|
|
|
|
| Frases de amor |
|
A felicidade ten nove letras. A miña só dúas: ti.
- O amor que che teño é máis grande do que che podo brindar.
- Como amiga coñecinche, como amiga faleiche, desculpa que cho diga pero de ti namoreime.
- Sobe ao ceo e pregúntalle a Deus se hai alguén no mundo que che queira máis que eu.
- Mentres este mundo exista e eu viva, vivirei para ti e para facerche feliz.
- Sei que non me queres e que pasas do meu, pero a pesar de todo iso, estou toliña por ti.
- Nunca poderei volver amar como che amei a ti, porque non hai corazón tan forte que poida aguantar tanto amor dúas veces.
- Estarei aí cando me chames a medianoite, non permitirei que a choiva estea nos teus ollos, prométoche todo isto e moito máis, porque te quero.
- Cando atopes ao teu amor verdadeiro atoparás a sabedoría de amar, aínda que soe sinxelo ao falar é a máis difícil de achar, pero a máis fermosa por conquistar.
- Cada día que paso lonxe de aquí, fai crecer o amor que sinto por ti.
- Un amigo, unha amiga, unha noite de paixón... quen sabe o que che espera.
- Ninguén é perfecto ata que te namoras del/ela.
- Acabou toda esta dor porque chegaches á miña vida transformándoo en amor.
- O amor non ten cura, pero é o único medicamento para todos os males.
- A ausencia devolve ao amor o que o costume lle fíxo perder.
- Amor, palabra de catro letras difícil de conxugar, porque non todos temos a mesma forma de amar.
- Se amarte e quererte é para despois; perderte, entón non quero amarte nin verte, o que desexo é terte.
- Perdéulleme un alfinete no medio do mar, cando o atope deixareiche de amar.
- Teño o teu nome tatuado no meu corazón, a túa voz gravada na miña mente, o teu cheiro na miña memoria e o teu sorriso no meu recordo.
- Cada día quérote máis, pero como pode ser se onte cría quererte como nunca?
- A mellor arte, é o de bicarte, a mellor canción, os latexados do teu corazón, o mellor soño, que ti sexas o meu dono e o mellor desexo, dicirche que te quero.
MARI
|
|
|
|
|
| REFRANEIRO (2) |
|
A abella e a ovella en abril deixan a pelexa.
A abellariza e o coello, no monte vello.
A cera sobexa queima a igrexa. (Sobexo: demasiado, excesivo)
A chuvia no mes de agosto non é chuvia, que é mel e mosto.
A ovella e a abella no maio deixan a pelexa.
A ovella e a abella polo abril deixan a pelexa.
A quen Dios quer ben, caille a sopa no mel.
A quen se fai de mel, cómeno as moscas.
Abella e ovella, e pedra que trebella.
Abellas revoltas, tempestades ás voltas.
Aceite, no alto; viño, no medio; mel, no baixo.
Aceite, o de enriba; viño, o do medio; mel, o do fondo.
Ano de abellas, ano de ovellas.
Ano de ovellas, ano de abellas.
As abellas da Madalena, Dios as trai e Dios as leva. (A Madalena, o 22 de xullo)
As moscas no verau comen o mel e comen o gando.
Ás solteiras mel, ás casadas fel.
Ata despois da vendimia non cáte-la entena.
Ata lavar os galleiros non cáte-lo teu abelleiro.
Ata pasada a vendimia non digas: ?¡Eite a mel miña!?.
Auga de agosto, azafrán, mel e mosto.
Cando chove en agosto, chove mel e mosto.
Cando chove por agosto, chove mel e mosto.
Cando é moita a cera na igrexa está o abade de festa.
De Dios vén o ben e das abellas o mel.
Despois das uvas e mel sabe mal o viño, pero fai ben.
En abellas e en ovellas nunca metas o que teñas.
En agosto chove mel e mosto.
En pombas e en abellas nunca metas o que teñas.
En xaneiro xa a abella pon os pés no salgueiro.
Enxamio pobre, se do inverno sae, en maio morre.
Máis moscas se pillan con mel ca con fel.
Máis moscas xunta entena de mel que ola de vinagre.
Marzo marzán, cara de can; a mediodía enzamea a colmea e a noite morre a abella.
Marzo, marzán, pola maña cara de can, a medio día zoa a abella e á noite mata a vella.
Miguel, Miguel, non tes abellas e mais vendes mel.
Moscas comen a mel i o gando.
Non está feito o mel prá boca do burro.
Non hai máis cera cá que arde.
Non se fixo o mel pró fuciño do porco.
Non sea tanta a cera que prenda lume.
Ó que ha de morrer ás escuras non lle importa ser cereiro.
O que mata unha abella, ten cen anos de pena (pero o que mate un abellón ten cen anos de perdón).
O que rico quer ser, catro cousas ha de ter: cabras, ovellas, abellas e muíño onde moer.
O que rico quer ser, istas cousas ha de ter: cabras, ovellas, abellas e muiño onde moer.
Ó que se fai mel cómeno as moscas.
O viño con mel sabe mal e fai ben.
Ofrece-lo pez, que a cera vai cara.
Os recíos de agosto son mel e mosto.
Ovella e abella, e pedra que trebella, e péndola tras da orella, cobizaba pró seu fillo a vella.
Ovella vella, enxamio probe, no maio morre.
