A história do cao de Enrique Lister é umha dessas anécdotas sobre a Guerra do 36 que falam sobre a natureza do terrorismo fascista. A mim contou-ma Xan Castro um dia em Calo, a umha carreirinha de onde Líster naceu, em Ameneiro.
Pois resulta que o avó de Xan era mestre. E resulta que quando Líster marchou para a Guerra o seu cao acabou na casa do avó de Xan. E assi foi como o cao de Líster ficou na casa do mestre.
Mas quando os fascistas descubrirom que aquel cao era o cao do comunista Enrique Líster, -um dos líderes do Quinto Regimento, encargado despois da defensa dum sector da cidade durante a Batalha de Madrid, ao mando da 1ª Brigada Mixta, e responsábel mais tarde da 11ª Divisom, - pois, digo, quando os fascistas descubrirom quem era o amo do cao, a autoridade decidiu represaliar o mestre e foi depurado e expulsado da docéncia.
Podia ter sido pior.
Porque forom centos e centos os mestres e mestras represaliados polo franquismo, 86 assassinados.
O cao de Líster, se nom recordo mal a história que me contou Xan, foi assassinado.
Temos memória.
......
Mais sobre o canteiro que chegou a xeneral do exército soviético em vieiros.
4 mulheres assassinadas, nom podemos ficar caladas. Hoje mais q nunca, o feminismo em pé!
Concentraçom hoje na Praça do Toural às 20.30
Compostela.
Marcha Mundial das Mulheres.
4 MULLERES ASASINADAS. SE FOSEM ELES ESTARIAMOS EN ESTADO DE SITIO.
Ao longo da miña vida teño visto moitos acróbatas de fama e prestixio internacionais subindo por escaleiras de corda ata alturas de vertixe e executando, alí arriba, no ar, milleiros de perigosos exercicios; pero ningún deles espertou en min tanta simpatía e admiración como un pequeno ourizo que, unha tarde de sol, rubiu con rapidez, soltura e donaire excepcionais polo cercado de arame que separa a miña leira da contigua, coándose no meu xardín ben polo simple desexo de cambiar ou tentado quizá polas uvas que, en acios maduros e apertados, colgaban da miña vella parra.
Collín da caseta de ferramentas un par de grosas luvas amarelas de coiro de porco e, protexido con elas, capturei ao pequeno invasor. Nada máis tocalo, engurrouse e quedou feito unha boliña redonda decorada con alfinetes. Leveino ata un caixón grande de madeira cheo de terra ata pouco máis da metade e depositeino alí suavemente.
Ao sentirse libre, recobrou a súa forma habitual e volveu ser un bacoriño de ollos mouros que, en lugar de sedas, tiña o corpo recuberto por unha densa matogueira de espiñas eréctiles e escuras.
Ofrecinlle uvas, pero non as quixo; dinlle anaquiños de carne crúa e tampouco os comeu. Supuxen que tal vez preferise alimento vivo.
A miña acacia, unha árbore xigantesca, ademais de regalarme o delicado aroma das súas flores brancas na primavera e a frescura da súa sombra no verán, resultou ser tamén unha abundante e inesgotable fonte de alimento para o meu animaliño. O seu tronco ten un oco no que doadamente cabería a cabeza dun cativo e polo cal metía eu a man co mesmo arrepío que se fose a boca dunha quenlla, pois alí aniñaban bichiños de toda especie: carricantas, lagostas, cochinillas, crisálidas e vermes.
Ademais, tirando da cortiza seca da árbore e deixando ao descuberto as súas capas brancas, podías atopar grandes formigas, negras e vermellas, e unha morea de cacafedes dun esmeralda relucente, aínda que as había tamén grises e marróns, coma cangrexos diminutos. Provisto dunha pinza longa collía cacafedes e lagostas, metíaas nun frasco de vidro e logo botábaas no caixón do ourizo, que non deixaba escapar ningunha e as devoraba con avidez.
Ao principio tíñame medo.
Cada vez que me inclinaba sobre o seu caixón, engruñábase de contado e ficaba convertido nun pequeno acoirazado infestado de pugas. Pero segundo foron transcorrendo os días, foise afacendo a min e ata empezou a entender cando o chamaba.
?Ei, Pipico!? ?pois con ese nome o bautizara?, ?Non te agoches. Achégate a min para que te vexa.?
Viña entón correndo e púñase a uliscarme os dedos, que eu facía bailar sobre a súa cabeza. E tanto chegou a familiarizarse comigo que ata me deixaba que lle quitase cunha pinza as gordas carrachas que o traían martirizado.
Deste xeito, cumpríronse tres meses desde o día en que o tomara baixo a miña protección. Con todo, co paso do tempo, a reclusión empezou a oprimilo e teimaba en escapar do seu cárcere, malia que todas as súas tentativas de gabear as lisas paredes do caixón estivesen condenadas de antemán. Cando empezou a rexeitar a comida, comprendín que chegara a hora de deixalo marchar.
