O BNG IMPIDE QUE O PARLAMENTO CONDENE O NAZISMO E HONRE A MEMORIA DAS VITIMAS
O BNG impediu que a Deputación Permanente do Parlamento de Galicia aprobara con motivo do Día Internacional de Recordo das Vítimas do Holocausto. unha declaración institucional de condea do nazismo e lembranza dos seus millóns de vítimas, ao oporse a un texto que contaba co respaldo do PSOE e do PP. O BNG tampouco aceptou sumarse á Declaración en Memoria das Vírtimas do Holocausto que o ano pasado sí fora aprobado cos votos dos tres grupos parlamentarios.
A postura do BNG contrasta moi chamativamente co feito de que o Congreso dos Deputados, o Parlament de Catalunya ou na Asemblea de Madrid levan entre 4 e sete anos celebrando o 27 de xaneiro -día da liberación de Auschwitz- non só con declaracións institucionais senón mesmo con actos emotivos nos que participan superviventes do Holocausto e políticos de todos os partidos, entre eles Esquerra Republicana de Catalunya, CiU. ou PNV.
A estrataxema do BNG para conseguir que o Parlamento Galego fora protagonista do vergoñento acto de omisión, consistiu en propor un texto alternativo ao que respaldaban socialistas e populares, sabedor o BNG de que non sería aceptado e que, ao non conseguirse a unanimidade, o texto final non sairía adiante, como finalmente así foi.
Na súa miopía a todas luces inxustificábel, tentaron mesturar un documento que honraba a memoria das vítimas do Holocausto (incluídos os republicanos españois, xitanos e homosexuais) sen citar sequera as palabras ?xudeo?, coa situación actual do conflito de Oriente Próximo.
Convidado o portavoz do BNG, Carlos Aymerich, a presentar unha iniciativa parlamentar diferenciada referida ao devandito conflito, o representante do BNG desbotou tal posibilidade e consagrou finalmente a vergonza de sumarse ao carro dos negacionistas de extrema dereita deixando no aire a pregunta de que clase de catadura ética pode ter quen actúa dun xeito semellante.
A Asociación Galega de Amizade con Israel manifesta a súa máis enérxica desconformidade con actitudes que deshonran a quen, como parte do cogoberno de Galicia, debe representar a todos os galegos e galegas sen exclusións por motivos ideolóxicos ou xenófobos
Vigo, 27 de Xaneiro de 2008
www.amizadeconisrael.org
Entrevista con Bernard Henry Levy
Moi interesante entrevista publicada no magnífico blogue do
O RÚIDO DOS DÍAS
Nesta entrevista, o filósofo e divulgador francés Bernard Henry Levy aborda varios temas que me parecen de interese, sobre todo na necesidade de que a esquerda recupere un discurso netamente liberal, abandoado nas máns da dereita. Que o mesmo se vira sustituído por unha fascinación cíclica cara modelos totalitarios e as súas solucións definitivas é, ou alomenos así o creo, a orixe da podredume intelectual que hoxe en día lastra a esquerda.
No relativo á Unión Europea, á que se alude no prefacio, se ben asumo e defendo a necesidade e vantaxes de dita Unión, que o proceso se estea a levar a nivel estatal, maila resultar máis eficaz, xa por varias veces repercuteu nunha perda da calidade democrática do mesmo coa que non podo concordar. Anque o tema non se trata na entrevista, ao ser unha das constantes do pensamento de BHL, entendo que é oportuno mencionalo.
Publicado no xornal La Nación, Seción Enfoques, o 9-12-07.
Paris. O rexeitamento a Estados Unidos, á Unión Europea e ao liberalismo cegaron a unha esquerda fascinada por unha nova tentación totalitaria, afirma o filósofo francés
Por que ser fiel a unha esquerda que se derrumba? Por que negarse a cruzar a fronteira ideolóxica e pasarse con bandeira e banda ao sarkozismo triunfal, como fixeron moitos dos seus amigos? Esas preguntas serven de fío conductor ao filósofo francés Bernard-Henri Lévy para facer un balance sen concesións do estado da esquerda en Francia e tratar de identificar as razóns da derrota socialista nas eleccións presidenciais de abril e maio pasados.
