lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Debemoslle un cacho de Libertad |
|
 Josefa foi unha vitima, gustarianos que se fixese xustiza ca sua memoria. Quedanos o recurso de pedir perdon en voz alta a gritos, por todos aqueles desorientados que mataron o fillo de Josefa un inocente de recien cumpridos dezaoito anos. Tamen de aqueles que un dia, na rua atoparon a Josefa, a rodearon e escomenzaron a escupila e a empuxala. Esto pasou en Vilagarcia no 1939.NON PODEMOS ESQUENCELO.
Agradecidos a Asociacion 7H Cooperativa Cultural de Compostela ser voceiras da familia Genova Freire, e sacalas do anonimato entretexido ca crueldade do olvido buscado. |
|
|
|
?Shopping? con acercamiento a la Vilagarcía de los años 60 y 70 |
|
 EL CORREO GALLEGO 31 DE AGOSTO 2020
PERIODISTA ANGELA PRECEDO
¿Qué os parecería conocer una ciudad y su historia a través de un paseo de compras por sus calles? Pues esto es posible en Vilagarcía de Arousa gracias a la puesta en marcha de su nueva iniciativa Imaxes para despois dunha pandemia.
Este proyecto, que parte la asociación O Faiado da Memoria, tiene como objetivo fomentar el comercio local entre los visitantes que cada año se acercan a la ciudad de Vilagarcía en busca del ansiado descanso veraniego.
Desde mercerías hasta bancos, pasando por tiendas de ropa, alimentación y ópticas. Todas las variedades de establecimiento comercial están contempladas en un mapa itinerario con el que puedes deleitarte comprando productos de calidad a la vez que vas reconstruyendo en tu mente la historia de esta villa a través de imágenes en blanco y negro de su pasado, concretamente, de los años 60 y 70.
Se trata de un recorrido en el que puedes ver el antes y el después de cada calle y de cada punto de interés, también como un modo de reflexionar sobre nuestro pasado, presente y futuro, sobre lo rápido que cambia y evoluciona el mundo aunque nosotros, inmersos en nuestros quehaceres y preocupaciones diarias, no nos demos cuenta de ello.
Hoy hemos querido recorrer las calles de este municipio arousano para profundizar en algunas de las imágenes que inundan su interior y poder reflexionar sobre cómo hemos cambiado y cómo éramos en un pasado. ¡Acompañadnos en esta miniaventura!
NIÑOS JUGANDO EN LA CALLE. En estas fotografías también choca el observar a los niños de mediados del siglo XX, siempre jugando en las calles y disfrutando de una infancia rodeados de juguetes que ellos mismos se construían con los materiales que encontraban en las calles, desde un palo de madera hasta una piedra, cualquier cosa podía convertirse en todo un tesoro echándole imaginación.
Estos niños que llenaban las calles de aquellos años ofrecen una imagen de gran contraste sobre las calles en la actualidad: donde no se ve ni un niño, porque los videojuegos y la realidad virtual han ganado terreno a esos tradicionales juguetes caseros. ¿Para qué construir juguetes si hoy en día los padres le compran lo que quieren en las múltiples jugueterías que aparecen casi en cada vuelta de esquina?
EDIFICIOS QUE NO DEJAN DE CRECER. La arquitectura avanza a medida que lo hacen las propias sociedades, de manera que las construcciones de ayer no son las mismas que las de hoy.
A través de esta exposición podemos observar cómo algunos de los edificios de mejor construcción de la Vilagarcía de los años 60 y 70 lucen hoy abandonados o muy desmejorados con respecto a aquel entonces, viéndose consumidos por el crecimiento de otras obras a su alrededor, más altas, modernas y con más plantas que elevaron la altura media de lo que ahora puede considerarse una gran urbe (con tan solo 37.000 habitantes) y, en aquel tiempo pasado, era poco menos que un puedo de gran tamaño (47 kilómetros cuadrados).
CARACTERÍSTICAS TÉCNICAS. Imaxes para despois dunha pandemia consta de 80 imágenes físicas realizadas por Ferrazo en los años 60 y 70 del siglo pasado.
Cada imagen tiene un código QR que facilita información sobre el lugar en el que se tomó la fotografía, pero que también es un viaje en el tiempo hacia su aspecto actual.
Y es que la asociación O Faiado realizó fotografías durante la pandemia para ver dichos espacios vacíos, donde las pocas personas que aparecen están paseando a sus perros y con mascarilla.
