| lugar para a conectividade e o intercambio de memoria sobre o noso pasado personal e humano |
|
EU TAMÉN NECESITO AMAR
Premio Mellor documental galego CURTAS 2019.
Selección Oficial MICE 2020. Santiago (aplazado polo coronavirus)
Selección Oficial ESPIELLO 2020. Boltaña-Huesca (aplazado polo coronavirus)
THE BATTLE OF THE GOOD MEN
Selección oficial Cans 2018. sección vídeo clips.
Selección oficial Son Rías 2018. sección vídeo clips.
A VOLTA DOS NOVE
Nominación Mellor Documental
Premios Mestre Mateo, 2015
Premio do Público
Festival Primavera do Cine, 2015
DESDE DENTRO DO CORAZÓN
Nominada a Mellor Banda Sonora
Jerry Goldsmith Awards, 2013
Nominada a Mellor Longametraxe
Festival Primavera do Cine, 2014
O FAIADO DA MEMORIA
Arousán do Ano 2009
Apartado Cultura
A MEMORIA NOS TEMPOS DO VOLFRAM
1º Premio Certamen Etnográfico
Espiello, 2005
|
|
|
| ARQUIVO DA MEMORIA SOCIAL |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Finou Silvia Redondo Porto |
|
.jpg)
Silvia era filla de Nenuca Porto e Verisimo, para situarnos neta do recordado Joaquin Porto propietario de EL HOGAR a tienda de antiguedades que ahi sigue en pé, xestionada por Marta irman de Silvia.
Silvia estaba casada con Carlos Cobian e teñen tres fillos.Data triste, moi triste no pobo, familia coñecida e querida, desde o Faiado da Memoria o noso sentido pesame a todos, polo pasamento de Silvia, o noso respetuoso pesame pola sua desaparicion. |
|
|
|
|
| Foise Claudino |
|
.jpg)
Difíciles momentos estanse a vivir na casa duns amigos, de Elena e Pablo.
Na tarde de hoxe faleceu Claudino, pai de Pablo, que vivía con eles desde facía tempo. Fai uns meses finou Flores, a dona de Paulino, nai de Pablo.
Os pais nunca teñen idade para irse, o seu oco é longo, moi longo, difícil de encher, polo tanto hoxe é un día moi triste para quen tanto o amaron, para quen o coidou durante días e noites. Con esto e co que se teñen que quedar, coa conciencia tranquila porque mais non se pode facer.
O sentimento de agarimo da xente que conformamos o Faiado da Memoria, o noso sentido pésame para Elena, Pablo, Jacobo, Paula e Iago.Na nosa memoria para sempre
|
|
|
|
|
| O noso agradecemento a Rosita |
|
Rosa Bueno viuda de Rañó, autora e creadora de tanta memoria visual da nosa vila e das suas xentes, onte falleceu e hoxe dase o ultimo adios no Tanatorio de Arousa. Para Vilagarcia e unha perdida sin lugar a dubidas, para a sua familia tamen, para os seus fillos e resto dos seus seres queridos, o noso homenaxe e pesame
Gracias Rosita |
|
|
|
|
| Na memoria de Loli Mora |
|
Loli finou no dia de hoxe deixando tras si un longo valeiro, o da sua familia, o inconsolable dor do seu home Julio, noso querido Julio, tan apegado a Loli, o dos seus fillos, noras, netos, a presencia de Loli era moi importante no entorno familiar, Vilagarcia perde unha veciña a que se lle deben moitisimos coidados a os enfermos do ambulatorio, unha boa profesional.
Que o mar de Arousa sexa compañeiro de Loli na ultima viaxe. Paz e consuelo para a sua familia. O noso sentido pésame e cariño.
|
|
|
|
|
| Finou Blanco Mariño |
|
.jpg)
Veciño da rua das Mulatas no entorno entre San Jose e a Caldihuela, Manolo traballou nos talleres da Renfe, como forma de homenaxe, as palabras adicadas a sua figura de Cruz Lopez A familia de Blanco Mariño o noso sentido pesame.