O máis célebre, o máis mediático dos chamados ?novos filósofos?, responde a esas interrogantes no seu recente libro Ce grand cadavre tombé à a renverse (?Ese gran cadáver caído de lombos?), fórmula utilizada por Jean-Paul Sartre para cualificar á esquerda cando escribiu o prefacio do libro Aden Arabie, de Paul Nizan, en 1960.
Solicitado por Nicolas Sarkozy para que publicase un artigo de apoio á súa candidatura durante a recente campaña electoral ?como fixeran André Glucksmann e Alain Finkielkraut?, Lévy confesa terlle explicado ao entón candidato presidencial que, ?a pesar da amizade que nos une? desde 1983, resultáballe imposible apoialo. ?Despois de todo ?argumentou?, a esquerda segue sendo a miña familia.?
A partir de esa conversa, BHL ?como se coñéceo en Francia? lánzase a un meticuloso análises interior co fin de descifrar as súas razóns máis íntimas para ser de esquerda. Desfilan así imaxes, acontecementos e reflexos que marcaron a súa vida, transformándose en elementos constitutivos da súa personalidade: maio de 1968, o escándalo Dreyfus, a guerra de España, o anticolonialismo, o antisemitismo ?que non consegue separar do antirracismo? e a liberdade, que non consegue separar da igualdade.
Pero a parte máis importante do libro quizais sexa a última, onde fai un balance de ?ese campo de ruínas? en que se transformou a esquerda actual. É verdade ?afirma?, a esquerda rompeu coa versión clásica da tentación totalitaria, ?o socialo-comunismo?. Pero deses edificio en ruínas apareceu outra tentación totalitaria que xa non se inspira na extrema esquerda, senón na dereita, incluso na extrema dereita. Para Bernard-Henri Lévy, a esquerda está enferma. É vítima da súa fascinación pola nación e a bandeira, de seu antieuropeísmo, de seu antinorteamericanismo, de seu antiliberalismo, de seu antisemitismo, de seu fasci-islamismo? ?A esquerda está enferma de dereitismo, esa é a verdade?, resumiu nunha entrevista exclusiva con La Nación en París.
?Vostede non cree que pedirlle á esquerda que estea a favor do liberalismo e de Estados Unidos é como querer demostrar a cuadratura do círculo?
?De ningunha maneira. No que atinxe ao liberalismo, debo lembrarlle que o liberalismo é patrimonio da esquerda. O liberalismo é Jacobo Rousseau e o seu contrato social, Adam Smith ou John Locke. Como diría Benedetto Croce, é necesario distinguir entre liberalismo e liberismo. O verdadeiro liberalismo nunca defendeu a lei da xungla ou o mercado desregulado. Pola contra, o liberalismo esixe regras, pactos, obrigas que enmarcan a relación das forzas económicas. O liberalismo non é o mercado, é o contrato.
?Cando os altermundialistas e outros sectores de esquerda que vostede denuncia con enerxía acusan ao liberalismo de todos os males, quizais refírense ao ultraliberalismo.
