Eu nunca serei yo |
|
Um caderno de trabalho de Séchu Sende
A minha obra neste caderno está licenciada baixo creative commons, copiceibe.
O autor solicita comunicar-lhe qualquer uso ou modificaçom da sua obra no email de contacto aqui sinalado. |
|

|
Contacto |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Resistem em Mugardos |
|
Mais de dous meses de feche.
E seguem adiante!
Reganosa: perigosa e ilegal.
Goberno galego culpábel.
Ver mais |
|
|
|
Hai que Rebotarse! |
|
Seguem-se tecendo os fios.
Emoçom na rua: os conflitos locais reunem-se.
Criam-se novos laços persoais.
Estabelece-se um consenso: Galiza nom se vende.
Aqui, no Courel, nas Encrobas, em Ribadavia...
Nunca Máis.
Hai que rebotarse!
A dinámica do movimento é imparábel.
Uniformemente acelerado.
Vam-se erguendo todos os chanzos do proceso. Muitos, inesperados.
Algum passo atrás, muitos passos adiante.
A indignaçom medra, o capital coacciona, os média manipulam, a clase política distáncia-se, unem-se várias geraçons de activistas...
Aparecem paráguas de todas as cores...
Existe umha experiéncia recente.
Podem olhar para outra parte...
Podem seguir pensando que somos umha minoria...
Podem pensar -como os outros- que nom somos realistas, que o progreso tem custos, que o tempo o soluciona todo...
Podem minusvalorar o pensamento crítico e a conciéncia política da gente mais activa da cidadania...
Mas algo está claro, queridos amiguitos, queridas amiguitas, isto segue cambiando.
E adiante.
| 
|
|
|
|
Reganosa, longe nossa! |
|

Tod@s a Ferrol!
Cópio e pego:
A TODA A CIDADANÍA DE GALICIA :
A Planta de Gas instalada na angosta Ría de Ferrol, constitúe unha ameaza para a vida de 100.000 persoas e a riqueza marisqueira da Ría. En solidaridade: Coa veciñanza de Mugardos, pechada no Concello hai máis de dous meses. Coa Confraría de Pescadores e Mariscadores de Ferrol. Coa poboación de Ferrolterra. Para que non sexa aprobada a Acta de Funcionamento definitivo de REGANOSA Para o seu traslado ó Porto Exterior Para que remate este disparate contra o que vimos loitando desde o ano 2000.
PARTICIPA NA MANIFESTACIÓN CONVOCADA POLO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA PARA A RÍA DE FERROL O próximo DOMIGO, 30 DE SETEMBRO, ÁS 12 HORAS NO PEIRAO DE FERROL.
DEMANDANDO:
1º Ao Goberno Central que ten competencias para decidir que, en base a eses condicionados non resoltos, non sexa aprobada a acta de funcionamento definitivo de REGANOSA.
2º Á Xunta de Galicia para que renuncie á herdanza envelenada do caso REGANOSA, e así mesmo, reoriente a súa política enerxética para que deixe de ser unha ameaza para a Ría e para a vida de miles de persoas de Ferrol Terra.
3º Ao Concello de Ferrol para que acorde dirixirse ao Tribunal Supremo a fin de que faga firme a sentenza 536/2004 favorable á cidadanía de Ferrol e que anula a falsa tramitación ambiental de REGANOSA.
4º Ao Concello de Mugardos, para que revise as licenzas, permisos e acordos con REGANOSA, que están ameazando a vida e os intereses da veciñanza.
NON FALTES
DIFUNDE A CONVOCATORIA
Mais info:
Comité cidadán para a defensa da ria de Ferrol
Peche na casa do concelho de Mugardos:
O Cruceiro de Meá
E a Plataforma Ártabra 21 |
|
|
|
Em Carvalho |
|

Para falar de língua e literatura
aínda nos esmendrelhamos a rir, nom?
Assi foi...
Gracie mille a toda a gente que participou no debate!
E obrigado!, com Horacio d´o´Patacón e a Concelharia de Cultura, Ensino e Normalizaçom Lingüística, e o técnico, Nel Vidal, generoso e potente no seu trabalho com o Literactua!
|
|
|
|
Schiller/Rosalia: A donzela de Orleáns |
|

Escena IV
Joana, soa.
Joana
Adeus, montanhas, queridos campos,
e vós, tranquilos vales, adeus.
Joana nom volverá pisar os vossos sendeiros;
Joana dirixe-vos agora o seu eterno adeus.
Pradeiras que reguei, árbores que plantei,
seguide reverdecendo alegremente.
Adeus, grutas e frescos mananciais;
adeus, eco, voz doce deste val,
que sempre replicache as minhas cançons;
Joana afasta-se e nunca volverá.
Lugares todos das minhas alegrias,
deixo-vos para sempre.
Espalhai-vos, ovelhas polas chairas,
já sodes rabanhos sem pastor.
Bem diferentes rabanhos agora hei guiar
polos sanguentos campos dos perigos.
J.F. Von Schiller, A donzela de Orleáns
1801.
Mais sobre Schiller
Um PDF com a obra íntegra

