Pandereiteir@s e festeir@s da beira atlántica da Galiza |
|
|
|

|
Malmequer |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
kepa Junkera e Galiza |
|
Cando descubro nalgunha cidade o típico cartel no que hai unha lista de cidades irmanadas coa mesma, chámame a atención os lugares tan diferentes aos que pertencen. Tanto é así que, ás veces, lendo a lista un pode realizar unha viaxe imaxinaria polos cinco continentes. Pero tamén hai irmanamentos entre cidades, pobos ou ata países que nacen por motivos que non figuran en ningunha lista. Este fin de semana descubrín un deses exemplos.
Actuabamos en Galicia e máis concretamente na localidade de Burela, na mariña lucense. Terminada a actuación e mentres charlaba coa xente do lugar, descubrín que moitos dos do pobo traballaban en barcos pesqueiros con base en portos vascos, e comecei a intuír que Galicia e Euskadi tiñan un vinculo especial, un nexo de unión que tiña lugar no mar. Pero recordo tamén unha foto moi especial na que mariñeiros galegos e vascos pousan xuntos con diversos instrumentos e ferramentas, demostrando que tamén musicalmente os nosos pobos están unidos. Incluína nun disco recompilatorio no que participei para axudar no posible aos afectados polo desastre do Prestige. Sempre sentín unha envexa sa por como os galegos souberon coidar e consentir a súa música. Grupos da calidade de Milladoiro, Berrogüeto ou Luar na Lubre e músicos da talla de Xosé Manuel Budiño , Carlos Núñez ou Susana Seivane son o exemplo perfecto.
Ao mesmo tempo, e a diferenza do que pasa na nosa terra, é incrible a cantidade de festivais de música tradicional que organizan cun esmero e un agarimo impresionante. Cando visito Galicia sempre teño a sorte de ver como alguén, de súpeto, saca unha gaita e coma se dun antigo ritual tratásese lla enchufa debaixo do brazo e comeza a tocar. Todo transfórmase e sen querer, un sente que o ritmo apodérase do que lle rodea. Esa é a maxia da música galega.
Kepa Junkera
www.deia.com |
|
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|