?Pero entón que o digan. Por que non o dino? Que digan que están contra o ultraliberalismo e que queren arrincarlle o bo liberalismo á dereita. Que queren reivindicar a súa herdanza. Que digan como farán para volver a poñelo de pé. A miña mestre, Louis Althusser, dicía que o gran xenio de Marx foi tomar a dialéctica hegeliana, concepto reaccionario, e poñelo novamente de pé. En Francia temos cantidade de cretinos que din que a nación, a seguridade, a bandeira e Xoana de Arco -conceptos reivindicados pola dereita- pertencen tamén ao patrimonio da esquerda. Pero, entón, como é posible que, tratándose de algo tan importante como o liberalismo, non fagan o mesmo traballo? Que non sexan capaces de distinguir entre Silvio Berlusconi e as tres revolucións fundadoras do modernismo [a inglesa, a norteamericana e a francesa]? Facer ese traballo é competencia dunha esquerda crítica. Criticar quere dicir separar o bo do malo. Pero, a esquerda radical, os altermundialistas, todos aqueles que apoian a Hugo Chávez e a Evo Morales, decláranse antiliberales, non antiultraliberales. Se lles resulta difícil esa palabra, que atopen outra. A verdade é que hai algo na idea mesma de liberdade que dálles medo e que detestan. Ese medo foi o que produciu a Castro onte e a Chávez hoxe.
-Vostede non cree que Chávez sexa de esquerda?
-Naturalmente que non. Como pode ser de esquerda un home que exerce un poder persoal, que soña con que ese poder sexa vitalicio, que amordaza aos medios de comunicación do seu país, que está sentado sobre unha montaña de ouro que a súa poboación non aproveita e que é o aliado de Ahmadinejad na guerra planetaria que libran os demócratas e os antidemócratas? Hai actualmente unha esquerda que pensa que Chávez é da familia, o neno turbulento da familia. Eu non. Eu son de esquerda e creo que Chávez é o meu adversario.
-E non séntese só nese planeta da esquerda ideal? Porque unha cousa é o que un quixese e, outra, o que é en realidade.
-Non impórtame. Síntome só con Ingrid Betancourt, con Vaclav Havel, con Huber Matos, con Barak Obama, cunha parte da esquerda arxentina que se recoñecerá no que digo e que debe de estar negándose a verse abandeirada por Chávez.
-No que fai á necesidade dunha esquerda prol norteamericana É posible que súa análise sexa adecuado para Francia. Pero, que dicir de América latina, onde Estados Unidos fixo e desfixo ao seu antoxo en tantas ocasiones?
-O caso non é o mesmo que en Francia, é verdade. Sen embargo, pódese dicir calquera cousa de Estados Unidos, e Deus sabe se eu critiquei algunhas desviacións dese país que me erizan: Bush, o creacionismo, o conservadurismo duro. Pero Estados Unidos tamén é un país onde as institucións democráticas, a prensa, a opinión pública funcionan en forma exemplar. Un presidente norteamericano xamais podería tratar de dar marcha atrás sobre o arrepentimento dos crimes históricos cometidos por Francia, como fixo Sarkozy co colonialismo. A reacción perante Abu Ghraib foi inmediata. En tres días, toda a prensa norteamericana, incluído Fox News , fixo seu mexa culpa. Todos falaron da bancarrota do Estado durante o furacán de Nova Orleáns. Pero ninguén mencionou a solidariedade da xente. Non só de Hollywood, senón dos rednecks de Texas, que acolleron aos negros, vítimas de Katrina. Iso é Estados Unidos. Non se pode afirmar que é a casa do diaño. É o país dunha mala política, dunha corrente conservadora que me provoca calafríos na costas, pero é un país formidable, un país que ten recursos institucionais e democráticos que merecen ser tomados como exemplo, polo menos en Francia.
-Volvamos ao comezo do seu libro, onde conta a chamada telefónica que lle fíxo o candidato Sarkozy para que vostede se sumase ás figuras de esquerda que o apoiaban. Como é posible que vostede faga nesas páxinas un retrato tan feroz do actual presidente e, sen embargo, siga afirmando que é o seu amigo?
-Porque a amizade é unha cousa e a política é outra. A diferenza entre Sarkozy e eu é que eu sei recoñecer a diferenza entre a proximidade amigable e as distancias ideolóxicas, e el non. Sarkozy cree que é suficiente ser amigo para estar de acordo. Eu creo o contrario.
-Pero, é posible discutir con el?
