| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| O millo era importante |
|
Xente de Cornazo escronchando no millo na casa das Bolicas
donado por pili abalo
|
|
| 2 Comentario(s) |
|
| 1 |
gustame moito esa foto |
|
|
Comentario por (04-05-2011 21:09) |
|
|
| 2 |
O máis vello de todos o da foto, é o abuelo, o Sr. Manolo (O Pelado). Non sei si este alcume lle sentaba ben oílo ou non. Tampouco o digo de mala fe. Ademáis fumos moi amigos, alá polos anos 50 e siguientes. Todos nos imaxinábamos que non está con nós, porque pasaron moitos anos. E os anos, pasan para todos, non para uns poucos.
En esta foto se pode ver, ademáis do vello, a súa dona (A Bolica). Ademáis dos fillos, e netos que enchen por completo a fotografía presente. Vívía esta xente nun Lugar chamado Loureiro. Un grupo de media ducia de casiñas que todo-los veciños se levaron sempre moi ben, gracias a Dios. En realidade se levaban tan ben, que todos parecían da familia. Conste que eu non minto.
Foi xente que sempre me caeu moi ben porque nunca foron interesados á hora de obsequiarnos con unha boa taza de viño "da casa". E xuro que aquélo era como falar con Dios. O vello che poñía na taza viño branco ou tinto, e calquera salía de alí cantando mellor que Manolo Escobar, cando andaba buscando o seu "Carro".
Cando nos encontrábamoslo camiño da Veiga, charlábamos das nosas cousas como fixemos sempre. E sempre me agradóu moito oír falar ós vellos, porque os vellos son os portadores da historia de calquer aldea ou familia.
Sinceramente, eu apreciábao moito porque era un veciño-vello. Eu, como veciño, e como vello, lle tiña a miña estima. Era un home de xenio ¡lástima fóra! Pero era unha persoa moi apreciada por todo o que representaba.
Ignoro canto tempo hai que se foi para non volver, pero algo de descanso tamén lle viña moi ben o pobre Manolo.
Tiña varios fillos meu amigo Sr. Manolo
Bautista, Josefa, Otilia e Manolo. Daquela sólo casóu Otilia con seu home chamado Angel Negro, como as cancións de Antonio Machín. Pero, con negro e todo, era boa persoa e vivía na parte alta da casa familiar. Tiñan varios cativos por aquél tempo...
E para rematar estas letras quero mandar un saúdo a toda esta familia.
E que Dios, tamén mire un pouco para esta familia nosa.
.......................................
"Non veñas con que me queres,
andando tanto en parolas;
que auga que moito se parte,
non mata á sede, nin molla"...
................
De M. Leiras Pulpeiro en
"POESIA GALEGA COMPLETA". ¡Vaia livro! |
|
|
Comentario por E. García - 24.03.2013 (24-03-2013 20:16) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
