Letra en español da canción de The Animals, House of the rising sun
Hay una casa en Nueva Orleans,
la llaman "El Sol Naciente",
y ha sido la ruina de muchos pobres chicos.
Dios sabe que yo soy uno de ellos.
Mi madre era sastre,
ella cosió mis nuevos pantalones vaqueros,
mi padre era un jugador,
ahí abajo en Nueva Orleans.
Ahora, lo único que necesita un jugador,
es una maleta y un maletero (de un coche).
Y el único momento en que está satisfecho
es cuando está en una borrachera.
Oh madre, dile a tus hijos,
que no hagan lo que yo he hecho,
gastar sus vidas en pecado y miseria,
en la casa del sol naciente
Bueno, tengo un pie en el andén,
el otro pie en el tren.
Voy de vuelta a Nueva Orleans,
a ponerme esa bola y esa cadena (de preso).
Hay una casa en Nueva Orleans,
la llaman "el Sol Naciente",
y ha sido la ruina de muchos pobres chicos.
Y Dios, sé que yo soy uno de ellos.
Xabier Prado Rodríguez ?Lameiro?, Virxilio Fernández González, Xulio Prieto Nespereira, Fabriciano Iglesias Abella e Cesáreo Eire Santalla reúnense nunha casa da avenida de Zamora, propiedade deste último e chamada ?Villa Joaquina?, para fundar o CORO DE RUADA. Era o 5 de outubro de 1918.
Os Morenos de Lavadores tivo a súa orixe no grupo Airiños de Cabral, formado polos gaiteiros Constante Moreda Vázquez e Manuel Oliveira Blanco, Vicente Clemata Piñeiro "Firma" no tamboril e Román Salgueiro Rodríguez no bombo. O cuarteto desfíxose trala morte de Constante o 10 de decembro de 1936. Pasada a Guerra Civil sumouse ao grupo Xosé Oliveira Blanco, irmán de Manuel, pasando a adoptar o nome d'Os Morenos de Lavadores. Un nome que ten a súa orixe na pel escura de ámbolos-dous irmáns.
En 1946 Román emigrou cara a Alemaña. Tras varios anos de inestabilidade, en 1953 uniuse como bombeiro Xosé Suárez Rodríguez, veciño da Ceboleira, máis novo có resto, pero que dende cativo xa asistía os ensaios na adega da casa que Manuel Oliveira tiña no barrio do Sobreiro. Nese mesmo ano morreu "Firma", que foi substituído por Olimpio Alonso Grobas, veciño da Bagunda, que amais do tambor tocaba as cunchas.
Esta formación mantívose estable ata a desaparición do cuarteto: Manuel e Xosé nas gaitas, Olimpio no tamboril e Suárez no bombo. Interviron nas películas Mar Abierto e Famoso Carballeira, compartindo papel con actores de gran reputación naqueles anos como Maruchi Fresno e Jorge Mistral. Actuaron por Portugal e Francia, neste caso acompañando o Ballet de Luisillo. Entre 1967 e 1972 gravaron varios discos de vinilo e casetes con RCA e MARFER. Tamén foron gañadores de prestixiosos concursos ademais de participar nos carnavais da Península do Morrazo, coma Pinténs e O Hío e na Romaría de San Roque de Vigo. Nunca participaron en actos ligados á ditadura.
O grupo cesou en 1973. Manuel morreu en 1976, Olimpio en 1987 e Xosé en 1991.[2] Na actualidade (2011) Xosé Suárez é o único membro que queda vivo.
Na honra do grupo, o seu nome foille dedicado a unha praza no camiño do Sobreiro (a poucos metros da casa natal dos irmáns Oliveira Blanco), e instalouse un monólito nos xardíns da sede veciñal da AVV de Lavadores, na avenida Ramón Nieto, inaugurados en 1999 e 2000, respectivamente. Son moitos os grupos que nos seus discos teñen gravados temas do seu repertorio. Tamén existe no mercado un libro máis Dvd, dende a orixe do grupo ata a súa disolución editado por Edicións do Cumio no ano 2011, e hoxe en día están considerados como uns dos mellores cuartetos de Gaiteiros da historia de Galiza. Texto:http://gl.wikipedia.org/wiki/Os_Morenos_de_Lavadores
Django naceu en 1910 no carromato de seus pais no pobo belga de Liverchies.Pertencía a tribo de manouches (cíngaros do Norte de Francia) nómades, que acabaron por instalarse sobre 1920 nas aforas de París.
De mozo xa tocaba o violín, o banjo e a guitarra polas terrazas dos cafés e nos bailes públicos. Foi no 1928 un incendio no carromato, onde vivia coa súa primeira muller, case lle costa a vida, deixouno mutilado da man esquerda, os seus dedos maimiño e anular quedaron atrofiados,consecuentemente adquire unha técnica persoal para tocar a guitarra, non sen esforzo e tesón.
Django comeza a escoitar os primeiros discos de Louis Amstrong e Benny Carter e a afeccionarse o jazz, primeiro toca polos cabarés da Costa Azul e logo volve a París para tocar con varios músicos de jazz franceses.
