Fanse zocas pechadas e chinelas
en Loentia,Duarría e Formarán.
Non hai zocas xeitosas como elas:
ben lle caen ó pé e ben se tran!
Foron afumadas cun casqueiro.
Ó andar son ledas, cantareiras.
Aunque feitas de bido ou amieiro
son, como o vento, de lixeiras!
A gracia da abidueira
atopou o seu destino,
fíxose zoca chinela,
apreixa un pé femenino!
Fíxose zoca chinela
a abidueira lanzal.
Agora sobor da acera
canta con voz musical!
A zoca xa é canción
delgada como asubío
que aprendeu a abidueira
dos merlos de xunto ó río.
Fíxose zoca chinela
a gracia da abidueira
e vai marcando na acera
os puntos da muiñeira!
Procuramos os recursos literarios neste poema para poder ir coñecendo o estilo da poesía de Manuel María.
O CARRO
Non canta na Chá ninguén.
Por eso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan ben
que a señardade me espanta.
Non hai canto tan fermoso:
fino como un asubío.
Anque é, ás vegadas, saudoso,
faise, no ar, rechouchío.
O meu carro é cerna dura:
sábese carballo e freixo.
¡Que fermosa a súa feitura!
¡Que lixeireza a do eixo!
As cousas vanse aledando
por onde o meu carro pasa.
¡Carrétame herba pró gando!
¡Traime a colleita pra casa!
Manuel María, Terra Chá, 1954
Manuel María, 2001, Obra poética completa I (1950-1979), A Coruña: Espiral Maior
Imos camiñando cara a Terra Chá de Manuel María |