Al margen de estas 80 imágenes físicas y sus correspondientes virtuales, la exposición cuenta con una proyección en bucle de 520 fotografías de personas en cualquier tipo de celebración durante la década de los 60, realizadas también por Ferrazo y que corresponden al fondo del Antonio Neira, comerciante local de la zona que recuperó hace algunos meses su negocio.
ÁNGELA PRECEDO
31 AGO 2020 / 00:15
|
|
|
|
Pechamos Agosto |
|
.jpg) Un Agosto atipico, sin festas, sin reunions de amigos nin familiares, temos que levantar cabeza porque todo é de aquela maneira. Ate o ano que ben, imos entrar en Septembro con esperanza posta na ciencia, somentes de ese lado vira a solucion dos problemas de saude con que nos atopamos no mundo enteiro. Coidadevos, bos dias |
|
|
|
Todo foi moi ben |
|
 Onte foi todo un exito, o Teatro Principal (Entorno adecuadisimo) nos contaron que foi o dia que mais xente asistiu, agradecese moitisimo, o trato por parte da xente da organizacion, MUSEO DO POBO GALEGO, non poido ser mais exquisito, amigos e familia de Vilagarcia nos arroparon, Vicente Mohedano que e a VOZ de Antonio no documental, xunto a Tareixa e os amigos foron os causantes de que tres horas antes da proxeccion esquenceramos a que ibamos, nos fixeron pasar unha tarde moi agradable, fora os nervios tipicos das proxeccions, tremendamente entretida.a todos eles a nosa gratitude, cando teñamos fotografias as subimos.
O documental EU TAMEN NECESITO AMAR, era a estrella da tarde, creemos que gustou, xa sabedes que garda a realidade que viviron as mulleres na Dictadura un traballo entremezclado ca vida de Pura, -Nai de Antonio- maravilloso traballo creado con moitisimos sentimentos e emocion, seguiremos a falar do documental como documento pedagoxicamente instructivo no seu estudio.
Bos dias, Saude |
|
|
|
HOXE AS VINTE HORAS EN COMPOSTELA |
|
 Documental EU TAMEN NECESITO AMAR
Nós Diario
Montse Dopico
14:42 do 6 de maio de 2020
O documental de Antón Caeiro presenta mulleres ás que pretenderon roubar parte da súa vida: o dereito a amar libremente ou a gozar do seu corpo. Mais que fixeron, malia todo, o que puideron por escapulirse da norma patriarcal e dun control social asentado no discurso tradicional da Igrexa.
O documental parte dunha foto da voda de Antonio e Pura, tomada en 1959 en Vilaza, Gondomar. Por que conta a historia a partir desa imaxe?
Da voda dos meus pais hai dúas fotos que sempre me chamaron a atención. Nunha estaban os invitados da parte de Gondomar pero non os recén casados e na outra, da miña familia paterna, de Oia, atopo a cabeza da miña irmá, o cal me rompe o esquema daquel Estado que estaba pasando o ecuador da ditadura. Cando pensei en facer un traballo sobre a xeración que non vive a guerra civil pero que vai sufrir os seus efectos lembrei esa foto.
"A historia deste país está chea de mulleres, invisíbel a maioría das veces"
É un documental feito con entrevistas. Comeza por mulleres da súa contorna familiar para ir ampliando...
Foron vintedúas as persoas entrevistadas e dezasete as que aparecen no documental. Comezamos en San Sadurniño, onde nos chaman para participar no Chanfaina'lab. O que queriamos realmente era tratar de ver as influencias da Sección Femenina e da Igrexa nas condutas morais. Mais a Falanxe foi desaparecendo das nosas preguntas porque o seu ideario xa estaba introducido nas mentes desde moitas xeracións anteriores. O único que fixeron as seguidoras de Pilar Primo de Rivera foi continuar co que a Igrexa levaba facendo séculos.
A historia tamén se conta a través de imaxes de arquivo e mesmo hai unha parte de animación (un teatriño) e algo de dramatización. Pode explicar como incorporou eses recursos?
Non quería imaxes tratadas informaticamente. Pensei no teatriño de cartón coas figuras troqueladas e incluso nas mariquiñas ás que cambiabamos os traxes. Non era a miña primeira idea introducir unha dramatización pero acabei optando por esta solución para o final. Canto ás imaxes, o traballo feito nestes últimos once anos coa asociación O Faiado da Memoria, que creamos Margarita Teijeiro e eu, recollendo materiais gráficos, sonoros e audiovisuais da Galiza e de Vilagarcía especialmente, acaba dando os seus froitos.