Adios, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
..................
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!,¡meu lar!
Rosalia de Castro, Cantares Gallegos, 1863
|
|
|
|
Made in Galiza, em Carvalho! |
|

Fam o convite o Concelho de Carvalho, desde a Concelharia de Cultura, Ensino e Normalizaçom Lingüística, e mais a Taberna Café O Patacón.
Dia: Cuarta-Mércores-, 26 de setembro.
Hora: 20.30.
Na taberna-Café O Patacón.
Vemo-nos!
Obrigadíssimo!
Literactua!
|
|
|
|
Pippi no colexio |
|

Como é natural, Tommy e Annika ían ao colexio. Todas as mañás, a iso das oito, saían da súa casa, de mans dadas, coa carteira debaixo do brazo, e aínda medio durmidos.
Ás veces vían a Pippi, que a esas horas estaba dando un paseo a cabalo, ou vestindo ao Señor Nelson, ou facendo os seus exercicios ximnásticos, que consistían en ficar uns intres de pé, moi tesa, e a continuación dar corenta e tres saltos mortais seguidos.
Despois sentaba á mesa da cociña para meterlle o dente a un bocata de queixo e a un tazón de café.
Tommy e Annika, ao pasar, de mala gana, camiño do colexio, ollaban con envexa a casa veciña. Darían calquera cousa por ficar xogando con Pippi. Se ela fose tamén ao colexio, a cousa cambiaría.
- Imaxina o que nos divertiriamos cando volvésemos do cole os tres ?dixo Tommy.
- E tamén cando fósemos para alá?engadiu Annika.
Canto máis o pensaban, máis sentían que Pippi non fose ao colexio. Ao final decidiron intentar convencela.
- Non podes imaxinar o simpática que é a profesora ?díxolle Tommy astutamente, unha tarde en que Annika e el foran á cassa de Pippi despois de facer os deberes.
- Se soubeses o divertido que é o colexio? -engadiu Annika, como quen non quere a cousa-. Volveríame tola de pena se non puidese ir.
Pippi, sentada nunha cadeira, lavaba os pés nun caldeiro. Non dicía nada; limitábase a mover rapidamente os dedos dos pés, zurruchando auga no piso.
- Ademais, non hai que estar alí moito tempo ?advertiu Tommy -: só até as dúas.
- E temos vacacións no nadal, vacacións en semana santa e vacacións no verán.
Pippi mordeu, pensativa, o dedo gordo dun pé, mais non dixo nada. De súbito, sen pensalo, verteu o caldeiro no chan da cociña e os pantalóns do Señor Nelson, que estaba ao lado, ben sentadiño e xogando cun espello, enchoupáronse como unha esponxa.
- Non hai dereito! ?dixo Pippi ? É unha verdadeira inxustiza e non o vou consentir.
- Que é o que non vas consentir? ?preguntoulle Tommy.
- Dentro de catro meses chega o nadal; e vós teredes vacacións e eu? - a voz de Pippi estaba chea de tristura- eu non terei vacacións de nadal, nin nada que se lle pareza? Isto non pode ser! Mañá mesmo comezo a ir ao colexio.
Annika e Tommy aplaudiron, alegres.
- Viva!, viva! Mañá, ás oito, estaremos aquí diante, esperando por ti.
- Non, non ?dixo Pippi,- o primeiro día non irei tan cedo. Ademais paréceme que vou ir a cabalo.
E así o fixo. Exactamente ás dez da mañá seguinte, sacou en vilo o cabalo que, como sempre, estaba no porche, e momentos despois, a veciñanza asomábase ás xanelas para ver que cabalo era o que se desbocara, é dicir, o que eles crían que se desbocara.
Pois o cabalo de Pippi non se desbocara. Era só que Pippi quería chegar canto antes ao colexio.
A galope tendido entrou no patio da escola, saltou do cabalo, atouno e, acto seguido, abriu a xanela da aula, cun ruído tan espantoso, que fixo saltar nos seus asentos a Tommy, a Annika e a todos os demais alumnos e alumnas.
- Ola! ?berrou Pippi saudando co seu grande sombreiro- Chego a tempo para as ?plutificacións??
Tommy e Annika anunciaran á profesora que había de chegar unha nova alumna chamada Pippi. A profesora escopitara falar de Pippi á xente da vila, e como era moi amable e simpática, decidiu facer canto fose necesario para que Pippi se sentise no colexio como na súa propia casa.
Pippi deixouse caer no primeiro asento que atopou libre, sen que ninguén a tivese convidado a sentarse, mais a profesora non fixo caso dos seus toscos modais e díxolle cariñosamente:
- Benvida á escola, Pippi. Espero que esteas a gusto aquí e que aprendas moito.
- Estou segura de que aprenderei. E supoño que terei vacacións polo Nadal, pois vin por iso. A xustiza ante todo!
- Se queres darme o teu nome e os teus apelidos? Así podo matricularte.- dixo a profesora.
- Chámome Pippilotta Delicatessa Windonshade Mackrelmint e son filla do capitán de barco Efraín Langstrumpf, que foi rei dos mares e hoxe é o Rei dos Caníbales. Pippi é a breviatura de Pippilotta, nome que, segundo meu pai, resultaba demasiado longo.
- Teu pai tiña razón.- dixo a profesora- Ben, pois tamén nós te chamaremos Pippi? Agora convén que che faga un pequeno exame para ver que é o que sabes. Supoño que saberás bastante, pois xa es unha nena maior. A ver a aritmética. Podes dicirme cantos son sete e cinco?
Pippi ficou asombrada e contrariada á vez. Contestou:
- Se ti non o sabes, non esperes que cho diga eu.
Todos os alumnos e alumnas miraron a Pippi cunha expresión de horror. A profesora díxollle que non se lle falaba así, que á profesora non se lle falaba de ti, senón de vostede.
- Síntoo moito ?excusouse Pippi.- non o sabía. Non o volverei facer.
- Así o espero ?dixo a profesora-. E agora vou dicirche que sete máis cinco son doce.
- Ah! ?exclamou Pippi-. Con que o sabías? Entón por que mo preguntaches? Ouh! Que cabezota son! Xa volvín tratala de ti! Desculpe!
E Pippi deuse un forte belisco na orella.
A profesora decidiu non darlle ningunha importanca á cousa.
- Agora dime, canto che parece que son oito máis catro?
- Pois arredor de sesenta e sete.
- Non ?rectificou a profesora- oito máis catro son doce.
- Eh, eh, mulleriña! Isto xa é demasiado! Vostede mesma dixo hai un momento que doce eran sete máis cinco e non oito máis catro. Hai que ter un pouco de formalidade, e mais aínda nunha escola. Se sabes tanto desas cousas, por que non vas para un recuncho contar e nos deixas tranquilos a nós, para que poidamos xogar ás escondidas?? Ou, perdoe! Outra vez volvín tratala de ti!
Pippi estaba sinceramente consternada. Continuou:
- Pídolle que me volva perdoar. Xa verá como é a última vez.
A profesora díxolle que a perdoaba, mais xulgou que non era convinte seguir aprendéndolle aritmética a Pippi e comezou a preguntarlles aos demais nenos e nenas.
- Tommy, a ver se contestas a esta pregunta: se Lisa ten sete mazás e Axel nove, cantas mazás terán entre os dous?
- Anda, Tommy, contesta! ?interviu Pippi-. E, ao mesmo tempo, responde a esta outra pregunta: se a Lisa lle doe o estómago unha vez e a Axel lle doe varias veces, quen é o culpable e de onde colleron as mazás?
