| Eu nunca serei yo |
|
Um caderno de trabalho de Séchu Sende
A minha obra neste caderno está licenciada baixo creative commons, copiceibe.
O autor solicita comunicar-lhe qualquer uso ou modificaçom da sua obra no email de contacto aqui sinalado. |
|
|
| Contacto |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| A língua de Daniel Martínez Mariño |
|
Sexamos esquíos
Abxuro
do software, do hardware e do tupperware
do esperanto e do kdamos?
Renego das linguas francas
que imposibilitan
a licencia poética das mentiras
Quero transitar por
palabras con vida,
vellas e agradecidas,
afeitas á dimensión cativa da miña existencia.
Palabras con alma de abrigo vello,
de zapato axustado ó tamaño do meu pé.
Pido para min
palabras usadas
pero que conserven intacta a súa dignidade,
como a conservan as beiras dos chanzos de pedra
comestos polos pasos dos que me precederon.
Só pido palabras.
Palabras nas que habite o alento doutras bocas
e o eco doutras vidas.
Só iso, palabras.
Porque sen as nosas palabras
seremos formigas sen norte,
plantas sen raíces,
cegos sen caiado.
A nosa condena ha ser andar polo mundo
inseguros e medorentos,
a atoutiñar con mans inexpertas
o que nos vaia saíndo ó paso.
Renunciar ás nosas palabras
é renunciar ó cinesmascope
no que se proxectan os nosos soños.
Será como regresar ás proxeccións en branco e negro,
mudas e co acompañamento ronco dunha pianola.
Mais, para que isto non aconteza
fagamos coma os esquíos,
que ás veces esquecen
onde soterran as noces,
e dese esquecemento
agroma anos máis tarde unha nogueira.
Para preservar a lingua,
soterraremos coas nosas mans
no máis escuro da fraga,
alá onde a terra sexa máis fértil,
unha morea de palabras
(alustro, chirlomirlo, remorso)
Sementes que un día han xermolar
no acubillo morno do humus.
Linguas de lava e de lume
que só deixan cinza na boca.
Lingua de can e de ovella
a medrar na beira dos camiños.
O costro da lingua materna
mesturada para sempre coa miña saliva.
Fame atrasada
de bicos con lingua.
Linguas viperinas
a esbazunchar veleno.
Andar nas linguas
por dicir o que pensas
e facer o que debes.
Perdoa, (Ana, Uxía, Sabela?)
teño o teu nome na punta da lingua.
Mudiñas
ás que lles comeu a lingua un gato lambón.
Irmáns, en pé,
para rogar a deus polo descanso eterno
da lingua morta.
Non é só a lingua de Rosalía,
de Castelao ou de O´Rivas,
de Ferrín, de Casares ou Blanco Amor;
das longas noites de pedra de Gayoso
todos os venres na TVG,
ou das desmemorias dun neno labrego
ó que nunca felicitaron os do Xabarín Club
polo seu aniversario.
Tampouco non é a lingua exclusiva
dos que, enchidos de poder,
redactan decretos sen creto
e sentenzas que absolven a Barrabás.
Non é unha lingua sintetizada
nas retortas dun sinistro laboratorio,
nin o eructo dun académico a facer chatolas
despois do xantar.
Non é iso.
É, por enriba de todo,
a miña lingua,
coa que insulto, minto e rogo.
Lingua coa que son.
Mais tamén a do avó Ramón
a nomear cun dedo tinguido de nicotina
as árbores e os paxaros que nelas viven.
E a lingua da miña nai
cando a súa man
aliviaba a febre na miña fronte de neno.
Lingua coa que o mundo
foi tirando os seus veos.
Non podo,
non quero renunciar a ela.
É canto teño.
...
A sedicción dos paxaros
Se aspiramos a acadar unha soa lingua
única, exclusiva e sen ambigüidades,
unha lingua
precisa, científica e, por suposto, compartida,
nese caso,
o mellor que podemos facer é calar.
Membros de pleno dereito
da Real Academia do Silencio,
fiquemos mudos para sempre,
xa que só o silencio
ten o privilexio da unanimidade...
(sempre e cando non veña o asubío do chirlomirlo
a disentir, claro)
...
Daniel Martínez Mariño, natural de Ares, recoñece que le de todo, desde Harry Potter á parte de atrás dos paquetes de cereais. Foi premiado por estes textos no certame Minerva 2010.
De paxaros e outros minerais: autor@s premiad@s nos XXXVIII Premios Literarios Minerva, Colexio Peleteiro, 2011
|
|
|
|
|
| Um pica-peixes sobre a almofada! |
|
e mais umha libelinha azul...
Para Candela!
|
|
|
|
|
| David Copperfield nom tem nada que ver com isto |
|
Olha esta foto. Um sinal borrado. Quem puido fazer desaparecer o topónimo e por que?
Num país como o nosso, onde o sinal dumha estrada poderia ser objecto dumha tese de doutoramento, que pensas tu ao olhar essa fotografia? Qual será a sua história?
Mais em galiciaconfidencial.com |
|
|
|
|
| As culheres de Javier Valles |
|
Javier Valles enviou estas fotos e estas palavras desde Asturies, criadas a partir do relato das 13 culheres numha caixinha negra:
"Só teño na miña mente mestura de culleres...deformes e de madeira.
Con elas vai unha culler que soña con ser garfo.
Estou facendo rochas...pedras baleiras por dentro...tamén de madeira."
...
Javi Valles é escultor, e tem um braço galego e outro asturianu. "11 pedras de cores" é o título da sua vindeira exposiçom, em julho. |
|
|
|
|
|
|