Conservo un par de fotos daquel día, do que xa pasaron máis de 20 anos.
Manuel estaba feliz.
Acompañábao na presentación do seu poemario, o seu admirado Xesús Alonso Montero.
Traballador como carpinteiro nos talleres da Renfe en Vilagarcía, de escasa formación académica, pero amante dos clásicos e autodidacta, publicou a súa obra durante máis de 40 anos nos principais xornais galegos, na revista Galicia da Federación de Sociedades Gallegas de Bos Aires, en programas de festas, revistas, folletos…
Foi da man do profesor Alonso Montero pola que eu cheguei á figura de Blanco Mariño, como traballo final de carreira. Espertara a miña curiosidade aquel poeta que, nunhas coordenadas socioeconómicas e culturais tan pouco favorables, teimara en facer da poesía a súa arma de combate fronte a inxustiza social, e tamén, porque a diferenza doutros autores coetáneos, Blanco Mariño escribiu a totalidade da súa obra en galego.
Ese traballo académico foi o alicerce de Sentimentos da alma galega, o libro que, no ano 2000, publicou e presentou o concello de Vilagarcía (as fotografías son dese acto), a raíz dun artigo do profesor Xesús Alonso Montero no que conminaba a recompilar esa obra espallada,.
Con ilustracións de Xaquín Chaves, limiar e edición ao meu coidado, presentamos no verán do ano 2000 unha humilde antoloxía poética que recolle parte do seu poemario, publicado ou inédito, ao longo de máis de 50 anos.
Foron moitas as horas de conversa compartidas, de lectura, revisións de poemas, correccións, apuntamentos, transcrición de textos… e tamén o comezo dunha amizade que se prolongou ao longo da vida.
Asinou varios dos seus poemas como o poeta carpinteiro , ou o poeta proletario. Gustáballe definirse como un poeta de denuncia.
A miña voz cando eu morra
ha de seguir camiñando
ha de vivir entre a xente
contra a inxustiza berrando (…)
Desde novo foi un obreiro da palabra, un artesán da poesía, que converteu na súa principal ferramenta para denunciar a opresión da clase traballadora: labregos, mariñeiros, obreiros, xunto a outros temas como a emigración, o capitalismo feroz, a pobreza, a inxustiza social, as desigualdades… nun momento no que, como o mesmo autor definía, “a verdade na palabra era delicto”. Sen baixar a cabeza perante o franquismo, nin a censura da época, que petou en varias ocasións nos seus versos.
Non lle tremeu a man ao escribir louvas, en plena ditadura, a Fidel Castro ou a Federico García Lorca ou a denunciar o espolio dos nosos recursos como refire no poema de 1966 sobre a represa de Castrelo do Miño:
(…) O camiño do progreso
asulaga a nos aterra
comendo as mellores veigas
e sen deixar rastro delas (…)
(…) Nin que os galegos naceran
para emigrar a outras terras!
Sendo Galicia tan rica
que pobre é quen nos goberna!
Coa súa primeira publicación no ano 1961 en La Noche, este vilagarcián de adopción inicia unha andaina literaria que será recoñecida por intelectuais como Alonso Montero ou Méndez Ferrín, quen na súa obra, De Pondal a Novoneyra, o integra na chamada Promoción de Enlace, constituída por poetas nacidos entre os anos 20 e que constitúen un elo, aínda que feble, entre a xeración do 36 e a terceira xeración do século XX.
Polos seus versos de denuncia nunha longa época de cabezas baixas e silencios, polos poemas moitas veces xostregados pola censura, pola valentía do que non se arredou ante as circunstancias merece que a súa voz non fique no esquecemento.
