| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| A VER QUE PASA MAÑÁN |
|
Referímonos que no campo da Lomba, mañán, domingo, día 26, pola tarde, xoga o Arosa e o Bertamiráns, no partido de ida da fase de ascenso a terceira división. Deberiamos respaldar ao Arosa, e do noso pobo(como o San Martín e outros, non vaiamos a xerar susceptibilidades), a súa historia fala dun equipo importante que na temporada 1948-49 xa estibo na segunda división de honra. Merece subir, Vilagarcía tamén o merece, os do Faiado iremos a Lomba.
Xuntos Podemos!.
A subida de hoxe queda contemplada nas seguintes Galerías:
A Vilagarcia de onte 1
Sempre Emigrantes 1
Soan campás de voda 1
Os amigos 1
Creo en Dios Padre... 1
Tradicións Nosas, Festas e Actos 2
Vilaxoán 2
A Festa Da Camelia, o Marisco e Fexdega 2
Bamio 1
Disfrutade e xa sabedes todos e todas ao berro de:
¡Hala Arosa¡ |
|
|
|
|
| 5 Comentario(s) |
|
| 1 |
Estos días escribín unhas letras dedicadas o noso AROSA de sempre, porque é unha pena que baixara da Terceira División, xa que os equipos inferiores non teñen cartos nin para ter auga quente nas duchas e cousas parecidas. Si os socios non os hai, e taquillas non se fan, pregunto: ¿Quén vai poñer os cartos para esas necesidades de todo-los días?
Conclusión: As necesidades as seguirán habendo e o dos cartos xa está cansado de poñelos, por eso sempre hai dramaspara todo. Pagarlle ó arbitro, ó Butano, a Inprenta que fai os carteis.
Lava-la roupa... e outras moitas cousas que os de fóra non vemos, pero a suma de todo, fan cartos, normal...
---------------------------------------
E referíndome ó fotógrafo e amigo de todos, noso querido "PORRIÑO", leva moito tempo retratando ós persoaxes máis importantes do noso pobo. Daquela, hai xa uns anos, era un fotógrafo desos de calle, que che retrataban e logo, días máis tarde, che levaban as fotos ao sitio donde traballabas.
Corrientemente aproveitábase a ocasión cando un moceaba cunha nena xeitosa e ésta sempre estaba disposta a deixarse retratar para ter un recordo daquél día que se encontraba favorecida polo seu modo de vestir... As mozas sempre estaban ben bonitas sempre, non era necesario decirlles que sonreiran, porque casi sempre estaban así, moi guapas, por certo.
Creo recordar que PORRIÑO tiña outro socio, e non quero decir nombres por si estóu equivocado. Pero penso que este home sabía traballar moi ben o que sabía. Esto é. Conquistar coa súa palabrería á chavala, e despóis él corría co resto, que era quitar ben a foto da parexa. Moi bonito. Creo que varios fotógrafos de ahí comenzaron as súas andainas en dous ou tres anos. Pero creo que PORRIÑO lles levaba moita diferencia, polo seu carácter amistoso e alegre con todos. Me gustaba moito.
Alguien me dixo que PORRIÑO había collido o traspas#blgtk08#o do fotógrafo santiagués Paco Sandine, ahí en Olmedo. Despóis de éste veu Alfonso, tamén de Santiago e sobriño dun fotógrafo de moito tronío, que se chamaba ARTURO. Os dous primeiros citados foron moi amigos meus. E Paco Santine me sacóu a mín a última foto antes de marchar a Caracas. Antes de vir Alfonso. Ignoro si Paco Sandine vive, pero o de él foi sempre vivir apurado... para quedarse "quieto" para sempre. A súa muller sigue cun estudio fotográfico no mismo centro de Sanriago, Rúa del Villar, donde antes houbo outro fenómeno da fotografía que se chamóu "KSADO". (Fallecido).
Paco Sandine, o primeiro fotógrafo de Olmedo, foi tamén vocalista dunha orquesta, porque ademáis de cantar moi ben, tiña unha boa figura como home. Tiña un carácter moi jovial e as nenas se deixaban enrollar moito por este home cando actuaba coa súa orquesta.
Vestía moi ben, era elegante, quizá 1,80 de altura e unha cultura elevada.
Boa persoa; sólo tiña eso, quixo vivir con moita prisa e así é difícil. Porque cando algo che falla, vénse todo abaixo, coma un castillo de naipes. Quizá pudo haber pasado algo de eso, xa, hai uns anos, porque non hai trazas de que viñera, desde o ano 1955 aprox.
