"Los ribereños de las Rías Bajas son gente alegre, generosa y cordial. Son aficionados a los vinos de Cambados, del Condado, del Rosal y del Ribeiro y amigos de la canción y del baile. Gente, en suma, sencilla y dionisíaca, hospitalaria , y dada, por lo general, a los placeres naturales". Texto do libro: Todo Pontevedra, Vigo y Rías Bajas.Editorial Escudo de Oro. 1980
Non, non somos todos listos nin parvos; nin estamos tódolos días cantando e bailando, nin chorando e podemos gustar do viño pero tampouco adouramos a Baco; nin mesmo nos vestimos con traxes folclóricos para ir a unha romaría a xantar unha empanada ou unha tapa de polbo e non é certo que as centolas gabean pola ribeira ata a Torre de Hércules e atopen alí a unha bela moza disposta a compartilo con nós.
A mediados dos anos 60 durante o auxe do turismo, as editoriais adicadas a impresión de tarxetas postais adquiren unha gran demanda dos seus produtos. Estas editoras , algunhas con fotógrafos propios, solicitan e compran fotos de fotógrafos locais e de outros de renome que viaxan fora do seu localismo para vender o seu traballo. O patrimonio arquitectónico e das labores de cotián, plasmado nestas imaxes, vai ser utilizado para a resaltación de obxectos de agasallo como chaveiros, bandeiríns, pratos de colgar, aparellos olleadores...aceitáraa, mais sobre todo para a impresións de tarxetas postais. Estas tarxetas que serían mercadas polos turistas como lembranza da súa visita á localidade en particular e a Galicia en xeral, terían como obxecto informar os familiares e amigos das características e beleza do que eles están a desfroitar e en menos medida terían tamén a singularidade do colecciónesmo.
Dentro de todo este negocio turístico as editoriais tiveron a ben, mais con moi mal gusto, editar series de postais que posteriormente adquirirían o adxectivo de "folclóricas". Son referentes as que nelas reproducían sitios típicos con persoas vestidas con "traxe rexional" , nada semellante o traxe tradicional galego, patrimonio cultural recuperado do século pasado, e tamén imaxes de paisanos portando aparellos de traballo cunhas mans que moito menos tiñan que ver coas das que por necesidade facían uso delas.
Estas editoriais representaban con imaxes o mesmo que directores como Ramón Torrado expresaron con películas tales como Mar Abierto (1946) ou Botón de ancla (1947), e dicir, a "Galicia de gaita e pandeireta" , inexistente e surrealista, que nos propagándezou durante o franquismo, co agravante de ser editadas vinte anos despois das películas de Torrado, adquirindo así continuidade desa irrealidade que promovida polo Ministerio de Información e Turismo da época deu a coñecer pobos e vilas de Galicia ao resto do mundo.
No caso de Combarro, non ía ser menos. Editoriais como Arribas ou Fotocolor Valman solicitaron dos seus fotógrafos estas imaxes con modelos disfrazados con traxes tricolores, utilizando en segundo plano os hórreos, os cruceiros e as fontes do pobo. Son as fotos deste vídeo que intercalei tamén coas que representan infindas mariscadas. Para compensar o "mal gusto" musiqueino cun dos temas máis populares do noso patrimonio musical, a "Muiñeira de Chantada" interpretada polo mestre gaiteiro Ricardo Portela.
.jpg)
