| Pandereiteir@s e festeir@s da beira atlántica da Galiza |
|
|
|
|
| Malmequer |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Luar na Lubre, a forza do destino |
|
O ano 1991 estaba consumindo os seus últimos alentos cando a forza do destino fixo que compartise con Luar na Lubre unha noite máxica de novembro, e non precisamente baixo o resplandor da lúa nun bosque sacro, senón co vento soliviantado e unha pertinaz choiva enmarcando a visión das encrespadas ondas da ensenada de Riazor. Un encontro que marcou o comezo da escalada deste grupo cara á cima do éxito onde hoxe se asentan grazas a unha traxectoria encomiable que afrontaron, con puntuais cambios na súa formación, e unha ideoloxía musical que logrou crear un son persoal reconocible nas amplas estepas do folk internacional onde a súa arte é apreciado.
O destino quixo que me chegase o encargo de organizar unha jam session privada cun grupo de folk para que Mike Oldfield escoitase a percusión galega, pola que estaba moi interesado ante a gravación de Tubular Bells II. Pasaría uns días en Galicia xunto a Rosa, a súa noiva de entón, de Cambre. Para cumprir o sorprendente encargo, inicio o contacto con tres grupos de folk, que, por diferentes motivos, non están dispoñibles para a data sinalada. A piques de tirar a toalla, a forza do destino xoga as súas cartas e diríxeme cara a un grupo da Coruña, formado en 1986, ao rebufo da segunda onda da música celta. O seu nome, Luar na Lubre, que por entón tiña dous discos gravados O son do ar (1988) e Beira atlántica (1990). Contacto con eles que, incrédulos, aceptan, presentándose o 14 de novembro no Praia Club, ás 9 da noite, cos pertrechos dispostos para deleitar a Oldfield quen, xunto a Rosa e o produtor Tom Newman, chegou tras pasar unha xornada gozando da panorámica do Monte Pindo, o Olimpo celta.
As presentacións de rigor deron paso á reunión musical e o destino, tenaz, volve chamar á porta. Cando Mike escoitaba interesado a música de Luar na Lubre, Rosa coméntalle que era o mesmo grupo que habían oído nunha cassette que ela lle regalou en Londres. O interese de Oldfield acrecéntase e pide permiso para subir ao escenario e tocar o pandero como un compoñente máis do grupo. A jam termina e con consentimento de Olfield empeza a after jam, con picoteo e cervexas, ata que a madrugada nacente botouse encima.
Cando a repercusión daquela cordial jam sessión parecía quedar en auga de borrajas, en 1996, o músico británico inclúe unha adaptación do tema O son do ar no seu álbum Voyager. Un feito que puxo a Luar na Lubre nos chanzos do éxito cun recoñecemento internacional determinante para a súa proposta artística que aumentou cando Oldfield incluír como invitados na súa xira Then & Now por varias cidades españolas. Desde entón, cara arriba, escalando banzos, disco a disco, concerto a concerto, como embaixadores da música folk galega en todo o mundo, por onde viaxan cos seus devanceiros musicais ao lombo, e unha sinxeleza natural -esa que invoca ao instinto, intuición e ao discernimiento para crear con esencia e sentimentos de empatía- forxada no traballo colectivo e no trato humano, que se exterioriza musicalmente nunha obra con calidade, sedución, talento, intensidade emocional e solidez instrumental. E todo porque a forza do destino así o quixo.
Banzos
- 1986 nace Luar na lubre na Coruña. En 1992 coñecen a Mike Oldfield e este fai con eles unha versión de Ou son do ar, título do seu primeiro disco en 1988 .
- Vendidas máis de 300.000 copias dos seus traballos. Plenilunio e Cabo do mundo, discos de ouro consecutivos.
- Nove premios concedidos pola SGAE e pola Academia das Artes e as Ciencias da Música. Premio de Audiovisuais galegas Mestre Mateo polo seu vídeo Un bosque de músicas. Dous premios polo mellor álbum de música tradicional a Camiños dá fin dá terra e Ao vivo.
- Ignacio Vilar dirixe unha película sobre o grupo en 2004. As cantantes que os acompañaron foron Ana Espiñenta e Rosa Cedrón. Desde 2005 a súa vocalista feminina é a lisboeta Sara Vidal.
www.elpais.com |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
