Rematamos Abril, chega Maio, mes precioso que sigue a falar de luz, flores, primavera e a porta aberta a o verán, ánimo para todos.
En canto poidamos darémoslle a espita de saida a un proxecto que estivemos creando durante o confinamento, xa vos contaremos con detenemento, ainda que xa os adintamos algo en días pasados. O que si podemos decir é que o noso proxeto, como case sempre, terá que estar da nosa man, o concello di que todo o que ten será para axudar as familias e autonomos na crisis que ven... nin que a xente que se dedica a cultura non tivese familia nin que precise comer, o de sempre, vamos. Nin que non nos costaran os materiais, xa non falo da man de obra, é un proxeto para o pobo, para disfrutar, que boa falta fai, esquencer as tristezas e renovalo corpo.
Bueno o tempo sera testigo de a xestión dos que gobernan, a ver a quen lle botan unha man. O tempo dirá o que van facer. Pero nos e vos teremos que seguir adiante coas nosas historias e xa veremos o que faremos para sacalas cousas adiante.
Sempre decimos cousas parecidas, pero e claro que imos a millor, cas medidas que temos actualmente, queda no aire o que vai pasar cando esto varie e a nosas vidas queiran voltar a normalidade.
Tampouco e cousa de sufrir por adiantado.
Bos dias, Saude
En Pontevedra, Lourdes foi unha das integrantes do Villagarcia Club de Hockey, que chegou a ser subcampeon galego.Lourdes era neta de Daniel Poyan, sobriña de Guillermo, por loxica curman, de todos os Poyan a os que damos noso sentido pesame no pasamento da sua curman
DIARIO DE AROUSA
artigo de Olalla Bouza
No había ?Ronaldinhas? ni discursos oficiales que reivindicasen todavía el interés por el deporte femenino. Pero, sin saberlo, un grupo de amigas aficcionadas a los ?sticks? hicieron historia en la Vilagarcía de los años 30 fundando un equipo de hockey sobre hierba que llegaría a disputar la final autonómica, quedando en segundo lugar.
Dirigido por Daniel Poyán y capitaneado por Piluca Conde, que era también delantero centro, el Villagarcía Club de Hockey estaba compuesto por Lourdes Poyán (?Lulú?), Celia Villar Padín (la ?Nena?, que jugaba de interior derecha), Moncha Lorenzo, Mercedes Lorenzo, Piluca Camerón, María del Carmen Conde (delantera), ?Juanocha? Pintos (extremo izquierda), ?Glorita? Conde y Matilde Alonso Cotao, que era la más joven del grupo con solo 14 años.
Cuenta Daniel Garrido en el blog de O Faiado da Memoria que el hockey llegó a las costas gallegas, como no podía ser de otra manera, de la mano de la Escuadra Inglesa y que la idea de fundar el equipo femenino surgió de este grupo de mujeres tras conocer este deporte de la mano de unas amigas de Vigo.
Era tal su pasión, que los entrenamientos los comenzaban a las seis de la mañana en el campo de A Lomba. El uniforme no tenía nada que ver con los de hoy en día. La moda de la época imponía unas largas e incómodas falda pantalón de color azul, una camiseta blanca y botas.
Buenas anfitrionas
Fuera del campo, las jugadoras del Villagarcía Club de Hockey también demostraban ser unas campeonas en cuanto a hospitalidad. Y es que las crónicas de la época destacan la buena costumbre que tenían las arousanas como anfitrionas de pagar un ágape para los equipos invitados.
Narra el Galicia Nueva que tras un partido con el equipo de Vigo, todas las jugadoras se desplazaron al Hotel Cortegada, donde disfrutaron de un té. A continuación disfrutaron de un té en los salones del Nuevo Club, ?reinando gran animación y se puso de manifiesto la gran simpatía que siente este pueblo por la representación femenina deportiva viguesa y haciendo votos porque continúe esta gran corriente de aproximación en el deporte de Hockey?. Fue corta pero intensa la trayectoria del Villagarcía Club de Hockey. Un total de cuatro temporadas a lo largo de las cuales las jóvenes arousanas cosecharon multitud de éxito y llegaron a ser subcampeonas gallegas tras perder un último partido en A Coruña contra el Atlántida Hockey Club. Los aires bélicos borraron de un plumazo los precursores goles.
