lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Un Ano dificil o 2020 |
|
.jpg) Feliz ano novo, a todos os nosos amigos no marco do FAIADO DA MEMORIA. Neste pais hubo outras pandemias, claro que si, a gripe do dezaoito, a polio, a guerra, a represion, o narcotrafico, o cancer, e moitisimas mais, pero algunhas de elas nin siquera as hemos vivido e as outras eramos novos, inclusive as combatimos, o COVID da medo, nos colle co paso cambiado, sin poder abrazar a nadie, sin poder vivir acontecementos familiares, con un pobo triste, nin siquera podemos falar ca xente na rua, xa case non temos rua...Adiante o 2021, adiante a porta aberta a normalidade, pero coidado...¡Esperemos a vacunarnos, si chegamos ate eiqui, non tiremos pola borda a resistencia, temos que seguir agazapados nas barricadas.
Amigos, colaboradores do FAIADO DA MEMORIA, un brindis virtual por todos, nos abrazaremos, nos apretaremos no 2021. FELIZ ANO NOVO. SAUDE E ALEGRIA |
|
|
|
Adeus a Maria Canda |
|
.jpg) Fundadora do comercio de Sagra en Conde Vallellano, comercio de moito exito que os que somos do pobo lembramos, familia moi coñecida, nora de Lourido da panaderia Lourido.
A sua familia, home fillos en definitiva a todos os que sentiron o pasamento de Maria o noso sentido pesame e respeto.
|
|
|
|
Dous dias pra rematar o 2020 |
|
.jpg) Esperamos que o proximo ano veña un pouquiño millor, non o ten moi dificil, polo de pronto no dia de hoxe escomenza a vacunacion en Vilagarcia, nunha residencia, boa noticia, marabillosa noticia, a millor, como di un anuncio dos da tele...¡Que lle den a 2020¡
Seguiremonos coidando, ai que esperar a inmunidade maioritaria para poder facer unha vida normal, estamos no camiño, temos a porta aberta a esperanza.
Ide pedindo cita previa para as festas que imos facer, as temos a debito.
Con Margó Crespo na imaxen a o fondo Cortegada.
Bos dias, SAUDE |
|
|
|
Medio siglo de amor frente a inclemencias |
|
 Diario de Arousa
O.BOUZA VILAGARCÍA 28 DE DICIEMBRE DE 2020, Foto A CAEIRO
Eran las cinco de la tarde. El frío y la humedad calaban hasta los huesos. Casi igual que en aquel 27 de diciembre de 1970, en el que Vilagarcía amaneció nevada. Ante la inusual estampa blanca unieron sus vidas Casilda Vila y José Carlos Daponte. Cincuenta años más tarde, dos hijas (Nuria y Goreti), dos nietos, una pandemia, kilos de sentimientos y una cuarentena, son muchos los motivos para la celebración.
Lo tenían todo preparado para unas bodas de oro a lo grande, pero el coronavirus echó abajo sus planes. O eso creían. “As túas sobriñas non chamaron”, le dijo Casilda a José Carlos por la mañana. “Deberon olvidarse”, reflexionó extrañada.
Horas más tarde allí estaban sus sobrinas, incluida la niña de las arras de la boda, junto a otros familiares y allegados, esperando la señal, agazapados y manteniendo la distancia. Fue Goreti la encargada de hacer bajar a sus padres, con la excusa de tomar una foto en la calle.
Una fiesta sorpresa
Al cruzar el portal, la marcha nupcial recibió a Casi (abreviatura por la que se le conoce) y a José Carlos. Las emociones se dispararon para un matrimonio que siempre hizo de la generosidad su máxima en el trato a los demás. Y en la mayor parte de las veces, cuando se da, se recibe.
Por ello, los vecinos también quisieron sumarse a la fiesta sorpresa organizada por sus hijas. Lo hicieron desde los balcones, con unos aplausos que en esta ocasión rendían homenaje al amor más cómplice. Al que no entiende de nevadas, pandemias ni borrascas. Casi, hasta se tuvo que sacar el abrigo porque así se baila mejor. El “Vals de las mariposas” unió los pasos de la pareja. “E quen se esperaba esto”, aseguraba sorprendido José Carlos.
Y es que no faltó de nada. Ni el champán para brindar, ni la tarta para endulzar. En el centro del pastel, una fotografía de la boda. Con el vestido de Casi blanco como la nieve y unas sonrisas que descongelan hasta los lugares más inhóspitos, también medio siglo después.
|
|
|
|
Fai Cincoenta Anos |
|
.jpg) O vintesete de Decembro do mil novecentos setenta Casilda ergueuse cedo, era un dia especial, dia da sua voda, casaba con Jose Carlos Daponte, o seu mozo facia cinco anos…¡Era o dia soñado polos dous¡ Fixo o seu desaiuno con Elena sua irman e Lecha sua Nai, comprobaron que o dia viña moi escuro, señal de choiva, a o rematar foi a peluquería donde a deixaron como sempre foi….¡Guapisima¡ Cando se acabou de facer o peinado e sairon a rua Casilda non daba crédito a o que veía….¡O mundo cuberto de neve ¡, A neve neste paraxe da ria de Arousa e especialmente espectacular, o contraste co mar, ca natureza nos deixa ca boca aberta porque parece unha pintura creada por unhas mans maxicas…Ese dia do que falamos fai hoxe cincuenta anos foi a data especial na que casaron Casilda Vila e Jose Carlos. Os nervios, a emoción, non os deixaron pasar frio, Jose Carlos traballaba en Castro e o habían mandado a pranta que tiña a empresa en Viveiro, ali pasaron uns anos, mentras Casilda e sua Nai se comunicaban por carta, Casilda escribialle a Lecha cada seman, logo xusto un ano mais tarde nacería Nuria, logo Goretti,nos quedan moitas letras por colocar, por exemplo os netos, pero hoxe estamos a falar de unha bonita historia de amor. Sentimos moitisimo esa festa que celebraríamos sinon fose pola Covid, pero todo se andará, un dia u outro celebraremolo, si o dia que casaron a neve quixo sair como regalo a Casilda e Jose Carlos, no dia de hoxe a posta en marcha da vacuna a pandemis e outro regalo que a vida lles ofrece.
