lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|

|
ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Esa casa da esquerda |
|

Era unha autentica maravilla
donado por anonimo
|
|
3 Comentario(s) |
|
1 |
Era de los de Galbán y después estaba el lavadero y enfrente la fuente, ahora por problemas con las obras de la Vía Rápida se quedó sin agua. Y todavía sin arreglar, por lo que he oido. |
|
|
Comentario por Anónimo (04-07-2011 21:43) |
|
|
2 |
cuando recuerdo a mi tia lavando la ropa en el rio...
por las fiestas del sacramento un dia iba la orquesta a este mismo sitio de la foto....
el olor a jabon cuando pasabas por delante del rio......
lo buenisima y fresquita que estaba el agua de la fuente.....
a mi tio con una carretilla y un bidon yendo a por agua a la fuente....
el murmullo del agua cayendo a la piedra cuando pasabas de noche y vilaboa dormia.....
señor, cuantos recuerdos......
no cambio vilaboa ni su gente por nada del mundo!!! |
|
|
Comentario por beatriz (13-07-2011 18:19) |
|
|
3 |
Tengo un gran recuerdo de las fiestas de Sobradelo. Subías aquélla cuesta y ya te encontrabas en medio de aquél río de gente que acudía allí. Eran fiestas de verano y se pasaba muy bien. La última vez que estuve allí por las fiestas, actuaba aquél "Hombre-Orquesta", llamado John Balan, que me parece que era de Marín, pero tampoco puedo asegurarlo. Yo era un mocito que acudía allí para poder relacionarme con una chica del barrio, que me agradaba mucho y como sus padres estaban fuera, de emigrantes... Incluso estando ella con sus padres nos carteábamos y todo.
No quiero dar muchos datos para evitar males mayores. Pero nadie admite cartas de chico/a, si ho hay "algo" entre ellos. En realidad sólo había promesas para poder seguir escribiendo. Era por 1950 ó por ahí.
Lo que yo ignoraba es que había muy cerca, un "Romeo", que también era un gran admirador de la chica, que en estos momentos, ni me acuerdo de su nombre; pero era prima de un "satélite"
mío, que vivió donde estaba el Restaurante "Chocolate". Muy amigo mío.
Sus padres estaban en el continente negro, no en Europa.
El negrito era un hombre muy culto y creo que su padre era de los nuestros, de nuestra raza. La madre dejó su "huella" en el chico. Pero con todo eso, a mí me cayó muy bien. Era muy culto, alto y con dinero... y quizá,
quizá, llegaron hasta el cura... Juro que no lo sé. Pero siempre que paso por allí, me acuerdan aquéllos tiempos tan felices, con unos años preciosos, que se van y no vuelven nunca. No sé si lo dije, pero el chico era ingeniero. No sé de qué. Pero ingeniero.
No sé si mi "Julieta" se habrá acordado de mí algún día, pero como muestra, un botón. Ahí quedan mis recuerdos de la Parroquia de Sobradelo. Hay mucho más, pero lo vamos a dejar aquí. Hay veces en la vida, que es necesario descansar.
Punto pelota, amigos. Otro día será...
........................................
"¡Ai, qué miniña!
¡Qué nena preciosa!;
Dempóis de lavada,
parese unha rosa"...
........
Rosalía de Castro
(1837-1885)
Un día que estuve con ellos, el chico daba la impresión de mucha seguridad a todos los efectos. Y si el color no importa, el chico reunía todo lo que podía desear una muchacha de aquél tiempo. Yo no tengo nada que reprochar. Si llegaron hasta el final, fue porque quisieron.
Ella pasaba temporadas allá y también en esta tierra. Pasó algún tiempo y un día que la visité en su casa, me encontré a un chico de color, que había estudiado ingeniería en el País Vasco.
El, me conocía por fotos... |
|
|
Comentario por E. García - Santiago (04-06-2013 11:17) |
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|