O documental representa un chanzo máis no seu traballo sobre a memoria. Desta volta opta pola memoria íntima. Por que este enfoque da represión e por que desde o punto de vista feminino?
Este documental nace como unha historia sobre como os nosos pais viviron unha época no que os sentimentos estaban proscritos. A idea inicial de falar de parellas morreu coas primeiras conversas. Os homes non tiñan historia que contar, xa que a súa visión era única, plana na maior parte dos casos. Pasei un tempo coa miña nai no hospital e falabamos das súas historias. Ela ía ser a miña protagonista. Pero faleceu. Ademais de quedar sen nai, tiven que reformular o documental e entón decidín transformarme no condutor da historia.
O retrato que o documental presenta das mulleres daquela xeración vai en contra dos tópicos machistas: mulleres submisas sen axencia... Elas falan das normas ás que estaban sometidas, pero tamén de como se arranxaban como podían para saltalas. Era un pouco a idea?
Posibelmente o feito de estar apartados do resto do Estado, que non do mundo -América estaba máis perto que Madrid- fainos os galegos e galegas algo diferentes. De todas as entrevistadas, que eu lembre, só tres chegaron virxes ao matrimonio. E iso co temor a que, a pesar das promesas para "conseguir a flor máis preciada", todo puidese truncarse no último minuto, verbigracia Pura.
Pero a diferenza doutro lugares do Estado, elas non se recluían en si mesmas. Tiveran un fillo ou unha filla que acababa axudando a nai na vellez, non quedando, se non casaban, soas. E a historia deste país está chea de mulleres, invisíbeis a maioría das veces, que levantan a súa casa sen precisar de home á súa beira, ben porque nunca estivo, por viuvez, emigración...
Canto a estrutura narrativa, o documental está dividido en partes e cada unha delas comeza con sentenzas machistas. De onde saen?
As frases forman parte de libros cos que o Estado foi aleccionando a xuventude da época a través de tratados sexuais como Tu vida conyugal ou os libros da propia Sección Femenina de uso en colexios. Pero un dos libros que máis usei foi a Biblia.
Ser nai solteira era unha "deshonra". Mais a sociedade quizais tampouco era, na práctica, tan ríxida. E de aí a historia de Pura, aceptada na familia de Euloxio sen estar casada e despois casada sendo nai solteira. Hai aí unha reflexión sobre unha sociedade cunha relación nada simple coas normas do franquismo.
Traballo con feitos contrarios. Primeiro, alguén explica unha situación, como ese medo ao repudio social. E logo meto outra persoa, a miña nai mesmo, que seguiu para adiante sen problemas. Quizais os peores tormentos sexan durante o embarazo: que ninguén o saiba, como o vou explicar, como o recibirán...
Pero co nacemento do fillo ou filla, os temores, na maior parte dos casos, dilúense. Eu pregunteille ás irmás do meu pai que dixeran os meus avós cando os informou de que ía casar cunha muller que xa tiña unha filla e el, polo visto, dixo: "pois xa sabes o que hai". Posibelmente somos un pobo irredento, libre de ataduras, resistente e cheo de mulleres bravas e homes que tamén... Pero non o sabemos.
As entrevistadas son conscientes de que tanto as súas nais como elas mesmas (e os seus maridos) foran educadas así. "Non sabiamos nada", din máis dunha vez. E aí aparece a idea do silencio tan típico da represión, aplicada ao máis íntimo, e por suposto político.
A miña tía díxome: "Nós non sabiamos nada, pero eles non moito máis, aínda que algo sabían". "Cal era a súa aprendizaxe?", inquirín. "Pois había unhas mulleres, ti sabes...". Esas circunstancias foron as que me fixeron retirar os homes desta historia. Pero eu tampouco entendía como as mulleres que viviran eses problemas tamén procedían con ese silencio coas fillas. Non sei se ese silencio dentro do ámbito familiar segue sendo parecido a pesar de toda a transformación que houbo nesta sociedad
18 0 0
O Faiado da Memoria
Fecha de la foto
2014
20042009201420192024
|
|
|
|
A ultima seman |
|
 Que a nosa exposicion IMAXES PARA DESPOIS DUNHA PANDEMIA, formara parte dos escaparates do comercio local nas ruas, Rey Daviña, Obelisco, Covadonga e Castelao, retiramolas o dia trinta e un de Agosto. Logo formara parte do entorno da Praza de Abastos, pero este punto xa o contaremos mas para diante.