A profesora finxiu non tela escoitado e volveuse cara a Annika.
- E agora Annika, este problema para ti: Gustavo foi de excursión con todos os alumnos do seu colexio; ao saír tiña once moedas de dez céntimos, e ao regresar, sete. Cantas moedas gastou?
- Tamén a min me gustaría sabelo. ?Dixo Pippi. Ademais, quixera saber por que era tan despilfarrador, e se gastou os cartos en cervexa, e se lavara as orellas por detrás antes de saír da casa.
A profesora decidiu dar por rematada a clase de matemáticas. Dixo que a Pippi talvez lle interesaría máis aprender a ler. E sacou un cadro no que se vía unha illiña preciosa, de cor verde e rodeada dun mar azul. Suspendida sobre a illa había un ?i?.
- Que cousa tan rara! ? Exclamou Pippi-. Esa letra é unha raíña sobre a que soltou algo unha mosca. Gustaríame saber que teñen que ver as illas co que soltan as moscas.
A profesora sacou outro cadro que representaba unha cobra enroscada. Explicoulle a Pippi que a letra que había sobre a cobra era o ?s?.
- A propósito! ?exclamou Pippi-. Nunca poderei esquecer unha loita que sostiven cunha serpe xigante na India. Era o máis horrible que vos podedes imaxinar. Medía máis de doce metros e a mal xenio non lle gañaba unha abella furiosa. Todos os días comía cinco indios xa maduros e dous nenos de postre. Un día intentou comerme a min e enrolouse no meu corpo. Mais eu díxenlle: ?Aprendín moitas cousas no mar?. E deille varios golpes na cabeza? Pam! Pam! Ela comezou a asubiar: ?Pssiiii?.!? Eu volvín baterlle: Pam! Pam! E morreu... Así que esa letra é o ?s?? Que interesante!
Pippi houbo de deterse para respirar. A profesora, que xa comezaba a considerala como unha nena escandalosa e molesta, decidiu dedicar un momento ao debuxo. Pippi estaría sentada e quieta mentres debuxaba. Crendo que sería así, a profesora repartiu follas de papel e lápices entre o alumnado.
- Podedes debuxar o que queirades ?díxolles.
- E, sentando na súa mesa, comezou a corrixir cadernos. Un momento despois levantou a cabeza para botar unha ollada. Toda a xente, desde os seus asentos, miraban a Pippi que estaba deitado no pupitre e debuxaba con alegría.
- Pippi! ?exclamou a profesora, perdendo a paciencia- Por que non debuxas no papel?
- Fai tempo que non debuxo en papeis. Non hai espazo para o meu cabalo nesta mísera folla. Agora estou debuxando as patas de diante, cando debuxe a cola seguramente chegarei ao corredor.
A profesora refexionou un momento, visiblemente
preocupada.
- Prefeririades cantar? ?preguntou.
Todos os nenos e nenas puxéronse en pé ante os seus pupitres. Todos menos Pippi, que seguia deitada no seu.
- Xa podedes comezar a cantar ?dixo a nena- Eu vou descansar un pouco. O exceso de estudo pode acabar coa saúde da persoa máis robusta.
A paciencia da profesora chegou con isto ao seu fin, e enviou aos nenos e nenas ao patio, retendo só a Pippi, pois quería falar con ela.
Cando na aula ficaron só elas dúas, a profe púxose de pé e achegouse á mesa.
- Sabes? -comezou a dicir, mais de seguido rectificou- sabe vostede que pasei un bo rato vendo todo isto? Mais paréceme que non volveirei, a pesar das vacacións de Nadal. Hai demasiadas mazás, illlas, cobras, e todas esas cousas. A cabeza dáme voltas. Non está desgustada comigo, verdade?
Mais a profesora dixo que si estaba desgustada; que Pippi non quería portarse ben, e que a ningunha nena que se portase tan mal como ela se lle permitiría entrar na escola, por moito que o quixese.
- Porteime mal? ?dixo Pippi, extrañada- Pois non me dei conta ?engadiu tristemente.
Ninguén podía poñerse tan tráxico como se poñía Pippi cando tiña algún pesar. Ficou en silencio uns instantes e despois dixo con voz trémula:
- Comprenda vostede que cando unha ten por nai un anxo e por pai un rei de caníbales, e pasou a vida navegando, non pode saber como debe portarse no colexio, entre tantas mazás e cobras.
- A profesora contestoulle daquela que o comprendía moi ben, que xa non estaba disposta a volver á escola cando fose maior. E Pippi exclamou radiante de alegría:
- É vostede moi simpática! Mire o que lle traio!
Pippi sacou do peto unha cadea de ouro fino e deixouno enriba da mesa. A profesora dixo que non podía aceptar un ragalo tan valioso, mais Pippi ameazouna:
- Ten vostede que aceptalo. Se non, volverei mañá e xa verá a que armo.
- E dicindo isto, saiu ao patio correndo e montou dun salto no seu cabalo.
Os nenos e as nenas formaron roda ao seu arredor para vela marchar e comezaron a darlle palmadiñas ao cabalo.
- Non sabedes o ben que se está nos colexios arxentinos ?dixo Pippi con aire de superioridade- Gustaríame que os vísedes. Aló comezan as vacacións de semana santa tres días despois de acabar as vacacións de nadal, e acaban exactamente antes de comezar as vacacións de verán. E estas vacacións rematan o primeiro día de novemebro. Certo é que isto é un pouco fastidioso, pois as vacacións de Nadal non comezan até o onde de novembro, mais non está de todo mal, porque non hai leccións. As leccións están completamente prohibidas na Arxentina. De cando en vez sucede que algún neno ou nena se esconde nun armario e ponse a ler, mais pobre del se súa nai o descobre! Naqueles colexios non se estuda nada de matemáticas, e se algún neno sabe cantas son sete máis cinco e é tan tonto que llo di ao profesor, bota o día castigado nun curruncho da aula. Só se le os venres, e iso supoñendo que se atope na aula algún libro, cousa que nunca ocorre.
- E que se fai daquela nos colexios arxentinos? ?preguntou un neno.
- Pois comer caramelos ?contestou Pippi sen pestanexar- Hai un tubo moi longo que vai directamente á escola desde a fábrica de doces máis próxima. Como a fabricación é continua, os nenos pasan o día enteiro comendo caramelos.
- E que é o que fai o profesor? ?preguntou unha nena.
- Pois tirarlles os papeis aos caramelos, tonta. Que pensabas, que iso o facían os alumnos? Se nin sequera van ao colexio: manda os seus irmáns.
E Pippi saudou co seu grande sombreiro.
- Adeus, amigos, adeus amigas! Dentro dun momento terei desaparecido. Recordade sempre cantas mazás tiña Axel, pois do contrario acabaredes mal. Ha, ha ha!
E sen parar de rir estrepitosamente, galopou cara á porta, a tal velocidade que as xanelas do colexio estremecéronse e as ferraduras do cabalo fixeron saltar ao seu redor a grava do xardín.
Astrid Lindgren, Pippi Langstrumpf
Traduçom de Made In Galiza
Mais info sobre Astrid Lindgren
Mais sobre Pippi
Pippi, hoje. |
|
|
|
Fotos da 1ª Massa Crítica Galega |
|
A minha primeira experiéncia em pelotóm.
E umha mani moi moi moi divertida!
Mais info... |
|
|
|
FESTAS REIVINDICATIVAS: REGANOSA/SOS COUREL |
|