-Ese día non puiden, é verdade. Pero coñezo a Sarkozy desde 1983. Coñézoo ben e discutimos con frecuencia. Ese día, se atopaba na fase ascendente da súa campaña, estaba acelerado e, en efecto, era incapaz de discutir. Pero, vostede cree que fago un retrato feroz?
-Si. Cando conta que Sarkozy lle di "e cando me vas facer teu papeliño na prensa como Glucksmann", faino dun modo tan desprezativo que o lector pregúntase como é posible que vostede non reaccione.
-Eu reacciono: non voto por el.
-Vostede non vota por el e ademais escribe o libro. Pero, non é só esa conversa senón que, a medida que avanza a escritura, demoleo cada vez máis.
-Porque a medida que avanza a campaña, Sarkozy constérname cada vez máis. Sarkozy fixo unha campaña de extrema dereita: sobre a necesidade de que Francia deixe de arrepentirse polos crimes cometidos durante o réxime de Vichy e o colonialismo, sobre a herdanza de Maio 68. Como el os manexou, todos eses e outros moitos temas resultáronme insoportabeis.
-Cales son para vostede as calidades do presidente francés?
-A enerxía, a vitalidade, a vontade de reformar a Francia: as 35 horas, os réximes especiais e as universidades, todo iso vai na boa dirección. En política exterior tamén adoita ir no bo sentido. Pero non cando recibe a Hugo Chávez e lle fai o agasallo dun recoñecemento de Estado absolutamente inxustificado. Non cando vende centrais nucleares civís a Muammar Khadafi. Pero hai outros aspectos nos que xa fixo un bo traballo: na reconciliación con Estados Unidos, na amizade con Israel, na ruptura coa política árabe da chancelería francesa.
-Viu a Sarkozy despois da publicación do libro?
-Si.
-O presidente díxolle algo?
-Nada. Pero sei que está furioso.
-Falando de Glucksmann, vostede cualifica o seu xesto de adhesión de 'valente'. Por que? Compréndeo?
-Non, a verdade é que non compréndoo moi ben. Non comprendín que fágao nese momento. O papel dun intelectual non é o de manifestarse tan rápido. O papel dun intelectual é o de pronunciarse, pero o máis tarde posible, despois de obter o máximo. Dándose tempo, Glucksmann podería ter obtido aínda máis sobre os témas que lle interesan: a causa chechena, a amizade con Estados Unidos, etc. Por iso non comprendo. Chameino e díxeno.
-Cree, en todo caso, que o papel dos intelectuais é o de estar 'a favor' do rei ou do poder?
-Non. Nin creo nin comprendo. Eu xamais estiven cun goberno. Fun amigo de François Mitterrand. Foi testemuña do meu casamento exactamente un ano antes de gañar as elecións de 1981. O primeiro que fixen o día da súa victoria foi entrar en oposición. Fun amigo de Sarkozy durante 24 anos. O primeiro que fixen cando chegou ao Elíseo foi pasar á oposición. Non entendo por que hai intelectuais que fan o contrario.
-Como interpreta o xesto desoutros socialistas -e amigos seus-, como o actual chanceler Bernard Kouchner, que decidiron engrosar as filas sarkozistas?
-Non o sei. Hai numerosas interpretacións posibles. Quizais crean que poderán influír no curso dos acontecementos.
-Sarkozy é alguén fácil de convencer?
-Por suposto que non. Sinceramente, non estou demasiado impresionado polas realizacións de Kouchner no seu ministerio. Creo que podería ter sido moito máis útil na oposición que no goberno.
-Lin nunha entrevista que lle resulta simpática a forma que ten Sarkozy de falar de amor.
-Si, paréceme emocionante a forma que tiña de dicir públicamente que amaba á súa muller.
-É verdade. Un home que exerce o poder parece humanizado por ese sentimento.
