Nesta proba imos seguir traballando con pronomes e verbos irregulares e a oración da proba anterior, como na anterior e ademais entrará o autor das Letras Galegas do 2016.
LÉXICO: Oficios e profesións(unidade 10) e deportes(9). Dos mesmos temas a sinonimia e antonimia.
ESCRIBIR BEN: Exercicios con B e con V (unidade 9 e 10 do libro).
LITERATURA: MANUEL MARÍA. Letras Galegas 2016.Vida e obra en base ao cuestionario da expossición que fixemos na aula.
Textos: Poemas de Manuel María procurando os recursos literarios (repasalos nas páxinas 242, 243 e 262-263 da unidades 11 e 12) intención do autor e temática).
Nesta proba do 3º avance ademais do traballado no libro de texto Unidade 8 estamos traballando o seguinte:
LITERATURA:
- Tradición Oral: Os lobishomes ou o lobo da xente (resumos da aula).
PLAN LECTOR: No exame haberá que redactar unha pequena biografía sobre Castelao na que se inclúan as súas obras e as facetas máis importantes da súa vida como debuxante, narrador, ensaista, dramaturgo e político.
No exame faremos unha pregunta sobre a lectura "Os vellos non deben namorarse".
-GRAMÁTICA. A estrutura do verbo podes consultala no libro (Unidade 9 páxinas 198-199)
- Colocación dos pronomes átonos (podes consultar no libro páxinas 170-171 e tamén os seguintes enlaces:
Os pronomes átonos colócanse normalmente despois do verbo e unidos a el: (dígocho), pero hai ocasións en que se debe colocar o pronome antes do verbo.
CASOS EN QUE O PRONOME ÁTONO VAI ANTES DO VERBO:
1- Cando vai nunha oración negativa ou desiderativa:
( non te quero, oxalá cho dixesen hoxe!)
2- Cando vai nunha subordinada: (dixo que te amaba).
3- Cando vai nunha interrogativa parcial cun pronome interrogativo ou tras un exclamativo:
Quen che preguntou iso?
Como me alegro da túa boa nota!
4-Cando a oración comeza por algúns indefinidos (algo, alguén, todos...) e adverbios só, case, tamén, xa, sempre, aínda, seica, ben, mal...): (alguén mo dixo, seica me falara). Cousa que non ocorre con adverbios como os de tempo e lugar: Mañá achégome alí.
En Follas novas atopase un dos máis logrados poemas de Rosalía sobre a muller do emigrante. Vemos un retrato desta muller forte que realiza soa as máis duras tarefas: sementa o campo, recolle leña no monte, leva a herba e a augua... A rudeza dos traballos contrasta coa tenrura e delicadeza que reflicten as súas palabras:
Tecín soia a miña tea,
sembréi soia o meu nabal,
soia vou por leña ó monte,
soia a vexo arder no lar.
Nin na fonte nin no prado,
así morra coa carrax,
él non ha de virme a erguer,
él xa non me pousará.
¡Qué tristeza! O vento soa,
canta o grilo ó seu compás...;
ferve o pote..., mais, meu caldo,
soíña te hei de cear.
Cala, rula; os teus arrulos
ganas de morrer me dan;
cala, grilo, que si cantas,
sinto negras soidás.
O meu homiño perdéuse,
ninguén sabe en ónde vai...
Anduriña que pasache
con él as ondas do mar;
anduriña, voa, voa,
ven e dime en ónde está.
(F. N. 287)
O final lembra, como o poema citado anteriormente, as cantigas de amigo medievais, pero ao carácter intensamente lírico destas engádense notas de realismo que asocian o poema a unha estrutura social moi determinada, as xentes humildes. Os traballos enumerados no poema só en Galicia son realizados por mulleres, e non só en ausencia dos homes, senón na súa compaña. Fixémonos en que ela di que, aínda que morra baixo o peso da carga, el non ha de vir a axudala a erguer e a pousar. En Galicia, as mujeres labregas transportan, apoiándoos nos ombreiros ou sobre a cabeza, grandes pesos (feixes de herba, cestas e cántaros...) que outra persoa ten que axudarlles a subir e baixar.
A carón das notas realistas achamos no poema unha intensa vivencia da soidade -obsérvese a reiteración expresiva da palabra soia-, sentimento que, posiblemente, está moi presente na propia Rosalía, pero que é tamén unha característica galaica (a saudade é un trazo típico da nosa literatura). E, informando, envolvendo ao poema en unha atmosfera especial, sitúase como esencial a tenrura; tenrura disimulada baixo a dureza dos primeiros versos, que pintan a unha muller solitaria entregada a rudas tarefas, e que se manifesta por primeira vez nesa reiteración expresiva da palabra el: «él non ha de virme a erguer, él xa non me pousará», e nese adverbio xa, evocador de tempos pasados. A partir de ese momento, a afectividade maniféstase na proliferación de posesivos e diminutivos: «Ferve o pote, mais, meu caldo, soíña te hei de cear», «o meu homiño perdéuse»; perfectos exemplos estes do carácter afectivo e non cuantitativo dos diminutivos en galego.
As evocacións ao mundo natural poñen de relevo a súa sensibilidade a través da natureza que a rodea: vento, grilo, rulas e anduriña son outro elemento destacable funcionando como símbolos do paso do tempo en soidade, do amor e da saudade que sinte.
Polo seu realismo, a súa saudade e a súa tenrura, o poema constitúe un fermoso canto á personalidade da labrega galega no que se evidencia tamén ese pensamento protofeminista que Rosalía representa ao poñer a súa atención o seu centro de interese sobre a muller e as súas condicións de vida. A sá soidade asociada a súa fortaleza e capacidade de valerse por si mesma en situacións duras.
Nesta pequena reportaxe sabemos cal foi a orixe desta celebración.
E dende Galicia hoxe máis de cincuenta anos despois a conciencia da igualdade entre homes e mulleres tamén se celebra:
Esta é a nosa humilde versión do fermosísimo vídeo de Guadi Galego: matriarcas sn
Cuestións:
1. Redacta un breve texto no que indiques como naceu e por que celebramos o día 25 de novembro o Día internacional contra a violencia de xénero.
2. Logo de facer unha reflexión na aula sobre a importancia de ser persoas non violentas procura no dicionario o significado das palabras machismo e feminismo.
3.Despois de copiar na libreta ámboslos dous significados, tendo en conta que estamos nun centro cristiano, reflexiona sobre cal dos dous movementos e formas de comportase resulta más violento na sociedade. Anota tamén as túas conclusións.
Podemos asomarmos na FESTA do CORPUS CHRISTI e ao seu dragón ou Coca de Redondela:
A aparición de elementos representativos do Mal ( xigantes e dragóns) fronte ao Ben que está simbolizado polo Corpus Christi que sae en procesión polas rúas tal día como hoxe.
.jpg)