Un maestro da palabra, das mans abertas, da tolerancia, un profesional e amante da ARTE, un vividor de sensacións.
E moi difícil falar de Ciro, non queremos ser vacios, reiterativos.
En Xuño do 2009, Antonio fixera un video sobre Ciro con motivo dunha exposición que realizaba na Rivas Briones. O profesor explicábase sobre si mesmo. Este traballo do Faiado acompañaba unha charla, "Análise e interpretación dunha traxectoria: do clasicismo á postmodernidade" que o Ciro desenvolveu na mesma sala.
Desexamos forza a súa familia, foron uns privilexiados por compartir a vida con Ciro.
Conmovidos na morte de Xan Mari Castro.
Era o Presidente da Fundacion 10 de Marzo, Fundacion que ten traballado conxuntamente co Faiado nunha chea de causas e actos, a figura de Xan Mari era moi normal vela acompañandonos, a ultima vez o pasado vintetres de Septembro, xunto con Emilio Crespo e o seu amigo Ramon Baltar formou parte dos viaxeiros en barco a Salvora e Pobra do Caramiñal, donde se fixo a homaxe a Jose Fernandez Vazquez.
O pasado Marzo, como Fundacion formou parte xunto a Emilio Crespo outro membro da Fundacion, das Xornadas de Memoria celebradas no Auditorio de Catoira e organizadas por Iniciativa Cidadan é o Faiado da Memoria conxuntamente.
Foi Secretario Xeral de Comisions Obreiras casi dez anos. Sempre a o servicio da defensa dos traballadores, o seu compromiso ca democracia o levaron a carcere en tres ocasions. A siberdade era a sua bandeira, o seu compromiso. Dou a cara de unha forma clara sin tapujos.
«Fixemos unha folga de fame e metéronos en celdas de castigo. Estaban nos sotos, cunha humidade terrible e unha manta nada máis. E volvemos poñernos en folga. Eu non morrín porque o compañeiro da celda do lado, Rafael Pillado —outro coñecido sindicalista— avisou aos gardas, que me sacaron en mínimos de tensión.
O caso saíu na prensa, tivo repercusión internacional, e deixaron de usar aquelas celas inhumanas»
Os restos de Xan Mari atopanse no tanatorio da Grela na Coruña. Mañan luns as vinte horas sera incinerado.
Foi un exemplo de vida, sempre mirando polos demais, un ser human exemplar que tivemos a sorte de coñecer.
GRACIAS XAN MARI, ATA SEMPRE.
Severino González Rollán, Chuchi o da Celta iniciou a súa última viaxe, esa da que nunca se sabe nada, da que non temos volta.
Chuchi era fillo de Severino González Lazán, propietario da Libreria Celta desde 1940. Natural dun pobo de Valladolid. A sua dona, a nai de Chuchi era Milagros Rollan, natural tamen de Valladolid. Foi unha familia desas ytrmrndamente importantes no mundo da cultura.
Na Celta, editouse o primeiro libro en galego, en plena dictadura, no 1947. O libro era CÓMAROS VERDES, do inigualable Aquilino Iglesias Alvariño, mirado con lupa polos indocumentados que mal gobernaban a nación.
Chuchi, aparte de ser unha peza importante na libreria dos seus pais, casou con Tolas, e tiveron tres fillos.
Chuchi vaise hoxe e a súa familia está a vivir unha data terriblemente dorosa. A súa muller, os fillos, os irmáns de Chuchi, en definitiva toda a familia.
En Vilagarcía notaremos un espacio valeiro, o que lle corresponde a ausencia dun veciño de sempre, natural dunha familia que loitou por unha Vilagarcía con cultura, que non quedará atrás, a Imprenta Celta, na rúa Ramón y Cajal, foi un baluarte das letras, das verbas, un espacio de libertade cando esta non existía.
Do Carril de sempre,a os seus fillos,en especial a o fillo Tono e a sua dona, Lourdes Garrido, noras e xenros, a os seus netos, o noso sentido pesame polo fallecemento de Lolita.
Acaba de anunciar o Museo do Pobo Galego da morte do etnógrafo Gustav Heinenseng que durante a metade da década dos anos sesenta, xunto a súa muller Marisa Rey, percorreu parte de Galicia na procura daquela maxia que latía dentro deste pobo.
Xustamente, a semana que vén, presentamos un audiovisual que está elaborado e baseado nos seus traballos arredor do santuario do Corpiño.
Foron quen a donar o seu legado, moi importante, a o Museo do Pobo Galego.
A nosa admiracion pola sua labor, pola sua xenerosidade é unha aperta moi sentida a Marisa, a sua dona.
Pura viviu moitos anos entre nos e con nos, casada co Director do Instituto Laboral Calvo Sotelo, nai da unica filla da parexa, Maria Jose Mariño, nun dia bastante lonxano compañeira no Colexio Filipense.
Pura era maestra de Preescolar, maestra vocacional, os seus alumnos, os pequeniños nunca esquenceron a sua maestra.
Pura ultimamente vivia na Arousa, pero anteriormente lembramola na sua casa de Marxion, vivendas construidas pra os profesores do Instituto.
Maria Jose Mariño hoxe esta a pasar unha data terrible, unha Nai nunca e tempo de despedila.
Dende O FAIADO DA MEMORIA, o noso sentido pesame.
Propietaria da cafeteria SUPER AROSA, dona de Quinso, xente que desde moi novos souberon que o traballo e unha fonte pra levantar as familias e os pobos.
Nun momentiño celebrarase o pasamento de Maria Teresa, a Quinso, os seus fillos e resto da familia, o noso sentimento nesta data tan dura.
O seu pai foi un coñecido callista, de aquela igual era unico na profesion, no pobo, sua irman Maitola, alumna das Filipenses, familia moi coñecida na vila.
Sentimos o pasamento de Gonzalo, as nosas condolencias a familia.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
