas para expresarse en castellano aunque es una asignatura que se cursa en la enseñanza obligatoria. En los institutos la historia y las ciencias ambientales, creo, se deben impartir en español, pero hay muchos profesores que se niegan a hacerlo, por no hablar de los centros privados y concertados...
Y lo peor eg que hay siudades como Toledo o Segovia en las que también es difícil escuchar español en la calle, en las tiendas o en las discotecas.
También hay mucha gente que se manifiesta de vez en cuando en defensa del español, y colectivos en defensa de la normalización del idioma que reclaman que nuestra lengua deje de estar marginá socialmente. Qué pasa, que la prensa y el gobierno les dice radicales y cosas así.
Por otro lado, aunque hay gente que decide ponerse a hablar español, -sobre todo chicos y chicas jóvenes que descubren que es su lengua, la lengua de aquí, de Madrid-, es mayor el número de personas que aprendieron a hablar en castellano y después lo abandonan como un zapato viejo en el Manzanares.
Hay gente que habla español con la familia y cuando salen de casa, a trabajar o de compras o al médico o al banco, ya no lo hablan. Como si el español no sirviese para eso. Como si estuviesen acomplejados de su propia lengua y la tuvieran que esconder.
También hay muchos padres y madres que alomejó hablan en español entre ellos pero a los hijos ya no.
Deben pensar que en español no les va a ir bien en la vida, porque para ellos el español no tiene prestigio.
En Madrid, si hablas español es porque vienes de la aldea o eres del Bloque Nacionalista Español, piensa alguna gente.
Y así, los que llegan de provincias lo primero que hacen es dejar de hablar español.
Mucha gente piensa que son las lenguas las que dan o quitan prestigio a las personas, cuando realmente es la gente la que prestigia o desprestigia un idioma, que lo he leido en un libro.
En fin.
Incluso hay quien disimula su acento madrileño porque piensan que suena mal.
Muy poca gente parece darse cuenta de que hace no muchos años en Madrid o Valladolid todo el mundo hablaba español con absoluta normalidad. Y sin embargo los jóvenes, cuyos abuelos hablan en su mayoría en español, consideran que el castellano no es moderno, que sólo es algo tradicional como el cocido o el chotis.
La gente tampoco se dá cuenta de que si hablas en español puedes comunicarte con gente de Argentina, o México o Guinea. Nada, ni siquiera parecen valorar que grandes escritores como Cervantes o Julio Cortázar escribieron sus libros en castellano.
Por otro lado tenemos incluso que aguantar a toda esa gente que les han cambiado el nombre a las ciudades, como el propio alcalde de Madrid, que desde hace unos años escribe Madrith en todos los documentos oficiales, carteles o señales, o incluso en unos setos gigantes de flores a la entrada de la ciudad por la M30.
Si vas por los barrios y te fijas puedes ver que apenas hay cosas escritas en castellano. Desde los cartelitos de las tiendas hasta los grandes anuncios publicitarios, es muy difícil sentir la presencia de la lengua española en los espacios públicos.
Por cierto, disculparme si tengo algunas faltas de ortografía, pero es que el castellano normativo no se me da muy bien. Y a veces escribo como siempre hemos hablao en casa.
Supongo que es una situación difícil de comprender pa alguien de fuera, pero estamos perdiendo nuestra lengua, y a no ser que esto empiece a cambiar... En fin, que es una situación un poco surrealista.
Y muy injusta.
Yo creo que la única manera de solucionar este problema sería que la gente tomase conciencia de lo que está pasando y empezase a valorar nuestra lengua propia. De hecho, antes de que esto empezase a suceder Madrid era una ciudad próspera y orgullosa de ser una gran ciudad.
A mi me gustaría decirle a toda la gente que pasa del castellano que a ver si empiezan a valorar su cultura, que es lo que nos une. Y que valoren su lengua como una forma normal de vivir, de relacionarse, sin complejos, de progresar en el trabajo, de expresar sus sentimientos... En fin, como en cualquier lugar del mundo.
Yo tengo dos hijos, de dos y cuatro años, ya lo he dicho, y me gustaría que creciesen en Madrid hablando español, como su padre, su madre, o como sus abuelos u bisabuelos y tatarabuelos, etcétera. Pero esto me preocupa porque en el colegio son los únicos que hablan castellano.
Espero que aprendan a valorar su propia cultura, su identidad, pues ya se sabe que alguien que no tiene raíces no puede volar.
Me gustaría que, por un momento, toda esa gente que mira al castellano un poco de lado se pusiese en nuestro lugar y comprendiesen la importancia que tiene para nosotrog que respeten nuesgtrog derechog y nuegtra identidad.
O Estatuto galego foi o primeiro en seren parado do Estado porque os nosos políticos non chegaban a acordo en que carallo somos. A verdade é que a nosa terra é de puta coña, e os nosos políticos e dirixentes non habían de ser menos ca nós. Os políticos galegos falan da Galiza, mais ollan cara Madrid... dalí veñen as ordes e alí é onde desexarían gobernar a meirande parte deles..jpg)
Ola xente! Esta fin de semana non hei publicar artigo ningún porque me vou de viaxe a Euskal Herria cun curmán, que me convidaron a ir polas festas de Andoain a beber sidra, visitar algúns lugares, saír de carallada, meterme en garitos batasunos a tomar cervexas Keler rodeado de euskaldunes e quen sabe... igual mesmo cae algunha basca.
No 1941, Henry Loce proclamou que o século XX sería o ?século americano?. Dende aquela, a maioría dos analistas estivo dacordo con el. Por suposto, o século XX foi máis que un século estadounidense. Foi o século da descolonización de Asia e África. Foi o século do florecemento, como movementos políticos, do fascismo e o comunismo. Foi o século tanto da Gran Depresión como da incríbel expansión, sen precedentes, da economía-mundo durante os 25 anos posteriores ao final da Segunda Guerra Mundial.
