 MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR.
Agora tomo o sol. Pero até agora
traballéi cincoena anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastéi o tempo co xornal dos sábados,
pasóu a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estóu vello.
Ben pensando o patrón todo me debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.
Tema;
"Pasaron os mellores anos da súa vida e agora non ve o resultado porque o seu patrón está rico e el está vello e non ten nada.
Raquel Guerra Barreiro e Belén Santaclara Pousada. |