Ovella, abella, pedra que trebella e péndola tras da orella, cobizaba para o seu fillo a vella.
Ovella, abella, pedra que trebella, partes na igrexa e péndola tras da orella, deseaba para o seu fillo a vella.
Ovellas e abellas nas túas devesas e non nas alleas.
Ovellas, abellas e lentellas, todas son consellas.
Polo san Miguel sabe o touciño a mel.
Prá boca do burro non se fixo o mel.
Quen rico ser queira, estas cousas ha de ter: ovella e abella e a pedra que terbella, egua parideira e muller goberneira.
Quen todo é mel, cómeno as abellas.
San Pedro por unha abella matounas todas.
Sancristán que vende cera e non ten colmea, que o digan as velas da eirexa.
Se queres mel, por San Miguel.
Se queres ter abellas mira por elas nas Candeas, e se queres ter mel mira polo san Miguel. (As Candeas ou a Candelaria é o 2 de febreiro; e san Miguel, o 29 de setembro)
Se queres ter abellas míraas polas Candeas, e se queres ter mel míraas polo san Miguel.
Se te morde a donicela, busca viño e busca vela, que mañán che darán terra (a vela fai referencia ós cirios que se poñen rodeando ó cadaleito)
Se te roi un alacrán, busca a cera e mais o pan, e se te roi a adelouciña, búscaos aínda máis axiña.
Se tivéra-la túa casa a arder, a túa muller a morrer, e no teu cu un abilleiro, ¿a quen acodirías primeiro?
Todos ó mel e todos ó fel. (é dicir, hai que andar ás duras e ás maduras)
Unha mala abella revolve un cobo.
Unha mala abella revolve unha colmea.
Unha mestra pra moitas abellas e un pastor pra moitas ovellas.
Unto de porco e mel das abellas fervidos en viño e ... ¡fóra catarreira!
Vinagre e mel saben mal e fan ben.
VIQUEIRA MOREIRA, Manuel |
|
|
|
|
| MANUEL BLANCO ROMASANTA |
|
MANUEL BLANCO ROMASANTA
Naceu no ano de 1810 en Esgos. De pequeno caracterizábase por ser moi destro e mañoso nos traballos de mulleres. De mozo era vendedor ambulante e con trinta e cinco anos namorouse dunha moza, Manuela García, que vivía en pecado e tiña unha filla. Para teren traballo Manuel levounas a Santander a casa duns cregos e elas comunicábanlle mediante cartas que estaban moi contentas con seu traballo. Entón, Manuel levou a máis familiares de María para alí. A xente de Esgos sospeitaba que Manuel as matara e el vendía o seu unto en Portugal.
El foise para Castela e cambiouse o nome para que non lle recoñeceran, Antón Gómez, pero uns vellos de Verín, que foron a segar alí, recoñecéronno e denunciáronno ó alcalde e o condenaron a morte e mentres o estudaban confesou que algúns dos seus asasinatos que cometeu foron nas Serras de San Mamede. O doutor Philps especializado en hipnósis diagnosticoulle licantropía e o doutor dixo que Manuel non era consciente do que facía.
O avogado defensor de Manuel era Manuel Rúa Figueroa e conseguíu que so o condearan a cadea perpetua e dixo que os crimes de Manuel os realizaba en soños. Na cárcere dedicábase a fíar.
REY AREA, Manuel
|
|
|
|
|
| O zombi das doce e media |
|
Ás doce e media
Un día pola noite era case as doce e media cando eu, sentín alguén no meu cuarto pero non había ninguén , pero de repente sentín un calafrio e alguén me estaba a vixiar era como unha forza estraña como se unha man fría pousase no meu ombro, entón veu o meu profesor de soci e asusteime porque me sobresaltei coma..... se fose unha pantasma coma se estivera detrás de min....e asusteime moito...como se quixera falar comigo de algo moi grave .... e desde aquela cambiaron as cousas.
Á mañá seguinte, estaba no meu cuarto lendo un libro de ciencia fición cando apareceu morto un profesor era o mesmo que me veu onte pola noite, era, era, o profesor de sociais, que morrera no baño do seu cuarto... estaba asustada, porque el me visitara onte pola noite .... pois pensei que me ía pasar a min tamén....despois de 5 días o profesor converteuse nun zombi....
jessica hervella rivas
|
|
|
|
|
| Urraca 1ª |
|
Urraca l de León e Castela
A raíña feudal. Primeira monarca titular na historia de España.
León 1081 - Palencia 1126
Ámbitos de ocupación...
Xurídico
Político - Institucional
Nota: As divisións provinciais e comarcais actuais non responden á distribución dos espazos no medievo galego, é preciso comprender que os marcos de referencia espacial da biobliografada non se cinguen a estes termos espaciais contemporáneos.
Condesa de Galicia, raíña de León e Castela e emperatriz de España, así poderiamos describir a filla primoxénita que Alfonso VI, conquistador de Toledo, tivo coa súa segunda muller, Constanza de Borgoña.
Naceu Urraca a fins do s. XI (1081), nun momento en que a península se atopaba en constante conflito pola reconquista dos territorios musulmáns e no seo dunha sociedade no seu máximo esplendor feudal. Transcorreu a súa infancia en León e tivo como instrutores o bispo Cresconio e Domingo Flacóniz, cunha grande influenza das súas tías Urraca e Elvira.