En 1934 forma co seu inseparable amigo Stephane Grappelly o Quinteto do Hot Club de Francia que chega a ser a mellor formación de jazz de Europa e por conseguinte Django un dos mellores guitarrista do mundo. Co quinteto do Hot Club grava multitude de sesións con músicos franceses e americanos de paso por París.
A Segunda Guerra Mundial sepárao de Grappelly e do quinteto que quedan instalados en Londres. Django modifica a formula do quinteto, substitúe o violinista por un clarinetista,Hubert Rostaing, e unha das guitarras de acompañamento por un batería. Durante a ocupación e a pesar dos acontecementos Django e o seu grupo medran en fama, fan multitude de concertos e contratos. Din os rumorosos que Django foi protexido por un xeneral nazi chamado Dietrich Schulz-Köhn coñecido co alcume de Doctor Jazz pola súa afección a esta música, que o libraría das penurias da que foron obxecto os seus iguais; lembrar que no réxime nazi a música de jazz foi prohibida por ser considerada propia dos negros e xudeus. O que é máis verdade e que as composicións de Django e outros músicos eran os estandartes da resistencia francesa.
Rematada a guerra, Django viaxa a América en 1946, é presentado como guitarrista solista da Big Bang de Duke Ellington no Carnegie Hall de Nova York, pero o seu carácter de cigano ceibe, indisciplinado, non casou coa idiosincrasia do pobo americano e a súa carreira na outra parte do océano botase a perder. Regresa a Europa en 1947 enriquecido coa música de Charlie Parker e Dizzy Gillespie, o bebop rondaba na súa cabeza e comeza a tocar a guitarra eléctrica da que sempre denegara, reúne novamente o Quinteto do Hot Club mais con indiferenza, cada vez menos concertos e aparicións públicas. En 1949 grava en Italia o seu último disco recompilatorio "Djangoloxía". Retírase a unha localidade preto de Fontainebleau e adícase as súas afeccións preferidas pintar, pescar e xogar ó billar. Django morre a causa dunha hemorraxia cerebral en 1953 con só 43 anos cando regresaba dun concerto. O mellor guitarrista de jazz do mundo foi un "músico de orella", non sabia ler partituras mais un superdotado na composición, na improvisación e con unha técnica na interpretación intentada copiar polos mellores guitarristas de jazz contemporáneos.
A fundación do Coro Toxos e Froles data de 1914 e parece estar relacionada co interese do gaiteiro Manuel Lorenzo Barxa por crear unha agrupación á imaxe e semellanza do primeiro coro galego' Aires d'a Terra. Tamén se debe considerar a existencia da agrupación ferrolá Airiños d'a miña Terra como o seu precedente inmediato e máis próximo.
A presentación pública do coro Toxos e Froles faise no Teatro Jofre de Ferrol un sábado, o 29 de maio de 1915. A primeira bandeira do coro foi conseguida por subscrición popular e entregada polo poeta ourensán Antonio Rey Soto, representante das Irmandades da Fala. Naqueles tempos os lazos de amizade entre as irmandades e as agrupacións artísticas era moi forte. O papel de Toxos e Froles na fundación da Irmandade da fala de Ferrol en 1918 foi crucial.
O coro, con Lorenzo á cabeza, forma parte dos programas de moitos festivais galegos. No mes de xuño do ano 1922 realízanse as primeiras gravacións discográficas da agrupación.
Galipedia
A Agrupación Artística Galega ?Rosalía de Castro?, é a agrupación folclórica máis antiga de Madrid, integrada só por aficionados. Fundouse en marzo de 1923, sendo o seu primeiro mestre director Reveriano Soutullo, outros célebres mestres directores: Germán Lago, Rafael Gayoso, Eduardo Dorado, Segundo Bretón, Victoriano Echevarría, José Ibáñez, Daniel Bravo, José Pagán, Germán Dafauce, Luís Izquierdo, Miguel Groba, Rogelio Indalecio Groba, José Carracedo. Dende entón e ata a actualidade ven desarrollando unha continua e tenaz labor de representación da nosa terra.
Súas actuacións cóntanse por centeares, non só na península senón tamén fora dela. Da súa participación en certames podemos destacar a Medalla de Ouro no Festival Iberoamericano de Cáceres en 1961. Gravata de Honra dos Festivais de Música e Danza de Madrid, Centros Galegos de Laussanne (Suíza), Bos Aires, etc.
Celsa Cainzos foi, durante máis de corenta anos, a Directora Artística do Grupo de Danza, sendo a súa labor continuada na actualidade por Ana Mª Cendón (Directora Artística) e Fernando Paredes como mestre de baile. Na actualidade a dirección do coro corre a cargo de Julio González.
A agrupación na actualidade é unha escola que promove a ensinanza e interpretación do folclore galego máis tradicional, cun repertorio que conten: fandangos, xotas, pandeiradas e unha amplía variación de muiñeiras. Amenizadas pola batería cos seus pasarúas e o grupo de cantareiras.
.jpg)