Bos dias, boa seman, saude |
|
|
|
IA cousa non pinta ben |
|
.jpg) America esta descuberta desde fai unha chea de anos, enton non descubrimos nada decindo que as cousas da saude que son as mais importantes, non estan ben. E imos deixar un tick de optimismo añadindo que a nosa zona non e das piores, pero moito coidado, o nivel de contaxio é importante.
Falta unha seman pra rematar Agosto, imos extremar as precaucions, polo noso ben e por todos os que queremos. Bos dias, Saude |
|
|
|
A los exámenes, con papel y boli de casa |
|

REPORTAJE no Diario de Arousa de Olalla Bouza en colaboura co Faiado da Memoria
El antaño Instituto Laboral es hoy en día el Colegio Anexo, aunque su imagen ha cambiado o faiado
El curso se inauguraba a golpe de misa rezada (ni siquiera cantada) en la iglesia parroquial y los exámenes aparecían anunciados a bombo y platillo, y con duras instrucciones, en la prensa de la época. Pero nadie duda de que los años de instituto forman una de las partes más dulces de la memoria colectiva e individual y así ocurre también en el caso del Instituto Laboral, que después pasó a llamarse José Calvo Sotelo y, ya en democracia, Anexo.
El instituto de Vilagarcía, como popularmente se le conoce, marcó la vida de numerosas generaciones desde que fue inaugurado, allá por 1931, por el alcalde Elpidio Villaverde, aunque su construcción fue promovida por un regidor anterior, Enrique Rodríguez Lafuente e inicialmente se destinó a escuela con comedor para los niños y durante la guerra a hospital de los heridos.
Fue a mediados de los 50 cuando se convirtió en instituto y son muchos los momentos que guardan con absoluta lucidez los alumnos que pasaron por allí, siendo una de las figuras más recordadas la del conserje don Gonzalo. Roberto Núñez lo describe en el blog de O Faiado da Memoria como ?muy cumplidor, abriendo la puerta del aula y asomándose, sin soltar la manecilla, diciendo: Faltan cinco minutos, don Rodrigo. Y así cada hora, en cada clase, cambiando el nombre del profesor?. El guión solo se alteraba durante las clases que impartía el profesor Miguel Losada, que ?nos freía con apuntes?, recuerda Núñez Porto que indica que entonces el bedel no solo daba un primer aviso, sino también un segundo. ?Ya es la hora, don Miguel?. E incluso un tercero. ?Pasan cinco minutos, don Miguel?.
Horas tediosas entonces que hoy en día constituyen amenos recuerdos para aquellos jóvenes que, eso sí, no conocieron la educación pública. Los ?maestros? de los recortes, y mejor no dar ideas, podrían tomar buena nota de los métodos que se seguían allá por los años sesenta, tal y como aparece reflejado en la prensa de la época que anunciaba la temporada de exámenes recordando a los alumnos que a los escritos debían llevar de casa ?papel tamaño folio y pluma o bolígrafo. Está prohibido el uso de tintero?. En el caso de las alumnas, también tenían que llevar su costurero para ?las Enseñanzas del Hogar? y uniforme para Educación Física.
|
|
|
|
EU TAMEN NECESITO AMAR EN COMPOSTELA |
|
.jpg) O proximo venres (este non, o seguinte)dia 28, as vinte horas, as oito da tarde, no Teatro Principal de Santiago, nunha actividade do Museo do Pobo Galego se proxeta o noso ultimo documental EU TAMEN NECESITO AMAR, o fai na quince Mostra Internacional de Cinema Etnografico, as entradas, gratuitas as reparte o propio Museo. Si queredes asistir chamade por telefono. Bos dias, Saude |
|
|
|
Lembrade visitar a Exposicion |
|
.jpg) A Exposicion do Faiado da Memoria IMAXENES PARA DESPOIS DUNHA PANDEMIA, esta colocada nos locais comerciais da rua Rey Daviña, no Obelisco, rua Covadonga e Castelao, nos escaparates, reflexando a Vilagarcia dos anos sesenta e setenta, bastante distinta a actualidade.
Tamen decir que o venres vinteoito, as oito da tarde se proxeta no Teatro Principal de Compostela o noso documental, EU TAMEN NECESITO AMAR, se fai da man do MUSEO DO POBO GALEGO, na quince Mostra Internacional de Cinema Etnografico, as reservas de entradas fanse directamente chamando a o Museo do Pobo Galego, telefono de contacto 981583620.
Lembrade, pra o venres seguinte, dia vinteoito. Bos dias, saude |
|
|
|
|
|
|
|
|