Dende un principio tivo que enfrontarse á súa condición de muller como consecuencia da obsesión paterna por enxendrar un fillo varón que non chegaba e, desa busca, naceron tres irmáns ilexítimos: Teresa, Elvira e Sancho. Este último fixo que mudase radicalmente o seu status xa que pasaba de herdeira do trono de León a condesa consorte de Galicia. O condado de Galicia viñera da man do matrimonio que, cumpridos os doce anos, se materializara co francés Raimundo de Borgoña, home maduro co que se consolidaban unha serie de alianzas políticas e intereses económicos para o reino.
Tras catorce anos de matrimonio e dous fillos lexítimos Sancha e Alfonso, Urraca quedou viúva, o que significou para ela un ascenso de rango e de peso político, puido proclamarse «señora de toda Galicia». E aínda que todo parecía indicar que non estaba chamada a reinar, coa morte de Sancho na batalla de Uclés chegou o seu lexítimo recoñecemento como herdeira do trono leonés por parte de Alfonso VI, que así o deixou dito antes de finar.
Pero os nobres e os condes da terra, situando nun primeiro plano os inconvenientes da condición das mulleres para reinar e tendo como máxima urxencia a defensa pola nova incursión almorávide na meseta, proxectaron o matrimonio de Urraca co aragonés Alfonso I «O Batallador» en contra da inclinación persoal da raíña, cuxos intereses pasaban polo conde castelán Gómez González.
O matrimonio celebrado en decembro do 1109 resultou ser un completo fracaso e a ruptura chegou pronto. O día 13 de xuño de 1110, a raíña encabezou un documento de doazón ao mosteiro de Silos como Urraca, raíña de toda España e filla do emperador Alfonso. Era a expresión en termos políticos do rexeitamento da titoría do rei de Aragón e a afirmación da propia independencia sobre a tradición da idea imperial leonesa.
A partir dese momento e ata 1126, reinou Urraca en León, non sen dificultades, xa que tivo que facer fronte a todas as tensións históricas que lle tocou vivir: a reconquista dos territorios musulmáns, a disputa de áreas de influencia con Alfonso I de Aragón, con Henrique e Teresa de Portugal, cos bispos e abades de todo o reino, cos burgueses de Sahagún e Compostela, ou cos nobres de Castela, León, Asturias, Galicia e Portugal. Especialmente complicada foi a loita que mantivo co bispo Diego Xelmírez e co conde galego Pedro Fróilaz, instrutores de Alfonso VII, que xeraron unha profunda inestabilidade no reino.
Estas foron as manifestacións propias das loitas de poder que tiveron lugar na sociedade feudal na que Urraca se desenvolveu, afirmando con todo a súa lexitimidade dende a posición teórica de raíña de España e sen renunciar á súa condición de muller. Os seus últimos anos están caracterizados pola madurez e a estabilidade persoal ao lado do conde Pedro González de Lara, ao que se mantivo unida ata a súa morte e co que tivo dous fillos ilexítimos: Fernando e Elvira.
Con 44 anos chegaba a morte por parto da que foi, sen dúbida, a raíña feudal, faleceu o 8 de marzo do 1126 en Saldaña (Palencia). A súa morte e honras fúnebres, igual que o conxunto do seu reinado, non mereceron atención especial aos cronistas, a pesar de pór ao descuberto todas as tensións conflitivas propias da sociedade en que ela desempeñou un papel extraordinario.
PESQUEIRA RECAMÁN, Alberto |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| OS MAIOS! |
|
É unha festa antropolóxica galega. Para facer propicios os espíritos que a superstición supoñía na Natureza(montañas, ríos, plantas,clima, etc), certos pobos recurriron a unha seriede actos e ceremonias relixiosas e máxicas, creando un verdadeiro ritual propiciatorio que constitúe undos capítulos máis interesante da historia das crenzas populares. Especialmente as agrupacións agrícolas e sedentaria, nas que a vidadependía por completo das boas colleitas e da ordenada reprodución dos fenómenos naturais, estableceronnos momentos críticos da vida vexetal(semente, floración e recolleita) un ritual máis ou menos complicado coa finalidade primordial de festexar a morte do inverno e a chegada da primavera, así como de propiciar as boas colleitas, alonxando das terras todo tipo de axentes que puideran danalas, tales como fenómenos meteorolóxicos adversos, pragas de animais, seres maléficos(meigas), etc.
No Concilio de Elvira celebrado ó redor do ano 300 condenouse o feito de solicitar ós sacerdotes xaculatorias a finais do mes de abril co afín de alonxar das colleitas os raios, o granizo, etc. No Concilio de Braga do ano 570 prohibiuse colocar ramos nas portas das casas. O Concilio de Lugo, celebrado no século VIII, prohibiu todo este tipo de manifestacións populares consideradas como contrarias o cristianismo. No século XVIII o cabildo compostelán acorda prohibi-la entrada á catedral ós maios co pretexto de que as súas cancións e danzas eran indecentes. En épocas posteriores a maioría dos gobernantes mantiveron e reforzaron estas prohibicións, provocando que os habituais maios viñeran a menos e se converteran nun xogo de nenos, que xa pouco tiñan que ver cos antigos rituais; pero nunca conseguiron erradicalos completamente.
A continuación describo as principais manifestacións que se fan ou fixeron en Galicia, encamiñadas na súa maioría a conseguir abundantes froitos e a festexar a chegada do bo tempo, a pesar de que hoxe en día moitas delas xa non teñan o seu primitivo significado.
