Como sempre nestas datas, tempo de samaín (chegada do inverno para os nosos antepasados), cando me achego ó cemiterio sempre me chama a atención unha lápida, aparte da que vou ver coa familia. Esta é a de Celsiño, a única (de catrocentas) que está en galego, nunha parroquia (na Terra de Montes) que sempre se falou, e se fala, de momento, en galego. Son paradoxos da vida. Como diría Carvalho Calero, un suicído colectivo como povo. Estamos a tempo de arranxar algo que nos viñeron impoñendo dende xa vai algún tempo. Na man de todos está recuperar o que como dicia Castelao nos define como galegos, a nosa lingua.

Fixemos aparte unha presentación con tódolos traballos da revista, de Uxío Novoneira e tamén cos do Ano Xubilar 2010 (Xacobeo 2010) que axiña poremos.

Algo do que se atopa no noso Proxecto lingüístico deste curso 2010-2011 témolo nestas imaxes. Ver todo o proxecto lingüístico na páxina web do colexio.

Aquí temos un vídeo e unha presentación que nos fala dasgunhas cousas do millo: historia, nomes, tipos,traballos, lendas, refráns, adiviñas, ...

A Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística e máis a Área de Normalización Lingüística da Universidade de Vigo veñen de presentar unha nova campaña para a normalización da lingua galega.

A antiga festividade céltica do Samaín foi habitualmente descrita como unha comuñón cos espíritos dos defuntos que, especialmente nas datas do 31 de outubro ó 1 de novembro, terían autorización para camiñar entre os vivos. Abríanse as portas entre este mundo e o máis aló, dándolle á xente a posibilidade de reunirse cos seus antepasados mortos.

1 [2] [3] [4] [5] [6]