| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
WEBSERIE HISTORIAS ARREDOR DA VIDA
Nominada aos premios Youtubeir@s 2022
REMOVENDO A TERRA
Selección Oficial no 36 CINEUROPA, 2022
RESONANCIAS DO PASADO
Premio do Público no MICE de Santiago de Compostela, 2022
Selección Oficial no Primavera de Cine de Vigo, 2021
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial Mostra de Cine de Lugo
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Finou Cuco Fernandez |
|
As noticias as veces costa moito escribilas, falar de elas, acabamos de enterarnos do fallecimiento de Cuco, fillo de Sisa Pego e Farruco Fernandez, un irman de Kali, da nosa blogueira e donante Kali. O enterro sera mañan venres as seis da tarde, ampliaremos algun dato mais sobre os oficios relixiosos que se fan na sua memoria nas proximas horas. A toda a familia Fernandez Pego un abrazo e noso pesame cheo de respeto e tamen de pesar pola desaparicion do seu ser querido |
|
|
|
|
| Finou un dos derradeiros exiliados |
|
.jpg)
Francisco Villaverde Otero, Paco ou Paquete como lle chamaban as suas irmans Rosina e Marivi. Paco acaba de deixarnos para sempre, era fillo de Rosina Otero e de Elpidio Villaverde primer alcalde da Republica en Vilagarcia. Paco tiña doce anos cando unha fria mañan de decembro ala polo infausto mil novecentos trinta e seis, agazapado nun coche xunto as suas irmans e sua nai fuxian do terror, do terror que noite tras noite sufrian cando os paseantes das ignorancias e das miserias humans os buscaban. Paco era un neno pero nunca se lle esquenceron aquelas vivencias de un neno inocente que nunca debeu haber vivido aquel inferno.
Sentimos moito o pasamento de Paco,que finou en Bos Aires, anteriormente tamen os seus `pais pecharon os ollos na Arxentina, un pais que os acolleu coma fillos e a o que eles querian como tal. Nos quedan as suas vivencias grabadas e moitas lembranzas vividas xuntos, moitos momentos compartidos, a sua dona Celia, a os seus fillos Rosina e Paco, as suas irmans Rosina e Marivi, un forte abrazo.
|
|
|
|
|
| D Antonio |
|
.jpg)
Era suficiente o de D Antonio para que todos superamos de quen estabamos a falar, o fundador de LARSA en Vilagarcia, o Faiado da Memoria rinde homenaxe a o empresario que loitou nuns tempos que tampouco eran nada positivos.
D. Antonio Rodríguez López
(Co-Fundador de L.A.R.S.A.)
Que falleció cristianamente el día de hoy,
a los 101 años de edad.
D.E.P.
Su esposa, Mª Asunción do Campo Fernández; hijos, Antonio, María, Eduardo(), Mª del Carmen, Mª del Pilar, Mª Teresa(), Julio(), Mª Isabel, Joaquín y Mª Teresa; hijos políticos, Kora, José Manuel, Vicente, Michael, Moncho, Silvia y Teresa; nietos, Antón, Iria, Luis, Sara, María, Andrew, Arabella y Ana; nietos políticos, Mª José y Miguel; bisnietas, Marta y Cora; hermanas políticas, Pilar() y Lula do Campo; sus cuidadoras, Teresa, Ángela, Sandra, Elena, Adriana y Mercedes; sobrinos, primos y demás familia.
Ruegan a sus amistades y personas piadosas lo tengan presente en sus oraciones y asistan a la conducción de sus restos mortales que tendrá lugar MAÑANA LUNES, a las OCHO de la TARDE, a la Iglesia Parroquial de Sta. Eulalia de Arealonga, donde se celebrarán los funerales por su eterno descanso y seguidamente al traslado de sus restos mortales al Cementerio General de Villagarcía, favores por los que les anticipan gracias.
Nota: Habrá servicio de ómnibus desde el Tanatorio, para la asistencia al sepelio y regreso. |
|
|
|
|
| Desapareceu Francisco Santaya |
|
Francisco Santaya un dos gaiteiros mas veteranos de Caldas fundador dos Encantiños do Umia tocou nos Terribles estaba en Marajota e Media, viña de familia de gaiteiros pegado a gaita desde neno tocaba de oido foi maestro de algun compoñente de Milladoiro, durante moitos anos tocou co seu irman hasta que morreu era coñecido como gaiteiro de Godos e se enterra mañana a as sete da tarde.