Alumea-lo pan: Non se dá en toda Galicia, se ben noutros tempos a súa área de dispersión debeu de ser moito máis grande. Actualmente mantense nas ribeiras próximas a desembocadura do Ulla, rías de Noia e Muros, comarcas de Amaía e Barbanza, e algúns lugares dos municipios de Cuntis, Caldas de Reis e Vilanova de Arousa.
A medianoite do 30 de abril (noite de Walpurgis), mulleres, homes e nenos saían das súas casas e adicábanse a percorrer os campos encendendo fogueiras neles, á vez que lanzaban conxuros referidos á colleita que esperaban.
Bendeci-los campos: En moitas comarcas galegas, en particular as próximas a Santiago de Compostela é costume cravar nos campos sementados un ramo de laurel ou olivo bendito o Domingo de Ramos.
Nalgunhas zonas en vez de crava-los ramos benditos o que fan é bendeci-la semente antes de plantala.
Maios do Sur de Galicia: Son os máis coñecidos. Son famosos os de Pontevedra e os de Ourense, pero tamén saen en Marín, Vilagarcía de Arousa, Redondela, Caldas de Reis, Allaríz, Valdeorras e Verín.
Pontevedra: A estrutura, de forma cónica, está feita con varas e bimbia, recuberta con fiuncho, edras, espadañas, etc... e adornándose con flores, naranxas, bandeirolas de papel, cáscara de ovo, etc... O cerimonial incluía o roubo, máis ou menos encuberto, dos elementos necesarios para a construción do maio. O neno que fai as veces de solista acóchase dentro do maio, mentres os demais compoñentes do grupo dan voltas calados o seu redor. Cando o solista cala os que están xirando repiten a misma estrofa dando golpes no chan con fungueiros. As letras das coplas maioritariamente soen ser de tono crítico, burlón ou satírico
Ourense: Os maios de Ourense diferéncianse dos de Pontevedra principalmente polos materiais e pola forma, pois ainda que se dá algún piramidal ou cónico, os mais abundantes son os de forma caprichosa: potes, horreos, cruceiros, cruces, etc... Outra característica que os diferencia e que os nenos que fan de coro non dan voltas golpeando con paus, sinon collidos da man.
MARTÍNEZ LOVEIRA, Gabriel
|
|
|
|
|
| Creación |
|
 SAN NARCISO , ENCANTADO
Nunha noite de Samaìn do ano 1456 nunha aldea chamada Marinus, que agora pasou a chamarse Marìn, habìa unha guerra entre os colexios "Os Curas da Parroquia" contra "Os Satáns do Inferno" que era un colexio de terroristas cando o primeiro colexio ìa perder pedìronlle axuda a Deus e gañaron a batalla. Despois de perder Os Satans do Inferno a batalla xuraron vinganza e construiron
unha ofrenda a Satán; sen que se enteraran Os Curas da Parroquia, debaixo da terra onde se
construirìa moitos anos despois o colexio San Narciso.
Moitos anos despois ... en 2001...
Uns nenos do Colexio San Narciso ìan tranquilamente ao bar a mercar uns "maicitos" cando descubriron que habìa un burato no chan, xusto debaixo das escaleiras. E de alì habìa como unha especie de luz vermella. Decidiron investigar. De repente unha man saìu dese burato, unha man viscosa e con espullas . Colleu o pè de Pedro e o levou con el dentro do burato. Pepiño, o mellor
amigo de Pedro, foi avisar ao director. Uns minutos despois o director foi a ver o burato, o neno estaba moi asustado. Saltaron dentro do burato o director e Pepiño,e de repente quedaron atrapados nunha especie de arañeira xigante,e o Demo estaba alì en persoa.Invocou a unha araña xigante de cor vermella. Comezaron a gritar e os demais profesores e alumnos acudiron na sua axuda, agás dùas alumnas chamadas Ofelya e Fàtima que estaban moi concentradas no seu examen porque eran as màis listas da clase. Mentres , no burato todos os alumnos e profesores , estaban atrapados na tea de araña pero entòn acudiron na sua axuda Ofelya e Fàtima , que destruiron a araña
xigante e derrtotaron a Satanàs. Pero como eran boas persoas non pediron nada a cambio e dende entòn o San Narciso è un colexio tranquilo.....
Fàtima Garcìa Permuy e Ofelya Gevorgyan.
|
|
|
|
|
| Gaita galega |
|
 A gaita galega é un instrumento de vento madeira propio de Galicia, norte de Portugal, occidente de Asturias e o Bierzo. É o símbolo por excelencia da música tradicional galega.
A gaita galega consta de:
un soprete, co que se introduce o aire no fol.
un punteiro, co que se pode tocar en "aberto", ou en "pechado";
un fol, onde se almacena o aire que fai que soe o instrumento;
un roncón, o tubo que se apoia sobre o ombro do gaitero, que soa na mesma nota que o son do punteiro na posición de Re, pero dúas oitavas máis abaixo;
un ronquete, o tubo que se apoia sobre o antebrazo dereito do gaitero, que soa na mesma nota do roncón, pero unha oitava máis arriba que este e unha máis abaixo que a posición Re do punteiro, e
un ronquillo, que sae do fol paralelo ao ronquete, que soa con igual nota que a posición Re do punteiro, unha oitava máis arriba que o ronquete e dúas máis arriba que o roncón.
