[con data do 14 de xaneiro o xornal GalizaNación publica esta entrevista, eu acabo de lela e non podo saír do meu asombro]
- Recentemente deuse un caso dun cidadán que denunciou que un médico do Sergas non se dirixiu a el en galego, pese a serlle solicitado. Está obrigado un médico da sanidade pública a dirixirse en galego a un paciente si este o require?
Eu creo que legalmente hoxe en día non está obrigado, creo. O que ocorre é que hai algo que se chama obriga profesional, obriga ética e obriga moral. Pero sobre todo profesional. Se realmente un médico debe cumprir profesionalmente o mellor posible, obviamente cando ten a un paciente que se dirixe a el en galego, para lograr esa proximidade e esa complicidade, para ter esa confianza, debe usar o galego. Maioritariamente, os médicos que temos en Galicia son galegos, e polo tanto non deberían ter maiores dificultades. A consellería todo o material que utiliza está todo en galego. Ás veces é máis cuestión de vontade. Pero tamén digo que eses casos, que son denunciables e a Consellería debe indicarlle cales son os dereitos lingüísticos do paciente. Pero creo que nos debemos fixar na cantidade de médicos que si atenden aos pacientes en galego, aínda que despois o seu informe en moitos casos o fagan en castelán. Pero a comunicación maioritariamente si que a fan en galego.
"Na súa primeira imaxe, publicada en 1863 na revista Harper's, de Nova York, Santa Claus era un gnomo gordiño que entraba por unha cheminea. Naceu da man do debuxante Thomas Nast, vagamente inspirado nas lendas de san Nicolás.
No Nadal de 1930, Coca-Cola contratou a Santa Claus. Até entón, non vestía uniforme, e polo xeral prefería roupas azuis ou verdes. O debuxante Jabdon Sudblom vestiuno coas cores da empresa, vermello vivo con reberetes brancos, e deulle os trazos con que todo o mundo o coñece hoxe. O amigo das crianzas leva barba branca, ri sen parar, viaxa en zorra e é tan rechoncho que non se sabe como fai para entrar polas chemineas do mundo, cargadiño de agasallos e cunha Coca-Cola na man.
Eu confío en que este ano sexa un Nadal alegre para a Iria, o Javito, o Jonathan, a Mónica, o Irene, a Xela, o Manuel, o Francisco, o Lois, o Xián, a Esther... e tamén para aquelas persoas pequeniñas e grandes que agardan a chegada do que como para min era unha noite máxica. Iso si, encargareime de meterlle o engucio do Apalpador mentres non chegue aquel produto sostíbel que socialice este noso amiguiño.
