lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA

Nominada aos premios Youtubeir@s 2022

REMOVENDO A TERRA

Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022

RESONANCIAS DO PASADO

Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022

Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021

EU TAMÉN NECESITO AMAR

Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.

Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)

Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)


Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo

THE BATTLE OF THE GOOD MEN

Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.

Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.

A VOLTA DOS NOVE

Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015

Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015


DESDE DENTRO DO CORAZÓN

Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013

Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014


O FAIADO DA MEMORIA

Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura


A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM

1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005


ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL
damemoria@gmail.com
 ESPACIOS
 GALERÍA DE FOTOS
 Ir a estas páxinas
 ARQUIVO

Viña de Nueva York
Viña de Nueva York


Luis Carus tivera unha unica filla. Cando seus pais se separaron a nena era un bebe. Cando voltou era esta moza guapisima, que posaba asi para o seu pai na casa de S Lucia.

foto donada por Maricruz-realizada por Luis Carús

Anterior Volver á galeríaSeguinte

7 Comentario(s)
1 A moza é guapísima, sin dúbida, pero creo que esa finca é na casa de Trabanca Badiña, o muro tirouno a " piqueta " estes días, ( a ver que sae de aí )
Nesa casa naceu meu pai, sempre foi da familia Carus, a razón é que meus abos Anxel Camiño e Teresa Otero, eran os criados, alí casaron e tiveron dous fillos, Manuela e José ( meu pai ) Anxel facía as tarefas do campo, e Teresa o labor da casa, acomodaba os animais..ata fixo de ama de cria, dado que Luis Carus era do tempo do seu fillo José, mamaron a un tempo, ( irmáns de leite )
Alí viviron ata que compraron un terreo alí cerca, e fixeron unha humilde casiña, cun prestamo que lle fixo a familia Carus, unha especie de hipoteca ou algo así,
Anxel morreu cando os fillos tiñan 15 e 11 anos, xa na súa casa sin terra de seu, pra comer , tiñan vacas á ganancia ( en arrendamento ) José foi traballar á fabrica da madeira ós 13 anos pra trer un xornal á casa e paga-la deuda.
Hoxe vivo eu en dita casa.
Comentario por lolita camiño (12-10-2009 18:15)
2 ADICADO A MEUS ABOS

LABREGOS

Toda a miña xente
de labregos foi
xunguidos á terra
con xugo de bois.
Meu pai é labrego
labrego nacéu
e labra nos eidos
traballando a tren.
Meu pai é labrego
labrego nacéu
meu pai é labrego
sin terra de seu.
Meu pai é labrego
labreguiño eu son
pasarei a vida
xunguido ó terrón
Comentario por lolita camiño (12-10-2009 18:23)
3 La historia resumida, clara y concisa, del comentario 1, se complementa magníficamente con la poesía del comentario 2, configurando ambas un relato entrañable y familiar, como únicamente Lolita es capaz de hacer. Un abrazo.
Comentario por Roberto Núñez Porto (13-10-2009 00:47)
4 Voume permitir engadir este retallo.
A probiña de miña aboa, botou toda a súa vida " abafada " por ser filla de solteira, non tivo pai, nin apellido, cha mábase Teresa Otero, ( sin segundo apellido ) así figuraba no Xesistro Civil
¡ que tempos !
Comentario por lolita camiño (13-10-2009 14:38)
5 Lolita,por suerte esos tiempos ya pasaron,lo que le ocurrio a tu querida abuela, paso con muchas familias ,incluida la mia,por eso se lo mal que lo pasaron esas personas.Un abrazo
Comentario por Margarita Coello Nuñez (13-10-2009 16:04)
6 Si tiña apellido o da sua Nai, o que pasaba era o oscurantismo creado pola cultura relixiosa. Os fillos de solteira eran como borrallas da sociedade, e suas Nais, unhas calqueira ¡Quen no lo iba a dicir¡ As solteiras adoptan nenos, os probeta, as de alquiler, como imos dando pasos pra diante. Porque a situacion da actualidade nin e contaxiosa, nin obrigatoria.Eu tamen quero lembrar aquelas mulleres que tiñan un fillo de solteiras e xa era botar terra por riba dos ollos, nin paseaban mais, nin mais mozo, nin mais cine, nin mais vivir, e marcadas co dedo toda a vida
Comentario por margarita teijeiro (13-10-2009 16:12)
7 Perdon polo erro na poesía, trabuqueime quixen decir A TREU ( que non é o mesmo )
Comentario por lolita camiño (14-10-2009 12:41)
Deixa o teu comentario
Nome:
Mail: (Non aparecerá publicado)
URL: (Debe comezar por http://)
Comentario:
© by Abertal

Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0