Adrián Márquez Bernárdez |
|
|
|
|
| o neno do pixama a raias |
|
Jose Simes González
1º B . ESO
Introducción
John Boyne
Irlanda (Dublín, 1971)
Formóuse no Trinity College na Universidade de East Anglia, en Norwich. Autor de outras catro novelas ?The Thief of Time, The Congress of Rough Riders, Crippen y Next of Kin?.O neno do pixama a raias non só supuso a consecución dun éxito unánime en todolos países onde se publicou (traducido a vintedóus idiomas), senon que ademáis en Irlanda mantivose no número 1 da lista dos libros máis vendidos durante 35 semanas. Foi finalista dos premios Borders Original Voices y Ottakar?s Children?s Book Prize, e nominada o «Index on Censorship» Award, o Premio Ungari Unicef e a Carnegie Medal. Miramax/Disney prepara un largometraxe coa dirección de Mark Herman.
Na entrevista que lle fixeron dí:
Que non era a súa intención facer unha ?revisión literaria do Holocausto?, xa que semellante idea hubera sido moi extraviada. Seu único obxetivo, pasaba por compoñer unha novela pra os lectores máis xóvenes, que comezaban no colexio a aproximarse a aquel momento histórico. Confiaba que a amizade entre Bruno e Shmuel fora unha primeira aproximación, un punto de inicio, que lles levase máis tarde, a averiguar o que sucedeu realmente, durante o xenocidio nazi. Inda que tampouco descartou que fora unha novela accesible pra os lectores adultos. ...
Cando lle preguntan como a definiría: literatura xuvenil, ficción histórica, fábula, parábola?,A el gustalle pensar que é unha alegoría, unha fábula literaria que pode se lida por todolos públicos.
Cando lle preguntan si lle deu medo abordar un tema tan tratado na literatura, el responde que non.Os superviventes sempre rogannos que non nos esquezamos dos devastadores acontecementos de aqueles días, por iso pensa que é vital que os artistas continuen explorándoo dende novos ángulos. Dí que nunca poderemos chegar a entender totalmente o ocurrido no seno dun país pra comportarse con semellante vileza hacia a vida humana, polo tanto, pensa que sempre será interesante pra os escritores tratar de buscar unha e outra vez unha explicación. El buscouna nun campo de concentración, observado dende os ollos inocentes do fillo dun comandante nazi.
A novela dedicoulla o seu sobriño Jaime de 11 anos, o cal, lle ensinou o proxecto orixinal pra saber que había estudado na escola sobre ese período, e si era creible a historia entre os dous nenos.
Cando lle preguntan pola imparcialidad do seu lilbro, contesta que non quería mostrar o seu favoritismo hacia ningún dos protagonistas, inda que non quería co lector acabase odiando a Bruno.
Desenrolo
Esta historia trata sobre un neno chamado Bruno que o chegar a casa, atopa a criada María, metendo as suás pertenzas, incluso as segredas en catro grandes caixóns. Como era moi educado, xa que llo ensinou a súa nai,preguntoulle: Qué estás facendo?, nese mesmo intre apareceu a súa nai pola porta e díxolle que estaba facendo a equipaxe. O traballo de seu pai, que era moi importante, é o que lles obriga a marchar da casa.
Bruno enfadase porque non quere marchar e deixar a súa preciosa casa, o seu barrio, os seus amigos (Karl, Daniel e Martin), e os avós, pero por moito que proteste a súa opinión non conta.
A chegada a nova casa supón un desagradable sorpresa, debido a que non se parecía en nada a de Berlín
A casa de Berlín era inmensa con cinco andares, o redor había moitas casas iguaís, con xente paseando e tendas con escaparates coloridos, postos de verdura e froitas e moitos cafés con xente sempre rindo. Gustaballe pararse e pechar os ollos e respirar os seus aromas, ata notar que se mareaba; mentres que na nova casa, so había tres andares, o redor non había nin casas, nin xente, nin escaparates coloridos; o pechar os ollos todo era frío e baleiro. Non había nada inda que o mirar pola xanela viu algo que o deixou inda máis frío.
Marchou na procura da sua irmá Gretel (o caso perdido). Era tres anos maior ca el, daballe un pouco de medo, debido a que tiña hábitos de mal gusto; como estar moito tempo no baño pola mañá sen deixalo mexar a el, tiña moitas bonecas e si entraba no seu cuarto sen estar ela pensaba que a ian informar de todo,tamén tiña tres amigas (os monstros) igual de malas ca ela, e sempre metíanse con el, sobre todo, co seu aspecto físico.
Infórmaa de que pola xanela do seu cuarto viu outros cativos que non lle pareceron moi simpáticos. Van para o seu cuarto.
O mirar pola xanela, ven que non só había cativos; tamén había pais, rapaces pequenos, avós e xente sen familia; o que non había eran nais, raparigas e avóas.
O mirar cara abaixo, viron un fermoso xardín con moitas flores de cores e que estaba coidado con moito esmero, había un banco de madeira que miraba cara a casa, inda que lles pareceu raro, alí era normal, xa que o rematar este había un aramado moi longo e moi alto, rematado en espiñas, máis o resto era deserto e o lonxe viánse unhas pequenas cabanas, e preto das cabanas víanse persoas todas co mesmo pixama e gorra a raias; que estrano, pensou Bruno.
