| Pandereiteir@s e festeir@s da beira atlántica da Galiza |
|
|
|
|
| Malmequer |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Anxo Pintos |
|
 O intérprete e compositor vigués compaxina unha axitada axenda como músico en Berrogüetto e Lizgairo, e forma a profesionais da música tradicional na E-Trad
Cunha nai que cantaba ópera e zarzuela e un pai que tamén se adicaba á música e o baile tradicional como afeccionado, Anxo Pintos tiña moitas papeletas para que a música fóse introducindo na súa vida ata facerse con ela por completo, como tamén lles pasou aos seus irmáns, Silvia Superstar e Gael Pintos. Aos 8 anos empezou a recibir as súas primeiras clases. O órgano de dous pedais foi o seu primeiro instrumento e aos poucos foi engadindo artefactos sonoros á súa aprendizaxe ata converterse, na actualidade, nun home orquestra ao que poucos instrumentos se lle resisten. E non terminou de aprender. Curiosamente, el segue o proceso inverso ao da maioría dos mortais. A guitarra, que é o típico instrumento co que miles de nenos se inícian, é xustamente o que está agora aprendendo a tocar.
Ademais de compartir a música co público, o compoñente de Berrogüetto, formación que agora compaxina co trío Lizgairo xunto a Rodrigo Romaní e Xosé Liz, tamén comparte os seus saberes dedicándose á docencia na E-Trad.
A escola municipal escindida da de Artes e Oficios, aínda que se sitúa na mesma sede, é un centro independente que se especializou. Segundo explica, «a Concellería de Educación viu a oportunidade de potenciar e dar unha dimensión máis grande ao departamento de música tradicional e estamos moi agradecidos porque nos permitui facer un programa de estudos ambicioso. Agora na E-Trad non se aprende unicamente unha especialidade instrumental como a zanfoña ou a arpa, senón que ten toda unha serie de materias complementarias que permiten saír formado como un profesional dá música tradicional». A E-Trad, ademais, ofrece dous ciclos diferentes, un afeccionado, de dous anos, e o profesional, no que os alumnos saen preparados tamén como mestres.
Por deformación profesional, na súa casa acumula numerosos aparellos musicais. «Non son un coleccionista, o que pasa é que ao final acabas xuntándote cunha morea de rarezas, instrumentos, libros, métodos, partituras e moitos cedés que normalmente non se atopan nos andeis dá maior parte dás casas».
Pezas artesanais
Ademais dos seus violíns e saxos, Pintos sente especial querenza pola zanfoña. Ten dúas pezas artesanais, unha galega asinada polo vigués Xaime Rivas que coida desde 1991 e unha espectacular zanfoña de cor azul eléctrico de Carlos do Viso, pero a familia está a piques de crecer: «En menos dun mes terei outra que me está a construír o artesán de Marín, Xaime Rebollo. É un modelo ultrarreducido para poder levala comigo na cabina dos avións, que é algo que sempre me causa problemas», conta.
Segundo explica Pintos, as zanfoñas contemporáneas «teñen un son lixeiramente máis duro e agresivo que as galegas, pero permítenche tocar ao lado dunha gaita sen ter que amplificar o son».
Ademais de atesourar ás súas zanfoñas, o intérprete e compositor vigués almacena decenas de punteiros de gaita. «A maioría foron feitos polo artesán do Rosal, Alfonso Castro. Cando fai algún prototipo novo pásamo para probalo. É fundamental que haxa esa colaboración porque os construtores poden afinar o seu traballo». E xunto aos punteiros conviven frautas. Algunhas exóticas, como un duduk que lle comprou a Djivan Gasparian, o ilustre flautista armenio que puxo a súa música na banda sonora de Gladiator . «Cando viaxo sempre aproveito para mercar instrumentos, aínda que prefiro contactar con artesáns que mercar en tendas», asegura.
O camiño do folk
Pintos decantouse polos camiños do folk na adolescencia, cando descubriu o mundo que se lle abría no Obradoiro de Gaitas e Zanfoñas que dirixía Antón Corral na Escola de Artes e Oficios. Tiven moita sorte porque por alí pasaron moitos músicos e artesáns europeos e foinos permitindo a todos obter unha visión de conxunto do que tiñamos aquí e do que se estaba facendo fóra, e foi enormemente enriquecedor», asegura. Alí, Anxo Pintos coincidiu con Carlos Núñez. «Eu empecei con 14 anos e o con 11. Dalgún xeito fumos medrando xuntos», recorda. De feito, xuntos integraron en 1989 con Santiago Cribeiro e Pancho Álvarez o que foi o primeiro grupo de ambos, Matto Congro, unha banda que foi o cerne dunhas cantas frutíferas carreiras nun incipiente panorama folk en Galicia. «Fixemos non 91 un único disco, ao grande, en Dublín, non estudo onde gravaba U2, gastamos unha pasta que non tiñamos. Tivemos que pedir un crédito», rememora. A finais do 94 disolvéronse e pouco despois naceu Berrogüetto, na primavera do 95. «Empezamos con tanto furor que aos seis meses xa estabamos tocando un repertorio totalmente novo. Daquela empezamos Cribeiro, Isaac Palacín e máis eu», conta. O grupo leva catro discos editados e están a piques de publicar o quinto, que gravarán logo de presentalo en directo este verán.
La Voz de Galicia
|
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