O Faiado da Memoria expresa o seu sentido e respetuoso pesame a toda a familia en especial a o seu neto Eloy colaborador do Faiado |
|
|
|
|
| A memoria de Rogelio Fandiño |
|
.jpg)
Nos acaba de chamar Daniel Garrido para comunicarnos a morte de Rogelio Fandiño Aviles. Todo Carril coñece a familia Fandiño Aviles, seu pai foi encargado da fabrica de Alemparte, donde co paso do tempo o mismo Rogelio foi soldador. Si a o longo do dia temos noticias do seu enterro desde esta paxina do Faiado o comunicaremos.
A sua familia e amigos o noso sentimento de pesar polo pasamento de Rogelio
O corpo de Rogelio atopase no tanatorio de Pompas funebres do Noroeste en Santa Uxia de Ribeira donde residia desde facia un tempo. Mañan as dez da mañan os seus restos se incineraran, e as seis da tarde se celebrara o funeral como homenaxe da sua familia.
Tanatorio: Calle Cristóbal Colón
Pompas Fúnebres del Noroeste S.A. |
|
|
|
|
| Finou Paquita Abalo |
|
Paquita e unha perdida importante para todos pero sobor de todos para a sua familia, familia que o Faiado da Memoria espresalle o seu sentido pesame.
LA SEÑORA
Dña. Francisca Abalo Álvarez
Falleció el día de hoy, a los 69 años de edad.
D.E.P.
Su esposo, Edelmiro Álvarez Blanco; hijos, Joaquín Manuel, Mª del Pilar y Luis; hija política, Olga; nietos, Ana, Giovanni, Damián, Raquel y Adriana; hermanos, Mª del Carmen y Luis; hermanos políticos, sobrinos, primos y demás familia.
La conducción de sus restos mortales tendrá lugar MAÑANA MARTES, a las DOCE de la MAÑANA, al Crematorio de Emorvisa (Vigo), favores por los que les anticipan gracias.
|
|
|
|
|
| Finou Oliveira |
|
Gracias a o aviso de Xerman Torres chega a mala noticia do pasamento de Oliveira, imos poñer a informacion que con todo o seu pesar reflexa Xerman no seu blog.
Como dicía el "meu caro amigo"; pois tristemente, fóisenos un grande amigo, quen estará agora a tecer os seus fermosos e sentidos versos no polvo cósmico dos espacios interestelares, onde ao fin voará libre, como quería ser e era el, libre, "fieramente humano", orixinal. Descanse na paz e na harmonía un ser entrañable, un amigo insustituible.
Eu coñecín a Manolo no "Club Juvenil Villagarciano", eu fora o segundo presidente na historia, breve; pero, intensa e fructífera historia dese añorado Club, Manolo sería o terceiro, sucedéndome a min. Moito temos traballado, gozado e mesmo sufrido xuntos nese club para organizar moitas cousas con poucos medios, mais con moita ilusión: actos culturais, literarios, deportivos, lúdicos...
El sempre foi amante da poesía, era un fino, exquisito e sensible poeta. Participou na creación e mantemento da revista poética RODADA, nos principios dos anos 80 do pasado século, a revista copiábase e montábase na fotocopiadora propiedade dun gran amigo común, Xosé Lois Vila, "Ulisis Figueroa". Podemos falar dunha xeración de RODADA, de mozos poetas vilagarciáns, entre os que se atopaban xunto a Manolo Olveira, seus amigos Calixto Vázquez Míguez, Jesús Recio,...
Seguía a vida e Manolo chegou a exercer profesionalmente como policía local, primeiro na súa cidade natal, Vilagarcía, e logo en Pontecesures, onde se tivo que xubilar anticipadamente por enfermidade, unha cruel enfermidade que o foi minando lentamente, pero sen pausa. Aínda que el foi exemplar, loitando pola vida, desexando vivir. E así, a derradeira etapa da súa vida transcorreu en Vigo, onde participou en múltiples actividades, sempre axudando, colaborando sempre. Alí foi vicepresidente e "alma mater" do Grupo Poético "Brétema" e do seu magnífico blog, que el mantiña e confeccionaba.