Pero seguimos a vivir, unha chea de xente quedouse no camiño a raiz de esta plaga que nos chegou a nivel mundial, non somos unicos, sin todos os paises do mundo. Non desesperemos, animo, saira unha vacuna. Bos dias, saude para todos
Filla dos valencianos, afincados no noso pobo fai unha chea de anos, donde se habian adicado a o sector da fruta, primeiro os seus Pais, a continuacion Amparin co seu home Manuel Abalo xestionaron Fruteria La Valenciana na rua Padre Feijoo.
Hoxe despedimos a Amparin, confinados na casa non podemos expresar os sentimentos mais que de forma tecnoloxica, os humanos necesitamos proximidade física que acaba sendo emocional, compartimos a tristeza da perdida de Amparin co seu fillo Manuel, ca sua nora e netos, non esquencemos a sua irman Paquita, amiga do Faiado da Memoria. Vilagarcia perde hoxe unha filla querida da sua comunidade.
Pero moi esperanzados, onte sairon os nenos por vez primeira as ruas, motivo de alegria, porque os nenos son vida, son o alento dos pobos, o futuro.
Logo pra o dia dous de Maio, si todo vai ben anunciase que podemos sair a andar e iso tamen da vida, boa falta nos fai. Eso si, con moitisimas precaucions
Bueno, bos dias a todos, moita saude para todos
Hoxe saen a rua os nenos, por vez primeira desde o catorce de Marzo, se anuncia o permiso pra empezar a pasear e facer deporte o vindeiro dous de Maio, non deixa de ser un alivio pero imos ir con cautela, nos xogamos moitas cousas omportantes. Neste pais hay un comite cientifico que asesora a o goberno, este ultimo non toma as decisions porque si. A verdade é que os cidadans temos o vicio de querer saber de todo e cuestionalo todo, enton as veces escoitanse moitas tonterias, tendo sempre en conta que este virus è un problema de saude novo e a nivel mundial
Moito coidado, Saude, bos dias
El nacera no barrio da Lomba, de profesión mestre, moitos anos exercendo en Marín.
Victor era un poeta con unha obra longa editada, entre elas RETELLANDO a súa última obra presentada no IES Illa de Tambo en Marín, a súa segunda patria.
Víctor últimamente tiña abandoada a poesía feita con rima, abrazou as novas tendencias, el chamabaas conversacionais, poesía que fala dos problemas sociais, dos problemas que a Tito lle preocupaban.
A principios dos sesenta xogou no Arosa, con Tatá, Paco Fandiño, Toño Casabella,? aquel equipazo que unha tarde por semana entreaba en Balaidos co Celta de Vigo, tendo numerosas anécdotas da pasión de Victor polo Arosa.
Hoxe deixanos para sempre Tito como era coñecido entre nos, ciudadano importante da nosa vila, desde o Faiado da Memotia agradecemos o seu exemplo de vida.
A súa familia o noso sentido pésame.
Pois nada, aparte dos mensaxes subliminales dos que nunca foxeron nada pola sanidade publica, os do Faiado consideramos este confinamento como algo rentable para conservar a vida. Moitas mortes no horizonte, terrible o que aconteceu neste Pais, esas residencias cheas de cadaveres...como pra non facer caso, como pra non tomar medidas, é as medidas teñen que ser para todos, non se estaba preparado para esto, non hai que mirar mais que pra a Gran Bretaña, ou Estados Unidos. Non foi facil, sigue sin ser facil, pero nos estamos ben, e pensamos que a xestion da pandemia esta a facerse con garantias preventivas, como ten que ser.
Bos Dias, Saude
Porque fai dous anos que inauguramos, todos xuntos, a sede de O Faiado da Memoria, o noso local.
Foi un soño entre nos que fixemos realidade tal día coma hoxe, fai dous anos.
Este vídeo que fixemos para celebrar a data, son imáxenes da nosa xente e do noso pobo e que faran, sen dúbida, circular as emocións.
Que o vivades e si sodes quen de manifestar os vosos sentimentos, falade, decir algo. E deixalo nos comentarios desta páxina en forma de palabras.
O FAIADO DA MEMORIA, na praza de Ravella 27-1º é desde aquela data un espacio vivo, unha porta aberta a cultura, un proxecto que compartimos todos cunha chea de actos, non se me ocurre poñerme a contalos, INCONTABLES, so frenados por unha pandemia mundial.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)