| Pandereiteir@s e festeir@s da beira atlántica da Galiza |
|
|
|
|
| Malmequer |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Cantigas e Agarimos fai mudanza |
|
A agrupación folclórica abandona tras 54 anos o seu local histórico en Compostela
Os membros de Cantigas e Agarimos -80 nos grupos de baile, coro, instrumental e pandereita e 125 alumnos da escola de música tradicional- sabían que 2011 ía ser un ano cheo de conmemoracións, porque celebran o 90º aniversario do seu nacemento, en plenas festas do Apóstolo de 1921. Pero ao final será tamén un ano de mudanzas: no prazo dun mes, calcula Antón Fernández, o presidente da institución, Cantigas e Agarimos terá que abandonar o que foi o seu local de traballo nos últimos 54 anos para trasladarse a un antigo colexio do barrio do Castiñeiriño, en Santiago.
Polo baixo da rúa A Algalia de Arriba -onde se instalou o grupo en 1957- os membros pagaban até hai dous anos 24 euros ao mes; o edificio, como outros tantos do centro histórico compostelán, estivo sometido até decembro de 2009 a un aluguer de renda antiga. Xa por entón a empresa propietaria do inmoble anunciou ao presidente de Cantigas que debían abandonar o local, aínda que finalmente o Concello de Santiago conseguiu prorrogar o aluguer en dúas ocasións, a primeira até agosto de 2010 e a segunda até decembro. O venres da semana pasada, o pleno do Concello aprobou o cambio de uso do novo local do Castiñeiriño, así que o mes que hoxe empeza será o de recoller os bártulos de medio século de historia na Compostela vella. "Pero temos moitas esperanzas no cambio. Ímonos a un barrio novo que está a crecer moitísimo. O que necesitamos é xente nova", sinala o presidente.
O que ofrece O Castiñeiriño que non tiña a Algalia, ao carón os recordos, é un espazo máis adecuado para os cursos, aos que este ano asisten uns 125 alumnos nas modalidades de baile, pandereita, gaita, linguaxe musical, percusión e acordeón. Extinto o aluguer de renda antiga, durante os meses prorrogados a agrupación pagou 300 euros mensuais polo uso do local da Algalia. "Preocupábanos non atopar algo alcanzable coas condicións de espazo que necesitabamos. Significaría desmantelar a escola. E non podemos porque é o noso futuro". A maioría dos alumnos ten entre tres e 20 anos e nos últimos tempos até o local histórico quedábaselles pequeno, por iso algúns grupos ensaiaban en colexios e centros socioculturais da cidade.
Outra cousa son os fitos que Cantigas e Agarimos alcanzou durante os seus 54 anos na zona vella de Compostela. Un dos tesouros da agrupación folclórica é a partitura orixinal coa que Roberto Matogueiras puxo música a Lela, de Castelao, conservada no arquivo da Algalia, que nas próximas semanas será trasladado tamén aos novos locais do Castiñeiriño. O Concello porá a disposición do grupo catro aulas do antigo colexio Ramón Cabanillas. Fernández confía en que o novo espazo faga máis sinxela unha idea que leva tempo roldándolle: a recuperación do grupo de teatro que en 1961 estreou en Galicia Os vellos non deben namorarse, de Castelao. Cantigas e Agarimos, na súa versión teatral, foi un dos primeiros grupos en levar o galego aos escenarios en plena posguerra. Que este ano se cumpran 50 da posta en escena da peza do escritor, político e debuxante de Rianxo será, argumenta Fernández, unha boa escusa para devolverlle o teatro a Cantigas.
Mentres, na Algalia, alumnos e profesores apuran as últimas tardes de ensaio no seu local histórico. Os 130 metros cadrados que aínda hoxe acollen, de seis da tarde a once da noite, as reunións do grupo, foron reformados e arrombados con pico e pa nos anos cincuenta: os locais de ensaio eran cuadras cando a agrupación folclórica, entón presidida polo Marqués de Figueroa, conseguiu o aluguer do baixo. Era a primeira vez que o grupo, nacido na itinerancia, contaba cun lugar estable para preparar as súas actuacións. "Até aquel momento sempre estivemos de prestado, primeiro nos locais do Círculo Mercantil, despois, durante os primeiros anos da ditadura, no Instituto San Clemente", lembra Fernández.
O franquismo impuxo á agrupación un cambio de nome -pasou a chamarse Masa Coral Galega Rosalía de Castro- e a súa integración na Obra Sindical de Educación e Descanso. Desta maneira, explica o presidente, o réxime tentaba romper os vínculos que a agrupación tiña co seu pasado, inseparable da reivindicación da cultura galega. En 1952 recuperaron a súa identidade e ese mesmo ano gravaban no Centro Galego de Madrid o disco que fixo soado a canción da Rianxeira. Na mesma década, e xa no local da Algalia, percorreron as festas e os certames folclóricos de Galicia. Até 2003 publicaron unha revista, bautizada como a rúa que agora abandonan.
www.elpais.com |
|
|
|
|
| 2 Comentario(s) |
|
| 1 |
Un saúdo moi grande para tódolos #blgtk08#membros de Cantigas Agarimos !! |
|
|
Comentario por Fernando (01-02-2011 11:57) |
|
|
| 2 |
Creo que hai un pequeno erro, pero "Ao César o que é do César [...]", que xa lla tentaron quitar tantas v#blgtk08#eces... A música de Lela foi composta por Rosendo Mato Hermida, non Roberto Matogueiras.
Un saúdo! |
|
|
Comentario por Alvaro (02-02-2011 11:30) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
