José Saramago,"Até aquí cheguei".
Ate aquí cheguei. Desde agora en adiante Cuba seguirá o seu camiño, eu quédome. Disentir é un dereito que se topa e se topará inscrito con tinta invisible en todas as declaracións de dereitos humanos pasadas, presentes e futuras. Disentir é un acto irrenunciable de conciencia. Pode que disentir conduza á traizón, pero iso sempre ten que ser demostrado con probas irrefutables. Non creo que se actúe sen deixar lugar a dúbidas no xuízo recente de onde saíron condenados a penas desproporcionadas os cubanos disidentes. E non se entende que se houbo conspiración non sexa expulsado xa o encargado da Oficina de Xuros de Estados Unidos en La Habana, a outra parte da conspiración.

Agora chegan os fusilamientos. Secuestrar un barco ou un avión é crime severamente punible en calquera país do mundo, pero non condénase a morte aos secuestradores, sobre todo tendo en conta que non houbo vítimas. Cuba non gañou ningunha heroica batalla fusilando a esas tres homes, pero si perdeu a miña confianza, ha danado as miñas esperanzas, defraudou as miñas ilusións. Ata aquí cheguei.
-----------------------------------------------

Eduardo Galeano: "Cuba doe"
As prisións e os fusilamientos en Cuba son moi boas noticias para o superpoder universal, que está tolo de ganas de sacarse da garganta esta porfiada espiña.

Son moi malas noticias, en cambio, noticias tristes que moito doen, para quen creemos que é admirable a valentía dese país chiquito e tan capaz de grandeza, pero tamén creemos que a liberdade e a xustiza marchan xuntas ou non marchan.

Rosa Luxemburg, que deu a vida pola revolución socialista, discrepaba con Lenin no proxecto dunha nova sociedade. Ela escribiu palabras proféticas sobre o que non quería. Foi asasinada en Alemaña, fai 85 anos, pero segue tendo razón: "A liberdade só para os partidarios do goberno, só para os membros dun partido, por numerosos que eles sexan, non é liberdade. A liberdade é sempre liberdade para o que pensa diferente". E tamén: "Sen eleccións xerais, sen unha liberdade de prensa e unha liberdade de reunión ilimitadas, sen unha loita de opinións libres, a vida vegeta e se murcha en todas as institucións públicas, e a burocracia chega a ser o único elemento activo".

Son visibles, en Cuba, os signos de decadencia dun modelo de poder centralizado, que converte en mérito revolucionario a obediencia ás ordes que baixan, "baixou a orientación", a partir das cumes.