Dous avisos aos bons/boas e generos@s:
1. SMS:
est domingo (23 de setembro) en mugardos apoio or veciños pechads contra planta d gas.
as 7 teatro.
8 proxecio as encrobas a ceo aberto + debat.
as 6 charanga a gresca.
apuntaste?
leva instrumento.
pasao.
2.EMAIL:
dende a 'plataforma ?A Ría non se vende? facemos un chamamento a toda a cidadanía a unha concentración en solidariedade co Courel.
Domingo día 23 ás 11:00 da mañá na pista de patinaxe de Samil, durará ata as 14:00 horas
Convidamos a tod@s a que se sumen a nós neste acto festivo e reivindicativo.
Como sabedes O Courel está en perigo e necesita do apoio de tod@s.
Podedes traer gaitas e outros instrumentos musicais
|
|
|
|
Olho, ouriço! |
|
|
|
|
|
A casa mais fea do país? |
|
Vejo-a todos os dias quando vou ao trabalho.
Tenho-lhe carinho.
Umha vez sonhei que a mercava e a preparava para casa rural.
Era a casa rural mais famosa da Galiza:
A casa mais fea do país.
Sempre estava cheia!
E havia loooongas listas de espera...
A escaleira ao ceo, sobe ou baixa?
|
|
|
|
O fumador de ascensor pede desculpas |
|