Decide preguntarlle o seu pai, porque viñeron a vivir a Ouvichs; cando chega a porta da oficina (zona-prohibida-en-todo-momento-e-sen-excepcións) petou dúas veces e unha voz forte dixolle que pasara; o despacho de Padre era impresionante sentou nunha cadeira e na conversa que manteñen, Bruno deixa claro que non lle gusta a súa nova casa, entón seu pai, explicalle que cando el era un cativo gustaballe facer o mesmo ca el, e o seu pai (o avó), dicialle o que era mellor para el, e que cando o entendeu foi máis feliz.
Días máis tarde estaba deitado na súa cama ollando cara o teito, cando se fixou que a pintura se desprendía, imaxinou que habería insectos no interior empurrando por ela para facer unha fenda pola cal poder escapar; el sentiase igual, preso. O chegar María quere saber a súa opinión sobre a nova casa e porque seu pai decidira vir a vivir a este sitio; considerabao un estupido; María non lle ía permitir que insultase o seu pai xa que era o home máis bó que coñecera, sempre axudou a ela e a súa nai cando o necesitaron.
Semanas despois en Ouvichs, como non había ninguen con quen estar, pensou que ía tolear e acordouse de herr Roller, un home que sufríra unha grave lesión e se comportaba dunha estrana maneira; adoitaba discutir e loitar consigo mesmo na rúa e invitaba os animáis a acontecementos sociais, como tomalo té. A súa nai explicaralle que non se debía burlar del, xa que na súa xuventude, era un home moi guapo, atento, amabel e movíase pola pista de baile como Fred Astaire, estaba así a consecuencia da guerra.Para manter a mente ocupada decide construir un bambán na pola dun árbol robusto, encontrou a corda no soto pero faltáballe o pneumático e tivo que falar con Tenente Kotler (o cal lle caía fatal) . Este dille que o encontrará no almacén. O ver a Pavel o Tenente ordenalle de maneira insolente que o busque, de regreso a casa puxose a construilo, a cal foi unha ardua tarefa xa que non contaba cos seus amigos; cando rematou comezou a xogar e acabou de fuciños na terra, decatouse de que tiña moitas feridas pero Pavel colleuno e levouno a cociña e curoullas, xa que noutro tempo fora médico. O chegar a súa nái, deulle as grazas pero lle dirían o Comandante que foi ela quen o curou. Bruno non entende a actitude da súa nai.
Bruno bota de menos os seus avós, debido o enfado da súa avóa con respecto o seu pai. O avó Matthias contaba con setenta e tres anos e inda que estaba xubilado, rexentaba un restaurante, no que o pai do seu amigo Martin era cociñeiro, estaba moi orgulloso de que o seu fillo Ralf fora Comandante. Para súa avóa Nathalie todo era distinto. Tiña setenta e dous anos e a a Bruno nunca lle parecera vella; tiña o cabelo longo e louro, como o da súa nai e os seus ollos eran verdes, debido a que tiña sangue irlandesa, ela dedicouse na súa mocedade o mundo do espectáculo, como cantante. A rifa comezou cando o seu pai presentouse co seu novo uniforme, a avóa pensa que nunca lle ensinara nada, non era capaz de asimilar co seu fillo pudera levar ese uniforme sabendo o que significaba. Dende aquela nunca máis volveron a verse e Bruno escribille unha carta contandolle o da nova casa, os arames, o banco, o xardín, as casetas, as chemineas e sobre todo o moito que a quería.
Despois do tédio, padre decide que volten os estudos e acordan entre Madre e el en traer un tutor, o cal chegou días despois na súa bicicleta; herr Liszt, e comezaron as clases.
Herr Liszt, era un misterio para el, inda que era simpático, e nunca lle tratou de pegar como facía o seu antigo profesor, había algo nos seus ollos que delataba a súa ira. Encantaballe a historia e a xeografía, pero a Bruno lle gustaba a literatura e a arte, e tiña a deferencia de chamarlle ?homiño?.
Unha mañá decide sair a explorar, pero en vez de facelo na súa casa que era pequena en comparación coa de Berlín decide facelo fora. Seu pensamento estaba en todalas persoas do pixama a raias; parecía unha cidade aparte, na que se diferenciaban dos soldados ¿Porqué uns atravesaban o aramado e eles permanecían nesa beira? Tiñan que porse sempre firmes ante os soldados e a Bruno nunca se lle ocorrera pensar, nin preguntar, cal era o motivo polo que estaban alí. Pensou que a maneira mellor de averigualo, era percorrer o aramado, o cal lle dixeran que non se achegara e ver a onde o conducía.
Canso de tanto andar porque aquel aramado era moi longo, e cando xa se ía rendir, viu ao lonxe un puntiño; pensou que era un espexismo e decide seguir ata onde se atopaba este. O puntiño converteuse nun neno. Tiña unha cor agrisada, ollos grandes e melancólicos de cor caramelo, e era moi fraco. Fixeron as presentacións, o neno chamase Shmuel que soaba como o vento e Bruno soaba como algén que refrega os brazos para non ter frío; a súa sorpresa foi moi grande o enterarse de que os dous naceran o mesmo día ( quince de abrir de mil novecentos trinta e catro). Falan das súas nais, dos seus fogares e que cando Bruno sexa maior quere ser explorador inda que Shmuel non o sabe.
O cabo dun momento Bruno fai a pregunta que tiña tanto tempo a cavilar ¿ Porqué hai tanta xente nese lado do aramado? ¿E que facedes todos haí?