Pola mañá, púxenme as luvas e fun pór en práctica a miña decisión. Atopeino ríxido, frío e sen alento.
Aprendín a lección. Nunca máis volvín privar a un ser vivo da súa liberdade para o meu divertimento.
...
Gonatás, traducido por Carlos R. Méndez, gracie mille!
Muita gente que chega á montanha
sente que qualquer casa abandonada
poderia ser o seu fogar.
Case todo o mundo marcha
olhando atrás
umha casa abandonada.
Alguns quedamos
e mercamos primeiro umha pa e um pico,
um machado, etcétera,
e despois um dia
fóra venta ou chove ou neva
e tu estás dentro
ao caróm do lume,
lendo um livro sobre enxertos
ou algo de Jack London,
e pensas Manhá a ver se vamos á casa de Pedro
e Pili botar-lhe uma mao com o telhado,
e pensas Hai que mercar umha serra
de calar,
e pensas Quando chegará o seguinte vezinho?,
ou pode que seja umha mulher.
Porque todas as casas abandonadas
seguem esperando sempre
que alguém merque umha pa, um pico,
um machado, etcétera.
As casas abandonadas
estám esperando, pensas,
e sorbes um grolo quente de te.
A senhora de pelo branco
estava fiando na porta da casa
Bom dia,
ola,
e falamos. Falamos
e entóm a senhora de pelo branco
dixo-me
Nom, lobos,
lobos já nom hai...
E despois dixo-me,
com os olhos grises brilhando,
Pero
o outro dia aparecerom dous tigres,
puxerom-se contra mim,
queriam atacar-me,
colhim esse pao
e batim no chao tres vezes
e fugirom.
E pola montanha vem-se ás vezes elefantes.
E dixo Pero lobos,
lobos hai anos que nom se escoitam.
E volavo, volavo, felice
Più in alto del sole ed ancora più in su.
Mentre il mondo pian' piano
Spariva lontano laggiù,
Una musica dolce suonava
Soltanto per me.
É cousa minha ou estamos a ser invadid@s polas mimosas?
Acabamos de chegar da montanha e desde Compostela, passando polo Deza, pola Ribeira do Minho, por Monforte e mesmo ao pé do Courel, e subindo mesmo entre algum souto, este ano vizarom bem de acácias em flor.
Se os sonhos fossem inúteis nom existiriam.
O Sonhadeiro é um lugar.
Olha os quatro pontos cardinais.
Está ao final dum caminho que comeza ali.
Quando vas semelha que voltas, quando voltas semelha que vas.
O Sonhadeiro fica perto de todo menos da morte. Fica longe de ningumha parte.
No sonhadeiro non hai cadáveres
agás dentro dos sonhos.
O Sonhadeiro é um lugar para sonhar com os olhos abertos ou com os olhos fechados ou com um olho aberto e outro fechado.
Nom é um lugar moi grande nem moi pequeno, nem demasiado, nem bastante nem o suficiente.
Eu vou e sento na herva ou deito comigo na pedra ou descanso na terra para sonhar.
O Sonhadeiro que eu conheço está aqui.
Aqui isto chama-se Galiza.
Galiza é um país como outro qualquer.
É um país como todos, hai tantos como persoas vivem nel. E tantos como sonhos, claro.
Por isso como todos o meu país som muitos diferentes e o mesmo ao mesmo tempo, como é sabido.
O Sonhadeiro poderia estar em Finlándia ou em Madagascar.
Mas está aquí.
Talvez haja mais sonhadeiros polo mundo adiante, nom hai nada imposíbel.
No Sonhadeiro a gente aprende a sonhar.
Sempre que fum ao Sonhadeiro estava eu só agás umha vez que atopei umha mulher sonhando que me dixo Boa tarde e marchou.
Se toda a gente soubesse onde está o Sonhadeiro nom haveria espaço para todo o mundo.
Por isso nom hai mapas ao Sonhadeiro e nimguém te guiará onde el.
O caminho ao Sonhadeiro comeza e acaba onde ti estás.
Quando vas semelha que voltas, quando voltas semelha que vas.
Levava dez dias sem comer na sua cela.
Era para que falasse.
A mai sabia que os guardas
iam sacar-lhe o pam e a sopa
que levava na bolsinha vermelha
e assi foi.
Espirom-na e registrarom-na
de arriba abaixo
para que nom puidesse passar alimento ningum.
Nem umha farangulha
entre os dentes.
Quando entrou na cela
seu filho já nom era o mesmo.
Nom dixera nem umha palabra
e estavam-no a matar de fame.
Ofereciam-lhe um prato
e perguntavam-lhe Vas falar hoje?
e el calava.
E polo siléncio só lhe deixavam
umha taça de água.