Literalmente:
"FUMADOR, COIDADO!
ANIMAMOS A TODA A VECIÑANZA A PARTICIPAR NA CAZA E CAPTURA DO "FUMADOR DO ASCENSOR". O OBXECTIVO É DESCUBRIR IN FRAGANTI O FUMADOR E DENUNCIALO IPSO FACTO.
OS CARTOS RECADADOS -A MULTA ASCENDE A 3000 EUROS, SEGUNDO A LEI- DESTINARANSE AOS FONDOS DA COMUNIDADE.
SORTE A TODO O MUNDO!
(MENOS AO FUMADOR DO ASCENSOR, SE NON DEIXA DE FUMAR NOS ESPAZOS PÚBLICOS)
COMISIÓN ORGANIZADORA DA 1º CAZA E CAPTURA DE FUMADORES NO EDIFICIO DUBLÍN Nº 12"
....
Resposta do -presunto- fumador do ascensor:
- Pido perdón. No me daba cuenta. Un fumador. No volverá ocurrir por mi parte.
(Grazanhas a David, do 3ºD, pola foto)
|
|
|
|
Massa Crítica! |
|

Eu e a minha bici nom faltamos!
Massa Crítica em Compostela!
E de onde sae isso de "Massa Crítica"? |
|
|
|
Animaçom á poesia |
|
|
|
|
|
Made in Galiza em 3 D |
|
Pois isso...
O gogofrog mola para pendurar fotos e fazer algo assi como umha galeria em 3d.
Eu fixem um experimento.
Made in Galiza em 3D
Movei-vos com as frechas do teclado. |
|
|
|
A minha palavra bonzo |
|

Esta manhá
umha das minhas palavras preferidas
puxo-se gasolina
no centro da praça
diante das cámaras de tv
e ardeu
para chamar a atençom
por todas as palavras da minha língua.
Outras ameazam
com seguir o mesmo caminho
se nom garantimos
um futuro digno para o nosso idioma.
|
|
|
|
A denosinha |
|