-Quizais demasiado. Porque se pon en perigo fisicamente. Sarkozy exponse demasiado. Hai unha teoría, a 'teoría de Kantorowicz', sobre os dous corpos do rei. Segundo esa teoría, un presidente ten dous corpos, un profano e un sagrado. Así gobérnase: o corpo profano está moi perto da xente e o sagrado moi lonxe. O poder exércese no equilibrio entre ambos corpos. O problema de Sarkozy é que hai demasiado corpo profano e pouco corpo sagrado. Isto ten que ver con esa ambigüidade entre república e monarquía que é Francia, onde é necesario atopar un equilibrio entre distancia e proximidade, entre a sacralidad do poder e seu materialidad. Tivemos presidentes que iban demasiado lonxe nun sentido, como Mitterrand, e outros que van demasiado lonxe no sentido inverso, como Sarkozy.
-Vostede refírese a esa tendencia populista de Sarkozy que tantos lle critican?
-O que máis debería preocupar de Sarkozy, en realidade, é que se trata dun verdadeiro home de dereita. Cando di abonda xa de arrepentirse públicamente por Vichy [a colaboración coa ocupación nazi durante a Segunda Guerra Mundial] ou pola colonización, é autenticamente sincero. E iso xéame o sangue.
-Pero un 54 por cento dos franceses votárono sobre esas bases. Non cree que Francia é moi no fondo un país xenófobo, con frecuencia racista e, como dicía Mitterrand, moi conservador?
-Si. Pero había neste país un proceso de reflexión, sobre todo no que fai ao noso papel no marco do colonialismo. Pola contra, a campaña de Sarkozy, coa súa negativa a arrepentirse das faltas cometidas, serviu para paralizar ese proceso de toma de conciencia. Un país que non ten vergonza é un país perdido. Pódese perdoar, pero non esquecer. A vergonza é un gran sentimento humano. Eu reivindico dúas grandes categorías políticas: a vergonza e a melancolía.
-Melancolía de que? -Dun ceo baleiro. Porque xa non abonda miralo para atopar os planos da Xerusalén celeste.
Fedor xudaico
Xosé Luís Méndez Ferrín
Faro de Vigo
06.01.2008Eiquí, no Fondo dos Espellos, non falamos de antisemitismo senón de antixudaísmo. Non só os xudeus son semitas de cultura e lingua; os árabes (e polo tanto os palestinos) tamén son semitas. Iso si, Galicia non parece ter producido no seu seo nunca verdadeiros movementos antixudeus. E menos a tradición cultural e política do noso nacionalismo, sempre aberta a toda a pluralidade cultural do xénero humano e ao internacionalismo.
Chámame, si, a atención o silencio que soe gardarse sobre a represión franquista contra as familias Zsbarski, Kupper e Dainoff, de Pontevedra, Vigo e Ourense, cuxos membros sofriron prisión, morte por fusilamento ou dispersión en 1936. Eles eran xudeus non relixiosos, de esquerda na maioría e orixinarios de Rusia que exercían coma dentistas na nosa Terra e nela seguiron a sorte do republicanismo masacrado. O mito dun Franco "protector de xudeus", fabricado interesadamente por asociacións xudías españolas privilexiadas, vénse abaixo ao examinarmos casos coma estes de que tratamos.
O franquismo era antixudeu e érao porque o nacional catolicismo constituía o espiñazo ideolóxico do Réxime. Vicente Risco foi o máis contumaz intelectual antixudeu de Galicia; pro foino despois de renunciar ao galeguismo e só a partir do intre no que el se fixo doutrinario e propagandista espontáneo do nacionalismo católico español. Os sentimentos antixudeus aparecen intensamente expostos na súa ampla obra en castelán posterior a 1936. Risco revela de forma monográfica este aspecto da súa ideoloxía no libro Historia de los judíos hasta la destrucción del Templo, publicado en 1944 ao mesmo tempo que tiñan lugar as gravísimas persecucións do nazi-feixismo contra as poboacións xudías de Europa; e en Historia de los judíos, de 1956, ano no cal o mundo civilizado coñecía xa os pormenores do horror. Ambas edicións, co nihil obstat da autoridade eclesiástica católica.