Assi que sua mai colheu-no das maos
e dixo-lhe:
Meu filho, traio de comer.
E fixo como fam as lobas
quando voltam ao tobo despois de caçar
para alimentar a camada.
E volveu faze-lo três dias despois
e seis mais tarde e o sábado seguinte
e a segunda feira despois.
E assi foi como lhe salvou a vida
ao filho
e por isso foi alcumada A Loba.
Por que sabedes como fam as lobas para lhes levar a comida
aos lobato?
Pois se nom sabedes perguntai.
Porque assi foi como aquel home
salvou a sua vida
e muitas mais.
Segundo lemos em Fervenzas Literarias, durante estas últimas dúas semanas os lectores e lectoras de Fervenzas Literarias votaron e elixiron aos seus mellores libros, autores, portadas, ilustradores... do 2007.
Estou-lhe mui, mui, mui agradecido a toda a gente que se achegou e expresou o seu gosto e simpatia por Made in Galiza, e tamém á gente de Fervenzas, polo labor de comunicaçom e animaçom á leitura.
Parabéns a Pánchez, por essa melhor portada em livro de adultos do ano, que eu sempre dixem que o livro ademais de poder estar numha livraria ou numha biblioteca deveria estar num museu de arte contemporánea.
De feito entre colegas bromeamos: Viches o livro de Pánchez que chulo, esse que ten uns contos de Séchu dentro...
Estám aprendendo a difícil arte da observaçom de nuves.
E mesmo tenhem um álbum mui completinho porque ademais de admira-las, som coleccionistas de nuves!
Aqui vam algumhas da colecçom:
Chámome Blanca e quero mandarvos unha fotografía feita por min de camiño pola autoestrada Santiago-Ourense o 20 de decembro de 2005.
NUBES PERIGOSAS Son unha nubes moi bonitas pero perigosas porque destrúen a capa de ozono. É algo que non pas no noso ceo pero estes días siiii unha oprtunidade única e espero que non se repita. Alexandra/adulta
AS NUBES QUE VEXO DESDE A MIÑA TERRAZA esta foto fíxena dende a miña casa, aquí nos Rosais, no día de hoxe, 19 de febreiro do 2008. Acabo de chegar do colexio. Son Brais e teño 3 anos. Vou en 3ºC
Estám a fazer um MAPA DE NUVES com as nuves capturadas.
.....
ENVIA AS NUVES QUE CAPTURES A capturanubesARROBAgmail.com
É interesante ter información complementaria da "nube capturada" :
- Titulo da fotografía
- Localización apróximada
- Data e hora apróximadas
- Nome do capturador/a
- Especificar: nen@ ou adult@
1. Recordas onde conheciches o último livro do que te namoraches?
a. Claro.
b. E tem que ser o último?
c. Puff...
2. Se o teu moço ou moça che pide que lhe leas um poema...
a. Que guai.
b. Preferes outro tipo de vícios.
c. Cámbias de moço ou moza.
3. É certo que os varons que lem habitualmente tenhem mais espermatozoides per capita?
a. Si.
b. Nom.
c. Ns / Nc.
4. Que palavra eligirias para rimar num soneto com poeta?
a. Peta
b. Caldeireta.
c. Ornitorrinco.
5. Podes fazer cola durante umha hora antes de que comecem as rebaixas...
a. Diante dumha livraria.
b. Diante dumha tenda de roupa.
c. Nunca.
6. As mulheres lem mais que os homes...
a. Como muitas outras cousas.
b. Assi lhes vai (aos homes)
c. Mas sabem menos de futebol.
7. Que significa em euskera Kulturan sakonago orduan eta askeago?
a. Se cult@ para ser livre.
b. Quero-te, meu amor.
c. Um pintxo de tortilha, por favor.
8. Na tua mesinha de noite nom pode faltar...
a. Um livro.
b. Condóns.
c. Umha postal da virgem Maria.
9. Quanto tempo les ao dia?
a. Menos do que gostaria.
b. Mais do que gostaria.
c. Mais ou menos.
10. Tiveches algumha experiéncia sexual com algum livro na mao?
a. Si.
b. Nom.
c. Eink?
RESULTADOS:
1.- Maioria de A: Parabéns, os livros e ti sodes a parelha perfecta! Por muitos anos!
2.- Maioria de B: Em fim, podia ser melhor... Os livros e ti tedes-vos carinho aínda que, seguramente, a raíz dalgumha mala experiéncia, existem algumhas diferéncias entre vós que talvez deveriades solucionar.
3.- Maioria de C: Existem muitas desavinças entre os livros e mais ti. Tedes que dialogar e descobrer os vossos problemas. Deverias pór mais da tua parte se nom queres ser um desgraçado leitor, ou leitora, ou resto da tua vida. Nom esqueças que sempre hai um livro aguardando por ti!