Eu era um neno. Gostava-me mirar as estrelas, escoitar as histórias que as mulheres contavam ás escondidas, correr e buscar bechos polo campo. Teria uns nove ou dez anos. Umha tarde estava colhendo ras na poza detrás da gasolineira quando o vim passar co seu chapeu negro mirando o chao.
Acheguei-me á sua casa e botei-lhe pola janela tres sapos e marchei correndo. Escondim-me detrás dumhas gestas e mirei-no saír cum pao na mao e umha sombra nos olhos buscando, buscando-me. Tirou os sapos mortos no chao e chuspiu.
Eu amava os animais. Eu amava-os. Mas sentia que aquilo era necessário. Um neno nom sabe explicar essas cousas. Umha noite botei-lhe pola porta médio aberta umha mao de vagalumes que colhera num prado e escondim-me um pouco mais perto para ve-lo saír com o pao na mao e poder mirar-lhe a ira nos olhos.

Despois foi um lagarto arnal que cacei metendo o brazo entre duas penas no monte e outro dia um gato negro como a sua olhada e outro um merlo cumha aza rota que pilhara onde a fábrica de coiro. Esse dia aguardei-no fóra.
Saiu co pao, mirou-me e viu quem era e botou o merlo contra o chao e chuspiu e berrou-me como eu imaginara que faria: Vou-te matar! E saiu correndo atrás minha com a ira nas maos e eu saim correndo sabendo que nunca me colheria.
El conhecia-me. Sabia quem era eu. E nunca foi falar com minha mai. Nunca se atreveu. Os dous sabiamos que era umha cousa entre el e mais eu.

Achegava-me á sua casa e tirava dentro tres vacalouras ou umha bubela ou um frasco de saltóns ou umha sacabeira e el saia atrás de mim berrando que me ia matar. El conhecia-me.
Chamava-me polo apelido de meu pai.

Um dia cacei umha denosinha cumha trampa para gatos. Rebulia e fum com ela á sua casa, revirou-se e mordeu-me numha mao e fixo-me sangue e manchou o focinho e eu deixei-na dentro pola janela da cocinha e aguardei-no fóra.
Saiu com a denosinha esganada numha mao e o pao na outra e chuspiu e berrou outra vez que me ia matar e perseguiu-me pola rua abaixo, berrando por dentro que me ia matar, pola beira do rio, e berrando com os olhos que me ia matar seguiu-me até o pé do monte.
Os dous sabiamos que nom me ia apanhar. Os dous sabiamos que a mim nunca me apanharia. Ao pé do monte deu volta, atafegado, sem aire, no caminho, justo onde a cuneta. Deu volta e eu fum detrás de vagar.
Caminhamos em siléncio, o sol ponhia-se, laranja, el diante e eu atrás, pisando-lhe a sombra.
Escoitei-no chorar. Tirou o pao, entrou na casa e fechou para sempre as portas e as janelas. Para sempre. El conhecia-me. El bem sabia de quem era filho aquel neno de nove ou dez anos.
E sabia que eu sabia que el fora um daqueles que
levaram a meu pai ao pé do monte e lhe meteram um tiro no peito de madrugada na cuneta.
Arraianos nº 3, primavera 2005.
MONOGRÁFICO SOBRE REPRESIÓN E RESISTENCIA ANTIFRANQUISTA
|
|
|
|
Cabeça-nube |
|
|
|
|
|
NOM SERVIAM, NUNCA MAIS. (2) |
|
Comunicaçom, ecologia e cámbio social na Galiza
2. RENEGAR DA ESPÉCIE HUMANA?

1.
Umha pantasma percorre o planeta, a pantasma da comunicaçom social. E os poderes destrutivos do mundo aliarom-se para umha caceria contra esse espectro.
Só a criaçom social de caminhos de comunicaçom que unam a cidadania do planeta pode salvar-nos como espécie.
2.

As minhas palavras nom som minhas como a água nom pertence ao cauce e segue correndo. As palavras que levamos dentro nom som só as nossas palavras, som as palavras do planeta. As palavras que eu recibim do meu povo debo transmiti-las. Como a seiva das árbores, tenhem o seu próprio caminho.
A nossa herdanza é biológica e cultural. Herdamos a natura e herdamos a cultura.
Nom podemos destruír o mar, o río ou os animais que chegarom com nós desde a gerazóm anterior. E nom podemos abandonar a língua que nos transmitirom. Nom podemos, nom devemos.
3.
Ir contra a natureza ou a cultura da que formamos parte na cadea do tempo é umha forma de violéncia contra o presente. Nom tem nada que ver com o passado nem com o futuro. Ás vezes o passado ou o futuro distraem-nos do agora.
A batalha pola vida livra-se principalmente hoje.