A historia local debería formar parte do currículo escolar, por iso me gustaría reinvindicar o coñecemento, cando menos na nosa contorna, da figura de Manuel Blanco Mariño, porque, como ben apuntaba o profesor Alonso Montero, xa “facía excelente poesía social en Galicia antes de Longa noite de Pedra (1962)”.
Na súa memoria,
Manuel Blanco Mariño
(Iria Flavia, 1929- Vilagarcía, 2021)
|
|
|
|
|
| Na memoria de Angela Gonzalez Martin. |
|
Acaba de fallecer Ángela González, noutros tempos compañeira na vida política. Ángela era castellana,de Salamanca, funcionaria de prisions en Cataluña, concretamente en Barcelona , coñeceu a o que seria o seu home, Celso Callon en Cataluña, pouco tardaron en viaxar a Vilagarcia, casaron, tiveron dous fillos, eiqui se quedaron para sempre.Celso e Angela estiveron no refundamento do PSOE, tras a dictadura, xunto a Seso Giraldez , Rosi Rodriguez de Seara e pouco mais. Co tempo tivo cargos públicos, foi concelleira de Asuntos Sociais no goberno de Gago, polo Partido Socialista, foi Presidenta da Cruz Roja, orgánicamente na estructura do seu partido politico foi unha persoa importante.
Hoxe iniciou un viaxe sin retorno, a sua familia, Verónica e Celso os seus fillos, expresamoslle o noso sentido pésame polo pasamento da sua Nai. O mesmo sentimento para o resto da sua familia e amigos.
|
|
|
|
|
| Finou Joaquin Crespo |
|
Do Carril, Joaquin forma parte da querida familia dos Crespo, da fabrica, moi apreciado por todos na sua vila, O Faiado da Memoria, expresalle a os seus seres queridos un sentido pesame. |
|
|
|
|
| Manolo, o neno da marmolista |
|
Fai mais de setenta anos celebrouse en Vilagarcia a voda de Mercedes Rey e Manuel Abalo, os dous de familias moi coñecidas da vila, naceron os fillos, millor dito as fillas, catro, duas de elas finaron moi pequeniñas. O Pai, quería un home a todo trapo, un varon que levase adiante o seu apellido…e chegou o neno, Manolito, que foi criado por unhas mans de muller, o Papa finou de seguido, Manolito foi mimado polas suas irmans e pola sua Nai que non veía por outros ollos. Foi un neno mimado e querido, moi querido. Manuel Abalo Rey, irman de Merceditas e Noly-Sefa, que se atopan tremendamente abatidas e tristes pola morte a seman pasada do seu querido irman pequeño. Un ciudadano de Vilagarcia con quen nos hemos criado os da sua xeneracion, e a quen sin dudalo imos botar de menos.
A o seu fillo e as suas irmans o noso sentimento polo pasamento de Manuel Abalo Rey
|
|
|
|
|
| Tristeza e loito na familia Garrido |
|
Inconsolables Isabel e Benito no pasamento da sua nena Chapi. Isabel Garrido e Benito Perez non merecen pasar estes momentos que viven, momentos que repercuten en toda a familia Garrido, GRANDE familia Garrido Castroman, non hai dereito a irse tan xoven, tan nova. Dia triste no Carril, ali naceron e se criaron os Garrido, ali son queridos, hoxe sintese esa ultima viaxe de Chapi e a todos nos veñen a memoria seus abos. Doña Concha Castroman e D Jesus Garrido.
A Isabel e Benito, enviamos desde o Faiado da Memoria unha oleada de apertas cheas de calor, respeto e cariño. |
|
|
|
|
| Finou Tucha |
|
Antonia da familia Rodriguez Cuervo de Cornazo, familia importante no eido do traballo, tamen do respeto que nos merecen os veciños que colaboraron co engrandecemento da nosa vila como Antonia,desde O Faiado da Memoria enviamoslle a os fillos netos, irmans e toda a familia en xeral o noso sentido pesame nas horas tristes que estan vivindo. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