----------------------------------------Para acabar este escrito deseo que o noso equipo de sempre, o equipo do doso pobo, o noso AROSA S.C., se clasifique para poder xogar na categoría que nunca debéu perder. Agora e tempo de pensar o que queda por facer, como nos tempos de CELSO CALLÓN, e levar a ése equipo, alí donde merece estar. ¡HALA AROSA!!!!
.......................................
"Comenzado o baile entón,
cousa era pra adimirar,
aquél sembrante bulrón,
aquél aire picarón,
i aquél modo de mirar"...
.................
Rosalía de Castro, en
"CANTARES GALLEGOS"
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (26-05-2013 11:31) |
|
|
| 2 |
Hola a todas-os:
Mi madriña, este Señor Eduardo, parece unha biblioteca andante, que maneira de lembrar miles de cousas, a pesar de levar moitos anos fora da vila, conta as cousas, como s#blgtk08#e foran de fai un par de anos. Que maravilla.
Por certo, ó fotógrafo Sandine, fíxome a miña foto de primeira comunión, no estudio que tiña en Olmedo, fai 55 anos, mais ou menos.Un saudo. |
|
|
Comentario por Mari Patiño (27-05-2013 10:33) |
|
|
| 3 |
CONTESTO A MARI PATIÑO
Creo que xa en outra ocasión tiven o placer de contestar a un comentario de esta señora, acerca dos irmáns PATIÑO. Recordo que eu sabía o nome de Raúl, pero olvidéime do outro, a pesar de que esta señora mo recordóu, no seu día, pero...
Me vas a perdonar si utilizo un modo máis amigable para agradecerte os teus piropos "Made in Faiado". Calculando a túa idade, máis ou menos, creo que non cometo ningún erro usando o tuteo entre ámbolos-dous.
Podes observar po-los meus escritos que a mín non se me ocurre jamás de falar de algo que ocurréu fai pouco tempo, porque ese tempo que vai desde 1956 hasta agora, eu non o vivín ahí, por tanto, pasei a folla do Libro da Vida.
E todo aquélo de antes, quedóu moi ben grabado, de eso podo presumir ben...
Non recordo si na outra ocasión falamos de aquél incendio habido na trefilería que Raúl Patiño tiña no alto da Costa de Vista Alegre. E recordo tamén a un apoderado que tiña o Sr. Raúl, que non vou a mencionalo, para evitar posibles reaccións que non esperas. Eu teño moi boa memoria, claro que sí. Esto que acabo de escribir é unha demostración de que a miña memoria non me falla.
Si fas un cálculo do que eu levo dito de Paco SANDINE, te darás conta que era un persoaxe digno de ser estudiado a fondo. Era un artista en todo. Como cantante, magnífico. Fotógrafo un "10". Persoa, depende, sea home ou muller. Eu
#blgtk08#lle daría un "9". Elegante. O único que non lle iba ben era na faceta do amor... Por Santiago se conocía como "Paco O Vinculeiro", que non sei o que quere dicir, sinceramente.
Después de marcharse Paco Sandine para Caracas, traballóu ahí en Olmedo outro fotógrafo de Santiago, chamado ALFONSO, que se establecéu moi cerca da Catedral concretamente, na Rúa Nova, (ó final). Este home fallecéu hai uns anos e foi un gran amigo meu, desde que SANDINE marchóu.
Nunca máis oín falar de Paco desde que saléu da nosa Vila.
Este último fotógrafo, ALFONSO, fixo as fotos de Estudio, traballando para seu tío de Fotos ARTURO da miña boda. Cando se puxo pola súa conta, foi o fotógrafo da miña familia. Tíñamos boa amistade.
Moi boa. Cando casóu nosa filla, non quixo outro fotógrafo. Tiña que ser ALFONSO. Foi un home que amaba moito ó noso pobo, en dous anos... D.E.P. o meu entrañable amigo. ¡Querémoste!
.......................................
"Con dulce alegría,
con brando compás;
ó pé das ondiñas,
que veñen e van.
------
Dios Santo premita,
que aquestes cantares;
de alivio vos sirvan,
nos vosos pesares"...
................
Texto orixinal da nosa Rosalía,
recollido da obra: CANTARES
GALLEGOS, que dedico á miña
paisana Mari Patiño.