Participou, desde o primeiro momento, na creación da experiencia poética do Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa, que coñecemos como a MESA DAS VERBAS, todos os meses, puntualmente, contabamos coa presencia e colaboración de Manolo ao fronte de amigos e amigas do Grupo Brétema que el trasladaba no seu coche desde Vigo. Moito botaremos de menos na Mesa das Verbas a Manolo, pero el estará sobrevoando cos seus versos, vitais, valentes versos, coma berros por facer xustiza, por cantar ao pobre e desprotexido, seus laídos non se apagarán, retumbarán nos nosos corazóns. Por sempre, Manolo, na nosa lembranza, no noso ceibar os versos ao ar.
Para saber un pouco máis de Manolo, coas súas propias verbas e ideas, consultade o post ou entrada deste blog con data: sábado 31 de decembro de 2011.
Foise sen facer ruido,
coma un marmurio de auga fina.
Foise Manoel Xosé,
un verso libre,
un home propio, orixinal
deixando forte pegada
en todos nós,
os seus caros amigos e compañeiros
da Mesa das Verbas.
Quedámonos sen un irmán
discreto, silandeiro,
sinxelo coma o vento,
traballador do verso,
coma o líder
que "leva na fronte unha estrela,
no bico un cantar".
Fráxil coma unha delicada flor,
forte coma un irmán maior,
coma un patrón en alta mar.
Todo sentimento, todo tenrura,
era unha ledicia, un amor.
Adeus, Manoel, adeus.
Xermán Manoel Torres
A sua familia e amigos o pesar do Faiado da Memoria |
|
|
|
|
| Hoxe e un dia malo para a nosa Aurita |
|
Para a nosa blogueira Aurita que no dia de hoxe perdeu a sua madriña de pila Aurita Doviso. A madriña, de Vilaxoan, viuda de Pepe Bravo funcionario do ISM, finou no dia de hoxe, mañan venres e o seu enterro as doce da mañan en Vilaxoan. O Faiado expresalle a sua familia o mais sentido pesame, e a nosa compañeira Aurita unha aperta moi forte porque sabemos o cariño que lle tiña a sua madriña |
|
|
|
|
| Malas noticias |
|
Hoxe os do Faiado, ou millor dito Margarita e Antonio, estamos de loito. Recibimos nun telefonazo de Cándido, un Cándido desfeito, roto, a fatal noticia que nos deixou coa boca aberta: Finou Antonio Prego, o que fora dono, coa súa muller Chelo, de Muebles Prego.
Non o podemos creer, non hai dereito, Antonio era o noso amigo das tardes do domingo, o propietario do "Alboio" do Cornazo. Precisamente viña de alí cando un fulminante ataque ao corazón o levou para sempre. Maldita morte que leva a xente que queremos. Perdoade, pero Antonio e mais estamos un pouco inconsolables, non esperábamos isto.
O funeral de Antonio será mañán venres as oito da tarde na parroquial e o soterramento será, posteriormente, no cemeterio de Cornazo.
É dificil que Chelo Cancelo, a súa dona, teña consuelo nestes momentos. Antonio era o seu home e o seu timón desde fai cincuenta anos, Antonio era unha gran persoa, un bó fillo, un bó irmán, un bó compañeiro e un bó pai, foi feliz, foi un home traballador, un bailarín empedernido, un amante dos boleros que deixa un baleiro moi grande no corazón da súa familia. A Beti, Natalia e Raquel o noso agarimo, a Mercedes súa irmán que tanto se querían un abrazo que facemos extensible a Merchi e Marcelo, os seus sobriños, cercanos, moi cercanos a Antonio Prego.
Antonio, hasta sempre AMIGO |
|
|
|
|
| Os arosistas conmovidos |
|
Porque no dia de hoxe finou Andres utillero unha chea de anos do Arosa, el facia de todo no club e sobor de todo coidaba a os xogadores. No facebook hai numerosas mostras de pesar e o Faiado quere unirse a o pesar da xente que o coñecia, asimesmo espresarlle o noso pesame a familia.
A fotografia e propiedade de Carlos Leites e cedida a o Faiado |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
