| A pé da porta é un lugar da parroquia de Combarro.Concello de Poio.Pontevedra.Galiza. |
|
.jpg)
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Os Visitantes |
|
Non fai frío, agora non chove, pero quere, á da mañá, non deixou charco. O autobús motor facedes bens, fai as manobras aparcando no peirao novo, o par doutros tres, viran máis. Na lúa traseira deixa ler un letreiro ben grande que di Programa de Turismo Social. Noso obxectivo o teu sorriso. Pixxxx, pixxxx, as portas laterais do autobús ábrense, eles baixan lentamente, o home, Ricardo, presta o brazo a muller a modo de andador ortopédico, xa fora, as primeiras bocanadas de aire fresco trala sentada, transportada, normativizada, todos están a beira do autobús, cumpren as mesmas condicións, seres maiores de sesenta e cinco anos e non padecer enfermidade infecto contaxiosa nin trastornos mentais que poidan alterar a convivencia nos establecementos públicos.O condutor da as dúas últimas ordes, os hórreos están alí e en hora e media volvemos para alá. É o inicio da desorientación, as diferentes aceleracións da deambulación, a oportunidade dos lidéraos.Por fin, aínda despistados, encamíñanse, Rosa, a dona de Ricardo comenta sobre da tranquilidade que amosan os barcos de recreo, ben parece que os arrola o mar mentres dormen,detrás e trescentos pasos despois danse conta, ou non, que hai outras embarcacións, outras faenas, outras maneiras de vida. Atravesan aínda en grupo numeroso a explanada de pedra, algúns antepoñen a parada nalgún bar, e de obrigado o polbo e o viño galego, non de todo certo, a imperiosidade de mexar condiciona a continuidade da visita. Ricardo e Rosa ollan cara atrás e apertan por primeira vez o botón da cámara "olimpus", o final da costa volven a impresionar a película e outra, máis outra baixando as escalas, recunchos e fotos, revelados en calquera caixón, 01010101 perdidos en discos duros, non tardan en entrar nas tendas de agasallos, os visitantes aplauden, as bruxas rin, eles rin, os vendedores rin, os chineses rin, Rosa advirte na mesma tenda unha pulseira de coiro con uns debuxos espirais gravados nunha chapa metálica, non sabe que poden significar pero pensa que pode ser do gusto da súa neta,comeza a chover, os paraugas pregables ábrense, outros mercan os plásticos tapa choivas a euro, chegan a unha rúa máis ancha, ela, Rosa apoiase no brazo que foi forte do seu home, están en acordo ! Que bonito! Balconadas, rueiros, cruceiros, hórreos, mar, chegan ata unha praza con fonte, baixan ata a praia dende alí ollan o conxunto arquitectónico, tal como llo ensinaron nos folletos publicitarios ¿pódenos sacar unha foto, preguntan? Por suposto, eu tamén me retratei aquí, contéstalle o fotografo espontáneo, souben cansos, costa arriba, alguén di !aí está la estrada! Chove a fío, desconcertados buscan atallos que non atopan, so queda desandar o camiño, os motores do autobús xa están acendidos, mollados coma pitos e algúns cargados con pesos de pouco valor apuran o paso, o condutor arremete contra os máis atrasados, a cea no hotel é próxima, por fin sentados, falan, comentan, case todos aplauden, case todas as bruxas aínda teñen pilas, case todas as bruxas rin, eles rin, escáchanse de risa, seguen a rir, a visita está a punto de rematar. Rosa abre o bolso, olla o paquetiño para súa neta, si que está, e tamén a cámara de fotos co carrete xa rebobinado, Ricardo cóllea da man, o autobús diríxese ata a estrada xeral deixando ler na parte traseira o letreiro da propaganda institucional, Programa de Turismo Social, o noso obxectivo a teu sorriso. |
|
|
|
|
|
|