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (27-05-2013 18:24) |
|
|
| 4 |
Hola a todas-os:
Hola Eduardo, paréceme estupendo que nos tuteemos, pois, dende o meu punto de vista, entre amigos e o máis natural.
En canto aos irmans Patiño, xa falamos noutra ocasión, pero non me importa repetilo. Ó que tiña a trefilería en Vista Alegre, era Raúl, e, o meu pai,que chamábase Luís, traballou co seu irma uns anos, do incendio non me lembro, pero a#blgtk08#lgún problema houbo, pois deixaran de falarse.
Antes, meu pai tiña un taller mecánico na rua Lopez Ballesteros, preto do concello, tamén había a chatarrería Miguens. Meu pai, Luís, finou fai 11 anos, a bonita idade de 94.
Bou remexer nos albuns de fotos, para levarlle algunha a Margarita. Un saudo. |
|
|
Comentario por Mari Patiño (28-05-2013 10:22) |
|
|
| 5 |
Vou a decirche para terminar con todo esto, que tés que ser unha muller de moita sorte. Porque non é igual un pai que outro; eu escollería millor o pai que escolliches ti. Do cual me alegro moito.
Pensa que eu conocía todos os problemas habidos. Non me acordaba do nombre da calle López Ballesteros, p.e., porque todo eso quedóu moi atrás no meu
cerebro. Nin sei dónde están outras calles porque, cambiaron de nome ou algo parecido. Me acordaba da Chatarrería Miguéns, claro que sí. E do taller dos irmáns Patiño, subindo á esquerda. Non o podo olvidar, a pesar de que casi fan 70 anos de todo éso.
Non iba con certa frecuencia por esa terra porque había certos problemas familiares que foron os mismos que me truxeron hasta Santiago. Por eso non quixen ir, a pesar de que levo ése pobo dentro do meu corazón, como dicen os do FAIADO, referíndome á "nosa" película.
A pouco máis de 100 m. en línea recta, vive unha muller de ésa Vila, que eu apreciaba moito. Non vou dar nombres, para evitar susceptibilidades de tipo negativo. Nos levábamos moi ben...
Vive no mismo grupo de Vivendas que a miña filla é un día, lle quixo pegar ó meu neto, que tiña 13 anos, porque os rapaces non lle deixaban dormir a siesta ó seu home. Xogaban nun patio comunitario. As veces nos vemos no mesmo Bar á hora do café... ou no kiosco, etc. E che xuro que me costa moito no falarlle, pero hai cousas que se fan así por algo. Lamento moito que seamos do mesmo pobo. Ela creo que era da calle ésa do Mercantil, donde estaba Correos. Si non me minteu, claro.
¡Quererlle pegar ó meu neto...! A miña filla tamén s#blgtk08#e levóu un gran disgusto, porque cando se vive así, é como xogar unha partida de tute c. (de tres)... E o que non sabe vivir así, que se vaia a vivir a un sitio como o de Rubiáns, onde "vive" tanta xente de "antes". Os vellos, "están todos alí"...
Quero dicir con esto que as veces tropezas dónde non pensabas e pasan cousas así. Todo porque uns rapaces xogaban no patio e aquél pobre home non podía dormir. ¡Vaia por Dios! Así de fácil se perden uns "amigos" que non debían de ser tanto, digo eu. Dicen os andaluces referíndose a cousas así...
"CUANDO UN AMIGO SE VA,
DEJA UN ESPACIO VACÍO;
QUE NO SE PUEDE LLENAR,
CON LA LLEGADA DE OTRO AMIGO"...
Non te preocupes por estas cousas. Eu levo uns días, que me sinto bastante cativo. E creo que o meu mal, non se pode olvidar un de él. Se apodera de un unha tristeza que pagaría algo por non vela tan de cerca de mín. Non todos somos iguais, eso está claro.
Para MARI PATIÑO, gracias por leer as miñas letras que veñen de tan atrás no tempo. Un neno que era, convertido en outra cousa. E gracias por permitir o tuteo. Esto facilita moito as cousas. A ver si mellora un pouco todo esto, porque ando moi baixo de todo. Poucas veces estiven tan cativo. En uns días foise a miña alegría, a pouca alegría que sempre tiven.
........................................
"Sobre o seu corpiño morto,
quediña, quediñamente,
iban caíndo...caíndo...
as folepiñas de neve"...
.................
Rosalía de Castro
|
|
|
Comentario por E. García - Santiago (28-05-2013 17:50) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