Cavilando Bruno recordou cando chegou o seu pai a casa moi contento e co seu traxe novo e lle tiñan que chamar Comandante, comunicoulles que o Fura ía vir a cear o xoves pola noite, tiñan moito traballo por diante. Por fín, chegou a noite do xoves e toda a casa estaba limpísima e Bruno e Gretel estaban moi ben vestidos esperando o Fura. Sonou o timbre, e o abrir a porta, apareceu un home máis baixo que Padre e non tan forte, tiña o cabelo escuro e moi curto e un bigote insignificante e viña acompañado dunha fermosa muller de cabelos louros e beizos vermellos e máis alta co Fura. Fixeronse as presentacións e a Bruno parecialle cada vez o convidado máis maleducado que nunca vira; polo contrario a fermosa muller chamada Eva, tratounos con educación e falou con eles ainda co cabo dun intre o Fura chamouna como si fora unha cadeliña. A cea durou dúas horas e cando marcharon viu asombrado como nin se despedía nin lle abría a porta a súa acompañante, senon que entraba no coche e pusoxe a ler o xornal. Días máis tarde fan o equipaxe.
Volvendo o presente, Shmuel contalle a súa deportación. Este vivía nunha cidade moi bonita, encima da tenda de reloxos do seu pai; este agasallouno cun reloxo de ouro feito por el, que os soldados lle acabaron quitando. Un día chegou da escola e atopou a súa nai facendo uns brazaletes cunha tea especial e debuxando unha estrela, e dixonos a meu irmá e a mín que sempre que saísemos, debíamos levalos. Uns meses máis tarde tivemos que marchar da nosa casa, e Bruno dixolle que o mesmo lle pasara a el pero non levaba brazalete e gustaríalle levar un como o que levaba o seu pai. A Shmuel e a súa família mandaronnos a Cracovia, separados do resto por un muro, vivian nun cuarto con outra família que sempre discutían. Un día chegaron uns camións e os levaron o tren e separaronno da súa nai, fora a última vez que a vira. Bruno comparase con el en todo momento, sen saber en realidade polos problemas que estaba a pasar Shmuel.
Bruno e Shmuel vianse todalas tardes despois das súas clases, el procuraba levarlle algo de comer e falaban do que lles pasaba. Xeralmente, un pensaba diferente do outro e cando atardecía cada un marchaba para a súa casa. O chegar a casa ese día, levou unha noticia hórribel, o Tenente Kotler ía vir cear esa noite; mentres Pavel servía a mesa, falaban das cousas que facían e preguntaronlle o Tenente que era o seu pai, o que lle respondeu que era profesor de literatura e o preguntarlle onde vivía a súa resposta foi Suiza o que seguiu a unha pequena conversa nada favorable para o Tenente Kotler, nin para a cea, o que levou a que seu pai se irritase. Bruno por primeira vez, viu ata onde podía chegar o abuso para con unha persoa, sin que ningún dos que estaban presentes fixeran nada por evitalo. O chegar a cama pensou que a partir de agora sería mellor calar a boca.
Como amaneceu chovendo, Bruno non podía ir visitar a Shmuel e decidíu ficar na súa habitación lendo, entón, chegou Gretel, comenzan a falar e a Bruno escapaselle que Shmuel ía votalo de menos, o decatarse do seu erro, tenta enganar a súa irmá dicíndolle que ten un amigo imaxinario e lle fala del. O seu amigo vivía enriba dunha tenda de relóxios e da súa aventura para chegar a Ouvichs, e que levaba uns días sen atopar o seu avó, e cando lle pregunta o seu pai onde está, este ponse a chorar e apretao moi forte. Decátase de que cando Shmuel lle contara isto estaba moi triste e el non lle ofrecera consuelo; pero mañá pediríalle perdón.
Segundo pasaban as semanas e a chuvía non paraba, Shmuel e Bruno mirabanse moi pouco, Bruno sempre trataba de levarlle algo de comida porque estaba moi delgado e as veces conseguía pastel de chocolate, pero polo camiño entraballe fame e empezaba a picar ata que so lle quedaba un anaquiño e non lle parecía ben darllo.
Preparando a festa do seu pai, o Tenente Kotler, truxo a Shmuel a sacarlle brillo os vasos, porque tiña os dedos moi delgadiños, Bruno nese momento decatase do diferentes que eran, ofrecelle comida o que Shmuel respondelle que non podía, o final aceptaa pero entra o Tenente, que o tacha de ladrón e Bruno co medo que ten, di que non o coñece e marcha deixando o seu amigo so, sintese moi arrepentido, os días seguintes Shmuel non estaba no lugar de sempre e Bruno queríalle pedirlle desculpas. O séptimo día o seu amigo aparece cheo de morados pero inda así perdoao; entón Shmuel levantou un pouco o aramado e doulle a man. Era a primeira vez que se tocaban.