Nom podemos abandonar a nossa responsabilidade de fazer, construír, actuar agora, sempre agora, baixo as desculpas de que todo é froito do passado ou de que o fim futuro justifica os médios, presentes. O fim sempre está aqui.
O passado e o futuro som intocábeis. Formam parte do nosso pensamento. Mas já nom existem, aínda nom existem.
Só som ideias a ter em conta para a nossa estratégia criativa.
4.
Nós formamos parte da natureza em igualdade de condiçóns que as pedras, as árbores e o vento.
Fóra os privilégios para o ser humano!, pediriam os seres da natureza se tivesem voz. Mas as pedras, as árbores e o vento nom tenhem palavras.
O ser humano foi-se volvendo mais letal para a Vida quanto mais se foi desenvolvendo a Ditadura da Comunicaçom.
A medida que uns poucos privilegiados forom concentrando o Poder das Palavras, os desposuídos começarom a ver como a destruçom dos seus recursos culturais ía em paralelo com a destruçom da natureza que os acolhía.
5.
Talvez nom somos nós quem criamos as palavras e som as palavras quem nos construem a nós tal como somos.
E o nosso organismo só seja umha casa da linguagem. E os seres humanos, persoal e comunitariamente, estejamos ao servizo das palavras.
A nossa mente é a sua casa. Hospedamo-las na nossa cabeça. E transportamo-las desde as nossas cordais vogais ou os dedos. Por isso temos a obriga de conhece-las, de saber como actuam, como nacem, se reproducem e morrem. Como destruem e criam.
Por isso a nossa língua é a nossa principal defensa.
Porque as nossas palavras criam o nosso pensamento.
A língua protege a terra como a terra protege a língua.
Se cámbias de língua, cámbias de vida, escrebeu Derek Walcott.
6.
A justiza social debe acadar-se sociolingüisticamente a través da criatividade social da comunicaçom. Debe ser um processo compartido, cooperativo, comúm.
A sociolingüística tem a obriga de identificar, como qualquer ciéncia, os factores que agridem a diversidade lingüística e a sustentabilidade das línguas dos povos do mundo. Os mesmos agentes que agridem as línguas como máxima representaçom das culturas dos povos, agridem a a natureza por todo o planeta.
O imperialismo, o colonialismo, o centralismo, o caciquismo? e todas as correntes de pensamento e acçom que atentam contra a natureza atentam contra a diversidade cultural e colaboram na destruçom das línguas e, por tanto, no empobrecimento dos seus falantes, e de toda a humanidade.

Os mesmos factores e agentes que agridem a língua deste medioambiente cultural que chamamos Galiza agridem os seus recursos naturais.
Os mesmos agentes e estratégias que defenden a Vida natural defendem pois a vida cultural e, por tanto, a justiza social e a sustentabilidade sociolingüística e ecológica.
Nom pode haver desenvolvimento sustentábel em quanto nom se vençam a discriminaçom cultural e as agressons á natureza.
7.
A agressom histórica á língua dumha comunidade só tivo como objectivo separar o povo ?ou a cidadania- da sua cultura e, por tanto, distanciar as persoas do seu próprio contorno natural.
8.

O dinheiro acumula-se nas maos dos terroristas do capital.
Si, terroristas.
O terror forma parte do mito do passado: muitos dos nossos avós e avoas, pais e nais, e irmaos e irmás seguem temendo que se repita o que vivirom quando jovens. A violéncia fascista.
O medo ás consecuéncias do fascismo do passado segue actuando nas mentes de muitas persoas hoje. A pantasma do passado segue a encadear a liberdade agora.
Nom podemos esquecer quem perdeu a guerra: nós.
Nom podemos esquecer que lhes sucede nos filmes e nas novelas e na História a quem perde a Guerra.

