|
|
|
|
| O REINO - Dan =) |
|
 Ola:
Este poema fala sobre un reino fantástico no que todo e perfecto.
O REINO
No tempo aquil
cando os animales falaban,
decir libertá non era triste,
decir verdá era coma un río,
decir amor,
decir amigo,
era igual que nomear a primavera.
Ninguén sabía dos aldraxes.
Cando os animales falaban
os homes cantaban nos solpores
pombas de luz e xílgaros de soños.
Decir teu e meu non se entendía,
decir espada estaba prohibido,
decir prisión somente era unha verba
sin senso, un aire que mancaba
o corazón da xente.
¿Cando,
cando se perdeu,
iste gran Reino?
copiright 2009
danomil- |
|
|
|
|
| CELSO EMILIO FERREIRO |
|
 LONGA NOITE DE PEDRA
O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazóns dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.
TEMA:
Pois di que todo é de pedra é que se todo é de pedra non síntese nada.
Maria e Roberto |
|
|
|
|
| Os V mellores poemas de Rosalia |
|
 I
D'aquelas que cantan as pombas y as frores
Todos din que teñen alma de muller,
Pois eu que n'as canto, Vire d'a Paloma,
¡Ay! ¿de que' a terei?
II
Ben sei que non hay nada
Novo en baio d'o ceo,
Qu'antes outros pensaron
As cousas qu'ora eu penso.
E ben, ¿para qu'escribo?
E ben, por qu'asi semos,
Relo que repetimos
Eternamente ó mesmo.
III
Tal com'as nubes
Qu'impele o vento,
Y agora asombran, y agora alegran
Os espaços inmensos d'o ceo,
Así as ideas
Loucas qu'eu teño
As imaes de multiples formas
D'estranas feituras, de cores incertos,
Agora asombran,
Agora acraran,
O fondo sin fondo d'o meu pensamento.
IV
Diredes d'estos versos, y é verdade,
Que tên estrana insólita armonía,
Que n'eles as ideas brilan pálidas
Cal errantes muícas
Qu'estalan por instantes
Que desparecen iña,
Que s'asomellan â parruma incerta
Que voltea n'o fondo d'as curtiñas,
Y ó susurro monótono d'os pinos
D'a veira-mar bravía.
Eu direivos tan sô, qu'os meus cantares
Asi sân en confuso d'alma miña,
Como sai d'as profundas carballeiras
Ô comezar d'o dia,
Romor que non se sabe
S'é rebuldar d'as brisas,
Si son beios d'as frores,
S'agrestes, misteirosas armonías
Que n'este mundo triste
O camiño d'o ceu buscan perdidas.
V
¡Follas novas! risa dame
Ese nome que levás,
Cal s'a un-ha moura ben moura,
Branca ll'oise chamar.
?
Non Follas novas, ramallo
De toos e silvas sôs,
Hirtas, com'as miñas penas,
Feras, com'á miña dor.
?
Sin olido nin frescura,
Bravas magoás e ferís...
¡Se n'a gándara brotades,
Como non serés así!
Roi & Adrián |
|
|
|
|
| Poemas de Celso Emilio Ferreiro |
|
|
|
|
|
|
| Celso Emilio Ferreiro |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| IMOS COS POEMAS de 1º 08-09 |
|
| Son poemas de Rosalía ou Celso Emilio para poetizarmos. |
|
|
|
|
|
|
|
|