Xa levaban un ano en Ouvichs e Bruno xa non se acordaba dos seus amigos, reciben a noticia de que a avóa morrera e ían ir todos a seu funeral. O seu pai estaba impresionante co seu uniforme pasado polo ferro, pero estaba moi triste, porque non había arreglado o enfado coa avóa e nin tan sequera se despediran. O voltar estaba contento porque ía ver a Shmuel. Bruno sempre tiña na mente a mesma pregunta, e decide ir a xunto a súa irmá a por respostas. Gretel ¿que é o aramado? O que ela lle responde: ¿Queres dicir que non o sabes? Non. Bruno, por favor eles son xudeos e non se poden xuntar con nos. Son dunha clase diferente. ¿Entón que somos nos?, preguntalle Bruno o que Gretel lle responde: somos os contrarios, os contrarios a qué? Non obtén resposta, poque a súa irmá tampouco o sabe realmente. Nese intre pega un berro, e o aparecer a súa nai toda asustada; teñen piollos, a Gretel lavanlle a cabeza cun champú que cheiraba moi mal e a el deciden raparlle o pelo, cando chega xunto Shmuel, este riese e dí que se parece moito a el
A súa nai decide que deben voltar a Berlín, xa que Ouvichs non era sitio para cativos, non teñen amigos e ela sintese soa, pero Bruno non quere deixar a Shmuel; pasan varios días sen verse e cando se atopan Shmuel dille que estivera buscando a seu pai e non o atopara, e Bruno contalle que marcha pra Berlín, e plantealle que antes de marchar vaino axudar a atopar o seu pai, polo que Shmuel ten que traerlle un pixama a raias e así pasará por un deles.
O día amenceu chuvioso, e Bruno, pensaba que non ían poder por en marcha o seu plan, pero a chuvia cesou e foi a atoparse con Shmuel. Cando chega o aramado vé como Shmuel trae algo consigo e o pasarllo vé que é o pixama a raias, inda co chan estaba cheo de lodo, coloca o seu impermeable no chan e a súa roupa enriba e vistese. Shmuel, levantou o aramado e Bruno pasou por debaixo encheuse de barro e pensa que nunca estivera tan sucio na súa vida; despois de varias horas de búsqueda o non atopar ningunha pista, Bruno decide voltar porque empeza a anoitecer; pero de repente, vense rodeados de xente, que os acaban arrastrando a un sitio moi estrano e quente. Shmuel agarrase a Bruno e mirao asustado, entón Bruno dille que sinte que non atoparan a seu pai, e Shmuel contestalle que non pasaba nada; Bruno sinte que non pudieran xogar xuntos, pero cando fora a Berlín ialle presentar os seus tres mellores amigos, dos cales non se acordaba, porque decatase de que o seu mellor amigo era Shmuel.O MEU MELLOR AMIGO PARA TODA A VIDA, non sabe si este lle contesta, porque nese intre os maiores comezan a berrar e o cuarto oscurece, pero a pesar de todo ese caos Bruno consigue seguir agarrado a man de Shmuel, e nada no mundo o convencería para soltala.
Despois diso non se soubo máis de Bruno, inda que días despois atoparon a súa roupa preto do aramado e foron a buscar o Comandante, quen examinou a zona sen atopar nada.
Gretel e Madre, voltaron a Berlín meses despois, Gretel nunca pensara que ía botar tanto de menos o seu irmá e Padre volveuse totalmente despiadado; e un día, cando voltou cara o aramado descubriu un buraco polo que podía pasar un rapaz como seu fillo, o mirar o lonxe decatauso do que lle había pasado.
Meses máis tarde chegaron outros soldados para levalo, pero a el xa nada lle importaba.
Opinión Persoal
É un libro que recomendaría a calquera tipo de lector, xa que engancha dende o primeiro momento e o seu argumento é moi bo.
Dende o meu parecer, o autor meteuse perfectamente na vida de dous nenos de nove anos, que ainda que sexan de distinta clase social, poden chegar a ser amigos.
O persoaxe principal, que é Bruno, chamoume a atención, porque o principio non quere saber nada do seu novo fogar pero acabase acostumando coa axuda de Shmuel, o neno do pixama a raias.
Información de interese
A estrela de David
La estrella de David es el gran símbolo del judaísmo. Tiene seis puntas y está formada por dos triángulos. En hebreo es conocida como Magen David. Hace referencia al rey David, fundador de la dinastía de Judá, que cuando era joven derrotó al gigante Goliat con una honda y una piedra.
A bandeira nazi
El nacionalsocialismo fue un movimiento político que surgió en Alemania en la década de 1920 ante el desastre de la derrota de la I Guerra Mundial. Más conocido como nazismo, culminó con la proclamación del III Reich y la dictadura de Adolf Hitler (1933-1945). La bandera nazi, su símbolo, contiene una esvástica negra.
Palabras do diccionario
Proíame: Sensación dolorosa e parecida ó picor.
Asisada: Adquirir cordura.
Fornecían: Proveer do necesario.
Fungón: Que amosa disgusto por algo ou que se queixa de algo en voz baixa.
Encabuxouse: Producir enfado.
Mantenta: A proposito ou con intención.
Rolla: Obxecto que serve para cerrar unha botella.
Devecente: Diminuir, minguar, ir a menos. Desexar algo con forza.
Fontes de información
Bibliografía
Titulo orixinal: The boy in the striped pyjamas
Texto orixinal: John Boyne,2006
Traducción: Daniel Saavedra Toral,2007
Editorial: Factoría k de libros,2007
Ilustración e deseño de portadas: Marc Taeger
Segunda edición: Xaneiro,2008
Páxinas Web
Web oficial: John Boyne. www.johnboyne.com
THE BETTMANN ARCHIVE
Microsoft ® Encarta ® 2007. © 1993--2006 Microsoft Corporation. Reservados todos los derechos.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