Vicente Risco daba por certo que os xudeus na Baixa Idade Media secuestraban nenos cristiáns (Ricardo de Pontoise, Dominguito del Val, ou "El Santo Niño de la Guardia") para lles inflixir nos tenros corpos os tormentos da paixón de Xesús e facelos morrer Venres Santo crucificados na sinagoga. Aseguraba Risco que os xudeus delátanse pola súa expresión inqueda e a miúdo receosa e dolorosa; pola marcha tímida, torpe ou sinuosa; pola xesticulación vulgar ou excesiva; pola escasa forza muscular e mais pola súa predisposición ás doenzas cutáneas e nervosas, á demencia e ao suicidio. O temperamento xudeu é, para Risco, bilioso e hepático, o que se reflectirá nun ollar profundo e triste. Os xudeus teñen, di Risco, grande tendencia á proliferación pilosa, especialmente en cabelo e barba. Inda máis, o xudeu, para o ourensán, é humilde, covarde, enganoso, cheo de dobrez, láiase decote, perde a dignidade nas desgrazas. Por suposto, e en termos nietzscheanos, a súa psicoloxía é a do "resentido". Vicente Risco, desde logo, concorda cos alemáns (cos seus alemáns) en que o individuo xudeu despide un fedor ou mau cheiro especial: o foetor iudaicus. Isto polo que se refere aos xudeus tradicionais.
Os xudeus laicos, ateos ou non relixiosos, son os piores e, coincidindo coa súa alma xémea Giovanni Papini, Risco pensa que estes están dedicados permanentemente a pór en dúbida a verdade, emporcar o puro, facer vacilar o sólido, insultar o que é respectado. Neste sentido, a lista de Papini/ Risco resulta impresionante: Heine, Marx, Lombroso, Bergson, Freud, Lassalle, Einstein, Berstein, Adler, Liebnecht, Rosa Luxenburg, Trotski, Ilia Eherenburg, Sinclair Lewis, León Blum... Como ven, á lista de Risco/Papini fáltanlle os grandes elementos "disolventes" sefardistas: Spinoza e Francisco Sánchez. O universo sephardita segue a ser inferior até para os antixudeos galegos.
Finalmente, Vicente Risco acreditaba, coma os hitlerianos, na superioridade dos pobos indoxermánicos (el di, bíblico, "razas xaféticas") chamados a dirixir a Humanidade, co cal este católico incorre no esquencemento ("freudiano", diriamos) do feito de que Deus precisamente ordenou que Cristto nacese xudeu e se manifestase perante o mundo coma circunciso.
Na realidade, barbaridades coma as recolectadas non eran orixinais de Vicente Risco nin de Giovanni Papini: formaban parte dun certo pensamento euroamericano de baixa categoría que os xuízos de Nurenberga mandaron para os faiados da Historia, aínda que sen facer desaparecer por completo.
Irán comeza o 2008 aforcando nun só día a 13 persoas.Trece iraníes foron aforcados onte en Irán por crímes que van desde o tráfico de drogas ao asasinato, despois de que o ano 2007 terminara cun récord de execucións (297) con respecto ao precedente. O cárcere de Evine, no norte de Teherán, serviu para aforcar a oito condenados, entre elos unha muller, Raheleh Zamani, de 27 anos e nai de dous fillos pequenos. Zamani foi declarada culpable de asasinar ao seu marido, que a enganaba con outra muller, según o diario Etemad. Tres homes foron aforcados en Qom, no centro do país, tras ser condenados por traficar con 455, 170 y 590 gramos de heroína, respectivamente. A lei iraní prevé a pena de morte para toda persona que leve máis de 30 gramos de heroína ou máis de cinco quilos de opio.