E o fascismo impuxo-se nas nossas aldeias, vilas e cidades. Encheu de medo as ruas.
Esse medo produz individualismo e temor da política entendida como participaçom nos processos de convivéncia da comunidade social. Esse medo produz desarraigo da própria comunidade porque se considera que os problemas grupais ou sociais nom se podem afrontar social ou comunitariamente. Esse medo produz insularidade e, por tanto, um desterro do próprio ecosistema social.
E o terror, por outra parte, forma parte do mito do progreso. E a violéncia é a sua ferramenta para transformar o mundo destruindo-o, violando a cultura e a natureza, indefensas, muitas vezes, quando o terrorismo de estado ou os atentados consentidos por este superam as defensas.
O mito do futuro gera o temor a perder o caminho do progreso. E nom se pode perder o carro do futuro, asegura-se, por uns poucos escrúpulos morais. A natureza converte-se pois num factor moral, subxectivo.
A paisagem converte-se numha questiom sentimental, e por tanto inútil, anuncia-se. Pois isso hai que transforma-la aproveitando os seus recursos, e por tanto, destrue-se.
É asume-se que a destruçom da natureza só é umha perda sentimental, emocional. Umha questiom de gente demasiado sensíbel.
É necesário destruír isto hoje para manhá viver melhor! É a sua messegem.
É inevitábel destruír a natureza aquí e agora porque aí hai trabalho e sem trabalho nom hai futuro, difundem os seus médios de comunicaçom.
Mas nom se explica que o trabalho nom tem porque ser inimigo da natureza. E nom se explica quem, quanto e como se lucram o empresário e os seus colaboradores com a destruçom dos NOSSOS recursos naturais.
E os medios de comunicaçom do Poder nunca explicam as alternativas de desenvolvimento sustentábel da natureza. Porque o desenvolvimento sustentábel favorece a toda a gente e o desenvolvemento capitalista só beneficia milhonariamente a uns poucos.
8.
E a violéncia tamém é psicológica: O terror manifesta-se com múltiples rostros.
Manifesta-se no temor á cultura própria. Quanta gente tem medo ?em qualquer das suas manifestaçons: complexo de inferioridade, vergonha, inseguridade, auto-odio- a falar a língua da sua família, dos seus?
E manifesta-se no medo a viver no entorno natural. Quanta gente considera que a vida do campo fracasou e teme, sequera, pensar na posibilidade de que viver na cidade é umha forma de estabulaçóm da raza humana.

9.
Quem agride a Galiza agride o planeta. Nós temos a responsabilidade de proteger este anaco de terra, mar e ceo do que formamos parte. Por isso temos a obriga de organizar-nos socialmente em defensa dos nossos recursos culturais e naturais, para continuar a colaborar na criaçom do progreso cultural e social do planeta.
Temos a obriga de defender a nossa terra e a nossa cultura com as ferramentas das que se dotou o ser humano no seu proceso de colonizaçom do medio natural.
10.
Mas que fazer quando chega a desesperaçom?
Se a agresom humana ao próprio medio natural e cultural é de tal magnitude que leva á própria destruçom e nom se pode evitar com as ferramentas da raçom, a inteligéncia e a palavra, podemos tomar a alternativa de renegar da nossa condiçom humana e defender o território com as nossas defensas animais? As mans e os dentes?
Podemos rexeitar a nossa própria humanidade e renegar da nosa espécie e comportar-nos como animais que se vem agredidos? Moder e cravar as unhas?
Devemos voltar á animalidade para enfrontar-nos ao futuro?
Devemos renegar da espécie humana?
|
|
|
|
NOM SERVIAM, NUNCA MAIS (1) |
|

Comunicaçom, ecologia e cámbio social na Galiza
1. INTRODUÇOM
A palabra ecologia provem do grego oikos (casa, fogar) e logos (doctrina, ciencia). Alguém definiu ecologia como ?as relaçons dos organismos com o mundo exterior que o rodea, entre as que se podem contar, num sentido amplo, todas as condiçons de vida.?
Leonadro Boff dixo que a ecologia é um saber acerca das relaçons, interconexons, interdependéncias e intercámbios, en todos os pontos e en todos os momentos. E segundo o Manifesto Ecologista, a história da natureza nom é so natural, tamém é social.
Comunicaçom é o processo e o resultado da relaçom, mediada polo intercámbio de informaçons e emoçons entre indivíduos, os seus grupos e organizaçons sociais, instituçons, etc.
Comunicaçom, de COMMUNICATIO, significa compartir o que se tem em comúm, reciprocidade e diálogo, interacçom com o medio e transmisom de procesos diversos.
A comunicaçom gera comunidade e as comunidades sustentam-se em intereses comuns, temporais, duradeiros, em objectivos de actividade e existéncia . Os intereses comúns criam os bens comuns da comunidade, e INTER-ESSE, que tamém vem do latím, claro, fai referéncia ao estar ou ser entre espazo, tempo e persoas: convívio, comunidade.
Por tanto, a base material da criaçom e desenvolvimento dumha comunidade radica na necesidade de cooperaçom entre os membros da comunidade.
A criaçom de comunidades próprias é posíbel quando se estabelecem relaçons comunicativas que nom só respondem aos intereses próprios, individuais, senom que tamém procuram o benestar comum, o benestar doutras persoas.
É dicer, existe comunidade en quanto essa comunidade gera um proceso de comunicaçom.
A foto é de Mariano Grueiro |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| | |