Sodes uns privilexiados por atoparvos, unha inmensa aperta.
|
|
|
|
Os dias que vivimos |
|
.jpg) Pois vivimolos tamen aproveitando o tempo, Antonio avanzando no documental LOLA, no que se pode facer sin viaxar, logo cando remate esto hai que ir a San Cristobal e Saturraran. lugares importantes na historia da familia Rodal.
Se sigue a escanear material, si alguen ten fotos para donar que avise, estamos aqui dispostos a recoller memoria visual.
Coidadevos, importante, onte hubo situacions limites, en Vigo, as prazas a tope de xente, bebendo, sin mascarilla...eso pagaremolo todos en Xaneiro.
Bos dias, saude |
|
|
|
Vilagarcia e o futbol |
|
.jpg) Noso pobo ocupa un lugar importante no estado en cuestion do futbol, a finais do 1800, a Escuadra Inglesa descansaba das suas maniobras do Atlantico no porto de Vilagarcia, millor dito no medio da ria de Arousa, porque no porto eses grandes barcos non tiñan o calado suficiente.
No 1907 tiñamos o Club de Futbol Vilagarcia e na sua directiva atopamos de vicepresidente a Charles Lessner casado con Josefina Porto e sobriño do filosofo e pensador Karl Marx, o presidente era Reinaldo Cameron Walker vice-consul ingles en Vilagarcia. O futbol en España entrou por Vilagarcia da man dos ingleses
De toda a vida ós de Vilagarcía chamáronnos “os ingleses”. De toda a vida, , a escuadra inglesa recalou nesta Vila. Comenzou a vir desde mediados do século XIX e está claro de que, ademáis do diñeiro e algunha cousa máis, deixáronnos o futbol, “el juego de la pelota” como ven expresado na prensa da época. Ese deporte que os británicos inventaran e que logo foron difundindo alí por onde pasaban.
O “Faiado da Memoria” atopamos na “Gaceta de Galicia” do 27de febreiro de 1883 tamen, unha reseña do “Faro de Vigo” onde se fala de cómo os mariños ingleses estaban a “xogar a pelota” no malecón e de cómo a xente do pobo acudía a velos.
Cando os ingleses recuncaban na vila non era extraño que a prensa local, como “Galicia Nueva”, escribese: “todos estes pasados días han jugado al football y hokey los oficiales y marinería francos de servicio...”
Desta relación ingleses-futbol-Vilagarcia podemos darnos conta cando, uns anos despois, se constitue unha directiva de futbol. O equipo chamaríase o “Villagarcía foot ball Club”, sendo o seu presidente Renaldo Cameron Walter, cónsul inglés en Vilagarcía e como vicepresidente a Charles Lessner.
Explicao moi ben, no ano 50, Luis Bouza Trillo cando relata a historia do futbol local nun artigo publicado en “el Pueblo Gallego” sobre a “historia y antecedentes del Arosa S.C.”.
Tamén nunca “croniquilla” escrita por un tal V. Klé onde fai referencia as relacións dos ingleses e Vilagarcía e o “esport” que os primeiros traian e que alborotaban a ría.
Na foto da esquerda vemos ó consul inglés en Vilagarcía, Cameron Walker. Renaldo, casado con María Austroberta, tivo varios fillos, entre eles Carmen, máis coñecida por Cachúmbala. Vivía nunha casa do barrio da Prosperidade (hoxe sigue ali) e que da a praia da Concha e que a xentecoñecia como praia de Cachúmbala"Cameron foi un potenciador desde o Vice-Consulado ingles donde era o maximo responsable, das visitas da Escuadra, tamen de que en Vilagarcia se xogase a o futbol |
|
|
|
As festas mais sensibles |
|
.jpg) Ainda que non sexamos fans, nin creamos no Nadal é moi dificil vivilo sin mais, todo arredor as veces con moi pouco respeto, fai que entres na marabunta que te traga. Queiramos ou non, lembramos outros tempos, porque as nosas familias, creian, o celebraban, nos fixeron vivir unhas datas que non se poden esquencer, tampouco queremos esquencer, nada. Nos finais da decada dos cincoenta e principios dos sesenta, nas cuestions gastronomicas lembramos a carne mechada e o polo en pepitoria, nada de marisco, non se estilaba, tiñamos viveiros, pero nestas festas non se utilizaban, os turrons eran blando, duro e de yema, acabouse non existian os outros. A os nenos nos deixaban libres, ibamos pra a cama cando caiamos rendidos, ainda na cama escoito os canticos encabezados pola miña avoa Maria, a muller que enchia unha casa ela soa.
Recordos, lembranzas de outros tempos, da reina das liberdades, da nosa INFANCIA |
|
|
|
Escomenzamos o inverno |
|
.jpg) Estamos todos con ansias de que a normalidade chegue as nosas vidas, de poder relacionarnos ca xente querida, ca familia, cos amigos, mañan comenza un inverno distinto a todos os vividos. A seguir tendo moitisimo coidado e paciencia. SAUDE, bos dias |
|
|
|
Finou Maria Teresa |
|
 A sua familia e a sua mascota Romeo o noso mais sentido pesame |
|
|
|
|
|
|
|
|